"Φθινοπωρινή συνάντηση" (Διήγημα συμμετοχή στο δικτυακό δρώμενο "Μίνι Σκυτάλη #4")

 

Φθινοπωρινή συνάντηση

Το Φθινόπωρο η γη ντύνεται με τα πιο όμορφα χρώματα. Το πιστεύετε; Από μικρή πίστευα πάντα το κλασικό. Ότι η άνοιξη είναι εκείνη, που δίνει στη φύση τις πιο όμορφες αποχρώσεις. Όμως στο πέρασμα των χρόνων και ακολουθώντας την ομορφιά, που μού έδωσε η φωτογραφία, μέσα μου βαθιά, εδραιώθηκε η άποψη ότι τα χρώματα του Φθινοπώρου στη φύση, είναι ασυναγώνιστα. Εκείνο, που τα κάνει να ξεχωρίζουν δεν είναι η ένταση της αντίθεσής τους, ίσως δεν είναι η ποικιλία. Είναι όμως αυτές οι παλ ελαφριές αποχρώσεις, που δίνει η γη στα δέντρα, στα φυτά και στο χώμα. Αυτές οι μοναδικές αποχρώσεις του καφέ σε όλο τους το μεγαλείο. Μπεζ, καστανό, καφέ σκούρο, όχρα. Ακόμα και στο μαρασμό της, η φύση έχει τη δύναμη να προσφέρει απλόχερα ένα μεγάλο καμβά χρωμάτων.

Όλα αυτά ήρθαν, μία ακόμα φορά, να με επιβεβαιώσουν σήμερα. Αυτό το νοτισμένο πρωινό της Κυριακής μέσα στο δάσος. Λατρεμένο μου χόμπυ, να κυνηγώ, με τη φωτογραφική μου μηχανή, τους ανοιχτούς χώρους. Από καιρό αυτό το πανέμορφο δάσος, έξω απ’ το χωριό ήταν στα σχέδιά μου να το επισκεφτώ. Πράγμα που τελικά έκανα και δεν απογοητεύτηκα.

Η χθεσινή νύχτα έδωσε μια γόνιμη βροχή, ήρεμη σαν τους στίχους του ουρανού, που σαν ποιητής, έρχεται στην αγαπημένη του γη να δώσει το δικό του ερωτικό ύμνο. Όλα ήταν τόσο ήρεμα, τόσο γαλήνια. Η μοναδική αυτή σιωπή, ήταν ένα πανάκριβο δώρο σε μια δραπέτευση από τον τοξικό θόρυβο της μεγάλης πόλης. Άφησα το αυτοκίνητο λίγο έξω απ’ το χωριό και πήρα το πρώτο μονοπάτι προς το δάσος. Είχε ψυχρούλα αποδεκτή και το βοριαδάκι μού έδινε μια καθαρή αναπνοή. Καθώς έμπαινα στο δάσος, τα πόδια μου άρχισαν να πατούν πάνω στο χαλί απ’ τα κιτρινισμένα φύλλα. Στις ριπές του ανέμου, μια παράξενη βροχή από αυτά στροβιλίζονταν στο ταξίδι τους απ’ τα κλαδιά των δέντρων προς την αγκαλιά της γης, που τα καρτερούσε με αδημονία να τα νοτίσει με την υγρασία της, να τα υποδεχτεί κοντά της και να τα κάνει κτήμα της.

Δεν ήμουν από αυτές, που μπορούσα να ξεχωρίσω τις φωνές των πουλιών. Όμως άφησα το δικό τους τραγούδι, να γεμίσει τα ταλαιπωρημένα μου αυτιά. Να βγάλει από τους πόρους μου το βίαιο ήχο της αστικής μας ζωής για να τον αντικαταστήσει με τη μελωδία τη δική τους. Το ελαφρύ μου παλτό, ως πάνω απ’ το γόνατο ήταν αρκετό για να με κρατήσει όσο πρέπει ζεστή. Διάλεξα να φορέσω στα ρούχα μου χρώματα του Φθινοπώρου, ζώστηκα και τη φωτογραφική μου μηχανή ανά χείρας και ήμουν έτοιμη. Όσον αφορά την τελευταία, ω ναι! Αγαπούσα την παλιά κλασική φωτογραφία του φιλμ. Έτσι σήμερα είχα βγάλει απ’ το ντουλάπι της βιβλιοθήκης αυτό το παλιό Σοβιετικό διαμάντι. Την Κίεβ 19, SLR με έξτρα φακό, που είχα βρει στο Μοναστηράκι. Όλα ήταν έτοιμα για την εξόρμησή μου.

