"Ελουάζ" (Κεφάλαια 12-13)

Κεφάλαια 1-2

Κεφάλαια 3-4

Κεφάλαια 5-6

Κεφάλαια 7-8

Κεφάλαια 9-10-11

Κεφάλαιο 12  Συνάντηση με την Θεία.

”Κατερίνα Ιατροπούλου κύριε Διοφάντους !”, ήχησε η φωνή του Ζήση με ένα τόνο θριάμβου στη χροιά της. Το πρόσωπό του πρόβαλε στην πόρτα του γραφείου του διευθυντή του. Ο Ισίδωρος τον κοίταξε ίσια στα μάτια.

“Το επιβεβαίωσες βρε θηρίο ;”

“Ναι, συνεργάστηκα με την Αργυροπούλου στην Οργάνωση. Από τα στοιχεία που μου έδωσε για την μητέρα της, έψαξα και έφτασα στην κόρη. Μία και μονάκριβη την έχει..” είπε ο Ζήσης και πέρασε στο γραφείο.

“Μπράβο βρε Ζήση ! Και ;”

“Κατερίνα Ιατροπούλου, γεννημένη το 1986”

“Που μπορούμε να την βρούμε άραγε, το σπίτι της, οι γονείς της ;”

“Με την Μητέρα της ζούσε τα τελευταία χρόνια αλλά έχει πεθάνει κύριε Διοφάντους από το 2014, ένα χρόνο μετά που μας είπαν από την οργάνωση..”

“Κρίμα”, είπε προβληματισμένος ο Ποινικολόγος.

Το χαμόγελο του νεαρού συνεργάτη του, τον έκανε να αλλάξει διάθεση

“Μην μου πεις”

“Έψαξα κύριε Διοφάντους για πλησιέστερους συγγενείς. Πιο κοντινή της οικογένειας η αδελφή της μητέρας της, Ουρανία Ρενέκου”

“Ζήση δεν είσαι συνεργάτης, πραγματικός ντέτεκτιβ είσαι παλικάρι μου ! Που μπορούμε να την βρούμε την κυρία αυτή ;”

“Μένει στην Πετρούπολη, εδώ σας έχω και την ακριβή της διεύθυνση”, είπε με ένα πλατύ χαμόγελο ο νεαρός, αφήνοντας τα στοιχεία μπροστά στον διευθυντή του.

“Τέλεια ! Πρέπει να κανονίσουμε να επισκεφτούμε το συντομότερο αυτήν την κυρία Ζήση !”, του είπε και αμέσως μετά το βλέμμα του βάρυνε.

“Τι σας απασχολεί κύριε Διοφάντους ;”

Εκείνος σηκώθηκε απ την πολυθρόνα και έκανε μερικά βήματα σκεπτικός.

“Η Αστυνομία Ζήση !  Δεν είναι δυνατόν να έχουμε εμείς αυτά τα στοιχεία και να μην τα έχουν εκείνοι...” σχολίασε για να πάρει την απάντηση

“Λογική σκέψη και ίσως έτσι να είναι. Αλλά σκεφτείτε κάτι...”

“Τι ;”

“Έχει πρόσβαση η αστυνομία στην οργάνωση που επισκεφτήκαμε εμείς ; θέλω να πω, λόγω χώρου και ιδεών, πόσο μπορεί να αντλήσει στοιχεία από εκεί ;”

Ο Ισίδωρος έξυσε το πηγούνι του σκεφτικός.

“Μπορεί να έχει και άλλη δίοδο σε πληροφορίες Ζήση μου, που εμείς είτε αγνοούμε είτε αδυνατούμε να έχουμε… τέλος πάντων, αυτό δεν είναι σημαντικό τώρα. Αυτό που προέχει είναι να μιλήσουμε στην κυρία Ουρανία Ρενέκου. Και για ιδιαίτερους λόγους καλύτερα να πάω μόνος εκεί.

Ήταν βράδυ όταν ο Ισίδωρος Διοφάντους χτύπησε το κουδούνι στο διαμέρισμα της Ουρανίας Ρενέκου. Η Φωνή της ακούστηκε στο θυροτηλέφωνο.

