H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Παρασκευή 8 Μαΐου 2020

"Μια ξεχωριστή υπόθεση" (Διήγημα συμμετοχής στην "Φωτοσυγγραφική σκυτάλη #5")



Μια ξεχωριστή υπόθεση

Κεφ. 1 Το ταξίδι

Η αμαξοστοιχία Αθηνών-Λαρίσης είχε ήδη πάρει το δρόμο της. Στο τραίνο ήταν αρκετοί επιβάτες αλλά όχι σε τέτοιο αριθμό που να ασφυκτιά κάποιος στο εσωτερικό της. Έξω η Άνοιξη είχε ήδη κάνει δυναμικά την είσοδό της στη φύση ολόγυρα. Είχαν ήδη φτάσει κοντά στα Καμμένα Βούρλα. 
Ο δικηγόρος Σταύρος Αλεξίου, άφησε το σώμα του να γύρει στη πλάτη του καθίσματος. Προσπάθησε λίγο να ξεμουδιάσει. Το βλέμμα του απλώθηκε ως πέρα στο γαλάζιο του Βόρειου Ευβοϊκού. Τράβηξε τη δερμάτινη τσάντα του, την άνοιξε και πήρε το σημειωματάριό του. Ο σελιδοδείκτης σταμάτησε στις 17 Μάρτη 1965. Άρχισε να διαβάζει τις σημειώσεις του για την υπόθεση που τον απασχολούσε. Ο καλός φίλος και συνάδελφός του Δημήτρης Αργυρίου, ήρθε, με την απρόσμενη πρότασή του να ταράξει λίγο τα λιμνάζοντα νερά μιας τρέχουσας επαγγελματικής κρίσης.
“Τι έχεις αυτόν τον καιρό;” Του είπε ο Δημήτρης, εκείνη τη Δευτέρα που τον κάλεσε στο γραφείο του.
“Τίποτα, δύσκολα τα πράγματα” Απάντησε εκείνος με έναν συγκρατημένο αναστεναγμό.
“Τους έχεις μπει στο μάτι…”
“Τι να κάνουμε γνωστά είναι αυτά” Σχολίασε με μια γλυκιά μελαγχολία. Από την εποχή που στα δικαστήρια υπεράσπιζε μόνιμα αριστερούς και δημοκράτες πολίτες μήπως και τους γλιτώσει από τη μανία του μετεμφυλιακού κράτους, είχε μπει στο μάτι τους για τα καλά. Δύσκολα θα έπαιρνε δουλειές και έτσι η πρόταση του φίλου του ήρθε κάτι σαν “Μάνα εξ ουρανού”. Ήταν όμως μια πρόταση ιδιαίτερη, μια πρόταση λίγο ασαφής και με πολλά ερωτήματα. Κύρια για τον άνθρωπο που τον περίμενε στο σπίτι του στην Ανατολή, ένα μεσαίο χωριό έξω από τη Λάρισα.

“Ο Ιορδάνης Γεβιτζόγλου, είναι ο άνθρωπός σου” Ξεκίνησε την ενημέρωσή του ο φίλος και συνάδελφός του.
“Ο οποίος είναι τι ακριβώς;”
“Πρόεδρος του χωριού, μεγαλοκτηματίας και μεγαλέμπορος. Από αυτά που λέμε τζάκια και παράγοντες  του Θεσσαλικού κάμπου”
“Μάλιστα, και τι θέλει από μένα;”
Ο Αργυρίου τον κοίταξε προσεκτικά και συνέχισε:
“Μου ζήτησε έναν άνθρωπο της απόλυτης εμπιστοσύνης μου, δικηγόρο. Τον απασχολεί, απ ότι φαίνεται πολύ σοβαρά μια υπόθεση εκβιασμού απ ότι μου είπε…”
“Και γιατί δεν πάει στη αστυνομία; Τι να τον κάνει τον δικηγόρο”
“Δεν θέλει να ανακατέψει τώρα την αστυνομία. Έτσι μου έδωσε να καταλάβω”
“Και λοιπόν;”
“Σταύρο άκου. Ο Γεβιτζόγλου δεν είναι εύκολος άνθρωπος. Λέγονται πολλά εκεί πάνω για αυτόν. Ξέρεις τώρα, κτηματίες, που νομίζουν ότι είναι στην εποχή των τσιφλικάδων”
“Μήπως όντως είναι;”
“Πληρώνει όμως καλά! Πολλά τα λεφτά. Ζεστό χρήμα. Θα πήγαινα εγώ αλλά αυτήν την εποχή έχω δίκες και δεν μπορώ να φύγω. Σε σκέφτηκα. Αν θες τη γνώμη μου, δεν έχεις τίποτα να χάσεις”
Ο Αλεξίου έμεινε για λίγο σκεφτικός. 
“Τι πρέπει να κάνω;”
“Σε περιμένει εκεί στο σπίτι του. Θα πας;”
“Είναι μια διέξοδος για μένα”
Ο Αργυρίου χάρηκε. “Μπράβο Σταύρο. Πήγαινε και θα κρίνεις εσύ”

Το ραντεβού κλείστηκε σε μεταξύ τους τηλεφωνική επικοινωνία. Ο Γεβιτζόγλου έδειξε να τον περιμένει με αγωνία. “Ο κ. Αργυρίου μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για σας” Του είπε στο τηλέφωνο. Το ραντεβού κλείστηκε για τις 17 Μάρτη. Κράτησε τα στοιχεία με τη διεύθυνσή του και  σε λίγες ώρες θα τον είχε μπροστά του.

Στο μυαλό του Αλεξίου γύρναγαν οι πληροφορίες για τον πελάτη του. Μεγαλοκτηματίας, δήμαρχος, δύσκολος άνθρωπος, νοοτροπία τσιφλικά. Όλα αυτά που αντιπαθούσε με πάθος δηλαδή. Όμως ήταν και η δουλειά. Και τα περιθώρια για εκείνον είχαν στενέψει πολύ. Στα 55 του χρόνια δεν θα είχε δα από εδώ και στο εξής και πολλές ευκαιρίες να διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Και οι υποχρεώσεις της οικογένειας έτρεχαν πολλές. 

Το τραίνο έφτασε στη Λάρισα αργά το απόγευμα. Το χωριό ήταν προς τα βόρεια κοντά στον Τύρναβο. Τον περίμενε η διαδρομή με τοπικό λεωφορείο μέχρι την Ανατολή. Το σούρουπο είχε ζυγώσει για τα καλά στον Θεσσαλικό κάμπο σαν έφτασε να αναζητήσει έναν τρόπο να φτάσει στο σπίτι του Δημάρχου. Ευτυχώς ένα από τα λίγα ταξί του χωριού ήταν διαθέσιμα.

“Που θέλεις να πας πατριώτη;” τον ρώτησε καλοσυνάτη η φωνή του οδηγού. Ενός κοντόχοντρου ώριμου άντρα.
“Στο σπίτι του δημάρχου, του κ. Γεβιτζόγλου”
Τα μάτια του ώριμου άντρα τον κάρφωσαν από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου που είχε ξεκινήσει.
“Του λόγου σου συγγενής;” 
“Όχι για κάτι δουλειές”
“Αθηναίος;”
Ο δικηγόρος χαμογέλασε με την πιεστική διάθεση του οδηγού να ψαρέψει πληροφορίες. Προτίμησε να αλλάξει εκείνος την ατζέντα.
“Τι άνθρωπος είναι ο δήμαρχος;” Ρώτησε με ευθύτητα που ξάφνιασε τον ώριμο ταξιτζή.
“Καθώς πρέπει άνθρωπος”
“Άκουσα ότι διαφεντεύει πλούτο εδώ στο χωριό, τα καταφέρνει;”
Ο οδηγός μέτρησε για λίγο τα λόγια του.
“Λέγονται πολλά. Δεν έχει οικογένεια και ...να...έχει τις παραξενιές του”
Ο Αλεξίου κατάλαβε ότι ο οδηγός δεν θα άνοιγε περισσότερο την κουβέντα και την παράτησε. Άλλωστε όλα σε λίγο θα ήταν στη δική του κρίση να τα διαπιστώσει.

