"''Επαινος" / Μέρος 3ο: Μηνύματα από το παρελθόν (Δικτυακό δρώμενο: "Μια ιδέα-μια έμπνευση #4)

  Έπαινος

Η εικόνα έχει δημιουργηθεί με πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης

Μέρος 1ο: Η άφιξη

Μέρος 2ο: Μηνύματα από το παρελθόν

Σύνδεση με τα προηγούμενα: Ο καθηγητής, μεγαλογιατρός Λευτέρης Χατζηγιώργος, ετοιμάζεται να κλείσει τη πολύχρονη ιατρική του καριέρα με μια τιμητική επετειακή εκδήλωση στο μεγάλο ιατρικό νοσοκομείο, που δουλεύει. Λίγες μέρες πριν, στο ιδιωτικό του ιατρείο, θα φτάσει ένα παράξενο δέμα. Ένα παλιό κασετόφωνο και μια κασέτα με ηχογραφημένο ένα ιδιαίτερο μήνυμα σαν απειλή η προειδοποίηση. 

Με έντονο σοκ θα διαπιστώσει ότι το κασετόφωνο αυτό και η νεαρή γυναικεία φωνή, ανήκουν στη Δήμητρα Ρούσσου, με την οποία το 1984, είχαν μια ερωτική σχέση. Εκείνη φοιτήτρια της ιατρικής, εκείνος τελειόφητος. Τα τραγικά γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού θα ζωντανέψουν εκ νέου στη μνήμη του. Η διήμερη εκδρομή τους στην Ερμιόνη, δίνει τη θέση της στη σύλληψή της με την κατηγορία της συμμετοχής της στην ομάδα που επιτέθηκε στον πρύτανη της σχολής προκαλώντας του θανατηφόρες σωματικές κακώσεις. 

Ο Χατζηγιώργος, με την ασφυκτική πίεση της οικογένειάς του, θα αρνηθεί να επιβεβαίωσει το άλλοθι, που αποδεικνύει την αθωότητά της, οδηγώντας την στην καταστροφή.

Μέρος 3ο:  Μηνύματα από το παρελθόν

Η σκέψη του ήρθε ξανά στο παρόν. Όλα τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του εκείνον τον Ιούλη του 1984, πήραν ξαφνικά ζωή μπροστά του. Έσπασαν τα σκουριασμένα μάνταλα της λήθης, που τα είχε καταχωνιασμένα και ξεχύθηκαν να αλαλάζουν στη σκέψη του. Χοντρές σταγόνες ιδρώτα είχαν μουσκέψει το μέτωπό του. Θυμήθηκε ναι, θυμήθηκε!

 Η Δήμητρα Ρούσσου, χωρίς το δικό του άλλοθι, δεν μπόρεσε να αποκρούσει τις καλοβαλμένες κατηγορίες που τις φόρτωσαν κακήν-κακώς. Ο δικηγόρος της πάλεψε με νύχια και με δόντια, επικαλέστηκε το άλλοθί της, ζήτησε από το δικαστήριο την κλήση του Χατζηγιώργου, ως μάρτυρα. Και εκείνος πήγε! Και αρνήθηκε κάθε συνάντηση εκείνο το διήμερο, αντιπαραθέτοντας μάλιστα το δικό του, κατασκευασμένο φυσικά άλλοθι. Απέφυγε τότε κάθε συνάντηση με το βλέμμα της. Με το κεφάλι χαμηλά και με την ενίσχυση του δικηγόρου του απέκρουσε και την επίθεση του συνηγόρου υπεράσπισης. Έφυγε ακούγοντας μόνο τις βαριές της ανάσες και τους λυγμούς της μαζί με ένα σβησμένο “Ντροπή σου”! 