“Ποιος είναι ;”

“Ποινικολόγος Διοφάντους κυρία Ρενέκου, είναι μεγάλη ανάγκη να σας μιλήσω”, της είπε με ύφος ήρεμο. Η Ώριμη γυναίκα αμφιταλαντεύτηκε. Η ανιψιά της την είχε ενημερώσει στην περιγραφή των γεγονότων για τον άνθρωπο εκείνης της νύχτας που την βρήκε και την φιλοξένησε σπίτι του. Πάλεψε για λίγα δευτερόλεπτα μέσα της και στο τέλος απάντησε:

“Περάστε” 

Η Πόρτα άνοιξε και σε λίγο η φιγούρα του Διοφάντους έστεκε στην πόρτα της. Τον υποδέχτηκε με ήρεμο βλέμμα.

“Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε κυρία Ρενέκου”, της είπε με την ζεστή του γνώριμη διάθεση.

Τον πέρασε στο μικρό της σαλόνι όπου και έκατσαν. Ο Ποινικολόγος έριξε μια ματιά στο χώρο. Μικρός, ταπεινός αλλά όμορφος και φιλικός.

“Ας μιλήσουμε καθαρά και ειλικρινά. Η επίσκεψή μου αφορά την Κατερίνα, δεν είναι εδώ ;” την ρώτησε.

“Όχι, δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή”, του απάντησε.

“Ξέρετε αν θα επιστρέψει σύντομα ; μπορώ να την περιμένω λίγο αν δεν σας ενοχλώ” αντέτεινε το ερώτημά του.

“Όχι, δεν μου είπε τίποτα, που έχει πάει, απλά ότι βγήκε έξω...”

Ο Ισίδωρος έμεινε για λίγο σκεπτικός. Η Ουρανία αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή να ρωτήσει:

“Κύριε Διοφάντους, μου είπε ότι είστε ο άνθρωπος που την βρήκατε στο δρόμο και ότι της προσφέρατε την φιλοξενία σας...”

“Έκανα κάτι απλό και αυθόρμητα ανθρώπινο κυρία Ουρανία...”

“Σας ευγνωμονεί για αυτό να το ξέρετε. Ξέρει τι της προσφέρατε. Αλλά πρέπει να καταλάβετε ότι δεν μπορούσε να μείνει στο σπίτι σας...”

“Το καταλαβαίνω και το κατανοώ απλά ανησύχησα, καταλαβαίνετε...”

Η Γυναίκα έμεινε για λίγο σκεφτική σαν να την βασάνιζαν ερωτήματα. Κάποια στιγμή το πήρε απόφαση και ρώτησε.

“Ναι, πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά. Η Κατερίνα έζησε ένα εφιάλτη απ΄ όσα μου είπε. Όμως κάποια απ τα λόγια της είναι ακατάληπτα, θέλω να πω δείχνει να είναι φορτωμένη με οργή και απόγνωση. Σαν να κρύβεται. Τι συμβαίνει μπορείτε να μου πείτε ; φοβάμαι πολύ για εκείνην. Την είδα ότι δεν ένιωθε κάποια στιγμή καλά. Της είπα να πάμε σε ένα νοσοκομείο. Αντέδρασε έντονα με ένα τρόπο που...”

Την κοίταξε με εύλογο ενδιαφέρον και της μίλησε για την ιστορία στην οποία την φέρουν να εμπλέκεται. Για τα γεγονότα στην Κλινική, για το φόνο του Δεβέλογλου και της Δαμασκηνού και την αναζήτησή της από την αστυνομία. Η Γυναίκα άκουγε όλα αυτά σαν να κατέβαινε σε ένα γκρεμό.

“Θεέ μου ! Τι θα κάνουμε ; η Κατερίνα...”

“Είμαι εδώ για να σας πω ότι έχω δηλώσει ότι την εκπροσωπώ νομικά, σε κάθε της βήμα, σε κάθε της πρόβλημα. Και αυτό ήθελα να το πω και στην ίδια. Δεν είναι μόνη ! Αυτό πρέπει να της το πείτε !”

“Είναι τρομαγμένη κύριε Διοφάντους, όλες αυτές τις λίγες μέρες που είναι εδώ, βλέπω μια Κατερίνα που δεν φανταζόμουνα. Και το πιο άσχημο. Είναι στιγμές που ένα δηλητηριώδες μίσος την βασανίζει, μια οργή...”

“Αν ξέρατε τι πέρασε ! Είναι αδιανόητο. Και φαντάζει λογική μετά από όλα αυτά η αντίδρασή της. Αλλά πρέπει να την πείσετε να βρεθούμε. Να μην κάνει κάτι που μπορεί να δώσει αφορμές να της φορτώσουν διάφορα. Θέλω να της το πείτε αυτό”, της είπε με τρόπο κατηγορηματικό και φορτισμένο.

