H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019

"Ακροπατώντας στο όνειρο" / Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #3

Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #3



Φίλες και Φίλοι,
η όμορφη εκφραστική και δημιουργική σκυταλοδρομία στο αγαπημένο μας δρώμενο συνεχίζεται.
Στην σειρά μου, καταθέτω τη δική μου συμμετοχή.
Έχω ως "κληρονομιά" την εξαίρετη εικόνα της Άννας και τη λέξη της.


Προτεινόμενη Λέξη:      "Απατηλός"


"Ακροπατώντας στο όνειρο"

(Διήγημα)

Μπορείτε να το διαβάσετε αν θέλετε με αυτό το υπέροχο και ανάλογο "Μουσικό χαλί"





Πετάχτηκε απ τον ύπνο της ταραγμένη. Η Σιμώνη έριξε μια ματιά δίπλα στο ρολόι. Τέσσερις τα ξημερώματα. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Το χέρι στο στήθος αφουγκραζόταν τους τρελούς χτύπους της καρδιάς της. Το νερό από το ποτήρι της, την συνέφερε αρκετά.
“Τι όνειρο Θεέ μου!”, ψέλλισε. Το έφερε ξανά στα μάτια της, μπροστά της ολοζώντανο.
Η ίδια ως μπαλαρίνα! Σε ένα σουρεαλιστικό ονειρικό χώρο. Δεν μπορούσε να τον ορίσει. Σαν κορυφή ενός αρχαίου κτιρίου. Και εκείνη να χορεύει όμορφα, αέρινα. Και να ακροβατεί με το ραβδί της πάνω στην άκρη ενός μαρμάρινου κράσπεδου. Στο όριο. Κάτω, μια απέραντη μαβιογάλαζη θάλασσα. Και στο λύγισμα αυτό να χάνει την ισορροπία της και να…. το κενό! Η απέραντη θάλασσα, ο σκούρος ουρανός.
Ανασηκώθηκε στο μαξιλάρι της, άναψε το φως στο πορτατίφ, προσπάθησε να ηρεμήσει.

“Δημήτρη! Καλημέρα”, ακούστηκε η φωνή της στα αυτιά του αγαπημένου της.
“Έλα Σιμώνη, τι έκπληξη είναι αυτή πρωινιάτικα γλυκιά μου ;”
“Σου έχω νέα ευχάριστα”
“Για αυτό κελαϊδάς καλή μου;”
“Να στα πω ή θα σε διακόψω από κάποια τραπεζική σου σύμβαση ;” τον ρώτησε χαμογελώντας.
“Ευκαιρία να γεμίσω λίγο ομορφιά την άνοστη επαγγελματική μου ρουτίνα”
“Άκου, έχω κάποια νέα για τη δουλειά, πετάω απ τη χαρά μου!”
“Το νιώθω καρδιά μου”.
“Λοιπόν ετοιμάσου για τραπέζωμα μετά τη δουλειά”
“Κοιτάζω ήδη το ρολόι μου”.

Η Σιμώνη έκλεισε το τηλέφωνο. Άνοιξε το παράθυρο του διαμερίσματός της στο Ίλιο. Ένας γλυκός ζεστός ήλιος του Μάρτη την χάιδεψε φιλικά σε όλο της το σώμα. Άρχισε να μαζεύει τα πράγματα για την υπηρεσία της. Αρχαιολόγος από αγάπη στο επάγγελμα. Σε αυτό στάθηκε τυχερή. Έκανε το όνειρό της πράξη. Και το ζούσε. Αυτόν τον καιρό ήταν στην ομάδα του Ιορδάνη Ρώμα, καθηγητή Αρχαιολογίας και Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο. Η ομάδα μελετούσε και χαρτογραφούσε ιστορικά κάστρα του κόσμου. Τα μάτια της έλαμπαν από χαρά. Είχε τόσα πράγματα να πει στον Δημήτρη.



“Πως ήταν η μέρα σου;” τον ρώτησε ενώ περίμεναν τον σερβιτόρο να πάρει την παραγγελία τους. Το μικρό ταβερνάκι στην Πλάκα τους αγκάλιαζε όμορφα και γραφικά.
“Πως να είναι βρε αγάπη μου η μέρα ενός τραπεζικού ; κάτι ανάμεσα σε γκρίνιες, παράπονα, και συμβάσεις”
Ο Δημήτρης, στα τριανταέξι του, συμπαθητικός γλυκός, στέναζε στον κόμπο της γραβάτας του. Τα καστανά μάτια της Σιμώνης τον κοίταζαν επίμονα. Τα κόκκινα μαλλιά της μαζεμένα σε έναν όμορφο κότσο στο πίσω μέρος φανέρωναν το γλυκό της πρόσωπο.
“Λοιπόν δεν θα μου πεις ; τόσες ώρες περιμένω”.
Πήρε φόρα γεμάτη ενθουσιασμό, λες και δεν την κρατούσε τίποτα.
“Πάω ταξίδι!”
Ο Δημήτρης έμεινε πάνω στα μάτια της.
“Πού;”
“Σκωτία!”
“Αν είναι δυνατόν, πως;”
Με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά ξεκίνησε να τον ενημερώνει:
“Λοιπόν ο δικός μας, ο Ρώμας, ο καθηγητής κλήθηκε από έναν συνεργάτη του στην Σκωτία καθηγητή σε ένα εκπαιδευτικό ταξίδι”
“Τι θα κάνετε;” ρώτησε με ενθουσιασμό ο Δημήτρης.
“Θα πάμε ψηλά Βόρεια, σε μια μικρή πόλη, θα επισκεφτούμε το κάστρο του Eilean Donan, τέρμα Θεού...”
“Μα αυτό είναι θαυμάσιο! Είναι το όνειρό σου να επισκεφτείς ένα από αυτά τα κάστρα”
“Ναι...”
“Ζηλεύω”, της είπε γλυκά για να της αγκαλιάσει τα χέρια της τρυφερά με τα δικά του.
“Εσύ στα χάιλαντς και εγώ στα γκισε! Απαπα μήτε στον ...εχθρό σου” της είπε χαμογελώντας.
“Έλα...” του έκανε ναζιάρικα.
“Σε πειράζω καρδιά μου, ξέρεις ότι αγαπώ τα όνειρά σου και θέλω να σε ακολουθώ στη χαρά. Τι έχει το πρόγραμμα εκεί;”
“Θα μείνουμε σε ένα μοτέλ δίπλα στο κάστρο, τώρα θα δούμε, μάλλον τρεις με τέσσερις μέρες, θα το μελετήσουμε από κοντά καθώς έχει μεγάλη αρχαιολογική και ιστορική σημασία για τον Κέλτικο κύκλο. Θα είναι μια ζωντανή εμπειρία σε όλα τα μέρη του, στην ιστορία του, στην αρχιτεκτονική του”
“Πότε σε χάνω;” την ρώτησε γλυκά.
“Σήμερα είναι Τρίτη, φεύγουμε Παρασκευή”
“Άρα έχουμε προετοιμασίες! Και ….λίστα”
“Τι λίστα τον ρώτησε απορημένη”
“Ε με αδειανά χέρια θα γυρίσεις; θέλω αναμνηστικά για τη φωλιά μας”
Γέλασαν με την καρδιά τους. Μέσα σε μια ανοιχτή αγκαλιά που στέγαζε τον έρωτά τους και φώλιαζε τα όνειρά τους. Και το απομεσήμερο τους βρήκε να τελειώνουν το γεύμα τους με άσπρο κρασί στα ποτήρια τους γεμάτοι συναισθήματα.



Το βράδυ την βρήκε αργά να αρχίζει σιγά-σιγά να τακτοποιεί το έγγραφο υλικό που θα πάρει μαζί της στο ταξίδι. Μια κουραστική αλλά και γεμάτη μέρα την βρήκε να αφήνεται στην αγκαλιά του Μορφέα περασμένες μία τη νύχτα. 
Όμως ένα ακόμα όνειρο ήρθε να ταράξει τον ύπνο της. Το ίδιο μάλιστα όνειρο της προηγούμενης νύχτας. Μόνο που αυτή τη φορά μια καινούργια παρουσία ήρθε να προστεθεί. Η Μορφή μιας νέας γυναίκας, θολής, ακαθόριστης, να βγαίνει μέσα απ τον ουρανό πέρα στο βάθος. Μια γυναικεία μορφή που σαν κάτι ήθελε να της πει αλλά τελικά χάθηκε μέσα στην ομίχλη. Το μόνο έντονο ήταν η μακριά κόκκινη κορδέλα που ανέμιζε από το ένα της χέρι στον κυματισμό του ανέμου και του κορμιού της.
Ξύπνησε πάλι με την ίδια αγωνία. Δεν ήταν φοβισμένη αλλά σίγουρα ταραγμένη. 



Η Βδομάδα κύλησε με την Σιμώνη να τρέχει εδώ και εκεί τακτοποιώντας εκκρεμότητες και τα  πράγματα που θα έπαιρνε μαζί της στο ταξίδι. Και με τις αντίστοιχες συναντήσεις της ομάδας στην υπηρεσία. Όλοι μαζί ήταν δώδεκα αρχαιολόγοι του τμήματος συν τον επικεφαλής καθηγητή. Την Πέμπτη το βράδυ όλα ήταν έτοιμα. Με τον Δημήτρη είχαν βγει για ένα ποτό σε ένα μπαράκι και την νύχτα θα την περνούσαν μαζί στο σπίτι της. Ο Δημήτρης θα την πήγαινε το πρωί στο αεροδρόμιο.
Εκείνο που αγαπούσε στον σύντροφό της ήταν ο τρόπος του να μοιράζεται μαζί της κάθε στιγμή.  Μια υγιής σχέση που ανέπνεε με τα όνειρά τους.
Η Προχωρημένη νύχτα τους βρήκε ολόγυμνους στο κρεβάτι. Τα κορμιά τους είχαν αφεθεί στην νιρβάνα που αφήνει μια έντονη ηδονική ερωτική επαφή. 
Όμως κάπου εκεί ανάμεσα στο σκοτάδι της νύχτας που φεύγει και στο φως της μέρας που ανατέλλει ο Δημήτρης ένιωσε το σώμα της Σιμώνης να αρχίζει να τρέμει και να ριγεί.

Η Ίδια εικόνα ερχόταν να ταράξει τον ύπνο της. Το ίδιο παράξενο όνειρο. Ακριβώς το γνωστό σκηνικό. Η μπαλαρίνα, ο χορός, η ακροβασία στο κενό. Η θάλασσα, η κατακόκκινη κορδέλα. Όμως αυτό το βράδυ, η ακαθόριστη γυναικεία ονειρική μορφή σαν να της φάνηκε να έγινε πιο συγκεκριμένη. Και ο ταραγμένος ύπνος της έσπασε κάτω απ την μακρινή φωνή αυτής της γυναίκας “Μείνε μακριά της...”, ναι, σαν ψίθυρος βγαλμένος μέσα απ τα κατάβαθα του γκριζόμαυρου ουρανού .“Μείνε μακριά της...”
Ο Δημήτρης είδε την Σιμώνη να πετάγεται έντονα στο πλάι του. Την αγκάλιασε τρυφερά προστατευτικά.
“Αγάπη μου τι έγινε;”
Ένιωθε την καρδιά της να φτερουγίζει.
“Πάλι τα ίδια” του είπε ξέπνοα προσπαθώντας να επικοινωνήσει με το παρόν της.
“Έλα ηρέμησε! Άγχος έχεις” της είπε κλείνοντάς την τρυφερά στην αγκαλιά του.
Η Σιμώνη ανασηκώθηκε. Το ρολόι έδειχνε κοντά έξι ξημερώματα. Έξω άρχιζε να χαράζει.
“Κάτι ήθελε να μου πει αυτή τη φορά Δημήτρη”
“Ποιος ;”, την κοίταξε απορημένος.
“Αυτή η Γυναίκα, αυτή η απόμακρη παρουσία, σαν να με καλούσε να μείνω μακριά της...”
“Έλα βρε Σιμώνη μου τώρα. Σε παρακαλώ, τα όνειρα γίνονται εμμονές”, της είπε διακριτικά γιατί δεν ήθελε να γίνει πιεστικός, “έλα να κοιμηθούμε λίγο ακόμα, σε καμιά ώρα πρέπει να σηκωθούμε”
Την τράβηξε στην αγκαλιά του. Εξωτερικά την ένιωθε πιο χαλαρή. Όμως δεν μπορούσε να δει τα μάτια της που έμεναν ορθάνοιχτά κοιτώντας στο πουθενά μέσα στην κρεβατοκάμαρα.