Η Δήμητρα Ρούσσου, κρίθηκε ένοχη για συμμετοχή στην ομάδα επίθεσης και καταδικάστηκε σε δώδεκα χρόνια φυλάκισης. Φυσικά ο ίδιος, ξέκοψε κάθε είδους επαφή με τα όσα πρόσωπα τους ένωναν μαζί τότε, συμφοιτητές και φίλοι. Οι όποιες ενοχές του πνίγηκαν κάτω από την αλλαγή περιβάλλοντος στη ζωή του. Έφυγε με την μέλλουσα γυναίκα του, τη Λένα στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό και βούτηξε μέσα στην εξέλιξη. Με την επιστροφή του, η επαγγελματική του ανέλιξη ήρθε με καλπασμό. Μπήκε αμέσως στο ιατρικό ιδιωτικό κέντρο του μέλλοντα πεθερού του, σπρώχτηκε στην ιεραρχία σε διευθυντικές θέσεις αποκτώντας ένα καταξιωμένο όνομα στο χώρο των ιδιωτών μεγαλογιατρών. Σύντομα έγινε και ο γάμος του, που φυσικά συνέβαλε στην περαιτέρω  ισχυροποίησή του καθώς απέκτησε και οικονομική πλέον πρόσβαση στις μετοχές του ιατρικού κέντρου.

Η Δήμητρα, η 19χρονη νεαρή εκείνη γυναίκα, έγινε μια αχνή μορφή, παντελώς διάφανη, που πετάχτηκε στο καλάθι της απωθημένης μνήμης οριστικά και αμετάκλητα. Έτσι ήθελαν οι άλλοι, έτσι ήθελε και αυτός, έτσι έκανε. Αμετάκλητα όμως; Μέχρι χθες, πάλι Ιούλης του 2025, σαράντα ένα ολάκερα χρόνια μετά. 

Ένιωθε να είναι σε έναν ανεξέλεγκτο πανικό. Κατά βάση συναισθηματικό και στη συνέχεια ένα φόβο για αυτά που έρχονται. Ήταν όντως η φωνή της; Για το κασετόφωνο δεν είχε καμία αμφιβολία. Αλλά η φωνή; Είναι εκείνη; Πού βρίσκεται; Τι σκοπό έχει; Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν κάποια άλλη, που έχει το κασετόφωνο στη διάθεσή της, που γνωρίζει και θα μπορούσε να λειτουργήσει αυτόβουλα ίσως και εκβιαστικά. Η αναφορά για τη χρονική προθεσμία, “...σου μένουν μόνο λίγες μέρες”, πού αναφέρεται; Αυτή είναι σαφής απειλή. Τι θα γίνει σε λίγες μέρες; “Τώρα πια δεν έχεις τον καιρό που πάντα αποζητούσες…” Αυτό ήταν έμμεση αναφορά σε ότι ακολούθησε. 

Ο Χατζηγιώργος είχε πέσει σε δίνη σκέψεων. Έπρεπε να κινηθεί, έπρεπε να μάθει. Και να ξεκαθαρίσει τι ρόλο έπαιζε αυτό το ίχνος μουσικής, που ακουγόταν στην κασέτα. Πήρε βαθιές αναπνοές, κοίταξε το ρολόι του, η ώρα είχε προχωρήσει. Έκατσε ξανά στο γραφείο του και μελέτησε τις κινήσεις του. Κατ’ αρχήν έπρεπε να μάθει γι’ αυτήν. Τι απέγινε; Πότε αποφυλακίστηκε και αν μπορούσε να αναζητήσει τα ίχνη της. Στο πρώτο, ο δικηγόρος του θα το εύρισκε εύκολα. Το δεύτερο θα είχε δυσκολίες καθώς δεν είχε συνδέσμους για τη ζωή της. Όσον αφορά τον ήχο στην κασέτα, ο Πέτρος, ο ηχολήπτης ο φίλος του, ήταν ο από μηχανής Θεός, που θα του έδινε την απάντηση. Έσβησε το τσιγάρο του, αναστέναξε βαριά και έγειρε στην καρέκλα. Είχε κατά νου τα βήματά του. Κι όμως, όσο πιο καθαρά έβαζε τις κινήσεις στο μυαλό του, τόσο πιο επίμονα ένιωθε το βλέμμα της επάνω του. Σαν να στεκόταν κάπου εκεί, αθέατη, να μετράει τις ανάσες του. Η καινούρια μέρα τον περίμενε∙ αλλά κάτι μέσα του ψιθύριζε πως ίσως να μην ήταν εκείνος που θα την υποδεχόταν.