Είχα ήδη μπει στο δάσος. Ένα φιδίσιο χωμάτινο μονοπάτι υποδέχτηκε ανεκτικά τα βήματά μου. Τα μάτια μου αφέθηκαν να ταξιδέψουν στα μοναδικά χρώματα των φύλλων απ’ τα άπειρα δέντρα που κάλυπταν το χώρο. Το ανοιχτό μπεζ και το απαλό κόκκινο συνδυάζονταν αρμονικά με το σκούρο καφέ-πράσινο των κλαδιών και των κορμών. Είχα ήδη ξεκινήσει τις πρώτες μου λήψεις, τα πρώτα μου φωτογραφικά καρέ. Πιο μέσα στο δάσος συνάντησα κάτι γραμμές. Ναι, γραμμές τραίνου. Καλύτερα θα μίλαγε κάποιος για απομεινάρια καθώς το περισσότερο μέρος τους ήταν θαμμένο στο χώμα. Πόσα άραγε χρόνια πριν αφορούσε η ύπαρξή τους. Εδώ το χωμάτινο μονοπάτι άλλαξε μορφή. Έδωσε τη θέση σε κάτι, που έδινε την εντύπωση κάτω στα πόδια σου, ότι ήταν οργανωμένο από ανθρώπινο χέρι. Ήταν σαφές ότι έμοιαζε με εγκαταλειμμένο παμπάλαιο κράσπεδο καθώς ήταν ορατές οι πέτρες που μπλέκονταν μεταξύ τους, σακαταμένες πια, από το διάβα του αδυσώπητου χρόνου. Τα κλικ της μηχανής μου άρχισαν να γίνονται πιο συχνά καθώς, με μεγάλη μου ευχαρίστηση, το τοπίο γίνονταν όλο και πιο όμορφο. Ένιωθα την επιλογή μου να με αποζημιώνει. Στο ένα άκρο αυτής της επιφάνειας γης, βρήκα μια συστάδα πολύ πυκνή από μεγάλα δέντρα, μεγάλης ηλικίας. Τα κλαδιά τους είχαν απλωθεί με τέτοιο τρόπο και σε έκταση, που λες και έκαναν ένα μεγάλο υπόστεγο πάνω απ’ το κεφάλι μου. Μαγική εικόνα στ΄ αλήθεια.

Άρχισα να περπατάω κατά μήκος αυτής της ακαθόριστης διαδρομής όταν η προσοχή μου έπεσε κάτω στο έδαφος σε κάποια παλιά, εντελώς φθαρμένα υπολείμματα από ξύλα και μέταλλα, ορισμένα σε κάποια διάταξη, από την οποία δεν μπορούσες να βγάλεις άκρη. Η φωτογραφική μηχανή δούλευε εντατικά και ήδη είχα αντικαταστήσει το πρώτο φιλμ. Το βλέμμα μου αφοσιώθηκε απόλυτα στα παλιά αυτά υλικά μπροστά μου. Πλησίασα και άρχισα να εξετάζω το χώρο και τα μελαγχολικά αυτά απομεινάρια, που μαρτυρούσαν με σαφήνεια το ανθρώπινο οργανωμένο πέρασμα από εδώ. Ποιος ξέρει πόσα χρόνια πριν. Είχα αφοσιωθεί εντελώς στη φωτογράφισή τους.

“Παλιά ήταν σιδηροδρομικός σταθμός εδώ…”

Άκουσα τη βαθιά αλλά γαλήνια φωνή πίσω απ’ την πλάτη μου καθώς ήμουν σκυμμένη για να φτιάξω τα καρέ μου. Γύρισα εντελώς τρομαγμένη και τον είδα, λίγα μέτρα κοντά μου.

“Σε τρόμαξα παιδί μου;”

Ήρθε η ερώτησή του να φέρει την ηρεμία γρήγορα. Ήταν ένας πολύ ώριμος άντρας καλοστεκούμενος με ένα γλυκύτατο πρόσωπο. Θα τον έλεγες άνετα “λεβεντόγερο” έχοντας σίγουρα ξεπεράσει τα εβδομήντα του χρόνια.