Η Πτήση τους κράτησε περίπου τέσσερις ώρες και ήταν τέλεια. Μέσα σε όμορφο κλίμα και διάθεση. Ο καθηγητής τους ήταν έξω καρδιά και πολύ προσιτός άνθρωπος. Έφτασαν εκεί μεσημέρι. Ένα πανέμορφο Εδιμβούργο τους περίμενε. Ο σύνδεσμος του καθηγητή ΜακΦάλαντ τους υποδέχτηκε χαρούμενος. Έφαγαν στην πόλη και αργά το μεσημέρι ένα ωραιότατο πούλμαν τους παρέλαβε για το μαγικό, όπως αποδείχτηκε ταξίδι με τελικό προορισμό το Eilean Donan. Μια υπέροχη διαδρομή μέσα από μια κατάφυτη Σκωτσέζικη φύση βουτηγμένη στο πράσινο, στα πρώτα σημάδια της Άνοιξης αλλά και στο επιβλητικό της περιοχής με τα δάση και τα Χάιλαντς να τους μαγεύουν. Μετά από πέντε ώρες έφτασαν στην αποστολή τους.  Είχε πια σκοτεινιάσει στα Βορειοδυτικά της Σκωτίας πέρα ψηλά. Το πανέμορφο φιορδ του Loch λαμπύριζε με τα ήρεμα νερά του στο φεγγαρόφωτο μέσα στην απόλυτη σιωπή. Αντίκρυ τους ο σκούρος όγκος από το τεράστιο πανύψηλο επιβλητικό κάστρο του Eilean Donan. 
Ο Καθηγητής Άλαν ΜακΦάλαντ, ένας 59χρονος αεικίνητος κλασικός Βρετανός. Επιβλητικός με την πατροπαράδοτη ευγένεια και αμεσότητα. Η συνάντηση των ομάδων έγινε σε κλίμα άριστο.
“Κύριε Καθηγητά, να σας γνωρίσω την κ. Σιμώνη Αυγεροπούλου, την επικεφαλής της ομάδας μας εδώ” είπε ο Ρώμας στον συνάδελφό του προχωρώντας και στις λοιπές συστάσεις.
Αφού τακτοποίησαν τα πράγματά τους στο πανέμορφο μοτέλ, το βράδυ τους βρήκε στη μεγάλη σάλα για φαγητό. Οι νύχτες του Μάρτη στην Βόρεια Σκωτία ήταν παγερές, γεμάτες υγρασία και το τζάκι άναβε για τα καλά.
“Πολύ γλυκός ο Μακ Φάλαντ παρά τα χρονάκια του”, ψιθύρισε η 29χρονη Μαριλένα στην υπόλοιπη παρέα. Οι άλλοι μουρμούρισαν χαμογελώντας 
“Τίποτα αρσενικό δεν σου ξεφεύγει!” πετάχτηκε ο Κώστας, ο πρεσβύτερος των συναδέλφων, ένα παιδί στα 35του γεμάτο χιούμορ.



Από το δωμάτιο της Σιμώνης μέσα στο σκοτάδι της ολόφωτης νύχτας σχηματίζονταν απέναντι ο σκούρος όγκος του κάστρου. Χτισμένο σε μια νησίδα γης που ενώνονταν στη στεριά με μια πέτρινη παλιά τοξωτή γέφυρα. Τα ψηλά του τείχη πρόβαλλαν μέσα στο φεγγαρόφωτο λες και άγγιζαν ψηλά τον ουρανό. Κάποια σύννεφα άρχιζαν να παίζουν κρυφτό με το φεγγάρι και αλλόκοτες σκιές σχηματίζονταν στο κάστρο φτάνοντας ως μέσα το δωμάτιό τους. Το θρόισμα στα μεγάλα πανύψηλα δέντρα έφτιαχνε τη δική του μουσική από τις πνοές που έδινε ο δυνατός Βοριάς της νύχτας. Η Σιμώνη έμενε με την Μαριλένα στο δωμάτιο σε δύο μονόκλινα. Ήταν τέτοια η κούραση της ταλαιπωρίας του ταξιδιού που κοιμήθηκαν σχεδόν με τα ρούχα.

Όμως μια ακόμα νύχτα η Σιμώνη θα είχε την ίδια επίσκεψη. Το ίδιο όνειρο. Με τις ίδιες εικόνες και παραστάσεις. Και εκείνη τη γυναικεία μορφή λίγο πιο έντονη αυτή τη φορά. Μια όμορφη παρουσία. Και πάλι εκείνη η φωνή.  “Μείνε μακριά!...”. Αυτή τη φορά λίγο πιο καθαρά.
“Όχι πάλι τα ίδια!” έσπασε τη σιωπή της νύχτας στο δωμάτιο η πνιχτή φωνή της Σιμώνης καθώς μια ακόμα φορά πετάχτηκε από το κρεβάτι της προκαλώντας εύλογα την έκπληξη της Μαριλένας δίπλα της. Κράτησε με τα χέρια το πρόσωπό της. Ένας ξαφνικός κεραυνός αυλάκωσε τον ουρανό φωτίζοντας απόκοσμα το κάστρο. Τα σύννεφα είχαν μαζευτεί γρήγορα και η καταιγίδα ζύγωνε από τα Δυτικά.



Ο Ηλιοφώτιστος ουρανός της επόμενης μέρας έσπρωξε στα βάθη της μνήμης την χθεσινή νύχτα για την Σιμώνη.
“Βρε παιδιά, χθες χάλαγε από κόσμος από καταιγίδα και σήμερα έχουμε ήλιο”, σχολίασε ο Κώστας στην ομάδα που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την πρώτη της επίσκεψη στο κάστρο.
“Η Άνοιξη στην Σκωτία και μάλιστα στα Βόρεια, όπως εδώ, δεν έχει καμία πρόβλεψη και καμία σχέση με τη ...λογική”, τους εξήγησε ένας Βρετανός συνάδελφός τους.
Η ατμόσφαιρα ήταν όμορφη, γεμάτη προσμονή και αγωνία. Στο σαλόνι συγκεντρώθηκαν όλοι γύρω στις εννέα το πρωί. Η Ελληνική ομάδα με τον Ρώμα επικεφαλής, και η Βρετανική. Ξεκίνησαν με τα πόδια.
Το κάστρο έστεκε λουσμένο στο φως του ήλιου που λαμπύριζε κάτω στο στενό θαλάσσιο κανάλι. Η  πέτρινη τοξωτή γέφυρα ήταν πανέμορφη και επιβλητική. Διέθετε τρία τόξα. Έφτασαν στην κεντρική πύλη εισόδου. Τα πελώρια τείχη έστεκαν μπροστά στα αποσβολωμένα μάτια τους. Η Σιμώνη άρχισε να νιώθει το δέος. Είναι άλλο πράγμα να μελετάς τα κάστρα στα ...χαρτιά και άλλο να διαβαίνεις τη στράτα τους. 
Το Eilean Donan είχε δύο τεράστια κτίρια με κεραμωτές σκεπές. Το ένα στην άκρη του τείχους προς τη θάλασσα και το άλλο πολύ ψηλότερο στο κέντρο του. 
Ήταν καιρός η ομάδα να δοκίμαζε τις γνώσεις της στα Αγγλικά από εδώ και πέρα.
Ο Καθηγητής Άλαν ΜακΦάλαντ τους υποδέχτηκε με περισσή ευγένεια και διάθεση.
Η πρώτη επαφή με το κάστρο θα είχε μια αναλυτική περιήγηση στα βασικά του μέρη. Ξεκίνησαν. Τα σημειωματάρια, τα τάμπλετ και τα κινητά με τις κάμερες πήραν φωτιά. 
Περπάτησαν στην αυλή στο εσωτερικό του κάστρου. Ένιωθαν σαν μικρά ασήμαντα όντα μπροστά στον επιβλητικό του όγκο. Μια ανατριχίλα κυρίευε την Σιμώνη σε κάθε της βήμα. Είχε ήδη αρχίσει να νιώθει παράξενα. Λες και σε κάθε γωνιά, σε κάθε σιδερένιο παράθυρο και καταπακτή θα ξεπηδούσαν παλιές μορφές της ιστορίας, θρύλοι και παραδόσεις. Άκουγε με μεγάλη προσοχή την περιγραφή και την “παράδοση” του ΜακΦάλαντ και τις υποσημειώσεις του Ρώμα και σημείωνε συνεχώς. 
Ο Ήλιος είχε ανέβει πια ψηλά στον ουρανό σαν ανέβηκαν στις επάλξεις στα τείχη. Περπάτησαν περιμετρικά. Στην συνέχεια κινήθηκαν προς τη μεριά της θάλασσας. 

Η Σιμώνη άρχισε να νιώθει παράξενα. Το βλέμμα της κινήθηκε ψηλά στον ουρανό. Ο ήλιος τη ζάλισε. Ξαφνικά μέσα της ένιωθε ένα συναίσθημα φυγής. Σαν να ξεμάκραινε κάπου, σαν να έφευγε από αυτόν τον χωρόχρονο. 
“Τι μου συμβαίνει; τι Απατηλή αίσθηση είναι αυτή ;”μονολόγησε σκεπτική. Το μυαλό της δεν ήταν εκεί. Το κορμί της ένιωθε να ελαφραίνει με έναν παράξενο και απόκοσμο τρόπο. Το κεφάλι της γύριζε σαν υπνωτισμένη. Τα βήματά της την έσπρωχναν αργά πάνω τα τείχη. Αν ήταν καλά θα είχε ήδη δει ότι είχε ξεκοπεί εντελώς από την ομάδα και κινούνταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Και τότε, ναι τότε! Στο βάθος του ορίζοντα προς τη θάλασσα, “κάτι” την τράβηξε προς τα εκεί. Ένιωθε μια “άλλη”, προσπάθησε, έδινε μάχη μεταξύ της λογικής και αυτού του απόκοσμου βιώματος που ένιωθε αλλά όλα έχαναν τον έλεγχό τους. Περπατούσε λες υπνωτισμένη στην άκρη του τείχους. Από κάτω της έχασκε η θάλασσα ακίνητη σαν λίμνη. Ένιωθε σαν να χόρευε, αυτήν την αίσθηση είχε. Μια κίνηση που είχε βήματα κλασικού χορού. Απείχε ελάχιστα μέτρα από το τέλος του τείχους. Ούτε καν έβλεπε ότι το άνοιγμα εκεί την οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην αγκαλιά του γκρεμού. Λίγα μέτρα ακόμα… δύο… ένα…

