"Μια νύχτα που χώρεσε το θαύμα" / "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις"/ Το θαύμα

 Μια νύχτα που χώρεσε το θαύμα

Το χιόνι έπεφτε σιγά στη παγωμένη και αφιλόξενη νύχτα της μεγάλης πόλης. Τα μαγαζιά είχαν ήδη κλείσει και έμεναν φωτεινά τα λαμπερά εκείνα στενά των εμπορικών δρόμων. Η μικρή Θέλμα περπατούσε σκυφτή στα στενά πίσω από την αγορά, εκεί όπου τα φώτα των Χριστουγέννων έφταναν ξεθωριασμένα, σαν ανάμνηση άλλης ζωής και ο θόρυβος της γιορτινής μουσικής δεν έφτανε να ζεστάνει την καρδιά της. Εκείνα τα στενά της πόλης μύριζαν απ’ τα σκουπίδια στους βρώμικους κάδους. Οι γειτονιές των απόκληρων και των ξεχασμένων. Ώριμη έφηβη είχε μπει απότομα και για τα καλά στο μαγκανοπήγαδο της επιβίωσης. Απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία εδώθε-εκείθε, σε ακαθόριστα ωράρια, χωρίς νόμους. Όπως ορίζει το νομικό πλαίσιο της ολιγαρχίας. Κρατούσε το παλιό παλτό της κλειστό με δύναμη. Όχι τόσο από το κρύο, άλλωστε αυτό το είχε συνηθίσει, όσο για να μη σκορπίσει η μικρή ζεστασιά που είχε απομείνει μέσα της.

Τότε το είδε! Δίπλα σ’ έναν κάδο, κουλουριασμένο στο χιόνι, ένα μικρόσωμο σκυλάκι ήταν κουλουριασμένο και έτρεμε. Το τρίχωμά του μουσκεμένο από τα νερά του δρόμου. Τα μάτια του, μεγάλα και σκοτεινά, δεν ζητούσαν πολλά. μόνο να μην το προσπεράσουν. Κάποιος το είχε αφήσει εκεί, ίσως γιατί δεν χωρούσε πια στη ζωή του, ίσως γιατί είχε γίνει βάρος. Ήταν φανερό ότι ήταν κουρασμένο, μάλλον παραιτημένο από κάθε ελπίδα στην ύπαρξή του. Δεν διεκδικούσε τίποτα.

Η Θέλμα δίστασε. Δεν είχε σπίτι δικό της, ζούσε σε δομή αστέγων. «Δεν μπορώ…» ήταν η πρώτη αντίδραση, μέσα της. Σχεδόν το ψιθύρισε. Κι όμως, τα πόδια της έγινα ένα με την άσφαλτο. Τα μάτια της συνάντησαν το παγωμένο βλέμμα εγκατάλειψης του μικρού σκύλου. Όμως τα χέρια της απλώθηκαν από μόνα τους. Το σκυλάκι έδειξε να μην αντιδρά. Δεν πίστευε πια στα θαύματα. Όμως το κάλεσμα της νεαρής κοπέλας ήταν ζεστό και αληθινό. Σηκώθηκε, την πλησίασε και χώθηκε στο παλτό της, σαν να ήξερε πως εκεί, έστω για λίγο, ήταν ασφαλές.

Κάθισαν έτσι, ακίνητοι. Μια νεαρή έφηβη και ένα εγκαταλειμμένο σκυλί, δυο ψυχές κατατρεγμένες, να μοιράζονται την ίδια ανάσα, την ίδια σιωπή, ίσως το ίδιο αδιέξοδο.

Ένα παράθυρο ξεμαντάλωσε από πάνω τους. Ήταν από αυτά τα παλιά ξύλινα με τις γρίλιες σε ένα ισόγειο παλιό διαμέρισμα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα τους κοίταξε χωρίς απορία. Και το κυριότερο, χωρίς αποστροφή ή γκρίνια. Η παλιά σιδερένια πόρτα άνοιξε, η ώριμη γυναίκα κατέβηκε κρατώντας μια κουβέρτα. Η Θέλμα της εξήγησε, εκείνη κούνησε το κεφάλι της, μουρμούρισε ένα “στόλισμα” για τους παληανθρώπους, που πετάνε τα ζωντανά τους στο δρόμο.

“Πού θα το πας;” ρώτησε την κοπέλα. Εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα σιωπηλή.

“Κατάλαβα… έρμη κι άλαλη και συ;” σχολίασε, “….που μένεις;” Η Θέλμα ντράπηκε να πει στο άλλο τετράγωνο, στη δομή των αστέγων.

Οι πραγματικοί άνθρωποι παίρνουν τις αποφάσεις τους γρήγορα, χωρίς να υπολογίζουν κόστος.

“Έλα κορίτσι μου, πάρε την ψυχούλα αγκαλιά και κοπιάστε μέσα!”

“Μα…”

“Μόνη μου μένω, μην ανησυχείς. Και απ’ ότι μαντεύω και εσύ σαν τούτο δω μοιάζεις… εγκαταλειμμένη, έλα μην το σκέφτεσαι, πάμε κάνει κρύο!”

Το φτωχικό της γυναίκας ήταν απλό μα γεμάτο από αυτήν την αληθινή ομορφιά και αξιοπρέπεια των ξωμάχων ανθρώπων του μόχθου. Όλα μοσχοβολούσαν από γλυκά. Στη γωνία, ένα μικρό δεντράκι παλιάς εποχής αναβόσβηνε τα φωτάκια του τραγουδώντας τη χαρά του. Στην άκρη ήταν μια σόμπα υγραερίου. Το σκυλάκι έμοιαζε να ζει ένα όνειρο. Το περιοποιήθηκαν, το σκούπισαν, του έδωσαν λίγο φαγητό. Πήρε ζωή και αντανακλαστικά. Το βλέμμα του γύρευε κάθε τρόπο να τους ανταποδώσει αυτό που ζούσε. Σε λίγο αποκοιμήθηκε, με μια γλυκύτατη όψη, τυλίγοντας το σώμα του σαν κουλούρι, δίπλα στη σόμπα. Ένιωσε, πίστεψε.