“Όσα τράβηξε εκεί μέσα θα μείνουν ατιμώρητα κύριε ;” τον ρώτησε με μια κρυμμένη οργή που παραμόνευε να εκφραστεί. Συνέχισε:

“Όλα αυτά τα χρόνια του μαρτυρίου, ποιος ξέρει ; και εκείνη και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι ; θα πληρώσουν αυτά τα καθάρματα ; θα μπορέσουμε να τους σύρουμε στα δικαστήρια ;”

“Δύο από αυτά τα καθάρματα πλήρωσαν ήδη” της είπε. Ξάφνου κατάλαβε ότι τα συναισθήματά του τον παρέσυραν σε δρόμο που δεν έπρεπε. Το μάζεψε λίγο:

“Μα για αυτό θέλω να την βρω. Να οργανώσουμε αυτόν μας τον αγώνα”

Η Γυναίκα τον ευχαρίστησε θερμά. Κράτησε τα στοιχεία του για να μιλήσουν ξανά. Κάποια στιγμή τον ρώτησε:

“Πως με βρήκατε ;”

“Κυρία Ουρανία. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα κινούσα γη και ουρανό για να βρω την ...Ελουάζ”, το τελευταίο το είπε με μια ζεστή έκφραση στο πρόσωπο. Η Ουρανία τον κοίταξε παράξενα.

“Ελουάζ ; τι είναι αυτό ;”

Ο Διοφάντους χαμογέλασε λίγο μελαγχολικά.

“Εγώ έτσι την γνώρισα κυρία Ουρανία ! Εκείνο το βράδυ...με αυτό το όνομα”

Η Γυναίκα έμεινε με μια έκφραση απορίας στο πρόσωπό της. Εκείνος ρώτησε:

“Σας επισκέφτηκε καθόλου η Αστυνομία ;”

Τον κοίταξε ταραγμένη.

“Ακούστε, το θεωρώ σίγουρο να φτάσουν και εκείνοι εδώ. Να ψάξουν την Κατερίνα. Μην πανικοβάλλεστε. Δεν έχουν να την προσάψουν κάτι. Απλά φερθείτε φυσιολογικά ανθρώπινα αλλά παρακαλώ να με ειδοποιήσετε αμέσως ότι ώρα και να είναι”.

“Θα κάνω ότι μου είπατε”, του είπε η Γυναίκα προβληματισμένη.

“Και κάτι άλλο. Μην της πείτε τίποτα για αστυνομίες και τέτοια. Υπάρχει ένας κίνδυνος σοβαρός να τρομάξει και στην κατάσταση που είναι μπορεί να έχουμε πολύ χειρότερα, εντάξει ;”

Απάντησε θετικά. Την αποχαιρέτισε μένοντας με την εντύπωση μιας γλυκύτατης γυναίκας γεμάτης πόνο και ανησυχία. Τον συνόδευσε στην πόρτα. Την χαιρέτισε εγκάρδια και έφυγε φορτωμένος με χίλιες δυό σκέψεις στο μυαλό του.

Κεφάλαιο 13: Η Νύχτα που άλλαξαν όλα

Τις βραδινές ώρες στην Ψυχιατρική κλινική επικρατούσε πάντα μια αλλόκοτη ησυχία. Κάτι σαν αυτή του νεκροταφείου. Τα φώτα ήταν λιγοστά στις πτέρυγες και ελάχιστη κίνηση μπορούσε να εντοπίσει κάποιος στους διαδρόμους ή στα δωμάτια.

Ο Καθηγητής Δημοσθένης Αρμάγος δύο φορές τη βδομάδα έμενε κάπως αργότερα στο γραφείο του. Πάντα είχε κάτι ξεχωριστό να διεκπεραιώσει. Ήταν μόνος στην πτέρυγα. Στην κλινική παρέμενε μόνο ο φύλακας εισόδου στην αυλή και δύο ακόμα άτομα υπηρεσίας από το νοσηλευτικό προσωπικό. Μετά την πυρκαγιά στο “αποστειρωμένο” εκείνο τμήμα του ιδρύματος κάποια πράγματα δεν είχαν ακόμα τακτοποιηθεί.

