Μνημες γιορτινές ...πλέρια ανοιχτές

Κάτω απ τη θαλπωρή που δίνει το φως των κεριών. Κάτω απ την άχλη που δίνει η φλόγα τους αυτές τις μέρες και στιγμές αφήνω τη σκέψη να τρέξει πίσω. Αναρωτιέμαι γιατί άραγε αυτές τις στιγμές πάντα ο άνθρωπος έχει μια έντονη ανάγκη να επιστρέφει πίσω σε μνήμες και εικόνες.

Θαρρώ η θαλπωρή και η ζεστασιά που πέφτει σε κάνει να ανοίξεις τα κιτάπια της παιδικής ηλικίας. Έτσι πιστεύω, έτσι νιώθω.

Στο φως λοιπόν των κεριών ανοίγει αυτή η επιστροφή στις παιδικές γιορτινές μνήμες. Πολλές και διάφορες.

Χριστούγεννα για μένα ήταν ας πούμε το τραγούδι της βροχής στην ξύλινη στέγη. Ένα τραγούδι πανέμορφο που έντυνε τις στιγμές με τη δική του ποίηση. 

Ήταν οι πλαστικές λεκάνες που βάζαμε για να κρατάμε τις σταγόνες του νερού που έτρεχε από διαρροές. Αλλά στην ξύλινη οροφή αυτά τα τεράστια μπαλόνια, γεμάτα χρώματα. Και τα θυμάμαι σαν νάναι τώρα, το καθένα ξεχωριστό.

Ο μεγάλος πιγκουίνος, η μεγάλη στρογγυλή σφαίρα, το μακρόστενο "σκουλήκι", τα μικρά "αχλάδια". Όλα φουσκωμένα κρεμασμένα απ την οροφή να αιωρούνται στο ρεύμα του αέρα.

Χριστούγεννα ήταν η γάτα που γουργούριζε γύρω απ τη σόμπα τις κρύες εκείνες νύχτες. Και τι γκρίνια έβγαζε σαν έπρεπε να βγει έξω τη νύχτα για να την βρούμε την άλλη μέρα το πρωί έξω στο χαλάκι της πόρτας.

Χριστούγεννα ήταν το στόλισμα του δέντρου, τα φωτάκια της εποχής με το "άψε σβήσε" που έπρεπε να το πάρεις ξεχωριστά. Που σαν καίγονταν ένα, σταματούσε όλη η σειρά. Και έπρεπε ο πατέρας να δοκιμάζει ένα προς ένα τα λαμπάκια για να βρει το καμένο να το αντικαταστήσει. Και να τα χάρτινα αγγελάκια με το γκλίτερ της εποχής που τα κολλούσαμε στα τζάμια. Θυμάστε εκείνο το αγγελάκι ε; 

Α ξέχασα τα μικρά βαμβάκια που τα κάναμε σβώλους και τα κολλούσαμε στα τζάμια με νεράκι. Και για χιόνι ξύναμε κιμωλία και την φυσάγαμε επίσης στο τζάμι.

Ήταν και η ετοιμασία για τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες, τα κουλούρια. Και να το αλεύρι, να ο μπλάστρης, το τραπέζι, οι λαμαρίνες, ο φούρνος. Η γιαγιά στο ...βασίλειό της!

Χριστούγεννα εκείνη την εποχή ήταν ακόμα η επίσκεψη στα λαμπερά τότε πολυκαταστήματα της Αθήνας. "Μινιόν" στην κορυφή της λίστας, "Αφοί Λαμπρόπουλοι", "Άκρον Ίλιον Κρυστάλ", "Κλαουδάτος" κλπ κλπ

Ύστερα τα κάλαντα! ο γύρος στη γειτονιά. Το σιδερένιο μου τριγωνάκι. Οι αναστολές και οι ντροπές μου. Και η αγωνία της μάνας μου αν "δέχτηκαν καλά το παιδί".

Αχ παραμονή Πρωτοχρονιάς ήταν όλη η οικογένεια ολόγυρα από το ραδιόφωνο με τον πατέρα στον διακόπτη για τα φώτα. Το μέτρημα των δευτερολέπτων 4...3...2...1...  και μετά "Πάει ο παλιός ο χρόνος....."

Το πρώτο γύρισμα των ημερολογίων και φυσικά να δούμε τι χρώμα ήταν για να βγάλουμε συμπεράσματα για την ....πορεία του χρόνου μέχρι που διαλέγαμε μονάχα ...κόκκινα για να είναι όλα καλά.

Μα υπήρξαν και Χριστούγεννα πικρά, μελαγχολικά. Βουτηγμένα στην μοναξιά. Τότε που η εφηβεία έπαιζε τα δικά της παιχνίδια. Η Μοναχικότητα. Η ζωή πίσω απ το τζάμι. Η λαχτάρα για την αφήγηση των νεανικών φίλων για το πως πέρασαν εκείνοι μπας και μείνει και ένα ψίχουλο χαράς και για μας.

Αλλά και τα πιο ύστερα Χριστούγεννα. Αυτά της νιότης. Και του έρωτα. Τότε που η λαχτάρα της μορφής της έκλεινε μέσα της ολάκερες τις γιορτινές μέρες. Η αναμονή για το δώρο της. Η αγκαλιά της, το φιλί της, η θέρμη του κορμιού της. οι αναστεναγμοί του έρωτά της. Το κυνήγι, η αγωνία για αυτήν την αγάπη. 

Χριστούγεννα ήταν ναι, τα μάτια των παιδιών, το γράμμα τους στον Άη-Βασίλη. Όλη αυτή η ανεκτίμητη επιστολογραφία που υπάρχει ακόμα και σήμερα σας πληροφορώ. Και η μεγάλη εκείνη ώρα της βραδιάς της αλλαγής του χρόνου. Όταν άνοιγαν τα δώρα κάτω απ το δέντρο. Τα μάτια τους, το γέλιο τους! Ανεκτίμητες στιγμές. 

Αυτά και πάρα πολλά ακόμα σφράγιζαν εκείνα τα περασμένα Χριστούγεννα των παλιών χρόνων. Θέλω να ευχηθώ σε όλες και όλους σας να περάσετε καλά. Να έχετε υγεία. Να χαμογελάτε. Να δημιουργείτε, να αγωνίζεστε για έναν καλύτερο κόσμο. Να κρατάτε τις αγκαλιές σας ανοιχτές για τους ανθρώπους. Να θυμάστε ότι οι πιο μεγάλη ευτυχία χτίζεται πάνω σε μικρές όμορφες στιγμές. 

Καλά Χριστούγεννα 

απ την καρδιά μου.