Η Θέλμα δεν θυμόταν πότε κάποιος της είχε χαμογελάσει έτσι, χωρίς να ρωτήσει τίποτα ή να ζητήσει εξηγήσεις ή προαπαιτούμενα.

“Ξέρεις τι είναι το θαύμα, κόρη μου;” είπε η γυναίκα του σπιτιού.
Η Θέλμα κούνησε το κεφάλι και απάντησε: “Είναι να μη σε προσπερνούν, ούτε εσένα, ούτε εκείνους που αγαπάς"

Έξω, οι καμπάνες ακούστηκαν μακριά. Δεν ήταν δυνατές. Μα έφτασαν σιμά τους. Εκείνη τη νύχτα δεν άλλαξε ο κόσμος. Όμως για ένα παιδί και ένα μικρό σκυλί, η ζωή σταμάτησε για λίγο να τα κυνηγά και τους έδειξε μια άλλη πόρτα. Μια άλλη όψη. Σε μια ώριμη και μόνη γυναίκα έδωσε μια συντροφιά και συνέχεια. Έτσι, εκεί, στο φτωχικό αυτό σπιτικό, τρεις μόνες ψυχές, δυο άνθρωποι και ένας μικρός σκύλος, έγιναν μια αγκαλιά και είπαν καλημέρα σε κάτι καινούργιο.

 Θα μπορούσες να το πεις και θαύμα.

Φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι,

ήταν η δική μου συμμετοχή στην τρίτη πράξη του Χριστουγεννιάτικου δρώμενού μας: 

Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις

"Το θαύμα"

Εύχομαι ολόψυχα στον καθένα, κάπου στη ζωή του, να καραδοκεί ένα μικρό ή μεγάλο θαύμα. Αρκεί να έχουμε τη δύναμη να το δούμε και να είναι έτοιμη και ανοιχτή η καρδιά μας να το δεχτούμε.

Καλή αναμονή για τη μεγάλη Γιορτή.

Σας ευχαριστώ, με την καρδιά μου, που αγκαλιάσατε και αυτό το δρώμενο, με την παρουσία και τη ζεστασιά της ψυχής σας.

Όσα κρατάμε στην καρδιά μας / "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις"-Η προσμονή

 Όσα κρατάμε στην καρδιά μας

Αν η ανάμνηση, σε μια αντίστροφη μέτρηση στο πνεύμα των Χριστουγέννων, είναι ένα βίωμα δυνατό και γεμάτο συναισθήματα, το βίωμα της ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ είναι ένα από τα πιο δύσκολα. 

Οι μέρες των γιορτών είναι, από μόνες τους, φορτωμένες συναισθηματικά. Όμως τι είναι αυτό, που μπορεί να περιμένουμε; Τι καρτεράμε; Τι θέλουμε, τι ονειρευόμαστε; 

Γιατί η προσμονή δεν είναι μόνο η αυστηρή και περιχαρακωμένη λογική. Προσμονή είναι και το ίδιο το ΟΝΕΙΡΟ, η ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Αυτό που κρατάμε σαν μικρή φωτιά σαν ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ή σαν ΚΡΥΦΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ. 

Και αυτό καθ' εαυτό, αυτές τις μέρες θα πάρει τη δική του μορφή για να έρθει να μετρηθεί με τον κόσμο μας και την πραγματικότητά μας.

Αυτές τις μέρες, όλα τούτα μπερδεύονται μέσα μας. Τι είναι αυτό που θέλουμε; Τα μικρά, τα καθημερινά, τα απλά; Ένα όμορφο ζεστό οικογενειακό σπίτι; Στολισμένο, φωτισμένο; Ένα σπίτι γεμάτο από αγαπημένα πρόσωπα, από χαμόγελα. Από ανοιχτές αγκαλιές;

Μα είναι και εκείνα τα μεγάλα, τα γενικά. Σε ένα κόσμο που βουλιάζει στο σκοτάδι, αναζητούμε χρονιάρες μέρες, την ελπίδα της ειρήνης, της ανθρωπιάς, της δίκαης κοινωνίας και της ζωής με αξιοπρέπεια και περηφάνεια. Μιας ζωής που οι μεγάλοι μπορούν να ακουμπήσουν για ανάπαυση και τα παιδιά να ονειρευτούν.

Αυτές τις μέρες η προσμονή μου, ξεφεύγει από τη σφαίρα του λογικού (;) αυτού κόσμου. Κατεβαίνει στα κελάρια της ψυχής και αναζητά ένα γιορτινό τραπέζι με όλα εκείνα τα αγαπημένα πρόσωπα, που έχουν φύγει και δεν είναι πια κοντά μας.

Πατέρας, μάνα, αδελφή, από κάθε γένος, γιαγιάδες ακόμα και φίλοι αγαπημένοι. Κάθε Χριστούγεννα η σκέψη μου γυρνάει κοντά τους. Πόσο θα ήθελα σε ένα γιορτινό ταπεινό τραπέζι να τους δώ πάλι ξανά! Έστω για λίγο, για ένα βλέμμα, για ένα χαμόγελο. Να ακούσω τη φωνή τους, να ζεσταθώ με τις ευχές τους, να νιώσω την αγκαλιά τους. 

Οι γιορτινές μέρες των εφηβικών μου χρόνων ήταν με δυνατή την αίσθηση της μοναχικοτητας.  Κοίταζα τη ζωή πίσω από το στολισμένο μας τζάμι. Τη ζωή των άλλων. Αχ αυτή η ζωή των άλλων.

Έτσι θεριεύει αυτές τις μέρες η εσωτερική μου ανάγκη για ένα μεγάλο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, με ανοιχτές αγκαλιές. 