Ο “ευυπόληπτος” καθηγητής τον τελευταίο καιρό ήταν ανήσυχος. Ειδικά όσα ακολούθησαν το φόνο του Δεβέλογλου και της Δαμασκηνού. Ο Αρμάγος ήταν ο μόνος πια που ήξερε ότι εκείνο το βράδυ της φωτιάς η Κατερίνα Ιατροπούλου είχε δραπετεύσει. Από τότε ήταν σε μια διαρκή έξαψη και εκνευρισμό.

Έριξε μια ματιά στο ρολόι του. Είχε περάσει εννέα και μισή όταν άρχισε να μαζεύει τα προσωπικά του αντικείμενα για να φύγει.
Τα βήματα που άκουσε στο διάδρομο, έξω ακριβώς από την κλειστή πόρτα του γραφείου του ζύγωσαν σε ελάχιστο χρόνο και πριν προλάβει να σκεφτεί η πόρτα άνοιξε διάπλατα.

Το πρόσωπο που μπήκε μέσα κλείδωσε την πόρτα πίσω του. Στα μάτια του καθηγητή ζωγραφίστηκε ένας ανείπωτος τρόμος και έκπληξη.

“Εσύ ; πως διάβολο βρέθηκες εδώ ;” κατάφερε να μιλήσει καθώς ένας κόμπος τον έπνιξε στο λαιμό.
“Κύριε καθηγητά…. Ξεχνάτε κάτι βασικό !” του είπε η Κατερίνα με φωνή απόμακρη και ειρωνική.
“Μα…. Πως πέρασες μέσα ;” την ρώτησε προσπαθώντας να ανακτήσει τον αυτοέλεγχό του.
Στεκόταν όρθια μπροστά του. Με την πλάτη της στην πόρτα. 
“Εμείς που μαρτυρήσαμε στο ευαγές ίδρυμά σας, όλα αυτά τα χρόνια, αναγκαστικά μάθαμε τα μυστικά του χώρου...”
“Τι θες να πεις ;” την ρώτησε 
“Η Κλινική σας είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια ενός παλιού εργοστασίου. Οι κερδοσκόποι εργολάβοι θεώρησαν χάσιμο κέρδους να γκρεμίσουν όλα τα υπόγεια. Έτσι, κάποια από αυτά παρέμειναν στο πέρασμα των καιρών προσφέροντας ένα μυστικό πέρασμα σε στοές και αίθουσες που οδηγούν στα υπόγεια της κλινικής. Βλέπετε κύριε Καθηγητά… ο μοναδικός τρόπος να επιβιώσουν ορισμένοι από εδώ μέσα ήταν να βρουν τρόπο να ξεφύγουν...” του πέταξε σφυριχτά στα μούτρα.
“Τι θες από μένα ;” της είπε αυστηρά ενώ τα χέρια του έψαχναν προσεκτικά στο γραφείο του.
“Δυό λόγια κύριε καθηγητά...” είπε η Κατερίνα, “Έχουμε κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς δεν νομίζετε ; ειδικά από το βράδυ που με τους συνεργάτες σας, την Δαμασκηνού και τον Δεβέλογλου, αποφασίσατε να με βγάλετε απ τη μέση γιατί ήμουν για σας ένα επικίνδυνο απόβλητο, σωστά ;”
“Εκείνος ο ηλίθιος φταίει που δεν πρόλαβε να σε ξεκάνει….” της είπε με δολερό μίσος.
“Με εκείνον τον ηλίθιο ξεμπερδέψαμε κύριε Καθηγητά. Ταξίδεψε στο σκοτάδι που ανήκε εδώ και χρόνια. Η άλλη, η εκλεκτή σας συνεργάτιδα η κυρία Δαμασκηνού ; τι έγινε κύριε καθηγητά ;” 
“Τι θες να πεις ;” τη ρώτησε με μάτια που γυάλιζαν.
“Με ...προλάβατε κύριε Καθηγητά !” του πέταξε στα μούτρα. “Με προλάβατε λίγα λεπτά. Βλέπετε…. Φτάσατε λίγο νωρίτερα από μένα στο σπίτι της. Μόλις έμπαινα στην αυλή της ήσασταν ήδη στην πόρτα της εκείνο το βράδυ. Το σκοτάδι, μου προσέφερε καλή κάλυψη να μείνω στην αυλή. Περίμενα να φύγετε για να δώσω το επισκεπτήριό μου στην κυρία Δαμασκηνού. Παραξενεύτηκα σαν είδα την πόρτα ανοιχτή. Και φυσικά την ίδια, νεκρή στο πάτωμα. Απ το χέρι σας κύριε καθηγητά ! Προφανώς η εκλεκτή σας φιλενάδα κάπου έκανε νερά και ανησυχήσατε. Έτσι της κλείσατε το στόμα !”
“Λες αηδίες, την βρήκα νεκρή, ταράχτηκα και έφυγα να ειδοποιήσω την αστυνομία”, της είπε..
“Και η κυρία Δαμασκηνού ...αναστήθηκε, σας άνοιξε την πόρτα και στη συνέχεια ...επέστρεψε στον κόσμο των νεκρών ! Κάπου χάνει το σενάριο...”
Ο Αρμάγος σηκώθηκε όρθιος απειλητικός.
“Το στόμα της άρχισε να κελαϊδάει και ταξίδεψε όπως έπρεπε να κάνεις και εσύ, αλλά ποτέ δεν είναι αργά...” της είπε.