“Είναι επικίνδυνα εκεί!” 
Η δυνατή φωνή στα Αγγλικά την επανέφερε στην πραγματικότητα. Σαν να πάγωσε τον βηματισμό της. Στο ένα μέτρο μπροστά της η πτώση. Ανατρίχιασε. Γύρισε απότομα πίσω αναζητώντας την πηγή της φωνής. 
“Πρέπει να προσέχετε!”, της είπε πάλι δυνατά. 
“Έτνμοντ Ράιζ” της συστήθηκε. Είδε μπροστά της να την πλησιάζει ένας επιβλητικός ηλικιωμένος άντρας. Το ρυτιδωμένο του πρόσωπο μαρτυρούσε χωρίς δεύτερη σκέψη κλεισμένη την έβδομη δεκαετία στη ζωή του. Ξεχτένιστα πλούσια κοκκινωπά μαλλιά και καλό ντύσιμο.
Της άπλωσε το χέρι του. Για πρώτη φορά η Σιμώνη επανήλθε στην πραγματική ζωή αντιλαμβανόμενη τι πήγαινε να γίνει.
“Σιμώνη Αυγεροπούλου”, του απάντησε κλείνοντας με το χέρι της το δικό του. 
“Είστε Ελληνίδα ;” την ρώτησε.
“Το καταλάβατε ;”
“Μελετούσα Αρχαία Ελληνικά στη δουλειά μου αλλά ξέρω για σας και την ομάδα σας”
Την κοιτούσε επίμονα αλλά με ένα γλυκό ύφος στα μάτια. Λες και προσπαθούσε να ξεχωρίσει κάτι από μακριά. Άφησε το χέρι και της έδειξε το μέρος στο οποίο περπατούσε.
“Περπατούσατε όπως εκείνη...” της είπε. Η Σιμώνη τον κοίταξε παράξενα.
“Τι θέλετε να πείτε;”
Άπλωσε το βλέμμα του με μια παράξενη θλίψη κάτω στα τείχη.
“Τρεις αιώνες πριν, εδώ, ακριβώς αυτή τη διαδρομή, σαν τη δική σας...”
“Ποια; τι θέλετε να πείτε;”
Την έπιασε από τον ώμο ευγενικά. Της γύρισε κατεύθυνση. Ξεκίνησαν να περπατούν.
“Μην δίνετε σημασία. Έφαγα τα χρόνια μου ως καθηγητής αρχαιολογίας. Ταξιδεύω με τις εμμονές μου. Μένω κάπου εδώ κοντά πια. Αυτό το κάστρο είναι σαν το δεύτερο σπίτι μου. Γνωρίζω για αυτό κάθε του ιστορία...”
“Θα μου πείτε τι εννοούσατε για αυτήν την γυναίκα;”
“Νιάτα! Όλα θέλετε να τα μαθαίνετε αμέσως” της είπε με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο.
Η Σιμώνη δεν ήθελε να μείνει  το ερώτημά της αναπάντητο. Την στιγμή που ετοιμαζόταν να επανέλθει πιο έντονα…
“Σιμώνη! Σιμώνη! Που είσαι βρε κορίτσι μου; που χάθηκες; για όνομα του Θεού σε ψάχνουμε παντού”. Οι φωνές δύο-τριών συναδέλφων της λίγα μέτρα πιο εκεί διέκοψαν την κουβέντα της. 
“Έλα! Μαζευόμαστε στο κεντρικό κτίριο, ο καθηγητής μας περιμένει!” της φώναξαν. 
Εκείνη έριξε μια τελευταία ματιά στον Έντμοντ. Εξακολουθούσε να την κοιτάζει με προσοχή χαμογελώντας. Ακολούθησε τους συναδέλφους της. Έμοιαζε λίγο σαν χαμένη. Όμως το πρόγραμμά της δεν μπορούσε να περιμένει και απαιτούσε την προσοχή της.
“Θα σας ξαναδώ”, του είπε φεύγοντας.
Ο Έντμοντ την παρακολούθησε που χάθηκε κατεβαίνοντας τις μεγάλες πέτρινες σκάλες στα τείχη.
“Λες και είναι εκείνη! Ίδια!” μονολόγησε φωναχτά. Από την δερμάτινη τσάντα του έβγαλε ένα παλιό ογκώδες βιβλίο. Το ξεφύλισσε. Στάθηκε σε ένα κεφάλαιο. Οι γραμματοσειρές πρόδιναν παλιές γραφές. Το χέρι του σταμάτησε σε μια σελίδα. Στάθηκε με προσοχή σε μια εικόνα, κάτι ανάμεσα σε σχέδιο και ζωγραφική. Ήταν μια γυναίκα. Τα μάτια του δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από εκεί.



Το μεσημέρι τους βρήκε στο κεντρικό παλιό κτίριο του κάστρου. Εκεί μια από τις παλιές θολωτές του αίθουσες είχαν μεταμορφωθεί πλέον και λειτουργούσαν σαν Ιστορικό μουσείο. Η Διάλεξη του καθηγητή Μακ Φάλαντ ήταν εκπληκτική και αυτά που έπαιρναν σαν γνώσεις ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία τους. Κάποια στιγμή μετά το μεσημέρι ο κύκλος της πρώτης μέρας είχε τελειώσει. Ενθουσιασμένοι και πλήρεις μάζεψαν τα πράγματά τους και κατηφόρισαν προς τις καταπακτές όπου θα ήταν το τελευταίο μέρος της σημερινής τους επίσκεψης.
Μια ακόμα εμπειρία, αυτή τη φορά, με μεγαλύτερο δέος τους περίμενε. Πολλά μέτρα κάτω απ τη γη, στα υπόγεια του κάστρου. Εκεί όπου το σκοτάδι πλέον έσπαγε μόνο με τον προσεκτικό ήπιο φωτισμό , που προσομείωνε το φως με αυτό των  παλιών πυρσών. Κελιά, αίθουσες, μουσεία, σκάλες, διάδρομοι. Αγάλματα, πίνακες ζωγραφικής και σχέδια συμπλήρωναν την διακόσμηση μαζί με μεσαιωνικό οπλισμό.

“Σιμώνη τι έπαθες ;” την ρώτησε ξαφνικά η Μαριλένα δίπλα της.
Είχε μείνει σαν να είχε παγώσει μπροστά σε έναν μαρμάρινο τάφο με το γλυπτό μιας γυναίκας από πάνω του. Η Σιμώνη ένιωσε την ίδια ανατριχίλα που ένιωσε και στα τείχη. Μια ανατριχίλα που έγινε μεγαλύτερη σαν κάτι να της έλεγε ότι η μορφή αυτού του γλυπτού άγγιζε σε ομοιότητα τη μορφή της γυναίκας στα όνειρά της.
“Σιμώνη! Τι έπαθες παιδί μου;”
“Τίποτα...” κατάφερε να ψελλίσει ενώ τα μάτια της ήταν πάνω στο άγαλμα.
“Εσύ είσαι κίτρινη σαν λεμόνι!” της είπε η φίλη της.
Ο όμιλος της ομάδας είχε σταματήσει παρακάτω και ο καθηγητής ΜακΦάλαντ την πλησιάσε.
“Πάθατε τίποτα;” την ρώτησε γεμάτος ενδιαφέρον.
“Κύριε καθηγητά. Τι είναι αυτός ο τάφος; ποια είναι αυτή η γυναίκα;”
Ο Καθηγητής χαμογέλασε αλλά με μιας σοβάρεψε.
“Είναι ο τάφος της Λαίδης Έλινορ, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της νεώτερης ιστορίας του κάστρου, μα ...γιατί ρωτάτε;”
“Πείτε μου σας παρακαλώ!”
“Η Ιστορία αναφέρεται στα 1705. Μια νεαρή γυναίκα εποχής πολύ αγαπητή στην περιοχή με μεγάλη ιστορία. Σκοτώθηκε στα 32 της χρόνια όμως...”
“Πως ;” τον ρώτησε.
“Κύριε Καθηγητά έχετε μια επείγουσα κλήση!” τους διέκοψε η φωνή ενός νεαρού άντρα που φάνηκε ξαφνικά.
“Με συγχωρείτε κ. Αυγεροπούλου, πρέπει να φύγω, θα μιλήσουμε...”
Η Μαριλένα δίπλα κοιτούσε τη φίλη της με έντονη απορία. Δεν μπορούσε να εξηγήσει την ένταση που έβλεπε ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.
“Στα χρόνια μου...” ψιθύρισε η Σιμώνη.
“Ποια χρόνια σου; τι λες;” αντέδρασε η Μαριλένα με τη φίλη να απαντά μάλλον στον εαυτό της παρά στην ίδια.
“Σκοτώθηκε στα τριάντα δύο, δηλαδή στην ηλικία μου!”



Η Σιμώνη προσπάθησε να ηρεμήσει από τα γεγονότα της ημέρας. Μίλησε με τον Δημήτρη, ξεκουράστηκαν στο Μοτελ και είχαν μπροστά τους το βράδυ τους ελεύθερο για οτιδήποτε. Μέσα της όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει. Έπρεπε να μάθει. Το βράδυ νωρίς πήγαν με τους συναδέλφους τους στο μικρό μπαράκι που είχε μέσα ο χώρος διαμονής τους. Η Σιμώνη κάποια στιγμή απευθύνθηκε στην υποδοχή.
“Γνωρίζετε κάποιον κύριο Έντμοντ Ράιζ ; έναν ηλικιωμένο άντρα ;”
Η κοπέλα χαμογέλασε.
“Ποιος δεν γνωρίζει τον γέρο Έντ! μορφή του κάστρου”
“Που μπορεί κανείς να τον βρει;”
“Αν δεν είναι εδώ γύρω τότε θα τον βρείτε λογικά σπίτι του, δεν είναι μακριά από εδώ”
“Μπορείτε να μου δείξετε ;”
“Σιμώνη τι πας να κάνεις;” πετάχτηκε απορημένη η Μαριλένα δίπλα της.
“Θα σου πω...”, της είπε.
Πήρε τις εύκολες οδηγίες για το σπίτι του. 
“Θα έρθεις μαζί μου;” ρώτησε την Μαριλένα.
“Παιδί μου θα μου πεις τι θα κάνεις;”
“Έλα θα σου εξηγήσω στο δρόμο”.
Ο καιρός ήταν καλός. Βγήκαν αγκαζέ και πήραν το δρόμο προς τα πάνω. Σε λίγο είχαν φτάσει έξω από ένα παλιό αλλά όμορφο παραδοσιακό σπίτι της περιοχής. Από αυτά τα πέτρινα και ξύλινα σπιτάκια στολίδια στην Σκωτσέζικη επαρχία.
Πέρασαν στην αυλή και σε λίγο χτυπούσαν το μεταλλικό ρόπτρο της πόρτας.
Η χαρακτηριστική μορφή του Έντμοντ πρόβαλε με μια μεγάλη έκπληξη στο πρόσωπό του.