“Ξαφνιάστηκα απλώς… δεν σάς πρόσεξα”, απάντησα λίγο αμήχανα από τον απροσδόκητο ερχομό του. Ήρθε και στάθηκε σε λογική απόσταση από κοντά μου, δίνοντάς μου ευγενικά χώρο να προσαρμοστώ στην παρουσία του.

“Είσαι φωτογράφος να φανταστώ;” με ρώτησε ευγενικά.

“Όχι ακριβώς. Το χόμπυ μου”

“Πολύ ενδιαφέρον”

“Ναι, στον ελεύθερο χρόνο μου, φωτογραφίζω…”

Στεκόμασταν και οι δύο ο ένας απέναντι στον άλλον κάνοντας αυτόν τον ανιχνευτικό, θα έλεγε κανείς, διάλογο. Ήταν μετρίου αναστήματος και απλά ντυμένος.

“Βλέπω και μηχανή παλιά; Αναλογική; Αν δεν κάνω λάθος” μού είπε και με ξάφνιασε καθώς έδειχνε άνθρωπο με γνώση.

“Α ναι… είχα από παλιά αυτή τη μηχανή, δέθηκα μαζί της, την έμαθα και δεν λέω να την εγκαταλείψω, παρά τα σύγχρονα μέσα… αλλά εσείς πώς; Θέλω να πω είστε της δουλειάς;”

“Όχι, κορίτσι μου. Απλά αγαπώ και εγώ τη φωτογραφία και έχω κάποιες βασικές γνώσεις” απάντησε ευγενικά.

Ο άνθρωπος αυτός έβγαζε μια ευγένεια στην προσέγγιση που έκανε μαζί σου και σού δημιουργούσε ένα αίσθημα ασφάλειας. Είχαμε αρχίσει να περιφερόμαστε εκεί, στο ίδιο σημείο, με παράλληλα βήματα.

“Είπατε πριν ότι ήταν κάποτε εδώ σταθμός τραίνου;”

“Ναι, πάνω από μισό αιώνα, όταν λειτουργούσε η γραμμή, μετά όλα έμειναν παγωμένα στο χρόνο, όπως τα βλέπεις…”

Το μυαλό μου πήγε πίσω, πριν τρία χρόνια, σε έναν άλλο σιδηροδρομικό σταθμό, σύγχρονο αυτή τη φορά. Είδα κάπου τον εαυτό μου στην αποβάθρα να βηματίζει πάνω κάτω γεμάτη προσμονή και χαρά. Φορτωμένη με τα όνειρα της αναμονής, αυτά που έκανα μαζί του, πριν φύγει για το μεταπτυχιακό του στο Μόναχο. Ήταν η μέρα της επιστροφής του. Η μέρα, που θα τον έσφιγγα πάλι στην αγκαλιά μου για να κάνουμε πάλι τα όνειρά μας κοινά από εκεί που τα αφήσαμε. Έβλεπα πάλι τα μάτια μου να είναι καρφωμένα πέρα στο βάθος στις γραμμές για να καρτερούν το τραίνο που καμαρωτό και φασαριόζικο θα έπιανε στο σταθμό. Την ώρα που μού είχε αναγγείλει τον πολυπόθητο ερχομό του. Το τραίνο έφτασε, τα μάτια μου έμειναν πάνω στις πόρτες απ’ τα βαγόνια, μέχρι που με πόνεσαν από την ένταση στο βλέμμα μου. Απουσία! Η μορφή του δεν φάνηκε ποτέ να κατεβαίνει. Και δεν ήξερα τι να υποθέσω μήτε καν φυσικά να κρατήσω το μεγάλο τραίνο να μη βγει ποτέ του απ΄ το σταθμό για να συνεχίσει το δρόμο του. Αντί για εκείνον ήρθε το μήνυμά του στο κινητό. Σαν τελεσίγραφο καταστροφής και απόγνωσης. Κάποιες σειρές στις οποίες έκανε μια κακόγουστη προσπάθεια να μού εξηγήσει ότι δεν θα γυρίσει, ότι η ζωή του δέθηκε στη Γερμανία, με άλλους προσανατολισμούς. “Προσανατολισμούς”… Πόσα πολλά να έκρυβε αυτή η λέξη, αργότερα έμαθα ότι πίσω της ήταν μια άλλη σχέση με μια άλλη γυναίκα.

Και εγώ έμεινα εκεί. Σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό να αδειάζει ξαφνικά η ζωή μου και να κρέμομαι στο κενό σαν ξεφτισμένη αιώρα στο πουθενά.