Όρμησε προς το μέρος της με όλη του την ορμή. Η Κατερίνα ίσα που πρόλαβε να τραβήξει το μεγάλο μαχαίρι απ την τσάντα της. Όμως το χτύπημα που της κατάφερε ο καθηγητής ήταν αποφασιστικό για να πέσει απ το χέρι της. Η Πάλη τους ήταν σκληρή. Η Κατερίνα πάλευε λυσσασμένα αλλά τα χέρια του Αρμάγου τυλίχτηκαν στο λαιμό της σαν φίδια που έσφιγγαν. Προσπάθησε με όλες της τις δυνάμεις να απαλλαγεί από το θανάσιμο αυτό σφίξιμο. Όμως οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν σταδιακά. Στα μάτια της αποτυπώθηκαν  τα γεμάτα αίμα και θάνατο μάτια του Αρμάγου που δυνάμωνε τη λαβή του. Ένιωθε σταδιακά να παραλύει. Δεν ένιωθε στην αρχή τα πόδια της. Δεν έβγαινε η ανάσα της και όλα γύρω της άρχισαν να σκοτεινιάζουν απότομα μέχρι που τα πάντα τυλίχτηκαν στο απόλυτο ξέπνοο μαύρο. Σε ένα σκοτάδι που την τύλιξε σύγκορμη στο θυμικό και στο κορμί της.

Η Φωνή του Ανακριτή Μηνιάδη ήχησε στα αυτιά του Ίσίδωρου με μια χροιά απόλυτη, κατηγορηματική.
“Ισίδωρε… βρήκαμε τα στοιχεία της”
Ο Διοφάντους ένιωσε ένα παράξενο σφίξιμο αγωνίας στο λαιμό του. Κράτησε το τηλέφωνο καλύτερα και ρώτησε:
“Της κοπέλας ;” τον ρώτησε λες και δεν ήξερε.
“Ναι, η αστυνομία βρήκε τα στοιχεία της”
“Και ;”
“Κατερίνα Ιατροπούλου, ετών τριανταδύο. Ασθενής στην κλινική”
“Και πως δεν εμφανιζόταν εκεί στα στοιχεία τους ;”
“Αυτό το ερευνούμε Ισίδωρε, είναι η επόμενη κατεύθυνση που θα πάρουμε”
“Τι έχετε κατά νου Γεράσιμε ;” τον ρώτησε με αγωνία.
“Την αναζητούμε Ισίδωρε. Ψάχνουμε οικεία της πρόσωπα. Θεώρησα σωστό να σε ενημερώσω. Θεωρείς τον εαυτόν σου σαν δικηγόρο της”
“Έχει βγει ένταλμα ;” τον ρώτησε ο Ισίδωρος.
“Όχι φυσικά. Απλά την αναζητούμε για να μας δώσει κάποιες εξηγήσεις...”

Ο Διοφάντους ένιωσε κάποια μικρή ενοχή να τον κυριεύει γιατί είχε κρύψει πράγματα από τον φίλο του, ενώ εκείνος τον ενημέρωσε άμεσα. Αλλά αυτά χάθηκαν πίσω από την κρισιμότητα των στιγμών.
“Σε ευχαριστώ Γεράσιμε...”
“Λοιπόν θα σε κρατώ ενήμερο όταν τη βρούμε. Στο μεταξύ θα επισκεφτούμε και την κλινική”
“Έχει γίνει κάτι για την δολοφονία της Δαμασκηνού ;”
“Όλα στο σκοτάδι ακόμα...”
“Εντάξει…. Γεράσιμε !” κόμπιασε μια στιγμή, “Σ’ ευχαριστώ”, του είπε.