“Καταλαβαίνετε γιατί ήρθα!”, τον ρώτησε αφοπλιστικά.
Τις είχε δεχτεί με υποδειγματική φιλοξενία και διάθεση. Η μεγάλη ξυλόσομπα έσπαγε την έντονη υγρασία της περιοχής. Γυάλινα μπολ με ξηρούς καρπούς και ένα μπουκάλι, τι άλλο, από Ουίσκι της περιοχής, ήταν το κέρασμά του.
“Φυσικά καταλαβαίνω”, απάντησε με την βαριά Σκωτσέζικη προφορά του.
“Κύριε Έντμοντ θέλω να μάθω για αυτήν την ιστορία που μου ξεκινήσατε...”
“Λέγε με Γερο Εντ κόρη μου, θα σου πω...” της απάντησε ήρεμα.
Ξεκίνησε την διήγησή του. Οι τρεις τους γύρω από την ξυλόσομπα και ένα στρογγυλό βαρύ ξύλινο τραπέζι. 
“Η Λαίδη Έλινορ έζησε στο κάστρο γύρω στα 1700. Οι γονείς της ήταν τότε οι ηγεμόνες της επαρχίας, αν θες να το πεις έτσι. Μιλάμε για φεουδαρχία. Γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ, αγαπήθηκε πολύ απ τους χωρικούς ολόγυρα για την καλή της καρδιά. Στα νιάτα της ήταν περίφημη χορεύτρια...”
“Η Μπαλαρίνα!” πετάχτηκε στα Ελληνικά η Σιμώνη.
Η Μαριλένα την κοίταξε έντονα. 
“Τι είπατε ;” ρώτησε ο γέρο Εντ.
Η Σιμώνη συνέχισε στα Ελληνικά σαν χαμένη.
“Η Μπαλαρίνα του ονείρου!”
“Τι λες βρε Σιμώνη;” την ρώτησε δεύτερη φορά η φίλη της. Η Σιμώνη δεν έδωσε σημασία.
“Συνεχίστε κύριε Έντ”
“Όλα κυλούσαν όμορφα ώσπου η Λάιδη Έλινορ σιγά-σιγά στα τριανταδύο της άρχισε να μαραζώνει...”
“Τι θέλετε να πείτε;”
“Μια αλλόκοτη μελαγχολία κυρίεψε σιγά-σιγά την ψυχή της. Ένα παράξενο άγνωστο σαράκι που την κατέβαλε μέρα με τη μέρα. Και τι δεν έκαναν οι δικοί της. Γιατροσόφια της εποχής. Ήρθαν γιατροί από τα πέρατα του βασιλείου αλλά η Λαίδη Έλινορ έχανε μήνα με το μήνα τη ζωή της. Βαριά μελαγχολία.”
Ο Γέρος πήρε μια ανάσα.
“Και τι έγινε;”
“Την έβλεπαν να περπατά μόνη πάνω στα τείχη του κάστρου. Ακόμα και τις νύχτες. Έλεγαν πολλά τότε. Δεισιδαιμονίες, θρύλοι. Δεν άργησαν κάποιοι να την θεωρούν τρελή. Ένα δειλινό, ακροπερπάτησε στα ψηλά τείχη. Πριν προλάβουν να τρέξουν κοντά της βούτηξε στο κενό!”
Όλοι κράτησαν τις ανάσες τους…
“Την μάζεψαν νεκρή, τσακισμένη κάτω. Το κάστρο ντύθηκε στο θρήνο και στον σπαραγμό. Την έθαψαν σε μια κρύπτη μέσα εκεί”.
“Το είδα σήμερα...”
Μεσολάβησαν δευτερόλεπτα σιωπής. Ύστερα ο γέρος σηκώθηκε. Πήγε στη βιβλιοθήκη και έφερε το παλιό εκείνο βιβλίο που κρατούσε σήμερα. Επέστρεψε και κάθισε.
“Ύστερα, είναι και αυτό εδώ κόρη μου”, της είπε. 
“Τι θέλετε να πείτε;” τον ρώτησε η Σιμώνη. 
Ο Γέρο Έντ άνοιξε το βιβλίο σε μια σελίδα. Είχε την ζωγραφιά που έβλεπε και σήμερα στα τείχη. 
“Δες εδώ παιδί μου! Αυτή ήταν η εικόνα τότε της Λαίδης Έλινορ όπως σώθηκε από τους σπουδαίους ζωγράφους του κάστρου που έκαναν το πορτραίτο της. Άπλωσε το βιβλίο προς το μέρος τους με το χέρι του να τρέμει ελαφρά.
Η Σιμώνη πήρε το βαρύ ανοιχτό βιβλίο στα χέρια της. Κοντά δίπλα της ήρθε και η Μαριλένα. Τα μάτια τους έμειναν έκπληκτα.
“Θεέ μου δεν είναι δυνατόν!” ψέλλισε η Σιμώνη. Δίπλα της η Μαριλένα είχε μείνει εκστασιασμένη. Ο γέρο Έντ κατέβαζε μια δυνατή γουλιά από το ουίσκι του.
Η Εικόνα πορτραίτο της Λαίδης Έλινορ έμοιαζε πάρα πολύ με την Σιμώνη!
“Ναι κόρη μου! Καταλαβαίνεις πως ένιωσα σαν σε είδα στα τείχη! Να περπατάς υπνωτισμένα εκεί! Ακριβώς σε εκείνο το καταραμένο σημείο! Οι θρύλοι λένε ότι τη μέρα εκείνη η Λαίδη Έλινορ φορούσε ένα ολοπόρφυρο κοντό σάλι τυλιγμένο στο χέρι της. Σαν έπεφτε από τα τείχη ανέμιζε σαν σημαία...”
“Το ραβδί!” ξεφώνισε πάλι η Σιμώνη και αυτή τη φορά στα Ελληνικά, “το ραβδί του ονείρου...”
“Σου συμβαίνει κάτι Σιμώνη;” την ρώτησε με σεβασμό.
“Δεν ξέρω είναι κάτι… δεν μπορώ να το εξηγήσω. Σαν να με κυριεύει, σαν να προσπαθεί να θέλει να με ελέγξει. Δεν μπορώ να τα πιστέψω αυτά καταλαβαίνετε...”
Ο Έντ την κοίταξε προσεκτικά. 
Σταμάτησαν λίγο την κουβέντα. Το είχαν ανάγκη να συνέλθουν απ την ένταση των στιγμών. Κάποια στιγμή τα δύο κορίτσια σηκώθηκαν να φύγουν.
“Θα ήθελα να σας πω και τι ακολούθησε σε αυτήν την ιστορία” τους είπε.
“Την επόμενη φορά κύριε Έντ, να μας επιτρέψετε να φύγουμε, είχαμε μια κουραστική μέρα”
“Να προσέχεις παιδί μου!”
Τις συνόδεψε ως έξω στο δρόμο. Δεν τις άφησε απ τα μάτια του ώσπου χάθηκαν πέρα στο δρόμο. Επέστρεψε στο σπίτι του. Έκλεισε την πόρτα και την ασφάλισε. Έκατσε στο τραπέζι. Κράτησε το βιβλίο ανοιχτό μπροστά του στο πορτραίτο της Λαίδης Έλινορ.
“Τι θέλεις από αυτό το κορίτσι Λαίδη μου;” ακούστηκε η φωνή του μέσα στην μαβιά νύχτα.
“Γιατί την τραβάς κοντά σου;   ….Αχ να είχε προλάβει ο Λίαμ! Σε πιο άπειρο είναι χαμένος”



“Μήπως αύριο να μην έρθεις στο Κάστρο;” την ρώτησε επίμονα η Μαριλένα στο δωμάτιό τους, λίγο πριν κοιμηθούν, “Να κάνεις μια βόλτα, να αλλάξεις λίγο παραστάσεις βρε κορίτσι μου”.
“Όχι! Είναι χειρότερο να κρύβεσαι από αυτό που συμβαίνει μέσα σου!”
“Καληνύχτα, καλό μας ξημέρωμα” την αποχαιρέτισε δίπλα της η καλή της φίλη.
Άφησαν ένα διακριτικό όμορφο φως να συνοδεύει αυτό του φεγγαριού που έπεφτε μέσα από το παράθυρο. Η Σιμώνη έριξε μια ματιά στον μαυρόμαβιο όγκο του κάστρου. Λαμπύριζαν τόσο παράξενα οι ακρογραμμές του.

Αυτό το αχνό χλωμό φως ήταν πάλι που ήρθε να φωτίσει τον ονειρικό της κόσμο για μια ακόμα φορά. Για να σχηματίσει ξανά το ίδιο σχεδόν γνώριμο σκηνικό του ονείρου της. Το ατέλειωτο πέτρινο μονοπάτι με κάτι σαν επάλξεις στα δεξιά του. Κάτω ακριβώς μια απέραντη θάλασσα στο ίδιο γκριζόμαυρο χρώμα του ουρανού. Και η ίδια εκεί, ρυθμική, εκφραστική μπαλαρίνα με το ραβδί της και εκείνο το βαθυκόκκινο κάτι σαν μαντήλι να ανεμίζει στον ουρανό. Όμως τούτη τη φορά αυτό που ξεχώριζε και κυριαρχούσε ήταν εκείνα τα τεράστια χέρια! Δύο τεράστια χέρια λες σαν από κάποιο γίγαντα, αντρικά χέρια, που ξεφύτρωναν απ’ τα βάθη του ουρανού. Και σαν αυτά τα δύο χέρια να έπλεκαν ολόγυρα στη μπαλαρίνα που ακροβατούσε θανάσιμα στο κενό, μια επιβλητική προστασία, έτοιμα να την πιάσουν στη στιγμή εκείνη που θα μπορούσε να χρειαστεί. 

Για μια ακόμα φορά η Σιμώνη άνοιξε τα μάτια της! Απότομα και έντονα αυτή τη φορά. Χωρίς τον προηγούμενο τρόμο. Σαν να το περίμενε. Μόνο που εκείνα τα πελώρια χέρια ένιωθε στην πλάνη του ονείρου να της δίνουν μια αίσθηση προστασίας και σιγουριάς. Σηκώθηκε αθόρυβα απ το κρεβάτι της. Πήγε στο παράθυρο. Τα μάτια της προσπάθησαν να συναντήσουν τον όγκο και τις σκιές του κάστρου απέναντι. Είδαν κάποια σύννεφα να ταξιδεύουν από πάνω του στήνοντας έναν χορό από παιχνίδια στο φως.
“Τι θέλεις από μένα Λαίδη Έλινορ;” ψιθύρισε μέσα της ίσα να ακουστεί η φωνή της. 

Ένιωθε πάλι να την κυριεύει η ίδια δύναμη που ένιωσε και πάνω στα τείχη. Χωρίς να το νιώθει σαν να αχνοπατούσε άνοιξε την πόρτα του δωματίου και βγήκε έξω στην προχωρημένη νύχτα. 
“Έρχομαι...” ψιθύρισε στον δυνατό άνεμο που άρχισε να κατεβαίνει σε ριπές και να δέρνει το πρόσωπό της. Τα μάτια έγιναν ένα με το ασημένιο του φεγγαριού. Άρχισε να βηματίζει σταθερά αποφασιστικά προς τη  γέφυρα που οδηγεί στο κάστρο. Από μακριά έλεγες και ήταν μια εξώκοσμη μορφή μέσα στους ίσκιους. Χωρίς να το καταλάβει έφτασε εκεί. Και πάλι χωρίς να νιώθει στα λογικά της τα βήματα και τις στράτες που ακολούθησε έφτασε εκεί ψηλά στα τείχη. Στην ίδια διαδρομή ακριβώς που πορεύτηκε και χθες.
Το φεγγάρι στον ουρανό χύθηκε να την ασημώσει χωρίς συστολή. Μια αργυρόχροη γραμμή έπεσε πάνω στα τείχη σαν φωτεινό ποτάμι. Την πήρε στην αγκαλιά του, τη σήκωσε ψηλά. Η Σιμώνη μπροστά της έβλεπε τον εαυτό της να περπατά στο μέρος εκείνο του ονείρου της. Ένιωθε τον εαυτό της σαν σκοτεινή μπαλαρίνα να προχωρά ρυθμικά στις άκρες του τείχους. Στις Επάλξεις. Εκεί, σαν ξορκισμένη νεράιδα της νύχτας. Ο νυχταγέρας χτύπαγε πάνω στα μάγουλα, στο κορμί της. Ανέμιζε την φορεσιά της. Κάτω στα πόδια της μέτρα ολάκερα βάθος άφριζε η θάλασσα στο κανάλι ανταριασμένη από την οχλαγοή του ανέμου. Και η Σιμώνη βάδιζε. Τα βήματά της την έφερναν ίσια στο αδιέξοδο. Εκεί που οι επάλξεις τελείωναν. Στο χαλασμένο άνοιγμα. Στον γκρεμό. Στην πτώση. 
Τα χέρια της ακολουθούσαν λες έναν ατέρμονο ρυθμό βγαλμένο απ τα βάθη των χρόνων. 
Έφτασε στο τέλος. Στο άνοιγμα. Κάτω στα πόδια της το κενό. Η μορφή της αναμετρώταν με τον ίλιγγο. Κάτι ανάμεσα στις πέτρες και στον αέρα. Κάπου ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Το φεγγαρόφωτο ευθυγραμμίστηκε με το κορμί της και έτσι από μακριά έλαμπε σαν δέσμη φωτός σταλμένη απ τον ουρανό ίσια κάτω στα βαθιόμαυρα νερά της θάλασσας που περίμεναν. Που ήδη είχαν ανοίξει την αφρισμένη αγκαλιά τους να την δεχτούν. Την Σιμώνη. Ταυτισμένη πια σαν μια ψυχή με την Λαίδη Έλινορ των παλιών εκείνων αιώνων.
Ακροστάθηκε κάποια στιγμή.
“Είμαι δική σου….” αναφώνησε την ώρα που το σώμα της βάρυνε προς το κενό παίρνοντας θανάσιμη ρότα στην πτώση του.

Μα τότες! Τότες εκείνα τα χέρια του ονείρου της τα μεγάλα, τα στιβαρά, τα πελώρια, γίνηκαν γροθιά και πριν τα πόδια της εγκαταλείψουν εντελώς τα τείχη, την έσπρωξαν δυνατά. Η Σιμώνη γύρισε το πρόσωπό της στα δευτερόλεπτα εκείνα μεταξύ ζωής και θανάτου και είδε την αχνή  μορφή ενός άντρα να την σπρώχνει με τα χέρια του. Καθώς το σώμα της έπεφτε στην διπλανή ακίνδυνη κόγχη των τειχών η μορφή του άντρα ξεθώριαζε στα μάτια της. Έμειναν σιγά-σιγά τα σφιγμένα του χέρια, χέρια σωτηρίας, να στέκονται απόμακρα και να χάνονται και εκείνα μέσα στο ασημένιο φωτεινό φεγγαροπόταμο. Η Σιμώνη κύλησε στο πλάι ασφαλής.

Οι φωνές, οι κραυγές και τα φώτα άρχισαν να την επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Άκουγε κόσμο και βήματα να πλησιάζουν και δέσμες από φώτα φακών να την φωτίζουν.
Η Φωνή της Μαριλένας γεμάτη αγωνία από πάνω ψηλά στα τείχη.
“Σιμώνη!”
Οι Μορφές κάποιων αντρών με φακούς στα Αγγλικά:
“Εδώ είναι!”
Σε λίγο είχε επανέλθει πλήρως στον πραγματικό κόσμο. Έντρομη είδε που βρισκόταν και που θα μπορούσε να βρίσκεται.
Και τότε η επιβλητική μορφή του γέρο Έντ ζύγωσε κοντά της. Πήδηξε με την ανάκαρα νεαρού άντρα τον μικρό τοίχο και βρέθηκε κοντά της.
“Σιμώνη είσαι καλά ;” τον άκουσε γεμάτο αγωνία αλλά και χαρά
Του έγνεψε στα σίγουρα θετικά με το πρόσωπό της. Και τον ένιωσε παράξενα, να την αγκαλιάζει και να την σφίγγει στην αγκαλιά του σαν κόρη του.