Και δεν είναι μόνο τα Χριστούγεννα, είναι και η βραδιά της Πρωτοχρονιάς. Κάθε χρόνο καρτερούσαμε τη στιγμή που θα ανοίγαμε στις κόρες μας τα δώρα που ...έφερε ο Άη-Βασίλης κάτω απ' το δέντρο. Με τίποτα δεν ανταλάσσεται το βλέμμα στα μάτια τους! Μια ΜΕΓΑΛΗ στιγμή. Όχι της βουλιμίας αλλά της διαδικασίας. Μιας διαδικασίας που ξεκινούσε από τα γράμματά τους στον Άη-Βασίλη, το κρέμασμά τους στο δέντρο, το χέρι του που τα ...άρπαζε τη νύχτα για να δει αν μπορεί να υλοποιήσει τις ευχές τους. 

Αυτά τα γράμματα ψυχής, υπάρχουν και ζουν ακόμα και σήμερα καλά φυλαγμένα και έτσι αυτή η διαδικασία είναι ακόμα μέρος της ζωής μας. Έστω κι αν τα χρόνια μας φόρτωσαν κάμποσες δεκαετίες. Η προσμονή για αυτή τη στιγμή είναι η ίδια κάθε χρόνο, κάθε φορά με μεγαλύτερη οντότητα.

Ένα αναμμένο κεράκι, μια προσευχή, ένα μεγάλο ευχαριστώ στη ζωή, που είμαστε καλά, που είμαστε ΜΑΖΙ.

Αυτή η προσμονή του "μαζί" είναι νομίζω το πιο σπουδαίο. Και η άλλη είναι της έγνοιας προς τα έξω. Να μη χάσουμε τις ψυχές και την ανθρωπιά μας.

Ας αφήσουμε, φίλες και φίλοι, την καρδιά μας να περιμένει απλές, αληθινές, ζεστές στιγμές αυτές τις γιορτάδες μέρες. Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι αυτό. Μια μεγάλη αγκαλιά στους αγαπημένους μας, ένα αναμμένο καντηλάκι σε αυτούς που λείπουν. Μια ζεστή καλημέρα, το άπλωμα του χεριού στον αδύνατο, ένα χάδι σε ένα αδέσποτο ζωάκι με λίγο φαγάκι, η παρουσία μας εκεί που χτυπάει η καρδιά των κοινωνικών αγώνων.

Η διαδικασία της προσμονής είναι μια ολάκερη τελετουργία από μόνη της. Είναι αυτή που μετουσιώνει τις στιγμές σε ουσία, σε χαρά ζωής. Εύχομαι ολόψυχα σε όλους μας να τη ζήσουμε όπως της αξίζει.

Αυτές οι σκέψεις ήταν η δική μου συμμετοχή στο δρώμενό μας:

"Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις"

Πράξη δεύτερη: Η προσμονή

Χριστουγεννιάτικο ξεφύλλισμα στο χρόνο / ("Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις"-πράξη πρώτη: Ανάμνηση)

 Υπάρχουν Χριστούγεννα που δεν μένουν στο ημερολόγιο, αλλά στις καρδιές μας. 

Είναι εκείνα τα βράδια που γύρω από ένα φως, ένα τζάκι, ένα κερί, ακόμη κι ένα μικρό λαμπάκι στο παράθυρο, μαζεύονται πρόσωπα, φωνές και στιγμές που νόμιζες πως είχες ξεχάσει.

Είμαστε εδώ λοιπόν, πρώτη βδομάδα του μήνα, σε μια αντίστροφη μέτρηση προς τη λαμπερή στη ψυχή, γιορτή.

"Χριστουγεννάτικο ξεφύλλισμα στο χρόνο"

Τούτες τις μέρες, το πρώτο βίωμα, που έρχεται στο νου μας, νομίζω δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι αναμνήσεις. Όλες αυτές οι σκονισμένες μνήμες, που γυρεύουν να βγουν από το σεντούκι της συνείδησής μας και να έρθουν στο φως

Το βιβλίο των αναμνήσεών μας αυτές τις μέρες έχει πάρα πολλά κεφάλαια. Κεφάλαια παλιά, ξεχασμένα, νεότερα ή πρόσφατα. Έχει κεφάλαια πικρά, μελαγχολικά μα συνάμα κεφάλαια με χαρά και γέλια. Έχει στιγμές με αγάπη, με μοναξιά. Σε κάθε περίπτωση όμως κάθε μια από αυτές τις αναμνήσεις συγκλίνει σε μια αρμονία στο σήμερα. Τη βιώνουμε "στρογγυλεμένη" στις εντάσεις της όπως ο απαλός ήχος, που κάνει το παλιό βιβλίο σαν ξεφυλλίζει.

Στάθηκα λοιπόν στο αποτύπωμα μερικών από αυτές τις αναμνήσεις, αυτές που ίσως σηματοδοτούν κάτι ιδιαίτερο. Έβαλα τη μουσική μου, γέμισα ένα ποτήρι με παλιό κονιάκ και ξεκινώ...

Το παιδάκι που βλέπετε μπροστά σας... ε είναι η αφεντιά μου κάπου στο 1966, στα έξι μου χρόνια. Η πρώτη μου Χριστουγεννιάτικη φωτογραφία, κάπου στη πλατεία Βάθης. Το γκρι χειροποίητο σκουφάκι που φορώ, της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου. Μπαλίτσα στο χέρι εποχής αλλά παντελονιά ε! Ξυράφι η τσάκιση.... 

Εκείνη την εποχή, δέσποζαν στις διακοσμήσεις για τα τζάμια, οι χάρτινες χαλκομανίες. Το εν λόγω αγγελάκι λοιπόν ήταν ότι πιο κλασικό στόλιζε τα παράθυρα των φτωχικών σπιτιών μας. Απλό, φτηνό, προσιτό, μας κράτησε συντροφιά για πολλά μα πολλά χρόνια. Στην ουσία μας μεγάλωσε...

Ο πατέρας μου, εργοδηγός στην Εταιρεία Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα, έφτιαξε στο μηχανουργείο, το τραινάκι που βλέπετε. Αν πιάσετε στα χέρια σας το κάθε μέρος του, είναι πάρα πολύ βαρύ. Μόνο οι τροχοί, φτιαγμένοι από μασίφ σίδερο. Το τραινάκι αυτό, ετοιμαζόνταν κάθε τέτοια εποχή. Έβγαινε από την αποθήκη του σπιτιού, φορτώνονταν καραμέλες από αυτές τις παλιές τις μακριές και γεμιστές και έφτανε ως τα ...πόδια μου...