Έκλεισαν το τηλέφωνο. Ο Διοφάντους παρέμεινε σκεπτικός. Αυτό που περίμενε έγινε. Η Αστυνομία είχε ανακαλύψει την Κατερίνα. Και ήταν θέμα χρόνου να φτάσει και στη θεία της. Τα πράγματα έμπλεκαν με πολλούς παίκτες αλλά ήταν κάτι που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Τώρα έπρεπε να συντονίσει τις κινήσεις του με την Κατερίνα.

Όταν άνοιξε τα μάτια της όλα γύριζαν ολόγυρά της. Και ο λαιμός της πονούσε έντονα. Προσπαθούσε να καταλάβει που βρισκόταν. Γύρω της σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα με κάποιες αχνές αχτίδες φωτός να διαπερνούν το χώρο. Ένιωσε την πλάτη της να ακουμπάει σε ένα τοίχο και την ίδια καθιστή. Ψηλάφισε το χώρο δίπλα της αγγίζοντας σκόνη, απομεινάρια από τούβλα, σοβάδες και άλλα υλικά. Άρχισε να συνέρχεται αλλά ο πόνος στο λαιμό και στο κορμί της ήταν οξύς και διαπεραστικός. Θυμήθηκε. 
Πως βρέθηκε εκεί ; το τελευταίο πράγμα που έφερε στο νου της ήταν τα δολοφονικά μάτια του Αρμάγου και τα χέρια του να την πνίγουν. Τι έγινε μετά ; ποιος την μετέφερε εκεί ; σηκώθηκε με προσοχή καθώς δεν πατούσε καλά. Κατάλαβε ότι βρισκόταν στο ερειπωμένο εργοστάσιο κάτω και δίπλα απ την κλινική. Από το βάθος μιας μεγάλης αίθουσας έμπαινε λίγο φως. Η Φεγγαράδα κατάφερνε να στέλνει τις αντανακλάσεις της ως εκεί κάτω. Κρύωνε. Έριξε μια ματιά στα ρούχα της, ψηλάφισε το πρόσωπό της, τα χέρια της. Δεν ένιωθε κάποια πληγή. Με μιας διαπίστωσε γεμάτη φόβο ότι το ρολόι έλειπε από το χέρι της. Απομεινάρι της πάλης της με τον επίδοξο δολοφόνο της. Όμως ψαχουλεύοντας στην συνέχεια ένιωσε το ρολόι στην τσέπη του μπουφάν. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Θυμήθηκε το μαχαίρι που κουβαλούσε στην τσάντα της. Πουθενά ! Ένιωθε να θέλει να κάνει εμετό. Δεν μπορούσε να τα εξηγήσει όλα αυτά. Ποιος ήταν ο άνθρωπος που την μετέφερε εκεί ; 

Μέσα στην παραζάλη της αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να μείνει άλλο στο χώρο. Άραγε τι είχε συμβεί επάνω στο γραφείο του Αρμάγου. Βασανιστικά ερωτήματα που γυρόφερναν στο μυαλό της. Άρχισε να κινείται προς την έξοδο. Προς το φως. Μετά από λίγο κατάφερε να φτάσει. Έριξε μια ματιά ολόγυρά της γεμάτη αγωνία. Έτσι κι αλλιώς η κλινική ήταν σε τοποθεσία έξω από τις ζώνες της πόλης. Και τέτοια ώρα μες στο χειμώνα όλα ήταν ήρεμα. Είχε να περπατήσει αρκετά στο δρόμο της επιστροφής και άπειρα ερωτήματα να απαντήσει.