Πέρασε χρόνος αρκετός για να την σηκώσουν ασφαλή από εκεί με αρκετές εκδορές, να την πάνε στο ιατρείο του κάστρου, με τους ανθρώπους της φύλαξης, που την κοιτούσαν με απόλυτη απορία, αργότερα θα μάθαινε το γιατί, με την Μαριλένα δίπλα της και κάτω να την περιμένει ο καθηγητής της έντρομος με αρκετούς συναδέλφους και τον Σκωτσέζο καθηγητή.

Θα κόντευε να ξημερώσει πια σαν ήταν στο σπίτι του Γέρο Εντ. Στο κρεβάτι του, σκεπασμένη με μια κουβέρτα και μια κούπα ζεστή σοκολάτα δίπλα της. Κοντά της η Μαριλένα.
“Μαριλένα, πως βρεθήκατε εκεί;” την ρώτησε προσπαθώντας να εξηγήσει.
“Όταν ξύπνησα και είδα ότι έλειπες σε ένα μέρος πίστεψα ότι θα πήγαινες. Κατέβηκα στην ρεσεψιόν. Πήρα τηλέφωνο τον κύριο Εντ. Κινητοποιήσαμε και τους άλλους και τρέξαμε”, της απάντησε.

“Πως βρέθηκες εκεί κατάλαβες;” την ρώτησε ο Έντ.
“Δεν ξέρω… δεν θυμάμαι τίποτα”, απάντησε η Σιμώνη.
“Οι φύλακες αναρωτιούνται πως βρέθηκες μέσα στο κάστρο με κλεισμένες σφαλισμένες τις πύλες”
Η Σιμώνη τον κοίταξε με ολοφάνερη αγωνία να ακούσει.
“Κανείς παιδί μου δεν ήξερε το κρυφό πέρασμα απ το οποίο πέρασες μέσα!”
“Δεν είναι δυνατόν!” του είπε συγκλονισμένη.
Συγκινημένος εκείνος συνέχισε. 
“Κανείς! Κανείς δεν θυμόταν το πέρασμα κάτω απ την πύλη ξεχασμένο στους αιώνες! Μονάχα οι παλιοί κάτοικοι του κάστρου. Και ...εκείνη φυσικά! Η Λαίδη Έλινορ”.
“Θεέ μου τι μου λέτε ; κύριε  Εντ, για όνομα του Θεού ποιος ήταν αυτός που με έσωσε ; κάποια χέρια με τράβηξαν προς την κόγχη, η μορφή ενός άντρα, τα χέρια στο όνειρό μου! Δεν είναι δυνατόν! Πείτε μου τι έγινε τότε μετά τον θάνατό της ; πείτε μου!”
Ο Γέρο Εντ, έγυρε το σώμα του πίσω στην πολυθρόνα δίπλα της. Πήρε μια βαθιά ανάσα.
“Η Λαίδη Έλινορ ήταν ερωτευμένη με έναν νέο. Τον έλεγαν Λίαμ! Και εκείνος τη λάτρευε. Έτρεχε σαν τρελός τότε να βρει τρόπο να την κάνει καλά. Τη μέρα που έγινε το κακό εκείνος έλειπε. Είχε πάει στο Εδιμβούργο να βρει γιατριά για την μελαγχολία της. Το σοκ για εκείνον μόλις έμαθε τον θάνατό της ήταν τρομερό. Θρήνησε σαν αλλοπαρμένος. Ύστερα….”
“Ύστερα τι;”
“Ύστερα τον έβλεπαν κι αυτόν στα τείχη κάποιες νύχτες να στέκεται εκεί που έπεσε η αγαπημένη  του σαν να προσπαθούσε να την γλυτώσει. Μετά χάθηκε για πάντα. Κανείς δεν έμαθε τίποτα για αυτόν! Σε όσα χωριά και ρούγες και πόλεις έψαξαν οι ηγεμόνες κανείς ποτέ δεν έμαθε τι απέγινε ο Λίαμ. Ποτέ!”

Στο δωμάτιο του σπιτιού έπεσε απόλυτη σιωπή. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ακούγονταν μονάχα οι χτύποι απ τις καρδιές τους συγκινημένοι, αποσβολωμένοι, απορημένοι στην παράκρουση αυτή της λογικής που ζούσαν.



Το σεμινάριό τους είχε πια τελειώσει. Το πρωί της μέρας της αναχώρησης και του αποχωρισμού των ομάδων είχε τη δική του συγκίνηση. Δόθηκαν οι επόμενες συντεταγμένες για μια νέα τους συνάντηση.

Ο Γέρο Έντ στάθηκε μπροστά στην Σιμώνη. Τα βλέμματά τους αναμετρήθηκαν με συγκίνηση στον αποχωρισμό τους. Άπλωσε το χέρι του και της χάιδεψε τα μαλλιά στοργικά, προστατευτικά.
“Έζησα όλη μου τη ζωή σαν καθηγητής. Αφιέρωσα τις μελέτες μου σε ετούτο το κάστρο του Eilean Donan. Στο να διαβάζω τους θρύλους και τις παραδόσεις του. Νόμιζα ότι όλοι αυτοί ήταν απατηλοί”.
“Σας ευχαριστώ για ότι κάνατε για μένα!” του απάντησε φορτισμένη.
“Αυτό είναι δικό σου, σου ανήκει!” της είπε και της προσέφερε το βιβλίο του κάστρου. 
“Μα….εσείς ;”
“Έχω αντίγραφό του εγώ μην ανησυχείς. Τα χρόνια μου πέρασαν. Θα φύγω. Στα δικά σου χέρια είναι ασφαλές και έχει αξία”, της είπε συγκινημένος.
“Σας περιμένω στην Αθήνα σύντομα!”, του είπε παίρνοντας το βιβλίο.
“Θα έρθω παιδί μου, στο υπόσχομαι...”
Μια δυνατή αγκαλιά σφράγισε τον αποχαιρετισμό τους.

Το πούλμαν είχε πάρει ήδη τον ανήφορο στις φιδίσιες στροφές μέσα στο δάσος. Ο πρωινός ήλιος πορφυρόλαμπε στον ουρανό. Οι πυρρόχρυσες ακτίνες του έπεφταν στα μάτια της Σιμώνης που από το παράθυρο άπλωνε το βλέμμα της στο θαλάσσιο κανάλι που συνεχώς μίκραινε στα μάτια της.
Το κάστρο έστεκε εκεί ολοφώτεινο. Οι κορυφές των τειχών φαίνονταν ολόφεγγες στην πρωτοξύπνητη μέρα.
Το βλέμμα της σάρωσε γοργόφτερα τα τείχη εκείνα που πριν μέρες και ώρες βίωσε το παράξενο εκείνο ταξίδι που το ανείπωτο όνειρό άνοιξε διάπλατα στις στιγμές της.
Ένιωθε ήρεμη, γαλήνια. Και σαν κομμάτι φαντασίας ένιωθε εκεί ψηλά στο κάστρο τα χέρια εκείνου που την έσωσε τη νύχτα αυτή. Ήρεμος, πια. Σαν να ‘χε βρει η ψυχή του την ανάπαψη που γύρευε αιώνες τώρα.

@@ΤΈΛΟΣ@@


Σημειώσεις για το διήγημα:
Το Κάστρο του Eilean Donan είναι ένα από τα πιο σπουδαία μνημεία του Κέλτικου κύκλου στην Σκωτία. Βρίσκεται πολύ ψηλά στα ΒΔ της Βρετανίας κοντά στην πόλη του Ινβέρνες.
Κάθε αναφορά στο παρόν διήγημα είναι απολύτως φανταστική και ουδεμία σχέση έχει με την ιστορία των θρύλων και των παραδόσεών του. Για μένα αποτέλεσε απλά μια μοναδική και υπέροχη έμπνευση.

Eilean Donan Castle

Eilean Donan Castle




Σειρά μου να παραδώσω την δική μου εικόνα και λέξη στην 
Μαρία Κανελλάκη 


Η Φωτογραφία (εικόνα της πραγματικής ζωής),  είναι της Γεωργίας Παναγοπούλου από την Eurokinissi
και αναφέρεται στον μεγάλο ξεσηκωμό του λαού της Αθήνας την περίοδο 2010-12 ενάντια στα Μνημόνια.

Προτεινόμενη Λέξη:    "Αντίσταση"

Μαρία μου! Να ευχηθώ κάθε έμπνευση στην έκφραση και δημιουργία σου, αν και είμαι σίγουρος για αυτό εκ των προτέρων  :) :)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αγαπημένη μας Mary Pertax για το υπέροχο αυτό δρώμενο, που τόσο πολύ έχει ενισχύσει την δημιουργία, τη συμμετοχή και την έκφρασή μας.


71 σχόλια:

  1. Γιάννη μου έχω να δηλώσω.....εκστασιασμένη....!!! Με την γλαφυρή γραφή σου με έκανες να "ζήσω" την ιστορία σου, να ακολουθήσω βήμα-βήμα την ηρωϊδα σου και να βιώσω την αγωνία και τα συναισθήματά της, που περιέγραψες τόσο μα τόσο ρεαλιστικά....και επειδή έχω επισκεφθεί τη Σκωτία μήνα Μάρτιο, αυτόματα σχεδόν μεταφέρθηκα στο Eilean Donan Castle ακολουθώντας κατά πόδας την ελληνική Ομάδα.....Η μεταφυσική χροιά της τόσο καλογραμμένης ιστορίας σου, είναι το στοιχείο που λάτρεψα κυριολεκτικά και φυσικά οφείλω να σε συγχαρώ γιά την έμπνευση σου, που μας χάρισε αυτό το εξαιρετικό διήγημα !!! Να είσαι καλά φίλε Γιάννη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι λες τώρα Κλαυδία μου ;
      είχες τέτοια εμπειρία ; Πωπωπωπω όνειρο ζωής το έχω να πάω κάποτε. Για να δούμε. Πρέπει να είναι μαγικά, έξω από κάθε προσδοκία. Χαίρομαι με την καρδιά μου που σου άρεσε καλή μου φίλη ειλικρινά. Σαν ...παιδί κάνω. Ήταν κάτι διαφορετικό σαν σύλληψη και είχα το άγχος.
      Σε ευχαριστώ ολόψυχα για τα λόγια και τα συναισθήματά σου. Φιλιά.

      Διαγραφή
  2. Γιάννη, πανέμορφη κι ευφάνταστη η ιστορία σου. Με ταξίδεψε στην πανέμορφη Σκωτία, που ονειρεύομαι να επισκεφτώ και έπλασες έναν θρύλο που θα μπορούσε άνετα να ήταν αληθινός.
    Πολλά πολλά συγχαρητήρια!
    Καλημέρα με χαμόγελο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Μαρίνα μου! Και εσύ ε; Εμ και εγώ έχω το ίδιο όνειρο. Ας το κρατήσουμε στην καρδιά μας. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια κορίτσι μου. Φιλιά να έχεις.

      Διαγραφή
  3. Υπέροχη ιστορία Γιάννη μου!! Μέσα από τη φαντασία που τόσο περίτεχνα μπλεκόταν με την πραγματικότητα, ταξίδεψα στα κάστρα της μακρινής Σκωτίας και στο μυαλό της Σιμώνης, με τρόπο τόσο άμεσο, που κάποιες φορές ανατρίχιασα!!
    Εκπληκτική έμπνευση που έδωσε μια καθηλωτική ιστορία! Μπράβο σου!!
    Καλή σου μέρα φίλε μου!
    Φιλιά
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρίνα μου. Χάρηκα που σε πήρα συντροφιά σε αυτό το όμορφο μαγικό ταξίδι. Φορτωμένο με μυστήριο και θρύλους. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ καρδιά μου, να είσαι καλά ειλικρινά.