Το μικρό παιδάκι μεγάλωσε! Έγινε ένα δεκάχρονο αγόρι και κάπου στα 1970, πόζαρε σαν ...λιμοκοντόρος, (αχ αυτή η ...θετή μου μάνα, είχε τα θέματά της με την εμφάνιση), στην πόρτα του πατρικού σπιτιού. 

Το δέντρο του σπιτιού, στολισμένο αχνοφαίνεται πίσω από την πόρτα. Και στα τζάμια, οι χαλκομανίες που σας έλεγα. Οι δυο μεγάλοι άγγελοι ψηλά και το κλειδάκι με τη καμπανούλα κάτω από ...φελιζολ παρακαλώ!

Το δεκάχρονο αγόρι, είναι σήμερα 65 ετών και πληκτρολογεί αυτό το κείμενο αναμνήσεων. Η πόρτα στο πατρικό σπίτι έφυγε, μαζί με τα ερείπια όλου του πατρικού σπιτιού, που πήρε μαζί του και τα δικά μας προσωπικά όνειρα για να τα κάνει χίλια κομμάτια. (Πονεμένη ιστορία...)

Τα χρόνια έτρεξαν και τα ρημάδια σαν τα βλέπεις και τα μετράς τώρα, έτρεξαν σαν άνεμος, σαν ένα ...πουφ στην αιωνιότητα. 

Εκεί στο 2002, η φάτνη λάμπει με τα φωτάκια της στο δέντρο του οικογενειακού πλέον σπιτιού. Βλέπετε το μικρό αγόρι ...μεγάλωσε και έστησε τη δική το αγαπημένη οικογένεια.

Και κάτω από εκείνο το δέντρο, δυο μικρά κοπελούδια, δυο άγγελοι, πήραν τη δική τους θέση στις μνήμες. Οι δυο μικρές "κυρίες" είναι τώρα στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους, στολίδια μιας αγάπης και μια δημιουργίας ζωής.

Εν έτει 2004 στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας, η λατρεμένη μου μεγάλη αδελφή, η Χαρίκλεια μου (Ετεροθαλής...). Οι γλυκές παρουσίες της ζωής μας, που πλέον δεν είναι μαζί μας είναι μέρος αυτού του μεγάλου βιβλίου της ανάμνησης.

Στο βιβλίο αυτό των αναμνήσεων, έχουν τη δική τους ξεχωριστή θέση. Οι αγαπημένοι μου γονείς επάνω. Ο πατέρας με την πραγματική μου μητέρα, πριν γεννηθώ και κάτω η αγαπημένη μου πεθερά, δεύτερη μητέρα για μένα.

Ω! Υπεραγωγή έτσι; Έτος 2017. Ο γράφων σε στυλ ...film noir. Μιλάμε για ....στυλ τώρα όχι απλά πράγματα. Ναι, ανήκουν και μερικές τέτοιες πιο γλαφυρές στιγμές στο βιβλίο των αναμνήσεων, χρονιάρες μέρες.

Και καθώς οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου γυρίζουν, μένει μια γλυκιά σιωπή. Βέβαια οι σελίδες του βιβλίου είναι πολλές, πάρα πολλές, με τόσα πολλά να ειπωθούν. Όμως αρκεί να μείνουμε εδώ.
Σε μια σιωπή που μυρίζει Χριστούγεννα, που θυμίζει τα πρόσωπα που αγαπήσαμε και τα βλέμματα που δεν ξεχνάμε.
Ίσως δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω στο χτες, αλλά οι αναμνήσεις είναι εκεί ,σαν μικρές φλόγες να φωτίζουν τις μέρες μας, τώρα και πάντα.

Κι έτσι, με κάθε Χριστούγεννα που ξαναέρχεται, ξαναθυμόμαστε: η μαγεία είναι μέσα μας, κρυμμένη στις στιγμές που μας έκαναν να χαμογελάσουμε.

Τι θα κρατήσουμε από όλο αυτό το ξεφύλλισμα; Μα τα λόγια της αγαπημένης Joan Baez στο λατρεμένο τραγούδι 

"Forever young"

«Να 'χεις μια σκάλα για να φτάνεις στ' αστέρια.
Να μεγαλώσεις με δικαιοσύνη,
Να παραμένεις για πάντα νέος.»

Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες, αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο δρώμενό μας: 

"Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις / Η ανάμνηση"

Έυχομαι, με την καρδιά μου, όμορφες και ευλογημένες γιορτινές μέρες.

"Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις" / Πράξη πρώτη: Η Ανάμνηση

 Αγαπημένες φίλες και φίλοι, αναγνώστες και συνοδοιπόροι,

καλό μήνα Δεκέμβρη και εύχομαι με την καρδιά μου, όμορφες, γιορτινές, ανθρώπινες μέρες.

Το γιορταστικό μας δρώμενο, όπως έχω ήδη προαναγγείλει εδώ:

 "Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις"/ Αναγγελία

ξεκινάει σήμερα με το καλό

Έχουμε μπροστά μας την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη: 1/12 έως 7/12/2025

και ξεκινάμε με την 

ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Χαλαρώνετε, αφήνετε τη σκέψη σας να ταξιδέψει πίσω στο παρελθόν. Στην όποια φάση της προσωπικής σας ζωής: Παιδιά, έφηβοι, νεαροί/ρές, νέοι, ώριμότεροι...

Όπως έχω ήδη πει και στην αναγγελία, Είναι η βδομάδα, που η καρδιά μας θα γυρίσει πίσω. Θα ξεκλειδώσει τις αναμνήσεις μας, θα ανασύρει τις παλιές ίσως και ξεχασμένες εκείνες εικόνες από παλιές μας γιορτινές μέρες.

