"Το ραδιοφωνάκι" (Αφήγημα συμμετοχή στο 20ο "Παίζοντας με τις λέξεις'")

Το Ραδιοφωνάκι

Η Μεγάλη ελιά λύγισε κάτω από την ωμή δύναμη του εκσκαφέα. Η Σκόνη σκέπαζε τα πάντα. Το παλιό σπίτι έκλεινε αγέρωχα τον κύκλο ζωής του. Κάθε τι μετατρέπονταν σε σωρό από ερείπια. 

Στεκόμουν συγκινημένος με ανάμικτα συναισθήματα. Το παλιό έφευγε δίνοντας τη θέση του στο όνειρο του αύριο. Συγκίνηση, νοσταλγία, προσδοκία. Όλα μαζί ανάμικτα.

Περπατώντας στα ερείπια άξαφνα στραβοπάτησα σε έναν τσιμεντόλιθο. Το πόδι μου γύρισε και ένας καθαρός μεταλλικός ήχος ξεχώρισε. Ένα παλιό σιδερένιο κουτί έστεκε κάτω απ το πόδι μου. Για τα καλά παραμορφωμένο, γερμένο στο πλάι. Έσκυψα να το τραβήξω πέρα και τότε το είδα να πέφτει.

Ένα μικρό ραδιόφωνο. Ένα τρανζίστορ εποχής 1970. Ένα λευκό Phillips με ασημένια πλάκα και μια κόκκινη βελόνα που ξεχώριζε μέσα στην απλότητά του. Κάπου το ήξερα αυτό το τρανζίστορ! Το κράτησα στο χέρι μου, φύσηξα τις σκόνες που το σκέπαζαν και τα μάτια μου έμειναν πάνω του. Το έφερα στην αγκαλιά μου. Σαν να ήθελα να το κρύψω σ’ αυτήν. Σαν να ήθελε και αυτό να με πάρει πίσω μακριά…  46 ολάκερα χρόνια.

“Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο”

“Πατέρα τι γίνεται;”

Με κοίταξε τρίβοντας τα γένια με το χέρι του.

“Ξεσηκωμός παιδί μου! Δεν ακούς;”

“Ποιος;”

“Φοιτητές και Λαός”

Στα μαύρα χρόνια της χούντας, από τα επτά μου, είχα ήδη μυηθεί σε εκείνες τις βασικές έννοιες.  Ολάκερη οικογένεια, μητέρα, γιαγιά, ο πατέρας και εγώ εκεί! Γύρω από το μικρό ραδιόφωνο. Που εκείνη τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη είχε μια ξεχωριστή θέση και σημασία στη ζωή μας. Ήταν ο κοινωνός μας με εκείνους που μάχονταν και τους συντρόφους τους.

“Έβγαλαν τα τανκς στους δρόμους!” είπε πνιχτά η μητέρα μου.

“Καταραμένοι”, συμπλήρωσε η γιαγιά από δίπλα.

“Τα παιδιά πατέρα! Τι θα γίνουν τα παιδιά!”

Μας κοίταξε με μάτια υγρά, κόκκινα απ την ένταση και το ξενύχτι. Με τρεμάμενα χείλη ψιθύρισε.

“Απόψε είναι η βραδιά τους! Άκούστε! Γράφουν τη δική τους ιστορία!”

“Αδέλφια μας στρατιώτες! Πως είναι δυνατόν…..” ούρλιαζε ο εκφωνητής. Οι καρδιές σφίχτηκαν. Οι γροθιές μελάνιασαν στα χέρια. Το ραδιοφωνάκι έτρεμε στην αγκαλιά μας, στην παγωμένη ανάσα μας.

“Πατέρα θα τολμήσουν; θα γίνει σκοτωμός!” ψέλισσα.

Ύστερα…. φωνές… ο Εθνικός ύμνος, σιωπή! Αυτή η απέραντη θανάσιμη σιωπή. Το ραδιοφωνάκι έστεκε σιωπηρό, βουβό. Μόνο κάτι παράσιτα σφύριζαν δαιμονισμένα διαπερνώντας τα αυτιά μας.

“Μπάρμπα Γιάννη!”

Η Φωνή των εργατών με γύρισε πίσω.

“Τραβήξου ο εκσκαφέας ! Τι βρήκες εκεί;”

Είχε δίκιο. Παραμέρισα. Στην αγκαλιά μου κρατούσα πάντα το μικρό ραδιοφωνάκι. 

“Κάτι απ τα παλιά μάστρο Θόδωρα”

“Κοίτα να δεις! Τρανζίστορ;”

“Ναι! Το παλιό μας ραδιοφωνάκι”

Με κοίταξε για λίγο. Πρέπει το πρόσωπό μου να ήταν σφιγμένο.

“Καταλαβαίνω…” είπε.

“Σ’ αφήνω με τις αναμνήσεις, πάω να μαζέψω τα μπάζα, πρόσεχε!”

Στάθηκα με τη πλάτη στον απέναντι τοίχο. Μέσα απ τις σκόνες έβλεπα το σιδερένιο δράκο να ισοπεδώνει τα υπόλοιπα. Στα χέρια μου εξακολουθούσα να κρατώ ευλαβικά εκείνο το μικρό λευκό ραδιοφωνάκι σπονδή στο πέρασμα του χρόνου και στις αναμνήσεις. Κάτι απ το χθες ενώθηκε με το σήμερα. Είχε επιστρέψει ξανά στη ζωή μας.

Αγαπητές Φίλες και Φίλοι. " Το ραδιοφωνάκι" ήταν συμμετοχή μου, στο αγαπημένο λογοτεχνικό δρώμενο "Παίζοντας με τις Λέξεις-20ο Παιχνίδι", που διοργανώνει υπέροχα η αγαπημένη φίλη MeMaria στο προσωπικό της ιστολόγιο εδώ:

My Trips On Blog-Μ' ένα χάρτινο καραβάκι

Μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα εδώ:  Βράβευση και αποτελέσματα του 20ου Παιχνιδιού

Μπορείτε να απολαύσετε την υπέροχη "Δημουργική απασχόληση" της Μαρίας Κανελλάκη που πρώτευσε στον διαγωνισμό καθώς επίσης και να διαβάσετε όλες τις εξαίρετες συμμετοχές που κρατούν την ποιότητα του δικτυακού λογοτεχνικού δρώμενου σε μεγάλα ύψη.

Συγχαρητήρια στη Μαρία Κανελλάκη για την πρωτιά αλλά και σε όλες και όλους για τις δημιουργίες τους για την κατάθεση της ψυχής και τους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην MeMaria για την διοργάνωση, την υποστήριξη του δρώμενου που μας δίνει πάντα την ευκαιρία να εκφράσουμε τις εμπνεύσεις μας.