Το σπίτι του Γεβιτζόγλου ήταν ένα μεγάλο πέτρινο αρχοντικό χτισμένο στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Έστεκε εκεί παράμερο από τα άλλα σπίτια. Του έκανε εντύπωση εκείνη η ερημιά της νύχτας. Κατάλαβε την διαφορά μιας γειτονιάς στην Αθήνα από ένα απόμακρο χωριό στην καρδιά της Θεσσαλίας. Ο ήχος από τα βήματά του στον πλακόστρωτο δρόμο έσπαζαν την απόλυτη σιωπή. Ήταν εντυπωσιακό. Όπως παράξενη ήταν επίσης και εκείνη η μεγάλη σκιά που έπιασε η άκρη του ματιού του ακριβώς τη στιγμή που το χέρι του τραβούσε την εξώπορτα. Μια μεγάλη σκιά  αλλόκοτης μορφής λες και παραφύλαγε στη γωνιά του δρόμου.

Κεφ.2 Η συνάντηση

Ο Γεβιτζόγλου ήταν ένας επιβλητικός ώριμος άντρας, στα 68 του χρόνια, θα τον έλεγες καλοστεκούμενο. Πλούσια ντυμένος, με όλα εκείνα τα στοιχεία του αυθάδικου ύφους που του έδινε η οικονομική και πολιτική του θέση. Υποδέχτηκε όμως εγκάρδια τον Αλεξίου. Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν απόλυτα και αυτό εναρμονισμένο με τον πλούτο του ιδιοκτήτη του. Έτσι δεν άργησε η στιγμή που ξεκίνησε η κουβέντα τους για το λόγο της συνάντησης. Ο Γεβιτζόγλου ήταν σαφής και κατηγορηματικός αλλά κάτι στο λόγο του φανέρωνε την διακριτικότητα που ήθελε να χειριστεί το θέμα.
“Λοιπόν κ. Αλεξίου, θα σας μιλήσω καθαρά. Ο λόγος που σας κάλεσα εδώ είναι ένας εκβιασμός!”
“Προς εσάς;” τον ρώτησε ο Αλεξίου ψύχραιμα.
“Ναι! Εδώ και λίγο καιρό δέχομαι έναν εκβιασμό που κάθε μέρα γίνεται και πιο πιεστικός”
“Ξέρουμε τον άνθρωπο;”
Ο Γεβιτζόγλου ήταν σκληρός στην περιγραφή αλλά κάποιος έμπειρος παρατηρητής θα καταλάβαινε ότι κάποια έντονη αγωνία τον βασάνιζε βαθύτερα.
“Νομίζω ναι, μου είπε ότι λέγεται Αλέξης Ντάλμπασης”
“Παράξενο να δίνει έτσι ανοιχτά το όνομά του. Εκτός αν είναι ψεύτικο. Τον γνωρίζετε;”
“Όχι!”
“Τι θέλει από σας; Με τι σας εκβιάζει;”
“κ. Αλεξίου, είπα ότι θα είμαι απόλυτα αληθινός ίσως και ωμός απέναντί σας αλλά το θέμα είναι λεπτό. Με εκβιάζει με τα στοιχεία μιας μεγάλης ανάθεσης έργου που έδωσα σαν δήμαρχος στο χωριό σε μια εταιρεία να μας κάνει το δρόμο…”
“Είναι αλήθεια;” Ρώτησε με επαγγελματική ευθύτητα ο Αλεξίου.
“Ναι! Εν μέρει. Θέλω να πω…”
Ο Γεβιτζόγλου εξήγησε στον δικηγόρο την κατάσταση παρουσιάζοντάς του τα γεγονότα αναλυτικά.
“κ. Γεβιτζόγλου, τι ακριβώς θέλετε από μένα;” 
“Ακούστε, η περίοδος είναι λεπτή. Σε λίγο καιρό έχουμε εκλογές. Δεν θέλω να ανακατέψω τη Χωροφυλακή, θα γινόταν θόρυβος και δεν είναι στις προθέσεις μου. Θέλω να βρούμε τρόπο να συναντήσετε αυτόν τον άνθρωπο, να ...δούμε τις προθέσεις του, τις διαθέσεις του..”
“Κάτι σαν μεσολάβηση δηλαδή”
“Και ακόμα παραπάνω, να χειριστείτε το θέμα, τι θέλει, πως μπορούμε να το χειριστούμε”
“Έχετε πρόθεση να ψάξουμε έναν συμβιβασμό;”
“Ακριβώς! Κάτι τέτοιο”
“Κατάλαβα”

Η κουβέντα τους συνεχίστηκε με κάθε είδους λεπτομέρεια. Ορίστηκαν τα επόμενα βήματα, τι θα έκαναν, πως θα το χειρίζονταν. 
“Θέλω να βρείτε αυτόν τον Ντάλμπαση κ. Αλεξίου”, του είπε κλείνοντας ο Γεβιτζόγλου, “αν βέβαια αυτό είναι το πραγματικό του όνομα, όπως είπατε, να ανοίξει τα χαρτιά του, να δούμε”
“Εντάξει κ. Γεβιτζόγλου…”

Ήταν πια προχωρημένη νύχτα όταν ο Αλεξίου ήταν στην πόρτα για να φύγει. Τον πρόλαβε ο δήμαρχος. 
“Μισό λεπτό να φωνάξω τον Θωμά να σας πάει με το αμάξι στο χωριό, θα σας πάει σε ένα πανδοχείο να μείνετε. Όλα τα έξοδα θα τα θεωρήσετε απόλυτα δικά μου, Γεωργία συνόδεψε τον κύριο στην αυλή να φέρω τον Θωμά”, είπε στην ηλικιωμένη γυναίκα που είχε προστρέξει κοντά τους.
Ο Αλεξίου βγήκε με την γριά γυναίκα στην αυλή. Κινήθηκαν στην εξώπορτα. Ο ουρανός πάνω απ την Ανατολή ήταν υπέροχος αλλά μια αίσθηση κρύου ήταν ακόμα έντονη.
“Θωμά κατέβα να πας τον δικηγόρο στο χωριό στο πανδοχείο”, πρόσταξε πάνω ο Γεβιτζόγλου. Ο άντρας με τα σκληρά χαρακτηριστικά κινήθηκε δεκτικά. Κάποια στιγμή ρώτησε:
“Αφεντικό; θα δεχτείς να κάνεις το ίρτζι αυτουνού του εκβιαστή;” Άστραψαν τα σκληρά του λόγια. Ο Γεβιτζόγλου άλλαξε ύφος. Με μια απίστευτη σκληράδα στο πρόσωπο του απάντησε στα μουλωχτά:
“Μην είσαι ηλίθιος Θωμά. Μόλις ο δικηγόρος τον βρει θα πιάσεις δουλειά...ξέρεις…”
Το μάτι του άλλου γυάλισε. “Ξέρω αφεντικό!”

Ο Αλεξίου μπήκε στο αμάξι με το Θωμά να φοράει ένα ευγενικό και καλόδεχτο ύφος. Έναν Θωμά που δεν είδε αυτό που έπεσε πάλι στο βλέμμα του δικηγόρου την ώρα που το αυτοκίνητο έστριβε για να πάρει τον κατηφορικό δρόμο. Εκείνη τη μεγάλη σκιά να διατρέχει τους τοίχους πίσω τους, αθόρυβα, ανατριχιαστικά.

Κεφ.3  Ο δικηγόρος ψάχνει

Ο Αλεξίου την επόμενη ημέρα είχε ήδη σχεδιάσει τις πρώτες του κινήσεις. Και οι πρώτες πληροφορίες δεν θα μπορούσαν να είναι από τις διασυνδέσεις του στην Αθήνα. 
“Μπορώ να κάνω ένα τηλέφωνο στην Αθήνα;” ρώτησε τον ιδιοκτήτη του Πανδοχείου όπου έμενε.
Μετά από λίγο μιλούσε με τον φίλο και συνάδελφό του, τον Δημήτρη Αργυρίου, τον άνθρωπο που τον είχε στείλει στον Γεβιτζόγλου. Του εξήγησε μέσες άκρες χωρίς λεπτομέρειες.
“Θέλω μια χάρη Δημήτρη, εσύ έχεις καλύτερες γνωριμίες από μένα, θα ήθελα να μάθεις ότι μπορέσεις για κάποιον Αλέξη Ντάλμπαση”. Εκείνος, εύλογα του ζήτησε παραπάνω στοιχεία για να μην πελαγοδρομούν. 
“Τα μόνα στοιχεία που έχω αφορούν την περιοχή εδώ, κάποιος που κάθεται εδώ γύρω ή έχει σχέση με την περιοχή, ας ξεκινήσουμε έτσι”
“Ψύλλους στ’ άχυρα ψάχνεις”, διαμαρτυρήθηκε διακριτικά ο φίλος του, “θα κάνω ότι μπορώ, αν μάθεις κάτι παραπάνω για αυτόν ενημέρωσέ με”
Ο χρόνος πίεζε τον Αλεξίου και έπρεπε γρήγορα να βρει μια άκρη. Τα πράγματα ήταν δύσκολα. Αποφάσισε να παίξει το χαρτί του χωριού. Το απόγευμα ήταν ήδη στο καφενείο και μάλιστα πέτυχε την ώρα της μεγάλης αιχμής. Και αποφάσισε να παίξει ανοιχτά.
“Μήπως ξέρει κανείς βρε πατριώτες εδώ έναν Αλέξη Ντάλμπαση; Κάποια μάτια ενδιαφέρθηκαν, κάποια όχι. Οι απαντήσεις ήταν όλες αποκαρδιωτικά αρνητικές. Τι είχε, τι έχασε, σκέφτηκε. Απόλαυσε τον απογευματινό του καφέ και προς το σούρουπο σηκώθηκε να φύγει. Στα μέτρα που διάνυσε προς το πανδοχείο τον ένιωθε πίσω του να ακολουθεί τα βήματά του. Ήταν ένας μεσόκοπος άντρας γύρω στα εξήντα. Ήταν προφανές ότι κάτι ζητούσε από αυτόν. 