Ένα παλιό, ταπεινό, σπίτι. Μια παλιά μυρωδιά. Κανέλα, σοκολάτα. Γλυκά του κουταλιού, χαλβάδες, μαρμελάδες. Ένα παιδικό ή νεανικό δωμάτιο, μια αυλή, ένα μπαλκόνι. Ένας επαγγελματικός χώρος φορτωμένος με αναμνήσεις. Ένα μαγαζί, ένα εργοστάσιο, ένα αυτοκίνητο ή φορτηγό. 

Ανθρώπινες αναφορές.  Ένα αγαπημένο χέρι, που δεν υπάρχει πιά. Μια αγκαλιά, που μεγάλωσε και θέριεψε. Ένα ζώο συντροφιάς, ένα αδέσποτο του δρόμου, ένα πουλί.  Ένα δώρο, που μας σημάδεψε. Ένα σπίτι με στολίδια άλλης εποχής. Ένα δέντρο, ένα καραβάκι, μπαλόνια, στολίδια, κάλαντα.

Το σεντούκι με τις Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις είναι τεράστιο και κουβαλάει μέσα του, διπλούς και τριπλούς πάτους όπως και κρυμμένα κουτάκια με προσωπικούς θησαυρούς.

Φέρτε λοιπόν κάτι από όλα αυτά στο φως! Θυμηθείτε το! Διώξτε από πάνω του τις σκόνες και τη λήθη και φωτίστε το ξανά!

Η Μνήμη γίνεται ιστορία.

Γράψτε μια ανάρτηση και ζωντανέψτε την ανάμνηση, με όποια μορφή εσείς θέλετε. Γράψτε για ό,τι κουβαλάτε από παλιά ξεχασμένα Χριστούγεννα: Ότι θέλετε:

•  Μια εικόνα
• Μια φωτογραφία
• Ένα χαϊκού, ένα ποίημα ίσως
• Ένα μότο ή  ένα μικρό ολιγόλεκτο
• Ένα μικρό αφήγημα
• Ένα τραγούδι
• Ένα μικρό διήγημα
• Οποιεσδήποτε σκόρπιες σκέψεις και λόγια

Στην ανάρτησή σας βάλτε και τις δύο εικόνες. Μία γενική του δρώμενου και μια της πράξης που δουλεύουμε. Στέλνετε ένα e-mail στην ομάδα e-mail μας, που θα δημιουργηθεί από αυτήν εδώ την αναγγελία της έναρξης και προχωράμε.

Έδώ θα προσθέτω συνδέσμους με όλες σας τις αναρτήσεις, συμμετοχές.

Καλό γιορτινό μήνα σε όλες και όλους.

Καλή έμπνευση

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

Απολογισμός από το Σμαραγδάκι

"Η χιονόμπαλλα των αναμνήσεων"  από τη Μαρίνα Τσαρδακλή

"Ο στολισμός του Χριστουγεννιάτικου δέντρου"  από την ΑΝΝΑ FLO

"Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις" / Γιορταστικό δρώμενο στη Μπλογκογειτονιά-προαναγγελία

Φίλες και φίλοι, αγαπημένοι.

Μπήκαμε ήδη σε αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα και οι καρδιές ριγούν, οι διάθεσεις αποζητούν λίγες όμορφες προσδοκίες για να ανοίξει η καρδιά μας. Η αγαπημένη μας φίλη, η Μαρίνα Τσαρδακλή, από το μπλογκ της, ήδη έχει κηρύξει την έναρξη της γιορτινής μας περιόδου και εδώ:

3 tips για να μπεις για να μπεις σε γιορτινό κλίμα

μας δίνει κάποιες προτάσεις για να το ζήσουμε καλύτερα. Εκεί κάπου συνάντησα την προτροπή της: "Ακόμα και εμείς, στη διαδικτυακή μας γειτονιά, μπορούμε να βρούμε τις δικές μας διαδικτυακές παραδόσεις. Για σκεφτείτε το!"

Κάτι γεννήθηκε μέσα μου! Κάτι, που ίσως να μην είναι ακριβώς αυτό, που εννοούσε η καλή μας φίλη αλλά σε μένα ήχησε ως προτροπή για να διοργανώσουμε ένα ΔΡΩΜΕΝΟ, κάνοντας αντίστροφη ημερολογιακή μέτρηση προς τα Χριστούγεννα. 

Αυτό, που σκέφτηκα και καταθέτω σαν ιδέα, δεν έχει σκοπό, μήτε να αγχώσει, μήτε να πιέσει, μήτε να εξαναγκάσει απολύτως κανέναν. Σκοπό έχει να ζήσουμε την αντίστροφη μέτρηση προς τη μεγάλη γιορτή λίγο πιο δημιουργικά και εκφραστικά.

Καταθέτω λοιπόν εδώ την ιδέα και πρότασή μου με τις αντίστοιχες εξηγήσεις

Οι ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ προς τη μεγάλη γιορτή:

Μετράμε αντίστροφα το χρόνο ζώντας κάθε στιγμή της μέρας, με ομορφιά, γαλήνη, αγάπη

1/12 έως 7/12/25

8/12 έως 14/12/25

15/12 έως 21/12/25 και

22/12 έως 31/12/25

Για δείτε τώρα πώς "ντύνω" αυτές τις τέσσερις περιόδους προσδιορίζοντας τέσσερις αντίστοιχες ΠΡΑΞΕΙΣ. Δίνω σε αυτές κάποιο συγκεκριμένο περιεκτικό ΝΟΗΜΑ, το οποίο και αναλύω συγκεκριμένα:

Είναι η βδομάδα, που η καρδιά μας θα γυρίσει πίσω. Θα ξεκλειδώσει τις αναμνήσεις μας, θα ανασύρει τις παλιές ίσως και ξεχασμένες εκείνες εικόνες από παλιές μας γιορτινές μέρες.