      Διαγραφή
  4. Κοίτα τώρα τι έπαθα. Σκωτσέζικο ντουζ.
    Απ' την άψογα σκηνοθετημένη ατμόσφαιρα του κάστρου στη Σκωτία και την υπερβατική ιστορία της Σιμώνης & της Λαίδης Έλινορ, προσγειώνομαι στη φωτογραφία με τους ματατζήδες στο Σύνταγμα. Καταλαβαίνεις ε;

    Γιάννη μου, για πολλοστή φορά έστησες μια μικρή ταινία με σενάριο, σκηνοθεσία και λίγους (αλλά καλούς) ρόλους. Το βίωσα, το απόλαυσα και σε συγχαίρω ειλικρινά! Πανάξια συμμετοχή στην ιδιαίτερη φωτογραφία που πήρες απ' την Άννα.
    Ευχαριστώ για την ιστορική φωτογραφία που μου έστειλες πεσκέσι για να συνεχίσω! Πάω σιγά σιγά, να βγάλω εισιτήρια επιστροφής. Απ' τα φιορδ του Loch στην πλατεία Συντάγματος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου!
      Ανώμαλη προσγείωση ε; Από ένα όνειρο, ένα μυστήριο σε κάτι σκληρό, κοινωνικό. Αλλά συνάμα και τόσο όμορφο. Γιατί μέσα στην αντάρα της σύγκρουσης του δρόμου, απέναντι στην οποιαδήποτε καταστολή, ο έρωτας και η αγάπη δεν μασάει και θριαμβεύει. Ξέρω ότι θα διαπρέψεις! Δεν έστειλα τυχαία αυτήν την εικόνα σε σένα.

      Όσον αφορά την Σιμώνη/Λαίδη Έλινορ, μια παράξενη, μυστηριακή ταύτιση. Μια έλξη πίσω απ τα βάθη των αιώνων. Ομοιότητες και συμβολισμοί.
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ καλή μου Μαρία για τα συναισθήματά σου.
      Καλή έμπνευση να ευχηθώ.

      Διαγραφή
  5. Γιάννη μου, λατρεύω τους μεσαιωνικούς θρύλους και η ιστορία σου, με την ανάλογη μουσική υπόκρουση, με συντάραξε. Ο Λίαμ έσωσε τελικά την αγαπημένη του, έστω και σε μια άλλη ζωή, και τελικά η ψυχή σου βρήκε ανάπαυση. Υπέροχο, αίσιο τέλος μετά από μια έντονη πλοκή που θα μπορούσε να έχει τελειώσει τραγικά. Απόλαυσα πάντως και τον "Μακ Φάλαντ" με μια ομώνυμη μπύρα στο χέρι! Χα, χα. Πολλά φιλιά, φίλε μου, και τα ειλικρινά μου συγχαρητήρια για τη μαγευτική σου ιστορία. Η εικόνα που παραδίδεις στη Μαρία μας είναι άριστη για τη φίλη μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μία μου καλή μου φίλη!
      Νιώθω να ήσουνα μέσα στην ...Ομάδα που περπάτησε τα τείχη του κάστρου. Ναι, σε βλέπω εκεί ανάμεσα. Να το ζεις. Ίσως και ως "Μαριλένα", δίπλα στη φίλη σου.
      Πράγματι έχουμε ένα μυστηριακή deja vu γεγονότων και προβολή τους στο παρόν.
      Όλα τα ...λεφτά ο ΜακΦάλαντ έτσι ;
      Σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου και την συμμετοχή σου, πάντα δεκτική, πάντα ζεστή.
      Φιλιά.

      Διαγραφή
  6. Το ήξερα ότι αυτή η εικόνα μου θα σε εμπνεύσει. Αλλά ότι θα διαβάζαμε θρύλους που ''ζουν'' μέσα σε κάστρα δεν το περίμενα.
    Ωραία η ιστορία σου και η άρση του όρου των λέξεων από τη Μαίρη σου ήλθε κουτί χαααχα . Μεγάλο το διήγημά σου και η αλήθεια είναι ότι μόλις μπεις στη δράση του φεύγει γρήγορα, απνευστί που λέμε.
    (Βγαίνει και δίδαγμα έτσι; Ακόμη και οι θρύλοι ξένων λαών τους Έλληνες κυνηγούν!! χιχιχχι Θεωρίες συνωμοσίας;;)
    Συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου. Καλογραμμένη και ευφάνταστη. Να σαι καλά
    Καλή σου μέρα όλη μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου,
      είχα την τύχη όντως να "κληρονομήσω" από σένα μια υπέροχη εικόνα! μια εικόνα ονειρική που άνοιγε μεγάλους δρόμους έμπνευσης. Μου ήρθε, ναι, κουτί η άρση του ορίου των λέξεων και ιδού η ...Σιμώνη να ακροβατεί στα τείχη του κάστρου με την σκιά της Λαίδης Έλινορ να την κυριεύει.
      Βλέπεις είναι και εκείνη η ομοιότητα.
      Ήθελα να κάνω μια απόπειρα σε ένα ύφος που φλερτάρει με το φανταστικό διήγημα γιατί θέλω να το κρατήσω στα υπόψη για το μέλλον.
      Ευχαριστώ για τον χρόνο σου, την αγάπη σου, όλα!
      Καλή συνέχεια στη μέρα σου.

      Διαγραφή
  7. Πήρα την ειδοποίηση σου πως είσαι έτοιμος και έκανα τις προετοιμασίες μου! Περιμένω η δόλια να γίνει η ανάρτηση στις 12,30. Άρχισα να χασμουριέμαι και να σκέφτομαι προβατάκια στο καθιστό. Κοιτάζω ρολόι. 12,45. Τίποτα ακόμα. Σου στέλνω μήνυμα. Κουτούλησα πάνω στην οθόνη. Πάω για ύπνο. Ξυπνάω στις 6 το πρωί. Κοιτάζω και τι να δω. Ένα κατεβατό. Λέω άτιμο παιδί τι έγραψες πάλι; Και ταξίδεψα πρωί πρωί στα κάστρα και στη Σκωτζέζικη ατμόσφαιρα! Τι υπέροχη ιστορία, τι σασπένς!
    Τα συγχαρητήρια μου! Αλλά βρε Γιάννη μου τι προσγείωση έκανες στη Μαρία; Δίκιο έχει. Εσύ Μακ... κι εκείνη Ματ . Τσ τσ τσ! Μπράβο παιδιά καλά πάμε! Και πραγματικά όπως είπε η Άννα σε βόλεψε η κατάργηση του κανόνα χαχα Καλή συνέχεια τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου,
      ζητώ συγγνώμη! πραγματικά συγγνώμη γιατί ξέρω τα ωράριά σου και καταλαβαίνω τι σου προκάλεσα. Αλλά δεν φταίω ο έρμος. Ο Προγραμματισμός της ανάρτησης ήταν για 12.30 Βγήκα λίγο έξω, και στις 1 περίπου λέω να δω τι γίνεται. Και είδα εκεί περίπου και το μήνυμά σου και το πρόβλημα. Και έτρεχα να το διορθώσω.
      Ναι, με ...βόλεψε η άρση του περιορισμού των λέξεων. Δεν ξέρω αν τελικά άξιζε. Δοκίμασα κάτι διαφορετικό. Μια στροφή.
      Τώρα για την ......προσγείωση της Μαρίας αναλαμβάνω την ...ευθύνη! το πολύ πολύ να με ....επικηρύξει και να τρέχει να με βρει.
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Μαίρη μου, κύρια για την ώθηση και έμπνευση που μας δίνεις.

      Διαγραφή
    2. χαχα Γιάννη μου αυτό με το ωράριο μη το παίρνεις κατάκαρδα! Η περιγραφή μου ήταν καθαρά χιουμοριστική! Και για τον κανόνα δεν παραπονιέμαι δική μου ιδέα ήταν εξάλλου. χαχα Μόνο για τη Μαρία θα σε αφήσω να καθαρίσεις!

      Διαγραφή
    3. Όσο νάναι μια ταλαιπωρία την υπέστης Μαρία μου και εγώ ...ήμουνα ήρεμος. Μέχρι που το είδα. Και ευτυχώς το είδα την ίδια νύχτα. Κάτι έγινε λάθος στον προγραμματισμό. Άλλη φορά δεν την πατάω. Όσον αφορά τη Μαρία, πως το λένε, "αναλαμβάνω την ευθύνη" χαχαχαχαχαχαχα.
      Φιλάκια και πάλι συγγνώμη κορίτσι μου.

      Διαγραφή
  8. Από το πρωί που άρχισα να διαβάζω την ιστορία σου φιλε Γιάννη, την είχα στο μυαλό μου.
    Οι δουλειές δεν με άφηναν να συνεχίσω μέχρι πριν από λίγο .
    Με την ψυχή στο στόμα διάβαζα κι έτρεμα για τη συνέχεια της.
    Συγκλονιστική η περιγραφή τξς διάσωσης.
    Χρόνια εκκρεμεί μια πρόσκληση απο φίλους που μένουν στη Σκωτία .
    Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάμε κι αφού υπάρχει το κάστρο θα φροντίσω να το επισκεφθούμε
    Καλά που έβγαλε τον όρο των 500 λέξεων η Μαίρη, γιατί θσ χάναμε τέτοιο στόρι .
    Ωραία η φωτογραφία που του διάλεξες για την Μαρία αλλά απότομη προσγείωση .
    Καλή συνέχεια .
    Εγώ πάω στα κουρελάκια μου.
    Πώς να τα βάλω μαζί σας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλα Ρένα μου τι λες; Τα κουρελάκια σου είναι γεμάτα τέχνη, αγάπη, τρυφερότητα! Δεν θέλω ποτέ να τα κακολογήσεις ξανά. Προσωπικά τα αγαπώ όπως αγαπώ και σέβομαι κάθε τέχνη και κάθε δημιουργία φίλου μας.
      Έχεις τέτοια πρόσκληση από Σκωτία και κάθεστε; Μην το σκέφτεστε καθόλου. Θα μου πεις, ολάκερο ταξίδι είναι, κόστος μεγάλο.
      Ευχαριστώ πολύ Ρένα μου, να είσαι καλά αγαπημένη μου φίλη για τα λόγια σου.
      Φιλιά πολλά.

      Διαγραφή
  9. λίγο που λατρεύω ταινίες/βιβλία εποχής (Ευρώπη 19ου αι και οι τίτλοι ευγενείας σε αντιπαράθεση με τα εργατικά κινήματα) λίγο που αγαπώ Εδιμβούργο, κάστρα, Σκωτία, λίγο και η ολοζώντανή σου περιγραφή και καταλήγω μαγεμένη... μπα όχι. Συνεπαρμένη! Μας μετέφερες με το μαγικό ραβδάκι των λέξεών σου σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα του "τότε" και του "εκεί". Δηλώνω ενθουσιασμένη Γιάννη μου με αυτό το φυσκικό και αβίαστο πάντρεμα του παρόντος με το παρελθόν. Τα υπονοούμενά σου (deza vu; μετενσάρκωση; εγκεφαλική συνδεσιμότητα; εγκεφαλικοί παραλληλισμοί αφού εκμεταλλευόμαστε μόνο ως τα 2/10 των νοητικών μας ικανοτήτων;) αφήνουν τη φαντασία ελεύθερη να δώσει όποια ερμηνεία θέλει ο καθένας μας!
    Η αφήγηση αυτή ήταν μια δυνατή έκπληξη Γιάννη μου!
    ( και λέω εγώ τώρα...... η Σιμώνη κάνει επίσκεψη στον τάφο της Έλινορ νύχτα φυσικά, ο Λίαμ ανταριάζει με την ομοιότητα των δυο κοριτσιών - μακρινή συγγένεια;) και στοιχειωμένος την παρασύρει ονειρονυχτοβατώντας στο σημείο όπου γίνεται ακόμη μια πτώση... το πρωί οι αρχές βρίσκουν στα βάτα σκαλωμένο μόνο ένα κόκκινο μαντήλι. Μετά ξυπνάω ή εσύ το συνεχίζεις σε μεταφυσικό θρίλερ!)
    Μπράβο στην Αννούλα που σε ενέπνευσε με την όμορφη φωτό της, μπράβο και σε εσένα που τη μεταποίησες σε συγγραφικό στολίδι.
    Ανυπομονώ για την ιστορία της Μαρίας γιατί η φωτό που της παραδίδεις της πάει.
    Πάει, πάει, γενικά πάει πολύ δυνατά αυτή η σκυτάλη ή ιδέα μου είναι ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν Αννέτα η πρότασή μου είναι συγκεκριμένη. Μάλιστα υπάρχει, εκτός από το μπλογκ μας εδώ, και η πλατφόρμα URNOVL, που είναι τεχνικά έτοιμη να δεχτεί συλλογικές συγγραφές.
      Λοιπόν. Είναι η δεύτερη φορά που επεκτείνεις μια ιστορία μου τόσο όμορφα και υπέροχα. Ακόμα μία εδώ με όσα ανέφερες. Και μιας και σου αρέσει το είδος.
      Τι λες για ένα συλλογικό διήγημα φαντασίας-εποχής σε στυλ γκόθικ ; Εγώ το προτείνω!