“Κάτερίνα !” αναφώνησε η Θεία της μόλις την είδε έτσι να στέκει στην είσοδο του σπιτιού.
“Τι έπαθες παιδί μου ; που ήσουνα ;”
Η Κατερίνα μπήκε μορφάζοντας από την αίσθηση της ναυτίας. Η Ουρανία την πήρε και την έβαλε να κάτσει στο σαλόνι.
“Θα σου πω θεία μου… αλλά… δεν νιώθω καλά, ανακατεύομαι...”
“Κορίτσι μου είσαι χλωμή και μέσα στον παγωμένο ιδρώτα, τρέμεις, πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο...”
Η κοπέλα αντέδρασε αρνητικά έντονα.
“Όχι Θεία ! Με τίποτα”
“Κορίτσι μου είσαι με τα καλά σου ; έχεις τέτοια χάλια και μου λες δεν θες να πας ; τι σου συνέβη ;”  έριξε μια ματιά στο λαιμό της.
“Τι σημάδια είναι αυτά Θεέ μου στο λαιμό σου ; τα χείλη σου πρησμένα. Πες μου τι συνέβη ;” φώναξε ταραγμένη η Ουρανία.
“Δεν είναι ώρα τώρα Θεία μου”, της είπε εκείνη.
Η Ουρανία σηκώθηκε αποφασισμένη. 
“Τότε θα κάνω κάτι άλλο και μην διανοηθείς να με σταματήσεις !” της είπε αποφασιστικά.
“Τι κάνεις Θεία μου, που τηλεφωνείς ;”
“Στον δικηγόρο σου ! Στον άνθρωπο που σε βρήκε...”
Η Ανιψιά της την κοίταξε με ένα τεράστιο ερωτηματικό στο πρόσωπό της. Εκείνη κατάλαβε τι σκέφτηκε.
“Ήρθε εδώ ! Ναι, ήταν εδώ πριν δύο ώρες. Μιλήσαμε. Μου είπε ότι θα είναι δίπλα σου, ότι χρειαστούμε να τον ενημερώσουμε...”
Η Κατερίνα προσπάθησε να μιλήσει αλλά η ναυτία την εμπόδιζε. Έκανε μια κίνηση άρνησης. Η Ουρανία με το τηλέφωνο στο χέρι φώναξε.
“Πρέπει να τον εμπιστευτείς κόρη μου ! Ο άνθρωπος αν ήθελε να σου κάνει κακό είχε κάθε ευκαιρία ήδη να το κάνει, δεν ακούω λέξη...”

Η Κατερίνα κατέρρευσε, η φωνή της Ουρανίας ακούστηκε στα αυτιά της
“Κύριε Διοφάντους εσείς ;….    σας παρακαλώ είναι ανάγκη να έρθετε ή να κάνετε κάτι….  Η Κατερίνα είναι εδώ σε άθλια κατάσταση…. Δεν θέλει να πάει σε νοσοκομείο…. Σας ικετεύω βοηθείστε μας”

Έκλεισε το τηλέφωνο. Στα μάτια της ζωγραφίστηκε μια δόση ελπίδας. Η ανταπόκριση που πήρε από τον ποινικολόγο στο κάλεσμά της ήταν τέτοια που την γέμισε με μια πρόσκαιρη ηρεμία. Δεν είχαν παρά να περιμένουν.

“Γρηγόρη ; που σε βρίσκω ;” 
“Στην κλινική είμαι Ισίδωρε, τι συμβαίνει ; σε ακούω ταραγμένο”
“Άκου Γρηγόρη συμβαίνει κάτι σοβαρό, θέλω δύο πράγματα”
Ο Καθηγητής Παθολογίας Γρηγόρης Καραμάνος, ιδιοκτήτης ιατρικής κλινικής και στενός φίλος του Ισίδωρου κατάλαβε ότι κάτι σημαντικό συνέβαινε και συγκέντρωσε την προσοχή του. Με τον Ισίδωρο Διοφάντους, τον συνέδεε μακροχρόνια φιλία.
“Σ’ ακούω πες μου”
“Θέλω την ιατρική σου βοήθεια για μια ασθενή και την απόλυτη εχεμύθειά σου”
“Πες μου να καταλάβω”
“Σου φέρνω σε λίγο μια κοπέλα, δεν μπορώ να σου πω πράγματα τώρα, είναι πελάτισσά μου αλλά θέλω να μείνει η νοσηλεία της κρυφή”
“Φέρε την κοπέλα εδώ βρε Ισίδωρε, προέχει η υγεία της...”

Έκλεισε το τηλέφωνο βιαστικά. Σε λίγα λεπτά ήταν στο αυτοκίνητό του στο δρόμο για την Πετρούπολη με προορισμό το σπίτι της Ουρανίας. Μέσα του ένιωθε παράξενα. Ανησυχία για την νεαρή κοπέλα και αγωνία που θα την έβλεπε ξανά.