Ένα παλιό, ταπεινό, σπίτι. Μια παλιά μυρωδιά. Κανέλα, σοκολάτα. Γλυκά του κουταλιού, χαλβάδες, μαρμελάδες.  Ένα αγαπημένο χέρι, που δεν υπάρχει πιά. Μια αγκαλιά, που μεγάλωσε και θέριεψε. Ένα δώρο, που μας σημάδεψε. Ένα σπίτι με στολίδια άλλης εποχής. Ένα δέντρο, ένα καραβάκι, μπαλόνια, στολίδια, κάλαντα.

Η Μνήμη γίνεται ιστορία.

Γράφουμε για ό,τι κουβαλάμε από παλιά ξεχασμένα Χριστούγεννα: Ότι θέλετε: Μια εικόνα, ένα χαϊκού, ένα ποίημα, ένα μότο, ένα μικρό αφήγημα, ένα τραγούδι, ένα διήγημα, σκόρπιες σκέψεις και λόγια. 

Εδώ είμαστε στη βδομάδα της αναμονής, της λαχτάρας πριν τη γιορτή. Οι μέρες κοντοζυγώνουν. Άραγε τι περιμένουμε; Τι ελπίζουμε να έρθει; Τι επιθυμούμε να αλλάξει σε μας και γύρω μας. Ποιες οι ευχές μας, ποια τα όνειρά μας.

Ένα τηλέφωνο που δεν απαντήθηκε, μια συγγνώμη που ίσως ακουστεί ή δεν ειπώθηκε ποτέ. Μια φωτιά που πρέπει να ανάψει στο τζάκι ή στη ξυλόσομπα. Ένα κουδούνισμα στην πόρτα για την επιστροφή ενός αγαπημένου. Μια είδηση που λυτρώνει, μια προσευχή.

Η προσμονή είναι μια υπόσχεση μικρή, μεγάλη, αληθινή.

Όπως και πριν, γράφουμε για οτιδήποτε σκαλώνει σε αυτή την προσμονή. Σε όποια μορφή θέλετε: Μια εικόνα, ένα χαϊκού, ένα ποίημα, ένα μότο, ένα μικρό αφήγημα, ένα τραγούδι, ένα διήγημα, σκόρπιες σκέψεις και λόγια. 

Το ημερολόγιο εξακολουθεί και γυρίζει. Και σ' αυτήν την πράξη θα αφήσουμε χώρο στο απρόσμενο. Στο αναπάντεχο. 

Ένα θαύμα ναι! Μήπως τα ίδια τα Χριστούγεννα δεν είναι παρά ένα θαύμα; 

Μια συνάντηση που αλλάζει πολλά, ένα χαμόγελο που μεταβάλει τη διάθεσή μας. Μια καλημέρα που ζεσταίνει την καρδιά από κάπου, που δεν την περιμέναμε ποτέ! 

Ή ακόμα και ένα μεγαλύτερο θαύμα. Μια λύτρωση, μια συμφιλίωση, μια καινούργια αγκαλιά, ένα φως στην ψυχή μας. Ακόμα και κάτι υπερβατικό, αρκεί να φωτίσει την καρδιά μας. 

Όπως και στις προηγούμενες πράξεις. γράφουμε για αυτό που βιώσαμε σαν μικρό ή μεγάλο θαύμα μέσα μας: Ότι θέλετε: Μια εικόνα, ένα χαϊκού, ένα ποίημα, ένα μότο, ένα μικρό αφήγημα, ένα τραγούδι, ένα διήγημα, σκόρπιες σκέψεις και λόγια. 

Να ο κύκλος που κλείνει. Οι μεγάλες μέρες που ήρθαν.

Όλες οι ετοιμασίες έχουν ολοκληρωθεί. Το σπίτι είναι στολισμένο όπως και οι καρδιές. Σημασία δεν έχει η ποσότητα αλλά αυτό το "κάτι", το "ελάχιστο", το "ταπεινό". 

Το τραπέζι στρώνεται, οι σκέψεις απλώνονται και αγκαλιάζουν κάθε αδύνατο, διωγμένο, κάθε κατατρεγμένο. Οι πόρτες ανοίγουν στα ζωντανά της φύσης. Χαρά, συγκίνηση, γέλιο, αυτοσαρκασμός, μουσική ναι και χορός, γιατί όχι; Ακόμα και λίγα δάκρυα. Τα πάντα χωράνε σε μια γιορτή.

Μια γιορτή που δεν είναι τέλος αλλά η ΑΡΧΗ για έναν καινούργιο χρόνο.

Και στην τελευταία αυτή πράξη αφεθείτε να εκφράσετε αυτήν την κορύφωση όπως θέλετε: 

Μια εικόνα, ένα χαϊκού, ένα ποίημα, ένα μότο, ένα μικρό αφήγημα, ένα τραγούδι, ένα διήγημα, σκόρπιες σκέψεις και λόγια. 

Αυτή είναι η ιδέα μου και η πρότασή μου, αγαπημένες φίλες και φίλοι. Όπως διαβάσατε, αφήνουμε το Δεκέμβρη να ξεδιπλωθεί αργά και όμορφα μέσα από εμάς.

Τέσσερις εβδομάδες, τέσσερις πράξεις, τέσσερις ευκαιρίες να γράψουμε ιστορίες, να θυμηθούμε, να περιμένουμε, να πιστέψουμε, να γιορτάσουμε.

Δεν υπάρχει κανένας κανόνας, κανένας περιορισμός. Μόνο διάθεση για δημιουργία.
Ο καθένας γράφει όταν μπορεί, όπως θέλει, όσο θέλει: αφήγηση, ποίηση, μικροδιήγημα, ημερολόγιο, τραγούδι, εικόνα,  ό,τι του ταιριάζει. Τεσσερις αναρτήσεις όσες και οι πράξεις. Μέσα στο χρονικό όριο των εβδομάδων που χωρίσαμε. 

Α.. και να ένα όμορφο tip: Μπορεί άνετα κάποιος να εμπνευστεί μια ιστορία, που να τραβήξει σε τέσσερις συνέχειες. Απ' την αρχή ως το τέλος της γιορτής. Γιατί όχι;

Αναρτάτε στα μπλογκ σας χρησιμοποιώντας μόνο: τον τίτλο,  την κεντρική εικόνα του δρώμενου και μία από τις τέσσερις επίσης για κάθε πράξη που βρισκόμαστε. Εγώ, στην αρχή κάθε βδομάδας θα σας ενημερώνω για το ξεκίνημα της κάθε πράξης, όπως επίσης, στέλνετε ένα e-mail για την ανάρτησή σας να ενημερώσω και το σύνολο.