      Χαίρομαι ειλικρινά που σου άρεσε, γιατί και για μένα ήταν μια άλλη μυθοπλαστική εμπειρία και έκφραση καθώς απαιτεί πολλά ποιητικά στοιχεία.
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα ειλικρινά και περιμένω συζήτηση για την πρότασή μου! και όσοι πιστοί προσέλθετε.

      Φιλιά πολλά.
      Υ.Γ. Η Σκυτάλη έχει γίνει φωτολογοτεχνικό ...must!

      Διαγραφή
  10. όταν λες συλλογικό; άνω των 2 συγγραφέων; και πώς περίπου; ένας γράφει την αρχή, αλλος τη μέση και τρίτος το τέλος αφου έχει συμφωνηθεί η σκελετική δομή ; Χμμ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σκέφτηκα αυθόρμητα. Σίγουρα μπορεί να γίνει κουβέντα για τις λεπτομέρειες. Παλιά είχαμε γράψει συλλογικά μυθιστορήματα. Εδώ μπορεί να λειτουργήσουμε ομαδικά. Λέω π.χ. το είδος είναι συγκεκριμένο. Το ύφος κλπ. Μπορεί να εργαστούμε δημιουργώντας χαρακτήρες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κάνοντας ένα κάστινγκ πρωταγωνιστών. Στη συνέχεια να σκεφτούμε πλοκή. Και μετά να ξεκινήσει ανάπτυξη και δράση. Αυτό βέβαια το πλάνο προϋποθέτει συνεργασία στο "παρασκήνιο" mail κλπ.
      Ας το έχουμε κατά νου και θα εμφανιστούν ιδέες στην κουβέντα.
      Αννέτα μου ευχαριστώ για την ανταπόκριση. Τα λέμε.

      Διαγραφή
    2. Υπάρχει και το Συλλογικό τύπου "Κόκκινο Νυφικό" χωρίς καμία προσυνεννόηση, χωρίς μέηλ....χύμα στο κύμα....Ενα παρόμοιο εγχείρημα παλαιότερα μας χάρισε τρελλές συγκινήσεις.....πρόκειται γιά το σουρεαλιστικό στιχούργημα το επονομαζόμενο "θρυλικό" ΚΩΜΕΙΔΥΛΛΙΟΝ .....Ξεκίνησε γιά πλάκα, χωρίς σειρά. χωρίς συγκεκριμένους συμμετέχοντες, χωρίς την παραμικρή προσυνεννόηση....http://craftmakesmyday.blogspot.com/p/blog-page_22.html

      Διαγραφή
    3. Το ¨Κόκκινο νυφικό" το χάρηκα και εγώ Κλαυδία μου και συμμετείχα. Το "Κωμειδύλλιον" όχι. Για να ρίξω ματιές. Ναι οι ιδέες είναι εν δυνάμει πολλές. Τις συγκεντρώνουμε. Σε ευχαριστώ Κλαυδία μου.

      Διαγραφή
  11. Κι αν δεν ήξερα, Γιάννη, την αγάπη σου για τον κινηματογράφο, θα την καταλάβαινα μια χαρά και απ'αυτό το διήγημα, με τα χαρίσματα της κινηματογραφικής γραφής, το σφιχτό δέσιμο, την ισορροπημένη εναλλαγή αφήγησης-περιγραφής-διαλόγων, την κινητήρια μηχανή που τραβάει με ταχύτητα την πλοκή. Η δε φαντασία σου, επινοεί χώρους και πρόσωπα πανεύκολα και πειστικά. Εύγε, λοιπόν, και εις άλλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Διονύση μου!
      χμμμ ευχαριστώ για το χρόνο σου. Δοκίμασα να γράψω κάτι άλλο. Δεν ξέρω κατά πόσο το πέτυχα. Διάθεση για "δοκιμές" σε άλλα εκφραστικά μονοπάτια υπάρχει, αν κατάφερα να δώσω κάτι να σε τραβήξει, ειλικρινά το χαίρομαι.
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Διονύση μου. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  12. Διαβάζω που λες πρωί πρωί, με το που ξύπνησα, κατεβατό ολόκληρο, τι κατεβατο, σεντόνι, τί σεντόνι λέω βιβλίο γράφει ο Γιάννης. Έτοιμη να εγκαταλείψω κι όμως με τραβούσε. Πολύ ωραίο, έγραψες όπως σου είπα ήδη.
    Χαχα τη φωτογραφία που έδωσες θα την έδινα μόνο αν μισούσα κάποιον αλλά η Μαρία έχει το ταλέντο να εμπνευστεί και να γράψει υπέροχα! Ευτυχώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμμμ Στέλλα μου. Το ...."έτοιμη να εγκαταλείψω" δεν μου ακούγεται καλά χαχαχαχαχαχα. Ίσως να το παράκανα, ίσως να κούρασα. Ίσως να καταχράστηκα το όριο του χώρου. Αν όντως έγινε έτσι ζητώ την κατανόησή σου.
      Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ Στέλλα μου.

      Διαγραφή
  13. Ο εφιάλτης που γίνεται πραγματικότητα, τί της έλαχε της καημένης της κοπέλας! Τα είδε όλα! Ευτυχώς που πάντα υπάρχει ένα καλό πνεύμα που σώζει τους αθώους. Μεταφυσική στη γη των Χαϊλαντερς, του ηρωϊκού αυτού λαού που πολέμησε επί αιώνες κατά της στυγνής και απάνθρωπης κατοχής των Βρετανών. Θαυμάζω απεριόριστα την ιστορία και τους αγώνες της ανεξαρτησίας τους και θέλω πολύ να επισκεφθώ αυτή τη χώρα. Μου τα θύμισε το διήγημά σου όλα αυτά. Η Κέλτικη μουσική μου είναι ιδιαίτερα αγαπητή όπως και η Ιρλανδική.
    Το διήγημα σε σύλληψη αντάξιο της όμορφης φωτογραφίας που παρέλαβες που μαζί με τη λέξη που χρεώθηκες να χρησιμοποιήσεις, σε οδήγησαν κατευθείαν στον απατηλό κόσμο του ονείρου της Σιμόν. Πολύ καλή δουλειά.
    Μπράβο Γιάννη :) !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου,
      πολύ μεγάλη ιστορία ο Σκωτσέζικος και Ιρλανδικός λαός. Ποτάμια αίματος που μπροστά τους τα δικά μας με τους Οθωμανούς μοιάζουν ισανάλογα.
      Οι δε θρύλοι είναι ένα μεγάλο υπέροχο παραμύθι. Προσπάθησα να δημιουργήσω κάτι άλλο Μαρία. Δεν ξέρω αν το κατόρθωσα και σε τι βαθμό. Η εικόνα αλλά και η λέξη της Άννας συνηγορούσε πάρα πολύ εμπνευστικά.
      Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις σου Μαρία μου και τα λόγια σου.
      Καλό απόγευμα.

      Διαγραφή
    2. σας συνιστώ λοιπόν να δείτε το Piky Blinders, εκ-πλη-κτι-κή σειρά με Ιρλανδούς στο προσκήνιο του προηγούμενου αιώνα (netflix σίγουρα και αν θυμάμαι καλά, του bbc)

      Διαγραφή
    3. Αννέτα μου σε ευχαριστούμε πολύ για την πρόταση. Να είσαι καλά. Καλό βράδυ.

      Διαγραφή
  14. Υπέροχο!
    Μια ακόμα ταινία!
    Με τα όλα της!
    Κι αν κάποτε, λέει, γυριζόταν, θα μπορούσες να κάνεις μια διασκευή στο σενάριο, να εμφανιζόταν δυο-τρεις φορές η Λαίδη Έλινορ και να μου έδινες το ρόλο της, μιας και τα πάω καλά με τα φαντάσματα, τουλάχιστον τα γλυπτά!
    Υπέροχη ιστορία κύριε Πιτ μου!
    Τι; Το ξαναείπα;
    Δεν πειράζει, αξίζει να το πει πολλές φορές κανείς!

    ΥΓ. Διάβασα το δεύτερο σχόλιο που άφησες στο βλογ μου, όμως δεν θέλω να σου απαντήσω βιαστικά, γιατί με πήρε τηλέφωνο ο εργοδότης μου να πάω νωρίτερα στην εφημερίδα, οπότε τα λέμε αύριο!
    Καλό βράδυ κύριε Πιτ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρτίστα μου!
      σε ευχαριστώ ολόψυχα! Ειλικρινά! για το χιούμορ, το συναίσθημα, τη συμμετοχή, την αλήθεια που "κουβαλάς".
      Όσο για το σχόλιο ναι με την ηρεμία σου γιατί θέλει χρόνο.
      Κάθε μου καλή σκέψη για συνέχεια στο βράδυ σου.

      Διαγραφή
  15. Γιάννη μου μένω με ανοιχτό το στόμα , ολόκληρο μυθιστόρημα πότε το πρόλαβες!Θα αρχίσω από το όνομα που έδωσες στην ηρωίδα που είναι μοναδικό και τόσο θεατρικό λες και βγαίνει από ένα σενάριο μέσα σε πύργους.Είναι ταλέντο να μπορείς να το κάνεις σενάριο, ούτε μπορώ να φανταστώ κάτι τέτοιο για μένα.Η Κέλτικη μουσική κατάλληλη , η φιγούρα της κοπέλας δένει με τη φωτογραφία και η φαντασία σου κάνει άλματα. Απλά συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεωργία μου σε ευχαριστώ πολύ, ειλικρινά μέσα απ την καρδιά μου.
      Τα "βαφτίσια" του ονόματος ήταν του Makis Del, του αγαπημένου μας φίλου, που πρώτος χρησιμοποίησε αυτό το όνομα σε κάποια ηρωίδα του παλαιότερα. Το αγάπησα και το ακολούθησα.
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα συναισθήματά σου. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που σου άρεσε. Καλή συνέχεια καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  16. Γιάννη μου πολλά μπράβο.
    Πιστεύω πως το μεγαλύτερο εύρος βοηθάει διότι μπορεί έτσι να ξεδιπλωθεί η ιστορία όπως πρέπει και να εμβαθύνουμε και στους χαρακτήρες.
    Η περιγραφή σου, εντάξει, άλλο πράγμα. Σε ορισμένα σημεία ήταν λες και βρισκόμουν και ο ίδιος στην Σκωτία.
    Η εικόνα που έδωσες στη συνέχεια αρκετά μαχητική.
    Μπράβο Γιάννη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο μου, πως σου φάνηκε ; η πρώτη μου απόπειρα στο γοτθικό-φανταστικό σε ελαφριά έκδοση. Θα ήθελα πολύ να γίνει ένα τέτοιο μυθιστόρημα στην ίδια ατμόσφαιρα πιο συγκροτημένο.
      Σε ευχαριστώ πολύ καλέ μου φίλε για τα λόγια σου και την κριτική σου.
      Προχωράμε και δημιουργούμε.

      Διαγραφή
  17. Από μία νέα γειτόνισσα: Επέστρεψα στο σπίτι κουρασμένη. Άρχισα να διαβάζω την ιστορία και ήταν σαν να βλέπω ταινία, με ενδιαφέρον, σε εγρήγορση.
    Ταξίδεψα στον χρόνο και στον χώρο, γνώρισα θρύλους και μυστικά μίας γυναίκας και του κάστρου της, είδα δύο 'μορφές' έτοιμες να παραδοθούν σε κάτι πέρα από τη λογική. Άκουσα το 'κλικ' και την επιστροφή στη λογική.
    Ο καφές δίπλα μου κρύωσε. Πάω να φτιάξω άλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Joanna μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ καλή μου φίλη για τον χρόνο σου. Σου χάλασα έναν καφέ. Στον οφείλω! ειλικρινά με τιμάει η γνώμη και η παρουσία σου. Ελπίζω να διάβασες κάτι που σου ΄άρεσε. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ απ την καρδιά μου.

      Διαγραφή
    2. Πόσο μου άρεσε η ιστορία; Ο καφές μπορούσε να περιμένει, η ιστορία όχι!

      Διαγραφή
    3. Ιωάννα μου δεν έχω λόγια. Σε ευχαριστώ πολύ. Από καρδιάς. Ξέρεις ότι θέλω πάντα την κρίση και τη συμμετοχή σου. Καλό βράδυ.

