Μια Άνοιξη στην ομίχλη

Λένε ότι πολλές φορές η αυριανή μέρα μπορεί να είναι τόσο διαφορετική ώστε να μην υπολογίζεις καν τι θα αλλάξεις όχι μόνο στη ζωή σου αλλά και στα ίδια σου τα όνειρα, στους πόθους.

Ακόμα στις προσευχές σου. Ναι. Ειδικά σε αυτές. Σε εκείνες δηλαδή τις πολύ προσωπικές στιγμές που βρίσκεσαι είτε μπροστά σε μια απόλυτη περισυλλογή είτε μπροστά σε ένα εικονοστάσι είτε μπροστά σε ένα αναμμένο καντήλι.

Κοιτάς το ημερολόγιο και βλέπεις ότι είμαστε στην Άνοιξη. Και ύστερα αναρωτιέσαι και διαπιστώνεις ότι σου λείπουν οι ίδιες οι παραστάσεις της. Τελειώνει ο Μάρτης και δεν έχω ακόμα χαρεί ένα Ανοιξιάτικο τοπίο. Μονάχα την θολερή ομίχλη της νύχτας νιώθεις στο πετσί σου να επικάθεται στα λίγα βήματα που κάνεις για να αποφύγεις τον συνωστισμό.

Σκέφτομαι τι έχει γίνει στα προσωπικά μου βιώματα απ την αρχή του χρόνου. Ξεφυλλίζω τις σελίδες των εξελίξεων. Οι πρώτες ευχές της Πρωτοχρονιάς αφορούσαν το νέο σπιτικό μας, την ολοκλήρωσή του. Το νέο πατρικό σπίτι. 
Ήταν το πρώτο όνειρο που ξεθώριασε αμέσως! Το φύλλο που δεν το βρήκε καν η Άνοιξη. Τα οικονομικά αδιέξοδα οδήγησαν στο κλείσιμο των ονείρων στο ξύλινο παλιό σεντούκι που θα κάθεται εκεί να προσδοκά τον ερχομό μιας άλλης Άνοιξης, λαμπερής και αρωματισμένης.

Η μικρή μας κόρη, ξεκίναγε τα πρώτα της βήματα στη δουλειά της. Μαλλιά και Νύχια. Κάτι που της άρεσε, που το πάλεψε, το οργάνωσε. Έχτισε τις πρώτες της επαφές, τα ραντεβού του ξεκινήματος. Και ήρθε ο Κορονοϊός να βάλει και αυτό το όνειρο στο σεντούκι του. Έβλεπα στη γειτονιά μας, ένα μαγαζί που ετοιμάζονταν με φροντίδα να ανοίξει. Κομμωτήριο και Νύχια. Ένιωθα τα όνειρα των παιδιών που το άνοιγαν. Τώρα το βλέπω κλειστό μαζί με άλλα και σκέφτομαι πόσο πίσω τους πήγε όλο αυτό.

Έτσι θυμάμαι τη φορά που στεκόμουνα στο μικρό εκκλησάκι στο δάσος, την ώρα που άναβα το κερί μου, στην παράκλησή μου για τον κόσμο και τους δικούς μου, έκλεινα με την παράκληση να γίνει το όνειρό μας με το σπιτικό μας πραγματικότητα.

Σήμερα, συνειδητοποίησα πόσο τραγικά μπορεί να αλλάξει το είδος της παράκλησης.

Το τρίτο και μεγαλύτερο σοκ ήρθε την Τρίτη 17 Μάρτη. Όταν ξαφνικά ο Άρης "βάρυνε" μέσα σε μια νύχτα. Όταν βαριανάσαινε. Όταν δεν μπορούσε να κάτσει. Όταν τον βλέπαμε να χώνει τη μουσούδα του στο άνοιγμα της μπαλκονόπορτας να ανασάνει. Και ήρθε η διάγνωση. 

"Περικάρδια αιμορραγία".

Μεταφέροντάς τον εσπευσμένα στο κτηνιατρικό κέντρο για παρακέντηση αφαίρεσης αίματος από το περικάρδιο, με μάτια γεμάτα δάκρυα, συνειδητοποίησα πόσο μέσα σε λίγους μήνες μπορεί να αλλάξουν οι παρακλήσεις μας. Παναγιά μου σώσε τον Άρη μας!

Τότε ναι, ένιωθα να πεθαίνω μαζί του. Να σφίγγω το στόμα μου να μην κραυγάσει στα πέρατα μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του. Να αναζητά βοήθεια. Σιωπηρά, με μια βουβή αξιοπρέπεια.

450 ml αίματος αφαιρέθηκαν από την καρδιά του που "κολυμπούσε" στο αίμα. Στην αγκαλιά μου! Μαζί με τα θαυματουργά χέρια των κτηνιάτρων. 

Η Θεραπεία του ολοκληρώθηκε. Είναι καλά, σπίτι μας, αδυνατισμένος, ζωηρός, δεκτικός όπως πάντα. Όμως η αναζήτηση των αιτιών ανοίγει μονοπάτια δυσερεύνητα και άγνωστα. Ιδιοπαθές περιστατικό; Θα επαναληφθεί; Αν επαναληφθεί τότε θα απαιτηθεί λεπτή εγχείρηση καρδιάς. Και αυτά τα ψήγματα από καρκινικά κύτταρα που βρέθηκαν; Οι ογκολόγοι τα εκτίμησαν ότι δεν μπορούν να τα αποκλείσουν. Την Δευτέρα θα κάνουμε Η/Γ να δούμε αν αιμορραγεί ξανά. Αν όχι κλείνουμε μια πόρτα σκοτεινή. 

Δεν ήθελα να τις ζήσω τέτοιες στιγμές αλλά είναι κομμάτι της ζωής μας. Και οφείλω τώρα να αναπροσαρμόσω τις προσευχές μου στα νέα δεδομένα. Και να βάλω και πρώτιστη προτεραιότητα να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τον εφιάλτη της πανδημίας! Να λιγοστέψουν οι θάνατοι, να αντιμετωπιστεί η κρίση. Μια κρίση που θα είναι μεγάλη και διαρκής. 

Και είναι η ώρα να καταλάβουμε ότι αυτή η πανδημία "ξεβράκωσε" στην κυριολεξία εκείνες τις πολιτικές και ιδεοληψίες του καπιταλισμού, που θεώρησαν την υγεία ως εμπόρευμα και παράγοντα κόστους. Σήμερα μετράνε φέρετρα δυστυχώς οι λαοί τους.

Δείτε την αναλογία νοσοκομειακών κλινών/πληθυσμό στην Κίνα, την Ιαπωνία, Κορέα, Κούβα, Ρωσία  και δείτε τα στοιχεία στις μεγάλες Δυτικές χώρες: ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, για να αντιληφθείτε το έγκλημα σε βάρος της κοινωνίας. Ήρθε η ώρα η λογική των αριθμών, των μνημονίων, των ΑΕΠ, των ελλειμμάτων και των ιδιωτικοποιήσεων να πεταχτεί στα σκουπίδια. εκεί που ανήκει πραγματικά! Μαζί με τους εκφραστές της.

Εύχομαι όσο το δυνατόν πιο άμεσα, η ομίχλη που στάθηκε πάνω στην Άνοιξη να ελαφρύνει και να φύγει μια για πάντα. Να προσέχετε, να χαμογελάτε, να αγωνίζεστε, να είστε σε εγρήγορση. Έτσι ώστε να προσευχόμαστε για όλο και πιο θετικά δημιουργικά πράγματα.