Ο Αλεξίου σταμάτησε λίγο πιο πάνω σε ένα στενό. Ο άγνωστος άντρας πέρασε δίπλα του, κοντοστάθηκε λίγο πιο πέρα. Έριξε μια ματιά γύρω και με πλάγιο βλέμμα μίλησε στον δικηγόρο.
“Λουίζα Βλαστού, στο διπλανό χωριό στην Κρεμαστή”, του είπε προσεκτικά. Ο Αλεξίου προσπάθησε κάτι να του πει.
“Εκεί θα βρεις αυτό που ζητάς” Του είπε και κίνησε γοργά τα βήματά του.
“Στάσου!” Φώναξε ο δικηγόρος αλλά εκείνος χωρίς δεύτερη κουβέντα είχε φροντίσει να απομακρυνθεί.

Κεφ.4: Η τρομερή αλήθεια 

Ο Αλεξίου ξαφνιάστηκε. Όχι τόσο για αυτό που έμαθε αλλά από τον τρόπο που το έμαθε. Αυτή η εμφανής διάθεση του άντρα εκείνου να μην εκτεθεί και να μην πει περισσότερα του έδωσε να καταλάβει ότι το όνομα “Ντάλμπασης” σήμαινε κάποια ιδιαίτερα πράγματα που, προς το παρόν αγνοούσε. Αλλά και κάτι άλλο σημαντικό. Ότι αν μη τι άλλο το όνομα αφορούσε υπαρκτό πρόσωπο.
Το βράδυ επικοινώνησε με τον πελάτη του. Ο Γεβιτζόγλου αγωνιούσε έντονα. Το έδειχνε πια ότι φοβόταν. Είπε στον Αλεξίου ότι δεν είχε άλλη ενόχληση από εκείνον τον άγνωστό του. Αυτόν τον μυστηριώδη Αλέξη Ντάλμπαση. Ρώτησε τον πανδοχέα για την Κρεμαστή.
“Είναι κοντά 20 χιλιόμετρα από εδώ”
“Και πως μπορεί να πάει κανείς”
“Να σας βρω αυτοκίνητο να σας πάει;” Του έλυσε τα χέρια ο ευγενικός πανδοχέας.
“Θα με υποχρεώσεις”

Δεν ήθελε να ξενυχτίσει πολύ. Αύριο τον περίμενε νωρίς το αμάξι που θα τον πήγαινε στην Κρεμαστή. Μια μέρα που θα αποδεικνύονταν πραγματικά μεγάλη. Βγήκε λίγο στο μικρό μπαλκονάκι στο δωμάτιό του να πάρει λίγο αέρα. Από τον δεύτερο όροφο μπορούσε να βλέπει όλη την πλατεία στο χωριό. Ήρεμη και γαλήνια. Μόνο που κάποια στιγμή κάτω στο δρόμο απέναντι απ το πανδοχείο, σαν να φάνηκε να είδε τον Θωμά, τον άνθρωπο του Γεβιτζόγλου. Και το βλέμμα που φορούσε ο μπιστικός του πελάτη του κάθε άλλο παρά αυτό το ευγενικό που του έδειξε εκείνο το βράδυ ήταν. Αυτό ήταν σημάδι ότι ο δήμαρχος παρακολουθούσε τις κινήσεις του. Πολλά άρχισαν να περνούν απ το μυαλό του αλλά η αυριανή μέρα απαιτούσε καθάριες σκέψεις και ξεκούραση.

Ο δρόμος προς την Κρεμαστή δεν ήταν καθόλου καλός. Το αυτοκίνητο αγκομαχούσε στο δρόμο και ο Αλεξίου ένιωθε να δικαιώνεται που σε αυτές τις μετακινήσεις δεν είχε πάρει το δικό του από την Αθήνα. Σε περίπου μια ώρα ήταν στο διπλανό χωριό. Μικρό, όμορφο, βουτηγμένο στο πράσινο, στις παρυφές των βουνών του κάμπου. Ζήτησε από τον οδηγό αν θα μπορούσε να τον περιμένει να φύγουν μαζί. Ο Γεβιτζόγλου πλήρωνε αδρά και ήδη στα χέρια του Αλεξίου ήταν μια χορτάτη προκαταβολή. Μια καλή σκέψη για να αναζητήσει την Λουίζα Βλαστού ήταν ο φούρνος του χωριού. Και στάθηκε τυχερός. Η καλόβολη φουρνάρισσα του έδειξε το σπίτι που δεν ήταν δα και μακριάί. Έτσι ο Αλεξίου κίνησε χωρίς καθυστέρηση προς τα εκεί.

Ήταν ένα μικρό αλλά όμορφο χωριάτικο σπίτι ντυμένο στα λουλούδια και στην λευκή πάστρα της περιποίησης. Η Λουίζα Βλαστού παραξενεύτηκε όταν είδε έναν καλοντυμένο άντρα στην αυλή του σπιτιού της να την καλεί. Ήταν μια καλοστεκούμενη γυναίκα στα πατημένα σαράντα. Απόρησε με την παρουσία του και ακόμα περισσότερο με την ιδιότητά του. Παρ όλα αυτά τον δέχτηκε στο σπιτικό της και σε λίγο μια σπιτική λεμονάδα και ένα γλυκό κουταλιού ομόρφυναν τη γεύση του δικηγόρου κάτω από την κληματαριά της αυλής. Η ευγενική γυναίκα έκατσε κοντά του να μιλήσουν. Ο Αλεξίου δεν θα ξεκινούσε την κουβέντα με τον Γεβιτζόγλου φυσικά.
“Κυρία Λουίζα, αναζητώ τον Αλέξη Ντάλμπαση”, της είπε και “κάποιος μου είπε ότι μπορείτε να με βοηθήσετε”.
Η αντίδραση της νεαρής γυναίκας απέναντί του τον σοκάρισε! Έμεινε να τον κοιτάζει αποσβολωμένη. Σαν να άκουσε κάτι εξωπραγματικό. 
“Τι τον θέλετε;” Ρώτησε με τη φωνή της να τρέμει και το βλέμμα της πραγματικά εκστασιασμένο.
“Ακούστε, αφορά μια υπόθεσή μου, είμαι δικηγόρος, και κάπου εμπλέκεται το όνομά του, έχετε σχέση μαζί του;”
“Είμαι αδελφή του!” Ψέλλισε. Ο Δικηγόρος ένιωσε το πρώτο ξάφνιασμα.
“Ποιος σας έστειλε εδώ κ. Αλεξίου; Ποιος ρωτάει για τον αδελφό μου”
“Να μου επιτρέψετε να μην σας πω σε πρώτη φάση μέχρι να μάθω” Αντέκρουσε εκείνος ευγενικά. Ένιωθε ότι όλα έστεκαν σε μια κλωστή έτοιμη να σπάσει. 
Η απάντηση της Λουίζας ήχησε στα αυτιά του σαν κεραυνός
“Ο αδελφός μου είναι νεκρός κ. Αλεξίου!”