…

Η απάντηση του δικηγόρου του ήρθε σχετικά σύντομα. Στο τέλος της επόμενης μέρας. Η δουλειά του, έδινε πρόσβαση σε αυτά τα στοιχεία όπως και οι άμεσες διασυνδέσεις του με τις κατάλληλες υπηρεσίες. 

“Λευτέρη, η Δήμητρα Ρούσσου, έμεινε στη φυλακή δέκα χρόνια. Με ευεργετική ρύθμιση, λόγω καλής διαγωγής και έργου τις χαρίστηκαν τα τελευταία τρία χρόνια. Αποφυλακίστηκε το 1994…”

“Έχουμε κάποια άλλα στοιχεία για το τι απέγινε μετά;”

“Δεν μού ζήτησες κάτι τέτοιο αλλά αυτό είναι έξω από τις δικές μου προσβάσεις, δεν μπορώ να σε βοηθήσω εδώ… αυτό, στο βαθμό που σε ενδιαφέρει, θα πρέπει να το ψάξεις μόνος σου”, ήταν η απάντηση του δικηγόρου του.

“Σε ευχαριστώ πολύ, Κώστα, ειλικρινά σε ευχαριστώ”

Είχε το πρώτο στοιχείο λοιπόν. Αποφυλακίστηκε το 1994. Δέκα χρόνια στη φυλακή. Δέκα ολάκερα χρόνια. Προσπάθησε να θυμηθεί την ηλικία της, τότε μόλις είχε μπει στη σχολή, άρα στα δεκαεννέα, συνεπώς θα ήταν περίπου τριάντα χρονών όταν βγήκε. Δέκα χρόνια… Τα πιο γόνιμα χρόνια της νιότης της! Τα χρόνια που θα έχτιζε το επαγγελματικό της προφίλ και θα έβαζε μπροστά τα πρώτα της όνειρα. Πάλι εκείνος ο κόμπος ένιωσε να τον σφίγγει στο λαιμό. Έκανε τους υπολογισμούς του. Σήμερα θα είναι… εξήντα χρονών. Αν ζούσε… Πώς θα ήταν άραγε, σε ποια κατάσταση; Επαγγελματικά, κοινωνικά, προσωπικά. Θα είχε κάνει οικογένεια; 

Κάποια στιγμή, σαν αντίδραση σε όλο αυτό, βλαστήμησε τον εαυτό του, που έβλεπε να παγιδεύεται στην ίδια τη ζωή της. Τι τον ενδιέφερε αυτόν άλλωστε; Όμως… εκείνο το κασετόφωνο… δεν τον άφηνε να κάνει αυτή τη σκέψη. Ήταν σαν τροχοπέδη στο μυαλό του. Σκέφτηκε ότι το έπρεπε να το παραδώσει στον ηχολήπτη το φίλο του, πράγμα που προγραμμάτισε άμεσα:

“Πέτρο, έχω κάτι για σένα, κάτι απόλυτα εμπιστευτικό και θέλω τη βοήθειά σου…” Ο φίλος του, ήταν όντως έμπιστος και άψογος επαγγελματίας, ήταν δώρο γι΄ αυτόν η ύπαρξή του σ’ αυτήν την περίσταση. Και το κυριότερο, μεταξύ τους υπήρχαν χρόνια δοκιμασμένης φιλίας. Την επόμενη μέρα ο Πέτρος πήρε την κασέτα. Του ζήτησε όσο ήταν δυνατόν πιο λεπτομερή ανάλυση. 