“Γιατί βάρυνε ο λογισμός σου, παιδί μου;” ακούστηκε και πάλι η φωνή του. Για δεύτερη φορά σε λίγα λεπτά ήταν εκείνος, που με επανέφερε στην πραγματική ζωή. Τον κοίταξα αμήχανα, λησμονώντας ότι ένα δάκρυ ταξίδευε και πρόδιδε την αναστάτωσή μου. Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του.

“Λένε για τα λιμάνια, κόρη μου ότι είναι γεμάτα καημούς αλλά και οι σταθμοί των τραίνων δεν πάνε πίσω. Τι βαραίνει την καρδιά σου κοπέλα μου;”

“Τίποτα… συγγνώμη… κάτι δικό μου…” απάντησα προσπαθώντας να με επαναφέρω στην ισορροπία μου. Ξεκίνησε να περπατά αργά κατά μήκος εκείνου του μονοπατιού καλώντας με κοντά του.

“Έλα, πάμε να περπατήσουμε λίγο, εκτός αν φοβάσαι έναν άγνωστο γέρο, που ήρθε ξαφνικά στη ζωή σου φορτωμένος αδιακρισία…”

“Όχι, μην το λέτε” απάντησα, ακολουθώντας τον. Για κάποιο λόγο ένιωθα καλά και σίγουρα δίπλα του.

“Πώς είναι το όνομά σου, παιδί μου;”

“Διώνη”

“Εγώ είμαι ο Ζήσης, λοιπόν… πόσο βαριά ήταν εκείνη η απουσία στο σταθμό του τραίνου, Διώνη;”

Ξαφνιάστηκα. Αυτή η διεισδυτική του σκέψη στην καρδιά μου.

“Έλα… άνοιξέ μου την καρδιά σου… τα χρόνια που κουβαλώ, μού έδωσαν την εμπειρία να συνδέω συμπεριφορές και εικόνες. Σε κάποιο σταθμό άφησες ένα κομμάτι της καρδιάς σου, έτσι δεν είναι;”

Ήταν τόσο αφοπλιστικά αληθινός που δεν είχα ξανανιώσει έτσι με κάποιον άγνωστο. Σαν να με ήξερε χρόνια, σαν να διάβαζε την καρδιά μου. Με λίγα λόγια μοιράστηκα μαζί του αυτό που ανέβηκε στη μνήμη μου και εξακολουθούσε να με σημαδεύει. Τον είδα να σταματά λίγο πιο κάτω απέναντι από ένα μεγάλο δέντρο, εντυπωσιακό. Έμεινε να το παρατηρεί. Άκουσα τη φωνή του βαθιά και γαλήνια.

“Λεύκα! Κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος. Όμορφη και λαμπερή…”, γύρισε και με κοίταξε “σαν και σένα… την ερωτεύτηκε με πάθος ο Άδης και την τράβηξε στον κόσμο του. Στα βάθη του. Εκεί η κόρη πέθανε, έσβησε. Θρήνος! Αλλά ο Δίας, δίκαια σκεπτόμενος, την πήρε απ’ τον κάτω κόσμο και την έφερε στα Ηλύσια πεδία, να ζήσει τη ζωή της για πάντα, σαν δέντρο. Η λεύκα…”

Τον άκουγα και τον κοίταγα έκπληκτη. Γύρισε και με κοίταξε ίσια στα μάτια.

“Μην αφήνεις κανέναν κορίτσι μου να σε τραβήξει σε κόσμους σκοτεινούς. Μην κρέμεσαι σε κάποιον για να υπάρχεις. Στη ζωή τη δική μας, τη ζωή των θνητών, ο Δίας, που θα μάς σώσει είμαστε εμείς οι ίδιοι. Στον εαυτό σου πρέπει να πιστέψεις πάνω απ’ όλα…”

Συνεχίσαμε να περπατάμε στο όμορφο δάσος. Η φωτογράφιση είχε δώσει τη θέση της στην κουβέντα.

“Δεν είναι και το πιο απλό”, του είπα. Εκείνος συνέχισε:

“Δεν σού ζητώ να σβήσεις τις αναμνήσεις! Όχι μην το κάνεις. Ότι ζήσαμε στη ζωή μας, καλώς καμωμένο, το ζήσαμε. Κρατάμε το απόσταγμα, την εμπειρία και το δίδαγμα. Εκείνο που σού ζητάω είναι να γυρίσεις τη σελίδα. Το βιβλίο έχει συνέχεια. Είσαι νέα, δεν θα ‘σαι πάνω από τριάντα δα;”

“Τριάντα δύο”, του είπα με χαμόγελο.