Ήταν σειρά του δικηγόρου να νιώσει ότι η γη ανοίγει κάτω από τα πόδια του.
“Τι είπατε;”
“Δεν το ξέρατε;”
“Όχι, λυπάμαι… δεν… θέλω να πω πότε, τι συνέβη;”
“Το 1944! Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς”

Το δεύτερο σοκ για τον Αλεξίου ήταν ακόμα δυνατότερο. Το μυαλό του έδειχνε να μην μπορεί να συγκεντρωθεί. Μάζεψε λίγο την ψυχραιμία του και ρώτησε
“Μπορείτε να μου πείτε τι είχε γίνει σας παρακαλώ; ξέρω σας φέρνω σε δύσκολη θέση αλλά θα σας πω…. Και εγώ…”
Η γυναίκα πήρε βαθιά ανάσα και απάντησε:
“Ήταν κρατούμενος από τους Γερμανούς στο Χαϊδάρι, τον είχαν πιάσει ένα χρόνο νωρίτερα εδώ κοντά μας στο διπλανό χωριό….”
Ο Αλεξίου άρχισε να ιδρώνει, η γυναίκα συνέχιζε “Ήταν στον ΕΛΑΣ. Κάποιος τους έδωσε, τους πρόδωσε, τον έπιασαν. Πέρασε ένα χρόνο το δικό του Γολγοθά. Τον έκλεισαν στο Χαϊδάρι και ένα χρόνο μετά τον εκτέλεσαν στην Καισαριανή”
“Κυρία Λουίζα…. Είπατε για ένα χωριό εδώ κοντά, μήπως το χωριό αυτό είναι η Ανατολή;”
Η γυναίκα πετάχτηκε απορημένη.
“Που το ξέρετε;”
Ο Αλεξίου στο μυαλό του άρχισαν να γυρίζουν τρελά πράγματα.
“Ξέρετε κάποιον Ιορδάνη Γεβιτζόγλου;” 
Η γυναίκα τινάχτηκε όρθια! Με απίστευτη ένταση και πάθος χτύπησε το χέρι της στο ξύλινο τραπέζι.
“Αυτός είναι ο άνθρωπος που πρόδωσε τον αδελφό μου. Αυτό το κάθαρμα! Μεγαλοκτηματίας έγινε με τα χωράφια των ανθρώπων που άρπαζε τη γη τους για να γλιτώσουν από τους Ναζί. Τους τα έπαιρνε μαζί με ότι είχαν. Κοσμήματα, λεφτά, γης. Μπας και γλιτώσουν κανένα δικό τους… αλλά εσείς που τον ξέρετε τον Γεβιτζόγλου;”
“Μπλέκεται στην υπόθεση που σας είπα, πείτε μου τι έγινε τότε, είναι αναγκαίο για μένα”

Η γυναίκα κάθισε πιο ήρεμα και άρχισε να μιλά με εμφανή συναισθηματική φόρτιση.
“Είχε γίνει ένα σαμποτάζ στον Τύρναβο κοντά. Οι Ναζί με τους συνεργάτες τους λύσσαξαν. Αυτό το τομάρι ήξερε. Δεν ξέρω πως κατάφερε να μάθει. Πρόδωσε το κλιμάκιο του ΕΛΑΣ στους Ναζί. Τρία παλικάρια δεν κατάφεραν να διαφύγουν μαζί με τον αδελφό μου. Οι δύο εκτελέστηκαν στην Ανατολή. Τον αδελφό μου τον πήραν στην Αθήνα”
“Αυτός έμαθε για τον αδελφό σας;”
“Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει, δεν αλλάζει για μένα τίποτα”
“Πέρασαν βέβαια τόσα χρόνια, αυτός ο άνθρωπος, θέλω να πω ο Γεβιτζόγλου, πως κατάφερε και….”
“Δεν σας έχω τόσο αφελή κ. Αλεξίου. Βλέπετε σε τι εποχές ζούμε”

Ο Αλεξίου ήταν σοκαρισμένος με αυτά που έμαθε αλλά και εντελώς εγκλωβισμένος σε μια πραγματικότητα που δεν ήξερε πως να χειριστεί.
“Κυρία Λουίζα νομίζω είναι ώρα να σας πω κάποια πράγματα αλλά σας παρακαλώ, για την τιμή του αδελφού σας, θα ήθελα προς το παρόν να παραμείνουν μεταξύ μας και παρακαλώ να έχουμε κάποια επικοινωνία”

Ο δρόμος της επιστροφής  ήταν γεμάτος σκέψεις για τον Αλεξίου. Ήξερε ο Γεβιτζόγλου για τον θάνατο του Ντάλμπαση; Και ποιος τον εκβίαζε; Ποιος ήταν αυτός που “έπαιρνε” τη θέση του νεκρού προδομένου αγωνιστή; Ποιος; ή κάτι άλλο, που τρόμαζε στην ιδέα μόνο και μόνο να το πει. Τι ήταν αυτό που έπαιρνε τη θέση του Αλέξη Ντάλμπαση;

Κεφ.5:  Ώρα για ξεκαθάρισμα

Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν έφτασε στο σπίτι του Γεβιτζόγλου. Αποφασισμένος μια και καλή να τελειώσει αυτήν την απίστευτη ιστορία. Για κάποιο λόγο πίστευε ότι εξαπατήθηκε. Ότι ο μεγαλοπαράγοντας της περιοχής τον χρησιμοποίησε. Προσπαθούσε όμως να βρει το λόγο.
Η νύχτα ήταν συννεφιασμένη για τα καλά σαν έφτασε εκεί. Η ίδια χαρακτηριστική ερημιά λες και η πολυτελής κατοικία του Δήμαρχου ήταν απρόσιτη για κάθε επισκέπτη. Προχώρησε προς την εξώπορτα. Για κάποιο λόγο ένιωσε και πάλι ανατριχίλα σαν η ίδια μεγάλη σκιά άπλωσε την σκοτεινή αγκαλιά της στον απέναντι τοίχο. Μόνο που αυτή τη φορά η σκιά είχε σαφή τη μορφή ενός άντρα. Ξέσφιξε τη γραβάτα του για να να ανασαίνει και σε λίγο βρέθηκε στο σαλόνι του μεγάλου σπιτιού απέναντι από τον Γεβιτζόγλου.
“Έχουμε κάτι ενδιαφέρον;” Τον ρώτησε με αγωνία εκείνος.
“Θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα” Του είπε ρίχνοντας μια πλάγια ματιά στον Θωμά που καραδοκούσε εκεί δίπλα. Ο Γεβιτζόγλου κατάλαβε.
“Θωμά πήγαινε, δεν θα σε χρειαστώ άλλο”
Εκείνος έφυγε ρίχνοντας μια διερευνητική ματιά στον δικηγόρο.

“κ. Γεβιτζόγλου δεν μου αρέσει να παίζουν μαζί μου!” Ξεκίνησε λεκτικά την επίθεση ο Αλεξίου.
“Γιατί το λέτε αυτό;” τον ρώτησε λίγο μουδιασμένα ο άλλος.
“Γιατί μου κρύψατε πράγματα και μάλιστα σοβαρά για όλη αυτήν την ιστορία”
“Τι πράγματα;”
“Στο διάστημα του ...εκβιασμού που μου αναφέρατε, έτυχε ποτέ να δείτε τον άνθρωπο αυτόν;”
“Εννοείται τον Ντάλμπαση;”
“Ναι”
“Όχι… στο τηλέφωνο μόνο”
“Δεν τον είχατε συναντήσει κάπου;”
“Σας είπα ποτέ, δεν καταλαβαίνω”
“Τι ξέρετε για αυτόν τον άνθρωπο κ. Γεβιτζόγλου;”
Ο διάλογός τους άρχισε να αποκτά χαρακτηριστικά έντονης αναμέτρησης. Εκείνος άρχισε να δείχνει ταραγμένος.
“Σας είπα ότι ...δεν ξέρω τίποτα…”
“Λέτε ψέμματα! Γιατί δεν μου είπατε τι σας συνδέει με αυτόν τον άνθρωπο;”
“Τι λέτε; τι είναι αυτά;”
Άρχισαν να κινούνται έντονα μέσα στο σαλόνι πρόσωπο με πρόσωπο.
“Τι έγινε στην κατοχή με τον Ντάλμπαση; Γιατί δεν μου είπατε ότι τον καταδώσατε στους Γερμανούς;”
Ο Γεβιτζόγλου έγινε πράσινος. Άρχισε να βρίζει, να φωνάζει.
“Δεν σας επιτρέπω! ΄Σας προσέλαβα να με βοηθήσετε και όχι να με βρίζετε! Ποιος σας είπε αυτές τις αλητείες;”
Ο Αλεξίου τον κοίταξε παγερά κατάματα.
“κ. Γεβιτζόγλου, ο άνθρωπος που σας εκβιάζει, ο Αλέξης Ντάλμπασης, είναι νεκρός!”
Ο άλλος παραπάτησε σχεδόν έτοιμος να πέσει.
“Τι είπατε;” Ψέλλισε
“Εκτελέστηκε το 1944 στην Καισαριανή, το ξέρατε;”
Το πρόσωπό του γέμισε με αγωνία και ιδρώτα
“Όχι...μα ...που το μάθατε ...πως”
“Σημασία έχει ότι το έμαθα και το διασταύρωσα με την Αθήνα”
“Μα τότε;…. Ποιος… τι….”
Ο Αλεξίου κούμπωσε το σακάκι του.
“Στήσατε όλη αυτήν την ιστορία με τον εκβιασμό ενώ ξέρετε πολύ καλά ότι είναι στην πραγματικότητα κάτι πολύ διαφορετικό. Μου είπατε για έργα και τέτοια για να κρύψετε την αλήθεια. Δεν ξέρω τι περιμένατε από μένα. Στην πραγματικότητα αυτό που έχετε είναι να λύσετε τις διαφορές σας από τότε. Τα ξέρατε όλα απ την αρχή. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα το λύσετε μόνος σας! Εγώ δεν έχω θέση πια εδώ ως συνεργάτης σας. Κάνετε την αναδρομή σε εκείνες τις μέρες του 1943, θυμηθείτε τι κάνατε καλά”
“Μα….περιμένετε….”
“Τρεις τάφοι σας περιμένουν κ. Γεβιτζόγλου, ώρα να λογαριαστείτε μαζί τους”