Δεν άργησε να φτάσει. Η Ουρανία του άνοιξε. Μπήκε στο σπίτι. Τα μάτια του σταμάτησαν πάνω στα μάτια της. Η … “Ελουάζ”, όπως την γνώρισε εκείνο το βράδυ ήταν μπροστά του χλωμή ξαπλωμένη στον καναπέ, αδύναμη. Η εικόνα της ήταν πολύ χειρότερη από εκείνο το βράδυ που την βρήκε στο δρόμο. Είδε το πρόσωπό της, τις μελανιές στο λαιμό της, τα αίματα. Η κοπέλα προσπάθησε κάτι να πει, εκείνος μίλησε στη θεία της.

“Τι συμβαίνει ;”
“Κάνει συνέχεια εμετούς, είναι χλωμή, λουσμένη στον ιδρώτα, τρέμει...” του είπε φοβισμένη.
“Πάμε”, ακούστηκε η φωνή του !
“Όχι !” βγήκε πνιχτά η κραυγή από την Κατερίνα με μάτια γεμάτα φόβο.
“Μην ανησυχείς Κατερίνα. Πάμε στην κλινική ενός δικού μου ανθρώπου. Όλα θα μείνουν κρυφά, πάμε”

Προσπέρασαν αποφασιστικά τις επίμονες αρνήσεις της και σε λίγο ήταν στο αυτοκίνητο καθ’ οδόν προς την κλινική. Στο πίσω κάθισμα η Κατερίνα με την θεία της. Η Νύχτα είχε πέσει για τα καλά στην πόλη. Ο Ισίδωρος που και που έριχνε κάποιο βλέμμα απ τον καθρέφτη πίσω να την βλέπει. Είχε γύρει στην αγκαλιά της Ουρανίας σαν ένα τριαντάφυλλο χτυπημένο απ το ξεροβόρι. Στη σκέψη του Διοφάντους γυρόφερναν οι φριχτές σκηνές που είχε δει στο βίντεο.

Η Κλήση από το κινητό του τηλέφωνο διέκοψε τις σκέψεις του. Η Φωνή του Ανακριτή Μηνιάδη τον επανέφερε σκληρά στην πραγματικότητα.
“Ισίδωρε σ’ ανησυχώ ;”
“Όχι Γεράσιμε πες μου, τι συμβαίνει ;”
…………….
Ο Διοφάντους άκουγε τον συνομιλητή του και ένιωθε κρύο νερό να τρέχει στην πλάτη του. Το πρόσωπό του πήρε μια έκφραση σύσπασης που τον παραμόρφωνε ολόκληρο.
“Πότε ;” είπε.
“Απόψε το βράδυ”
Ο Ισίδωρος προσπαθούσε με δυσκολία να μείνει ψύχραιμος και να συγκεντρωθεί.
“Τι στοιχεία έχετε ; πως ;”
Άκουγε τον Μηνιάδη στην άλλη άκρη της γραμμής και κρατούσε σκέψεις και εικασίες.
“Εντάξει Γεράσιμε, σ’ ευχαριστώ, θα μιλήσουμε οπωσδήποτε”

Έκλεισε το κινητό. Έμεινε βουβός να κοιτάζει το δρόμο. Κάποια στιγμή το βλέμμα του διασταυρώθηκε με αυτό της Κατερίνας στον καθρέφτη. Εκείνη τον κοίταζε λες και περίμενε.
“Κατερίνα….” ακούστηκε με τα μάτια του στο δρόμο.
Εκείνη καρτερούσε σιωπηρή. Κρεμόταν από τα λόγια του.

“Ο Αρμάγος βρέθηκε νεκρός πριν δύο ώρες στην κλινική του ! Κάποιος τον σκότωσε ! Με μαχαίρι !”

Η Κατερίνα άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Πήρε εκείνο το παράξενο σχήμα που παίρνει η όψη ενός ανθρώπου σαν του συμβαίνουν δύο εντελώς αντιφατικά γεγονότα. Από τη μία δέος που μπλέκεται σε μια δύσκολη κατάσταση με ένα μυστήριο να τυλίγει τα πάντα και από την άλλη με εκείνη την άγρια αίσθηση της δικαίωσης και της εκδίκησης απέναντι σε ένα ανθρωπόμορφο τέρας που σακάτεψε τη ζωή της.

(Συνεχίζεται...)

Την Νουβέλα, συνολικά και ενιαία, μπορείτε, όπως πάντα να την έχετε εδώ:

URNOVL-Giannis Pit/Ελουάζ

Μπορείτε να κάνετε log-in στην πλατφόρμα χρησιμοποιώντας τον google account ή τον facebook account σας, ως αναγνώστες.