      Διαγραφή
  18. Με ένα εκπληκτικό διήγημα μας έβαλες βαθιά μέσα στο μυστήριο!
    Είμαι ενθουσιασμένη με όσα διάβασα!
    Υπέροχη η συμμετοχή σου Γιάννη μου!
    Και η φωτογραφία που διάλεξες για τη Μαρία ξεχωριστή πολύ! Λέει πάρα πολλά!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου να είσαι καλά!
      ο δικός σου ενθουσιασμός είναι τιμή και συγκίνηση για μένα. Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό, το ξέρεις. Να νιώθεις ότι έδωσες κάτι θετικό, κάτι όμορφο. Η Σκυτάλη συνεχίζεται σε πολύ ψηλά επίπεδα και έχει ήδη καταξιωθεί και αγαπηθεί. Η Άρση του ορίου από τη Μαίρη άνοιξε νέους δρόμους για αυτήν.
      Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ ειλικρινά.

      Διαγραφή
  19. Μην ρωτας φιλε μου πως μας φανηκε το θρίλερ διηγημα σου απλά ειναι τελειο... το ότι ο αναγνωστης δεν μπορεί να το αφησει αν δεν δει το τελος αυτο εννοιεί πως επελεσε στο ακρο τον σκοπο του συγγραφεα να κρατησει αμειωτο το ενδιαφερον μας μεχρι το τελος..
    Από μια ονειρική εικονα εβγαλες οτι καλυτερο μπορούσαμε να διαβασουμε και να μπουμε στο πετσι των ηρώων σου.. μπραβο για την συμμετοχή σου..
    Η φωτογραφια για το Κανελλάκι μας ειναι στο στοιχειο της νομιζω θα διαβασουμε ομορφιες..!!!
    Καλα να περνας οτι και να κανεις...καλο σου βραδυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου καλησπέρα σου,
      με μεγάλη χαρά και συγκίνηση διαβάζω το σχόλιό σου εδώ, τις παρατηρήσεις σου και τα συναισθήματά σου. Αν τα κατάφερα όλα αυτά νιώθω μια μικρή ευτυχία πραγματικά.
      Σε ευχαριστώ μέσα απ την καρδιά μου για το χρόνο και τα σχόλιά σου.

      Διαγραφή
  20. Σφιχτή και πειστική η αφήγησή σου, Γιάννη. Χωρίς περιττά στολίδια. Καταφέρνεις με τις καθαρές περιγραφές σου και το πλούσιο λεξιλόγιο να μεταφέρεις τον αναγνώστη στο περιβάλλον τής ιστορίας σου, έτσι ώστε να νιώθει μέτοχος μιας εντυπωσιακής εμπειρίας.
    Ελκυστικότατο το διήγημα μέσα στην ατμόσφαιρα των τοπίων που περιγράφεις, ανάβεις την αγωνία τού αναγνώστη και του προσφέρεις τελικά μια αμοιβή λυτρωτικού παραμυθιού.
    Τα γραπτά σου μαρτυρούν ικανότητα ενός δεξιοτέχνη αφηγητή.
    Καλή συνέχεια, αγαπητέ μου φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άρη μου,
      πάντα αποζητώ το λόγο και την κρίση σου. Και πάντα νιώθω τη στήριξή σου να αγκαλιάζει τη δημιουργία μου. Μία ακόμα φορά να σε ευχαριστήσω για το χρόνο και το σχόλιό σου. Για μένα τιμή και μεγάλη χαρά. Καλή μας συνέχεια αγαπητέ φίλε.

      Διαγραφή
  21. Φίλε Γιάννη, καλή σου μέρα!!!
    Η αλήθεια είναι πως την "ταινία" σου εγώ την είδα σε ... "επεισόδια", δεδομένου ότι το διάβασμα στην οθόνη, όπως είναι ήδη γνωστό από τις αμέτρητες φορές που το έχω αναφέρει, με κουράζει και μου προκαλεί μία δυσφορία. Ωστόσο, αν και σε επεισόδια, δεν έχασε καθόλου από την ένταση που προκαλεί διαβάζοντάς το!!!
    Συγχαρητήρια Γιάννη μου!!! Πολύ περιγραφικές οι εικόνες σου, τις έζησα!!!
    Καλή συνέχεια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζωή, αγαπητή μου φίλη, ειλικρινά σε ευχαριστώ.
      Σέβομαι αυτό που λες και πάνω απ όλα σε ευχαριστώ για το χρόνο σου να σκύψεις πάνω από αυτό το διήγημα. Χάρηκα που σου άρεσε ειλικρινά και μπόρεσα να σου μεταφέρω κάτι το όμορφο.
      Να είσαι καλά και πάντα να σε νιώθουμε εδώ κοντά μας όπως σε αγαπάμε.

      Διαγραφή
  22. οκ. Αυτό ήταν ταινία!
    Και το 'χεις Γιάννη μου: εικόνες, σκηνοθεσία, κλίμα!
    Μπράβο σου!
    Υπέροχη η φωτό που έδωσες στην κανελλένια μας.
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου!
      σου άρεσε καρδιά μου; χαίρομαι, δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι. Και κρατώ και τη δική σου χαρά σαν αύρα για μένα. Σε ευχαριστώ πάντα. Να είσαι καλά να δημιουργούμε και να απολαμβάνουμε στιγμές. Τα φιλιά μου.

      Διαγραφή
  23. Γιάννη μου διάβασα μονορούφι το διήγημά σου, με παρέσυραν οι περιγραφές σου που ήταν τόσο ζωντανές, το βίωσα λες και ήμουν εκεί, λες και ακολουθούσα τα βήματα της Σιμώνης.
    Αξιοποίησες την φωτογραφία και την έντυσες με μια υπέροχη ιστορία. Μπράβο!
    Όσο για την φωτογραφία που παρέδωσες στη Μαρία τέλεια, η Μαρία θα μας συγκινήσει πάλι με την γραφή της.
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου σε ευχαριστώ πολύ!
      τα συναισθήματά σου για αυτό που ένιωσες με ...απογειώνουν. Τι να πω. Αν κατάφερα και έδωσα τέτοια εικόνα ειλικρινά χαίρομαι. Προσπάθησα να γράψω κάτι διαφορετικό σε ένα άλλο κλίμα. Είμαι σίγουρος για την Μαρία μας για την επόμενη σκυτάλη.
      Σε φιλώ καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  24. Οι ιστορίες σου πάντα ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές! Συγχαρητήρια!!
    Καλό βράδυ Γιάννη μου φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βιργινία μου, ευχαριστώ για την αγάπη σου και το χρόνο σου καλή μου. Ειλικρινά. Τα φιλιά μου και να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  25. Ταξιδάρα στη Σκωτία; Και πώς την αγαπάω τη Σκωτία δε λέγεται. Να μας ξανά πας προς τα εκεί!!! Ευχαριστούμε τόσο πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα μου, να ξέρεις κρατώ την πρόταση και προτροπή σου! ευχαριστώ κοπέλα μου για τα καλά σου λόγια. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  26. Με όποιο θέμα και αν καταπιαστείς Γιάννη μου, πάντα καταφέρνεις να μας κρατάς σε αγωνία, το "έχεις" το θρίλερ μες το αίμα σου και την κινηματογραφική αφήγηση ακόμα περισσότερο, όσο για την γραφή σου, όταν συνοδεύεται και από την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, μας παίρνει μαζί της και μας ταξιδεύει όπου εκείνη θέλει!
    Η φωτό της "σκυτάλης" υπόσχεται πολλά και σίγουρα θα μας συναρπάσει!
    ΑΦιλιά τρυφερά με πολλά πολλά μπράβο! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σου Στεφανία μου!
      η μουσική είναι κινητήριος δύναμη σε πολλές εμπνεύσεις. Πάντα μας συνοδεύει σε κάθε τι δημιουργικό. Η Γνώμη σου για μένα, το ξέρεις, σεβαστή όσο τίποτα. Χαίρομαι να γεμίζω κάτι θετικό το χρόνο σου.
      Σε φιλώ και εύχομαι τα καλύτερα.

      Διαγραφή
  27. Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη. Καλό σου Σαββατοκύριακο.

      Διαγραφή
  28. Λοιπόν, εγώ θα σας πω πώς έχει το πράγμα: προφανώς η Έλινορ ένιωθε απίστευτες ενοχές που άφησε πίσω τον Λίαμ και, μιας και γεννήθηκε κάποια που ήταν σαν δυο σταγόνες νερό μ' εκείνη, είπε να την στοιχειώσει. Ε, και την στοίχειωσε! Στόχος της να την κάνει να πέσει κι εκείνη στο κενό, προκειμένου ο Λίαμ να την σώσει, σαν να είχε καταφέρει να σώσει την ίδια τότε. Πράγμα που έγινε, κι επιτέλους οι δυο ψυχές ησύχασαν!

    ΤΙ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΠΑΛΙ!!!!
    Περίμενα ότι θα κεντούσες με τέτοια φωτογραφία και τέτοια λέξη, αλλά δεν περίμενα αυτό που μόλις διάβασα. Ουάου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυσίππη-Αναστασία μου!
      αλήθεια κατάφερα να σου δώσω τέτοια χαρά; αλήθεια μπόρεσα να σε συγκινήσω έτσι ; τότε ένα ακόμα κλικ στη χαρά και στα συναισθήματά μου μαζί με τα καλά λόγια των άλλων φίλων.
      Η Σκέψη σου είναι σωστή. Αυτό ισχύει στο περίπου. Η Σκέψη σου, όπως την εξέφρασες αυτές τις αναφορές έχει. Και αυτό που έγινε αποτέλεσε λύτρωση και για τις δύο αυτές ψυχές. Και της Λαίδης Έλινορ που την έσωσε ο αγαπημένος της αλλά και για τον ίδιο που κατάφερε επιτέλους να είναι εκεί στην κρίσιμη και δραματική ώρα.
      Σε ευχαριστώ καρδιά μου για το χρόνο και τα καλά σου λόγια. Για μένα είναι θησαυρός.
      Καλό μήνα.

      Διαγραφή
  29. Δεν πιστεύω να πιστεύεις πως η μουσική μου έφτασε στο να το διαβάσω όλο έτσι? Ωραίο καλογραμμένο και γεμάτο εικόνες. Προβλέψιμο για μένα, ίσως το τράβηξες πολύ για να έχεις την ευκαιρία να μας μεταφέρεις στο κάστρο και εμάς.
    Μα και αυτή η χορεύτρια, όλα τα είχε και κάστρα και λαίδη, και μπαλαρίνα, και ερωτευμένη τι στο καλό την έπιασε κατάθλιψη! Τέλος πάντων
    Καλή προσπάθεια
    Σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι Μάνια μου η μουσική δεν έφτασε για να το διαβάσεις. Το ξέρω. Και να σου πω ήθελα να την αντικαταστήσω με άλλη με μεγαλύτερη διάρκεια αλλά στο τέλος το άφησα.
      Ευχαριστώ πολύ κοπέλα μου για το χρόνο και την παρουσία, να είσαι καλά. Φιλάκια πολλά.

      Διαγραφή
  30. Επιτέλους τα κατάφερα..!

    Αν και δεν μου αρέσει να κάνω διακρίσεις, νιώθω ότι είναι από τις καλύτερες ιστορίες σου!! Δηλώνω εντυπωσιασμένη, σε αυτό το είδος είσαι μάστορας τι να λέμε τώρα..

    Τι να ξεχωρίσω, τους ζωντανούς διαλόγους, τις κινηματογραφικές περιγραφές, το σασπένς του μυστηρίου; Μπορεί να ήταν από τις μεγαλύτερες συμμετοχές, δεν ήταν όμως διόλου κουραστική! Σ'ευχαριστούμε πολύ Γιάννη μου για αυτό το υπέροχο λογοτεχνικό ταξίδι που μας χάρισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Κατερίνα μου,
    καλώς όρισες! έχεις θέματα με την μετατροπή του προφίλ στον Blogger ε; Καταλαβαίνω.
    Ειλικρινά χαίρομαι κορίτσι μου που σου άρεσε, πάρα πολύ. Θα μπορούσε να μεγαλώσει αυτό το διήγημα, να γίνει μια μικρή νουβέλα. Έχουν πέσει πολλές ιδέες. Τις κρατώ και θα δούμε.
    Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι Όχι λόγω έλλειψης χρόνου άργησα, κανένα θέμα με την μετατροπή! ☺

      Διαγραφή
    2. Α εντάξει Κατερίνα! χαίρομαι κορίτσι μου. Να είσαι καλά. Για το τι προσφέρεις στους συνανθρώπους σου, το ξέρω καλά.
      Καλό Σαββατόβραδο.

      Διαγραφή