Τα βήματά του τον έφεραν γρήγορα πάλι στην εξώπορτα. Χωρίς καν να κοιτάξει πίσω του άφησε το μεγάλο σπίτι πίσω του παίρνοντας την κατηφόρα της επιστροφής. Το βλέμμα του δεν μπόρεσε να αγνοήσει την μεγάλη σκιά που πλέον σαν να χόρευε πίσω του. Μόνο που αυτή τη φορά έδειχνε να πλησιάζει γοργά το σπίτι του Γεβιτζόγλου. Μάλιστα τα χέρια της σκιώδους αντρικής μορφής ήταν ανοιχτά και έδειχναν θεόρατα καθώς είχαν ήδη αγκαλιάσει τους τοίχους του σπιτιού.

Κεφ. 6  Το τέλος

Ο Αλεξίου προσπαθούσε να ξεκουραστεί από το ταξίδι της επιστροφής. Την μεθεπόμενη βρέθηκε από το πρωί και πάλι στο γραφείο του προσπαθώντας να οργανώσει την όποια δουλειά μπορούσε να έχει. Το μυαλό του ήταν γεμάτο από σκέψεις, παραστάσεις και εντυπώσεις από την εμπειρία της υπόθεσης Γεβιτζόγλου. 
Ο μικρός του έφερε την πρωινή του εφημερίδα. Κάθισε αναπαυτικά στο γραφείο του πίνοντας μια γουλιά από το πρωινό του καφέ. Τα μάτια του έπεσαν στο μεγάλο πεντάστηλο της πρώτης σελίδας.
“Σοκ έχει προκαλέσει στην κοινωνία της Λάρισας η δολοφονία του δήμαρχου του χωριού της Ανατολής. Το θύμα βρέθηκε νεκρό στο σπίτι του το ξημέρωμα. Ο θάνατος προήλθε από στραγγαλισμό. Κανένα ίχνος παραβίασης δεν βρέθηκε στο σπίτι όπου κατοικούσε μήτε κανείς από τους δύο ανθρώπους που έμεναν μαζί του δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό.  Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι επάνω στο πτώμα βρέθηκαν τριάντα μεταλλικές δραχμές. Δεν βρέθηκαν ίχνη ληστείας. Η Χωροφυλακή αναζητεί τα αίτια και το κίνητρο του δράστη”

Σταμάτησε συγκλονισμένος να διαβάζει. Σηκώθηκε όρθιος. Όλα ήρθαν ξανά στο νου του ορμητικά σαν καταιγίδα. Το παρελθόν, η προδοσία, ο Ντάλμπασης. Εκείνη η μεγάλη σκιά που σάλευε και καραδοκούσε ολόγυρα στο σπιτικό, ιδιαίτερα απειλητική και εξωπραγματική εκείνο το βράδυ.
Ποιος ήταν αυτός που πήρε τη ζωή του Γεβιτζόγλου; ή ίσως τι ακριβώς ήταν αυτό που τον σκότωσε;

Τέλος


Αγαπητές Φίλες και Φίλοι,
αυτή ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στο αγαπημένο μας πλέον δικτυακό δρώμενο:  "Φωτοσυγγραφική σκυτάλη #5" που διοργανώνει η αγαπημένη μας Mary Pertax εδώ:


Την υπέροχη αρχική εικόνα πάνω στην οποία βάσισα το διήγημα που διαβάσατε, την "κληρονόμησα" από την αγαπημένη φίλη μας Joanna IK από τη δική της υπέροχη ανάρτηση εδώ:  "Κόκκινο της ζωής στο βουβό πόνο"   μαζί με τη λέξη της επιλογής της "Σκιά".
Μια εικόνα και λέξη, που προσπάθησα να τιμήσω όσο μπορούσα και να ανταποκριθώ στην έμπνευσή τους.
Σε ευχαριστώ, μία ακόμα φορά, Joanna!

Το όμορφο δρώμενό μας συνεχίζεται. Σειρά μου να παραδώσω εικόνα στην αγαπημένη μας φίλη Ρούλα και στο δικτυακό της σπιτικό εδώ:  Σμαραγδάκι-Ρούλα    Η εικόνα μου για σένα Ρούλα μου είναι αυτή εδώ:

Πηγή εικόνας:  Pinterest
και η λέξη που την συνοδεύει είναι:      "Προσμονή"
Να σου ευχηθώ κάθε όμορφη έμπνευση.

Ευχαριστούμε την Mary Pertax που, μέσα από αυτό το υπέροχο δρώμενο, μας δίνει τη δυνατότητα να εμπνευστούμε, να δημιουργήσουμε, να γράψουμε. Να είστε όλες και όλοι καλά.


40 σχόλια:

  1. Κοίτα τώρα μια σκιά τι σε ενέπνευσε!! Και δεν περίμενα ένα τέτοιο διήγημα. Μου άρεσε όμως. Ήρεμο, καλογραμμένο, με πολιτικά μηνύματα όπως τα ξέρεις, με τέλος τύπου χάπι εντ αλλά και με υπαινιγμό εξωπραγματικής επέμβασης.
    Δεν σκότωσε τον καταδότη ένα κάτι...απλά μια εκδίκηση λίγο καθυστερημένη είναι,από έναν απόγονο θα πω. Μη με αγριεύεις!!
    Και πόσοι καταδότες πλούτισαν και έζησαν ζωή χαρισάμενη χωρίς κανείς να τους αγγίξει!!! Πόσοι έγιναν δημόσια πρόσωπα και απαιτούν σεβασμό!!! Φοβερό πού φτάνει ο άνθρωπος. Να συμμαχεί με τον εχθρό εναντίον συμπατριωτών του. Δεν έχει σημασία η πολιτική αναμέτρηση ή διαφωνία ιδεών, η πράξη αυτή καθαυτή είναι αποτρόπαια. Απορώ πώς το αντέχει έστω και ένα ψήγμα συνείδησης που σίγουρα θα έχουν.
    Ωραιότατη και η εικόνα για τη Ρούλα
    Καλή της επιτυχία
    Γιάννη μου θαυμάσια η συμμετοχή σου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άννα μου, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
      Το διήγημα μένει "ανοιχτό" στην κρίση ή στην επιθυμία αν θέλεις του αναγνώστη. Έχει πολλές αναγνώσεις. Αν το αναπτύξω σε μεγάλη έκταση μπορώ να δώσω αυστηρή κατεύθυνση. Εδώ τώρα μπορείς να σκεφτείς το οτιδήποτε.Ομολογώ ότι με δυσκόλεψε στο τι ακριβώς ήθελα να δώσω αλλά αυτό έγκειται στον τρόπο που δημιουργήθηκε.

      Όσον αφορά τους "συμπατριώτες" μας που "μήδισαν" και συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους Ναζί, ανοίγεις τεράστιο κεφάλαιο, μια σελίδα μαύρη στην ιστορία μας. Δεν πιστεύω να υπάρχει άλλο κράτος στην Ευρώπη από αυτά που πολέμησαν τους Ναζί που ο στελεχιακός του μηχανισμός σε όλα τα επίπεδα να οργανώθηκε με βάση αυτούς ακριβώς τους δοσίλογους. Ο λαός μας κέρδισε τη μάχη των Ναζί και ύστερα οι συνεργάτες τους πήραν το αίμα τους πίσω επικρατώντας ασύστολα.

      Ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  2. Μα δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εσένα καμάρι μου! Περίμενα πάλι να με συνεπάρεις με την έμπνευση σου. Και πόσοι εξέχοντες βρέθηκαν στην ελίτ μετά από προδοσία; Αλλά η ιστορία δεν ξεχνά ούτε πολλοί άνθρωποι. Εκδικούνται! Κι όχι οι Ερινύες βέβαια ούτε κάποιο κατάλοιπο συνείδησης γιατί δεν έχουν. Όμως πάντα η ζωή βρίσκει τον τρόπο να τα βάλει στη θέση τους τα πράγματα. Αργεί αλλά δεν λησμονεί! Πολύ ωραίο και χαρακτηριστικό το διήγημα σου και πολύ όμορφη όπως πάντα η γραφή σου. Πανέμορφη η λέξη και η εικόνα για τη Ρούλα μας! Σ' ευχαριστώ Γιάννη μου όπως πάντα παρών! Να είσαι καλά! Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαίρη μου καλησπέρα. Χάρηκα που ακολούθησα μια σειρά αξιέπαινων δημιουργιών και εμπνεύσεων που ακολουθούν τον 5ο κύκλο της σκυτάλης μας.
      Εντάξει, θα μπορούσα και κάτι καλύτερο. Ομολογώ αυτήν την εποχή οι εμπνεύσεις δεν είναι εύκολες.
      Σε ευχαριστώ πολύ για τη δυνατότητα που μας δίνεις να το ζούμε όλο αυτό με ξεχωριστό τρόπο. Τα φιλιά μου.

      Διαγραφή
  3. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις, δε λένε;! Μοναδικό Γιάννη μου, και ψαγμένο οπως πάντα. Κοίτα τι σκέφτηκες από μια απλή εικόνα... Από προδότες έχει χορτάσει αυτή η χώρα... Συμφέροντα και προδοσία... Αυτά μας φάγανε. Απελπισία... Τελοσπαντων, "φόρτωσα" πάλι. Καλό Σαββατοκύριακο καλέ μου φίλε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πυροδότησα φυτίλι ε Ειρήνη; Τι να κάνουμε κορίτσι μου. Δυστυχώς κομμάτι της ιστορίας μας είναι και αυτό και οφείλουμε να βγάζουμε τα συμπεράσματά μας.
      Χάρηκα που σου άρεσε. Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις αγαπημένη μου φίλη.

      Διαγραφή
  4. Ήξερα, όταν είδα τη φωτογραφία πως θα μας χάριζες ένα αριστούργημα.
    Πολύ όμορφο το διήγημα σου. Σε έξι κεφάλαια Γιάννη μου χώρεσες εικόνες, σασπένς, συναισθήματα, δικαιοσύνη. Μου άρεσε η ροή, που ήταν περιγραφική αλλά δεν κούραζε, ίσα ίσα σε έβαζε στην ψυχολογία των χαρακτήρων και σε βοηθούσε να νιώσεις τη σκηνή όχι απλά να τη δεις σαν θεατής.
    Ένα μεγάλο μπράβο μέσα από τη καρδιά μου!
    Σε φιλώ Γιάννη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου με συγκινείς. Εντάξει δεν είναι αριστούργημα ούτε καν. Ένα απλό διήγημα με τις δικές του φορτίσεις. Βγαλμένο από μία πολλά υποσχόμενη φωτογραφία ομολογουμένως. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ ειλικρινά απ την καρδιά μου. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  5. Γιάννη μου απόλαυσα συγκινημένη την εξέλιξη της ιστορίας σου...η εικόνα και η λέξη που σου δόθηκαν σε ενέπνευσαν θαυμάσια και μας χάρισες ένα ατμοσφαιρικό διήγημα γεμάτο συναισθήματα, εικόνες, σκέψεις.....εγώ ανέτρεξα στις ιστορίες εκείνης της εποχής που ο πατέρας μου ήταν από αυτούς που προορίζονταν για το Χαϊδάρι, αν δεν βρισκόταν ένας άγνωστος, να τον σώσει....Αυτόν τον άγνωστο τον αναζήτησαν παντού και γιά μεγάλο χρονικό διάστημα, προκειμένου να τον ευχαριστήσουν, ο παππούς και η γιαγιά μου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον βρούν ποτέ.....η γιαγιά μου έγραφε πάντα στα χαρτιά που κατέθετε στην εκκλησία , μαζί με το πρόσφορο....Υπερ υγείας και Υπερ απελθόντων "Στον άγνωστο Σωτήρα".....Οι προδότες, τα συμφέροντα και οι προδοσίες, δυστυχώς πανταχού παρόντα !!! Απόλαυσα την γραφή σου και σ΄ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι λες τώρα βρε Κλαυδία με συγκλονίζεις! Υπάρχει τέτοια ιστορία; Ω πραγματικά είναι απίστευτη! Και εκείνο που ξεχωρίζω και θαυμάζω είναι η αναζήτησή σας σε αυτόν τον άνθρωπο αλλά εκεί που όλα τερματίζουν είναι η ενέργεια της Γιαγιάς να δεείται για την ψυχούλα αυτού του άγνωστου ανθρώπου. Από τις ιστορίες που δεν έχω ακούσει ειλικρινά και θα ήθελα να την κρατήσεις άσβηστη στη μνήμη σου.
      Καλησπέρα Κλαυδία μου και ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  6. Η αστυνομική πλοκή, η πολιτική ατμόσφαιρα της άθλιας μετεμφυλιακής περιόδου, η ωραία στρωτή γλώσσα, η σαφήνεια στη ροή τής υποθέσεως καθιστούν το διήγημά σου, Γιάννη, ένα ανάγνωσμα που το ξεκινάς και το αφήνεις μόνο στο τέλος!
    Ο πολιτικοποιημένος αναγνώστης που δεν αρκείται, έχει πολλά ερεθίσματα μέσα στο γραπτό σου να προεκτείνει, ακόμα και να γράψει δικές του εκδοχές.
    Δεν πρόκειται λοιπόν απλώς για ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Μάλιστα για έναν νέο που αγαπάει το διάβασμα, δίνει κίνητρο να αναζητήσει κι άλλα βιβλία για την επίμαχη εποχή.
    Κι αυτό ενισχύει την αξία τού διηγήματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άρη μου, αν κατάφερα να δώσω ένα τέτοιο επί πλέον κίνητρο σε κάθε αναγνώστη, κύρια σε έναν νέο, τότε είμαι πολλαπλά χαρούμενος. Ναι, πιστεύω, ο αναγνώστης μπορεί να δώσει το δικό του τέλος, τη δική του εκδοχή, και να αφήσει τη φαντασία του να τρέξει.
      Σε ευχαριστώ που πάντα έχεις κάτι να παρατηρήσεις, να δώσεις ως συνέχεια, ως πρόταση. Ειλικρινά σε ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  7. Γιάννη μου,πολύ ζωντανό διήγημα. Ο λόγος σου ζωντάνεψε στο μυαλό μου τις περιοχές,τους χαρακτήρες,τα πάντα.
    Μια απλή εικόνα τι μπορεί να γεννήσει, πολύ ωραία.
    Μπράβο Γιάννη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η δύναμη της εικόνας κάποτε έλεγαν οι Κινέζοι Γιώργο μου. Δεν ξέρω αν μπόρεσαν να αφήσω κάτι όμορφο κάτι που να κεντρίσει τη φαντασία. Σε ευχαριστώ πολύ αγαπητέ φίλε.