Καλές εμπνεύσεις σε όλες και όλους. Άηντε να ομορφύνουμε τις γιορτάδες μέρες μας, φυσικά μαζί με το "ΣΥΜΠΟΣΙΟ", που το καρτεράμε πώς και πώς από την Αριστέα μας.

"Μια Ιδέα-Μια έμπνευση" Ολοκλήρωση τέταρτου κύκλου του δικτυακού μας δρώμενου

 "Μια ιδέα-μια έμπνευση"

Τέλος 4ου κύκλου 

Φίλες και φίλοι, αναγνώστες και συνοδοιπόροι, ήρθε μια ακόμα στιγμή να ολοκληρώσουμε και τυπικά τον 4ο κύκλο στο δρώμενο "Μια ιδέα-μια έμπνευση"

που πραγματικά, τόσο αγαπήσατε, στηρίξατε και δημιουργήσατε.

Και σε αυτόν  τον κύκλο, καταθέσατε ένα όμορφο εμπνευσμένο δημιουργικό σας κομμάτι, είτε με χιούμορ είτε με δραματικό η περιπετειώδη τόνο και συμβάλατε απόλυτα στο να μεγαλώσει αυτή η "χρυσή" βιβλιοθήκη με τα διηγήματά μας, που συγκροτούν το δρώμενό μας.

Ήταν σημαντικό ότι στον 4ο κύκλο μπήκαν ανάμεσά μας και συμμετείχαν νέοι φίλοι, που έζησαν και εκείνοι τη χαρά της συλλογικής δημιουργίας και του μπλογκινγκ.

Για να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό αυτού του κύκλου:

15 διηγήματα προστέθηκαν στον 4ο αυτό κύκλο και ας τα θυμηθούμε, ως τίτλους, για μια ακόμα φορά, μαζί με τους δημιουργούς τους:

1. "Από την άλλη πλευρά" της Κικής Κωνσταντίνου

2. "Σχέδιο εξαπάτησης" της ANNA FLO

3. "Θύμησες από αλμύρα" της Αικατερίνης Χριστοδούλου (νέα φίλη)

4. "Φωνές από το παρελθόν" της Ευδοκίας Αναγνώστου (νέα φίλη)

5. "Υπό καθεστώς απειλής" της Πίπης

6. "Ακριβώς όπως στις ταινίες" της Ρούλας Σμαραγδάκη

7. "Fur Elise" του Χάρη Κωφιάδη (νέος φίλος)

8. "Η αναμέτρηση" της Μαρίνας Τσαρδακλή

9. "Το όνειρο που με άκουσε" της Χριστίνας Λέλη

10. "Όλα είναι μπροστά" της Μαρίας Νικολάου

11. "Η φωνή της σιωπής" της Ελένης Φλογερά

12. "Ένα άλλοθι για τρεις αφορμές" της Μαρίας Κανελλάκη

13. "Η κασετίνα" της Αναστασίας

14. "Έπαινος" του Γιάννη Πιταροκοίλη

15. "Όταν φυσάει" της Αναστασίας

Όπως σας θυμίζω πάντα ΟΛΑ τα διηγήματα, μπορείτε να τα δείτε είτε ως συνολική παρουσίαση είτε αναλυτικά ένα προς ένα, στο μπλογκ του δρώμενού μας

"Μια ιδέα-Μια έμπνευση" #4 Παρουσίαση συμμετοχών

"Μια ιδέα-Μια έμπνευση"

Ένα μπλογκ, που ανήκει και στον καθένα από εσάς, καθώς φιλοξενεί τα δικά σας έργα.

Ας θυμηθούμε την κεντρική ιδέα του 4ου κύκλου πάνω στην οποία και δουλέψαμε:

«Ένα πρωινό, λαμβάνετε έναν φάκελο χωρίς αποστολέα. Μέσα υπάρχει μόνο ένα παλιό κασετόφωνο χειρός και μια κασέτα. Πατάτε το play.

Η φωνή μιας γυναίκας ακούγεται καθαρά:

«Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες.

Δεν λέει το όνομά της. Δεν εξηγεί τίποτε περισσότερο. Η φωνή της είναι ήρεμη, σχεδόν υπνωτιστική. Μα τα λόγια της κουβαλούν κάτι παράξενο: μια απειλή, ή μια κραυγή από το παρελθόν;

Το μυαλό σας αρχίζει να αναζητά. Ποια μπορεί να είναι; Από πού σας ξέρει; Τι εννοεί με τις λίγες μέρες; Μήπως κάποτε την πληγώσατε; Μήπως εσείς την εγκαταλείψατε; Ή μήπως ζητά τη βοήθειά σας;

Ξανακούτε την κασέτα. Στη δεύτερη ακρόαση, κάτι αλλάζει. Μια λέξη, μια αναπνοή, ένας ψίθυρος που δεν είχατε προσέξει πριν. Μια μελωδία ναι, με τον ήχο να αργοσβήνει. Ίσως ένα στοιχείο επί πλέον.

Η φωνή της επιμένει μέσα σας. Και τώρα, η αναμέτρηση αρχίζει. Πρέπει να τη βρείτε. Ή να ξεφύγετε.

Τι σας ενώνει; Τι σας χωρίζει; Ποιος πληγώθηκε και ποιος φεύγει τελευταίος;»

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ έργων του δρώμενου

Φίλες και φίλοι, οι τέσσερις αυτοί, μέχρι τώρα, κύκλοι έχουν δώσει 58 διηγήματα, που το κάθε ένα από αυτά, αποτελεί και ένα μικρό διαμάντι-στολίδι στο χώρο της συγγραφής και της δημιουργίας.