“Είδες; Πόσο όμορφο χαμόγελο έχεις! Δεν έχουμε πολλές ζωές, κόρη μου. Σημασία έχει να κρατάμε όσα περνάμε και βιώνουμε…”

“Ακόμα και την προδοσία;” τού είπα.

“Κυρίως αυτή! Και να μην της δώσουμε τη χαρά να μας μπολιάσει με το δηλητήριό της. Με την καχυποψία και την απομόνωση. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Σ’ αυτή τη στράτα της ζωής θα κλάψουμε, θα γελάσουμε, θα προδοθούμε, θα αναστηθούμε, θα αγαπήσουμε ξανά”

“Νιώθω να μην έχω το κουράγιο να δοκιμάσω κάτι άλλο…” τού είπα.

“Θα το διεκδικήσεις, Διώνη! Το αξίζεις. Σημασία έχει να πιστεύεις σε σένα, να έχεις σιγουριά ότι θα τα καταφέρεις. Δεν σου λέω να είσαι εγωίστρια αλλά μόνοι μας ορίζουμε τα όμορφα εκείνα που μάς αξίζουν”

Ένιωθα ήδη καλύτερα, σαν μια ανάσα διαφορετική να έδιωξε την καταθλιπτική μου σκέψη. Συνεχίσαμε να περπατάμε μέσα στο δάσος, έχοντας πάρει το δρόμο του γυρισμού προς το χωριό. Η κουβέντα μας μπήκε και σε άλλα θέματα, απλά, καθημερινά. Αν μάς έβλεπε κανείς από μακριά θα νόμιζε ότι γνωριζόμασταν χρόνια ή ακόμα ότι ήμασταν στενοί συγγενείς. Είχα καιρό να χαμογελάσω, να αισθανθώ όμορφα, ξεκούραστα. Γύρισε κάποια στιγμή και με κοίταξε:

“Έτσι να είσαι πάντα Διώνη! Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, αυτό να το θυμάσαι. Δεν θα σε ωφελήσει σε τίποτα η κατάθλιψη και η παραίτηση. Θα έρθουν νέες αγάπες στη ζωή σου, καινούργιες παρουσίες. Κοίτα να τις χαρείς όπως σού πρέπει…”

“Σάς ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου”, τού είπα αυθόρμητα κάνοντάς τον να χαμογελάσει.

“Με ευχαριστείς; Ο μπάρμπα-Θόδωρος στον καφενέ του χωριού έχει μια ρακί, που τρελαίνει αγγέλους και ένα μεζέ αμαρτία σκέτη. Πάμε να σε κεράσω, έτσι να με θυμάσαι…”

Τον ακολούθησα με ευχαρίστηση, αφήνοντας πίσω μου το όμορφο δάσος αλλά και εκείνο το βάρος που με έπνιγε καιρό τώρα. Άλλωστε ήταν καιρός τώρα, που καιγόμουν απ’ την περιέργεια να δοκιμάσω μια καλή Κρητική ρακή.

Φίλες και φίλοι,

το παραπάνω διήγημα ήταν η δεύτερη προσωπική μου συμμετοχή στο αγαπημένο δικτυακό λογοτεχνικό δρώμενο "Μίνι Σκυτάλη #4"  που διοργανώνει η αγαπημένη μας φίλη Mary Pertax στο προσωπικό της ιστολόγιο "Γήινη ματιά" 

Αντικείμενο έμπνευσης αποτελεί η συγκεκριμένη εικόνα που επέλεξα, από τις έξι που είναι διαθέσιμες, για να γράψω αυτό μου το διήγημα. Να ευχαριστήσω, μία ακόμα φορά, την αγαπημένη μας φίλη Mary Pertax για την έμπνευση και την παρακίνησή της αλλά και την άψογη διοργάνωση του όμορφου αυτού δρώμενου. 

Να είστε όλοι καλά, να δημιουργείτε, να διεκδικείτε, να ελπίζετε.

Στο σύνδεσμο που σάς παρέθεσα αρχικά, μπορείτε να διαβάζετε και τις λοιπές συμμετοχές, οι οποίες, πιστέψτε με, είναι εξαιρετικές όλες!