      Διαγραφή
  8. Η προδοσία και τα τριάντα αργύρια του καταδότη. Ένα εξαιρετικό ιστορικό διήγημα, με αστυνομική χροιά και κινηματογραφικό στήσιμο, μέσα απ' την καθηλωτική γραφή σου.
    Γιάννη, δεν περίμενα κάτι λιγότερο από εσένα. Για την ακρίβεια, περίμενα με ενδιαφέρον τη συμμετοχή σου, ξέροντας πόσο αριστοτεχνικά "κεντάς" πάνω στον καμβά μιας φωτογραφίας.
    Τα μηνήματα της ιστορίας σου και η ακριβοδίκαιη "τιμωρία" του προδότη, αρκούν για τον αναγνώστη. Μου αρέσει που αφήνεις ένα ερωτηματικό για την ταυτότητα του θύτη, γιατί στη δική μου λογική, το κεφάλαιο κλείνει με την παραδειγματική (αν και μεταχρονολογημένη) τιμωρία του Γεβιτζόγλου.
    Συγχαρητήρια Γιάννη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία,
      αγαπημένη μου φίλη. Ναι, ήθελα να αφήσω πολλές χαραμάδες να αιωρούνται στο φινάλε του διηγήματος. Από τις κλασικές λογικές και ρεαλιστικές μέχρι εκείνες της φαντασίας και του μυστηρίου. Δεν ήθελα να το προσδιορίσω αυστηρά είτε για λόγους οικονομίας της γραφής είτε για λόγους μιας ατμόσφαιρας στη σκέψη του αναγνώστη. Σε μια προέκταση του διηγήματος ναι εκεί μπορούσαμε να βάλουμε σαφέστερη λύση και φινάλε.
      Σε ευχαριστώ πολύ. Κάθε παρατήρησή σου, για μένα είναι μια σημείωση για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Σε ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  9. Αποσπασματικά δεν μπορώ να γράψω πολλά, γιατί δεν έχω παρακολουθήσει.Όμως, αγαπητέ μου Γιάννη, στην αρχή λίγο σαν να έβλεπα κάτι από τα σενάρια των άγριων μελισσών με τους τσιφλικάδες και τους εκβιασμούς, που τυχαίνει να συμβαίνουν κιόλας στην περιοχή, στον κάμπο της Λάρισας.
    Παρακολούθησα με αγωνία και ενδιαφέρον να βρω τις σκοτεινές υποθέσεις και στο τέλος, ένα έχω να πω:
    Σας συγχαίρω πως με μια δοσμένη εικόνα και μία λέξη, πλάθετε αριστουργήματα λογοτεχνικά!Ειλικρινά σας θαυμάζω, όλη την ομάδα ας μου επιτραπεί η έκφραση, που έχετε το χάρισμα της έκφρασης! Καλή συνέχεια!Ένα έχω να πω που αφορά και την ιστορία σου:το άδικο ουκ ευλογείται. Αργά ή γρήγορα
    θα ερχόταν η πληρωμή του.
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βαρβάρα αγαπητή μας φίλη καλησπέρα.
      Τιμή μου και τιμή μας τα λόγια σου και τα συναισθήματα που νιώθεις. Πιστεύουμε έτσι ότι κάτι καλό γίνεται μέσα σε αυτήν την παρέα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Θα ήθελα στον 6ο κύκλο της "Σκυτάλης" να δηλώσεις συμμετοχή. Γράφεις εξ ίσου καλά.
      Ναι, το διήγημα είχε ατμόσφαιρα τσιφλικάδικη καθώς κράτησε πολλές δεκαετίες αυτή η άρρωστη νοοτροπία στον κάμπο και φυσικά έχει ακόμα τις επιρροές της.
      Αριστούργημα δεν είναι αυτό που έγραψα, μην είμαστε υπερβολικοί, ένα απλό διήγημα είναι.
      "Το άδικο ουκ ευλογείται" ε; Το πιστεύεις; Πρέπει να το πιστέψουμε. Αλλιώς δεν θα κρατηθούμε όρθιοι.
      Σε ευχαριστώ καλή μου φίλη, να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  10. Πρώτα να ζητήσω συγνώμη που αν και είχα δει την πρώτη μέρα την ειδοποίηση της Μαίρης για την ανάρτηση σου φίλε μου εκείνη ακριβώς την μέρα και οι μετέπειτα μέρες μέχρι τώρα.. ήταν για μένα πολύ δύσκολες για να έχω τον χρόνο να περάσω από εδώ..
    Σήμερα βρήκα τον χρόνο να το κάνω και να διαβάσω την καταπληκτική ιστορία σου..που ήμουν σίγουρη ότι θα έγραφες αφού η εικόνα που παράλαβες..ήταν το κίνητρο σου...είσαι εξπέρ στις ιστορίες μυστηρίου..μια ιστορία που θυμίζει την τραγική εποχή τον προδοτών εκείνης της εποχής..που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα...με εξαιρετική ροή και την αγωνία να φτάνει στο κατακόρυφο...πολύ ωραία συμμετοχή...
    Όπως πολύ όμορφη και η εικόνα που μου παραδίνεις και η λέξη επίσης..
    Σε ευχαριστώ πολύ θα προσπαθήσω να τα βγάλω πέρα αν και δεν είμαι στην καλύτερη μου περίοδο... ίσως αυτή η προσμονή με βοηθήσει.
    Να είσαι καλά καλό σου βράδυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρούλα μου,
      αυτό που μας ενδιαφέρει όλους είναι να είσαι και να νιώθεις καλά! Απόλυτα καλά. Και αν μπορούμε να βοηθήσουμε σε κάτι είμαστε στη διάθεσή σου καλή μας φίλη. Μην αγχωθείς καθόλου, μην πιεστείς. Πιστεύω ότι θα σου αρέσει η φωτογραφία και η λέξη. Έχω εμπιστοσύνη στη γραφή σου και στον εσωτερικό σου κόσμο. Το έχεις αποδείξει επανειλημμένα.
      Καλή έμπνευση να έχεις, σε ευχαριστώ από καρδιάς για κάθε σου λόγο.

      Διαγραφή
  11. Γιάννη μου για άλλη μία φορά μας κατέπληξες. Πραγματικά το διήγημά σου τα έχει όλα.
    Έχει πολιτική χροιά μιας εποχής οδυνηρής για την χώρα μας αυτή της ναζιστικής κατοχής και επίσης μιας εποχής πολύ ταραγμένης μετά τον εμφύλιο. Έχει πλοκή και μυστήριο και μου άρεσε η μεταφυσική διάσταση της τιμωρίας που έδωσες.
    Η φωτογραφία που παραδίδεις στη Ρούλα καταπληκτική.
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου,
      προσπάθησα να "παίξω" λίγο με το μεταφυσικό και το ρεαλιστικό. Μια ικμάδα μυστηρίου πάντα αφήνει το δικό της ξεχωριστό άρωμα. Δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και εξάπτει τη φαντασία του αναγνώστη να το δει όπως θέλει.
      Ειλικρινά σε ευχαριστώ για τις αναφορές σου. Δύσκολες και μαύρες εκείνες οι περίοδοι αληθινά. Όμορφη Κυριακή να έχεις.

      Διαγραφή
  12. Ένα αγωνιώδες διήγημα μυστηρίου σε μια αναζήτηση και μια ανακάλυψη για παλιούς λογαριασμούς του χθες που γίνονται εφιάλτης του σήμερα. Παρόλο που δεν είναι ξεκάθαρα τα όρια του αστυνομικού διηγήματος είχα την εντύπωση πως διάβαζα Γιάννη Μαρή.
    Υπέροχη γραφή που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και μια εντελώς απρόσμενη εξέλιξη που σε οδηγεί σε μια διαφορετική εκδοχή και ερμηνεία. Η ανάγκη κοινωνικής δικαιοσύνης από ένα παρελθόν που πάντα καταδιώκει έφερε την ανατροπή. Το παρελθόν και οι πράξεις αφήνουν πάντα ανοιχτούς λογαριασμούς. Εξαιρετική πλοκή που χτίζει πολύ υψηλές προσδοκίες για την εξέλιξη της ιστορίας.
    Γιάννη μου συγχαρητήρια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννίκα μου πωπω τι τιμή! Η σύγκριση με τον δάσκαλο του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος με κάνει να κοκκινίζω. Σε ευχαριστώ πολύ. Ναι, το διήγημα αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς. Και μπορεί να το συνεχίσει κάποιος ανοίγοντας την πλοκή. Ίσως κάποτε το κάνω. Θα το δούμε.
      Σε ευχαριστώ για τα συναισθήματα και τις παρατηρήσεις, ξέρεις πάντα η γνώμη σου για μένα είναι σημαντική και πολύτιμη. Καλησπέρα.