Δεν νομίζω να το θεωρείτε μικρό έργο;

Για να το δούμε αναλυτικά ανά κύκλο:

Κύκλος #1: 14 διηγήματα

Κύκλος #2: 18 διηγήματα

Κύκλος #3: 11 διηγήματα

Κύκλος #4: 15 διηγήματα

Σύνολο: 58 διηγήματα

Και για να δούμε και τους δημιουργούς τους:

ΑΝΝΑ FLO: 4 

Πίπη: 4

Ρούλα Σμαραγδάκη: 4

Μαρία Κανελλάκη: 4

Ελένη Φλογερά: 4

Χριστίνα Λέλη: 4

Μαρίνα Τσαρδακλή: 4

Κική Κωνσταντίνου: 4

Γιάννης Πιταροκοίλης: 4

Βασίλης Διακοβασίλης: 3

Αννίκα: 3

Μια Πέτρα: 2

Μαρία Νικολάου: 2

Αναστασία: 2

Μαρία Γ. : 2

και: Ρένα Χριστοδούλου, Κατερίνα V., Ουρανία Παντελίδου, Αικατερίνη Χριστοδούλου, Ευδοκία Αναγνώστου, Χάρης Κωφιάδης από 1

Να θυμίσω, μία ακόμα φορά, ότι όλοι οι κύκλοι παραμένουν ανοιχτοί, που σημαίνει ότι όποιος φίλος νιώσει την έμπνευση να γράψει πάνω στις ήδη δουλεμένες κεντρικές ιδέες, μπορεί να το κάνει.

Για μια ακόμα, θέλω να σας ευχαριστήσω, με την καρδιά μου για την αγάπη, που δείξατε στο δρώμενο αυτό, το οποίο φυσικά και με τη δική σας στήριξη, θα συνεχιστεί.

Κλείνουμε λοιπόν εδώ τον 4ο κύκλο και να ετοιμαζόμαστε για τον 5ο κύκλο, που είναι μπροστά μας.

Καλές και γιορτινές μέρες να ευχηθώ σε όλους, με υγεία, σωματική και πνευματική διαύγεια.

"Φθινοπωρινό καλωσόριμα" /Ποίημα/ Δικτυακά δρώμενα

 Φθινοπωρινό καλωσόρισμα

Πηγή εικόνας: Διαδίκτυο

Τα φύλλα γύρω μου, σωρός μαραζωμένος,

αγέρας σέρνεται στην όψη αγριωπός.

Το βήμα σέρνω μοναχός και κουρασμένος,

σαν τον καιρό κι εγώ, βαρύς και σκυθρωπός.

…

Ο ουρανός επάνω μου μια ζωγραφιά μεγάλη,

με χρώματα και ανταύγειες πολλές και ζωηρές,

ο ήλιος παίζει το κρυφτό, σε ομίχλης την αγκάλη

χαμογελάει στα σύγνεφα με όψεις θαλερές.

…

Η γη κι αυτή αρπάζεται, μονάχη της ζηλεύει,

και τα δικά της χρώματα έρχεται να ντυθεί,

τα κάλλη της, το σφρίγος της αρχίζει να λαξεύει,

στου Φθινοπώρου την αχλή νοιάζεται να χυθεί.

…

Η θάλασσα το σκέφτεται και εκείνη να αλλάξει,

με χρώματα της εποχής κοντά τους να ζυγώσει,

με κύματα πιο ζωηρά τους άλλους να τρομάξει,

στη συντροφιά από κοντά να θέλει να στεριώσει.

…

Βλέπω τα δέντρα γύρω μου τα φύλλα τους να χάνουν

και τα λιβάδια ντύνονται σε πράσινο χαλί,

την κάψα του καλοκαιριού όλο χαρά να χάνουν,

σειρά να πάρουν θέλουνε στη νέα εποχή.

…

Στα πρωτοβρόχια αφήνομαι και στης βροχής τις στάλες,

ακούω το τραγούδι της, τη γη σα μαλακώνει,

η προσμονή της ξέχωρη, δεν είναι σαν τις άλλες,

μια νέα τώρα εποχή στη φύση ξημερώνει.

...

Την αγκαλιά μου απλόχερα Φθινόπωρο σ’ανοίγω,

να γείρω στη γαλήνη σου και στη γλυκιά σου θλίψη

με της καρδιάς μου τις ευχές στην εποχή σου σμίγω

και στη καρδιά σου βάλε μας, το φόβο μας να κρύψει.

Φίλες και φίλοι, το παραπάνω ποίημα είναι μια ακόμα συμμετοχή μου 

σε δύο όμορφα δικτυακά δρώμενα για την εποχή του Φινοπώρου.

Ένα είναι ποιητικό και φυσικά αναφέρομαι στο:

Ένα ποίημα για το Φθινόπωρο

που αγόγγυστα τρέχει η αγαπημένη μας φίλη, Αριστέα στο μπλογκ της.

Και το δεύτερο είναι ένα γενικότερο, στο:

Φθινοπωρινό παζάρι ιδεών

που διοργανώνει με έμπνευση η επίσης αγαπημένη μας φίλη, Αναστασία στο μπλογκ της

Στους παραπάνω συνδέσμους, μπορείτε να δείτε και να χαρείτε όλες τις πανέμορφες συμμετοχές.

Νομίζατε, τελικά ότι δεν αγαπώ το ...Φθινόπωρο ε; Σας γέλασα. Κάθε άλλο! Πώς είναι δυνατόν να μην αγαπήσει κάποιος αυτά τα υπέροχα γήινα χρώματα αλλά και αυτά τα γκριζογάλανα του συννεφιασμένου ουρανού.

Η ποίηση, τελευταία, έχει κερδίσει περισσότερο ειδικό βάρος στις συγγραφικές μου αναζητήσεις και το χρωστώ σε εσάς εδώ. Στις Κυρίες με τα δρώμενα αλλά και όλους εσάς με τη συλλογικότητά σας.

Εύχομαι να συνεχίσουμε να βιώνουμε τη σπάνια ομορφιά αυτής της διαδικασίας, πολύτιμης για τους καιρούς μας.