      Διαγραφή
  13. Γιάννη μου, ήμουν βέβαιη ότι η φωτογραφία της σκιάς θα σου ενέπνεε ένα θαυμάσιο κείμενο, όμως το διήγημα που διάβασα (ή μάλλον "ρούφηξα") είναι Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΟ! Κρατάς την αναπνοή του αναγνώστη σου μέχρι την τελευταία σειρά. Η πλοκή ξετυλίγεται ομαλά, με ανατροπές και ένα ύφος φιλμ νουάρ που ευχαρίστως θα μπορούσε να γίνει κινηματογραφική ταινία. Η λέξη ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ είναι λίγη!!! Χίλια μπράβο, καλέ μου φίλε. Και... λατρεύω τη φωτογραφία για τη Ρούλα μας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ουάου! Πόσο όμορφα λόγια. Και πόσο ενθαρρυντικά Μία μου. Για κάθε συνέχεια, στήριξη, έμπνευση. Χάρηκα πάρα πολύ που άγγιξα τα συναισθήματά σου. Που σου άρεσε, που ο χρόνος σου δεν πήγε χαμένος. Σε ευχαριστώ πολύ για κάθε σου σκέψη και συμπαράσταση. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  14. Μόλις είδα τη φωτογραφία, είπα ο Γιάννης θα "γράψει " πάλι.
    Αλλά δεν περίμενα με τίποτα ιστορία της κατοχής.
    Πολλοί οι προδότες και τότε και τώρα.
    Λόγοι όμως πληρώνουν.
    Δεν μπορούμε να το αναλύσουμε περισσότερο εδώ.
    Το διάβασα μονορούφι και το χάρηκα πολύ.
    Καλή συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ξάφνιασα χρονιά Ρένα μου; Ελπίζω να σου άρεσε και η ζεστασιά των λόγων σου με κάνει και μένα ναι νιώθω ευχάριστα και όμορφα. Ω ναι, το θέμα του δοσιλογισμού, ειδικά στην πατρίδα μας είναι ολάκερο κεφάλαιο από μόνο του. Τι να λέμε.
      Να είσαι καλά, κοντά μας, να χαιρόμαστε την παρουσία σου.

      Διαγραφή
  15. Σκιά... κι όμως, συνειρμικά και ανεξερεύνητα για εμάς, οδηγήθηκες σε ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, δυστυχώς υπαρκτό, όπου η προδοσία βρισκόταν πάντα κάπου εκεί, παραμονεύοντας αυτούς που προτίμησαν την ξεβόλεψη τους για να είναι ήσυχοι με τη συνείδηση τους. Όπως πάντα ιστορία, κοινωνικό μήνυμα και ωραία, κινηματογραφική γραφή. Χαίρομαι που σε διαβάζω!
    Την Καλημέρα ου, Γιάννη!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασίλη, αγαπητέ δάσκαλε, να είσαι καλά! Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και την παρουσία σου. Πάντα η συμμετοχή σου εδώ είναι για μένα σημαντική. Να είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς.

      Διαγραφή
  16. Τι κακό κι αυτό να μην μπορεί ν' αποκοιμηθεί δια παντός το κακό και να μας αφήσει ήσυχους. Αμαρτίες που ξεπληρώνονται μετά από δεκάδες χρόνια και πάλι η υπόθεση να μένει αδιαλεύκαντη.
    Ενδιαφέρουσα ιστορία που αφήνει μετέωρο τον αναγνώστη και τον ωθεί να σκεφτεί και να δώσει τις δικές του ερμηνείες και εν τέλει το δικό του τέλος στην ιστορία εκτός κι αν σκέφτεσαι μια δική σου συνέχεια Γιάννη.
    Μου άρεσε και κράτησε το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος. Συγχαρητήρια Γιάννη μου για τη συμμετοχή σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου καλησπέρα καλή μου φίλη.
      Πράγματι, το κακό, όπως και το καλό, είναι δύο συμβάντα, βιώματα, που διατηρούν άσβεστη την παρουσία τους διαχρονικά. Αλλάζουν μορφή αλλά διατηρούν την αύρα και τις επιδράσεις τους.
      Σε ευχαριστώ καλή μου φίλη. Κρατώ αυτήν σου την τελευταία κουβέντα-πρόταση άσβηστη κατά ...πόδα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει η έμπνευση ή η διάθεση.
      Να είσαι καλά μάτια μου για την συνεχή σου παρουσία εδώ και την καλή καρδιά σου.

      Διαγραφή
  17. Με μια κούπα ζεστή σοκολάτα - το δικό μου ποτό, διαβάζω μια ιδιαίτερη υπόθεση. Παρακολουθώ μια άρτια σκηνοθετημένη ταινία της ζωής..
    Βλέπω τη σκιά των ένοχων μυστικών και των τύψεων να αγκαλιάζει απειλητικά το σπίτι του δημάρχου. Το πράσινο να προστατεύει στο διπλανό χωριό το σπίτι της γυναίκας με τη δύναμη να αποδεχτεί την αλήθεια. Τους προβληματισμούς του δικηγόρου να ζητούν από εμάς τους θεατές, να αναλογιστούμε τις όποιες φορές νιώσαμε κάτι να μας πνίγει, ίσως την αλήθεια.
    Μια ξεχωριστή ιστορία, ένα αληθινό φιλμ νουάρ με ψυχολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις..
    Η φωτογραφία και η λέξη για τη Ρούλα, σαν όνειρο. Η 'προσμονή' με κάνει να σκέφτομαι την επιθυμία πολλών για μια νέα κανονικότητα, με περισσότερο νόημα και ουσία. Για να δούμε ποια η προσμονή της γυναίκας στα λευκά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Τζοάννα μου!
      Αφήνομαι στο ταξίδι του λογισμού σου, ντυμένος με εντυπωσιακή λυρική σκέψη και συναισθήματα, όπως ακριβώς συνηθίζεις να το κάνεις πάντα. Μία προς μία οι επισημάνσεις σου με γεμίζουν χαρά και συγκίνηση γιατί συναντιούνται με τις δικές μου. Πόσο όμορφο είναι αυτό το ταξίδι. Ειλικρινά σε ευχαριστώ πολύ καλή μου φίλη.Η εικόνα σου ήταν για μένα μεγάλη παρακίνηση, το λέω μία ακόμα φορά.

      Διαγραφή
  18. Γιάννη μου πέρασα με την ιστορία σου ένα κομμάτι από το όμορφο απόγευμα μου παρέα με τις εικόνες που ζωντάνευες μοροστά μου. Παντολυ οι προδότες φίλε μου, παντού τα ένοχα μυστικά και οι δολοπλοκίες. Μας αφήνεις περιθώριο να δώσουμε εμείς τις λύσεις που θέλουμε. Θα ήθελα να είναι μεγαλύτερο γιατί σίγουρα θα το ολοκλήρωνες ακόμα πιο φανταστικά. Από τον κήπο μου, από την ηρεμία μου στο κτήμα πέρασα υπέροχα μαζί σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεωργία μου,
      στέλνω χαιρετίσματα και φιλιά εκεί στο μαγικό κόσμο του κτήματος. Δεν ξέρεις πόσες φορές ο νους μου τρέχει κοντά σας και στις εικόνες σας. Θα μπορούσα ναι να το μεγαλώσω. Το κρατάμε αυτό για το μέλλον καλή μου φίλη.
      Στέλνω φιλιά και ευχαριστώ πολύ.

      Διαγραφή
  19. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από σένα καλέ μου φίλε! Γιάννη μου μας έδωσες ένα ατμοσφαιρικό, δυνατό διήγημα με κινηματογραφική χροιά και πολλά μηνύματα! Δεν έχω λόγια!!
    Δεν ξέρω ποια θα έπρεπε να είναι η καλύτερη τιμωρία για τον προδότη, εκείνο που ξέρω είναι πως ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει αργά ή γρήγορα. Το κακό είναι πως αυτοί που διαπράττουν εγκλήματα θεωρούν τους εαυτούς τους άτρωτους και αυτό τους δίνει ένα ακόμα κίνητρο, ενώ παράλληλα όποια κι αν είναι η τιμωρία τους, οι νεκροί δικαιώνονται μεν, δεν γυρίζουν πίσω όμως...
    Φιλιά πολλά
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς τα λόγια σου Μαρίνα μου κρύβουν μεγάλες αλήθειες. Πάντα οι άνθρωποι του σκοταδιού θεωρούν τους εαυτούς τους άτρωτους, μόνιμα στο απυρόβλητο. Ίσως η εξουσία τους δίνει αυτήν την αίσθηση και την αλαζονεία. Δεν είχαμε πάντα το θρίαμβο του δικαίου δυστυχώς αλλά τουλάχιστον στο ηθικό επίπεδο πάντα αυτό υπερίσχυε.
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου και τη συμμετοχή σου καλή μου φίλη ειλικρινά. Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  20. Μπραβό σου Γιάννη , εχεις πολύ ταλέντο , μου αρέσει η συγγραφή σου και η ιστορία σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου,
      σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου φίλη, να είσαι καλά.
      Καλή Κυριακή.

      Διαγραφή