…

Ο εκνευρισμός αυτής της αναμονής ήταν έντονος, κάτι που έγινε αντιληπτό τόσο στο επαγγελματικό του περιβάλλον όσο και στη γυναίκα του. Πρόβαλε κάποιες δικαιολογίες όσο μπορούσε πιο πειστικές χωρίς όμως επιτυχία αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Στο μεταξύ η ημέρα της μεγάλης εκδήλωσης πλησίαζε και είχε και από εκεί έντονη πίεση. Προσπάθησε να βρει τρόπο να ψάξει για τη Δήμητρα αλλά δεν βρήκε άκρη. Ο Πέτρος ο ηχολήπτης, κινήθηκε πολύ πιο άμεσα απ’ όσο περίμενε και ζήτησε να βρεθούν για να του φέρει την κασέτα μαζί με τα αποτελέσματα της ανάλυσής του. Μαζί μ’ αυτά όμως του έφερε και κάτι ανέλπιστο. Ο Χατζηγιώργος είχε κρεμαστεί πάνω του:

“Λοιπόν, Λευτέρη… ας ξεκινήσουμε από τη φωνή. Όπως καθαρά άκουσες, είναι γυναικεία φωνή. Η ηλικία δείχνει ώριμα χρόνια…”

“Δηλαδή πόσο;”

“Σίγουρα πάνω από πενήντα ίσως και κοντά στα εξήντα αλλά δεν είμαστε σίγουροι εδώ απόλυτα. Εκείνο όμως που διαπίστωσα είναι ότι η ανάσα της γυναίκας αυτής είναι έντονα προβληματική…”

“Ναι το κατάλαβα και εγώ εκτός αν ήταν φτιαχτό επίτηδες…”

“Δεν δείχνει προσποίηση. Σίγουρα δυσκολεύεται σοβαρά να αναπνεύσει. Η γυναίκα δείχνει ότι δεν πρέπει να ήταν καλά όταν ηχογράφησε το μήνυμα…”

“Η μουσική…;”

“Πάμε στη μουσική. Εδώ τα πράγματα είναι πεντακάθαρα. Η μουσική είναι το τραγούδι TIME των PINK FLOYD…”

O Χατζηγιώργος ένιωσε πολύ μεγάλη έκπληξη. Το μυαλό του ταξίδεψε άμεσα πίσω, χρόνια πριν, στο τότε. Ο ηχολήπτης είδε την αντίδρασή του.

“Τι έπαθες; Παίζει κάτι με το τραγούδι;”

“Θα ...σου πω, για συνέχισε!”

“Αυτό που ακούς στην αρχή σαν χτύπος είναι οι ήχοι από το ρολόι όπως ακούγονται στο τραγούδι. Το ξέρεις;…”

“Φυσικά και το ξέρω, Γρηγόρη! Από τα αγαπημένα μου τραγούδια και συγκροτήματα…”

“Μάλιστα! Συνεχίζω… το τραγούδι αυτό έχει διάρκεια 6:56’ αλλά φυσικά το ηχητικό της κασέτας είναι λιγότερο, οπότε κόβεται και το τραγούδι. Αυτά όσον αφορά την κασέτα…”

“Γρηγόρη, δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω, ειλικρινά...τέλεια δουλειά” του είπε προβληματισμένος.

“Έχω και κάποια άλλα πράγματα να σου πω όμως, κάτι πολύ ενδιαφέρον νομίζω…”

“Τι εννοείς;”

“Νομίζω έμαθα κάποια πράγματα για τη γυναίκα της κασέτας”

Τα μάτια του Χατζηγιώργου απέκτησαν μια έντονη λάμψη.

“Πες μου, πες μου!”

“Ο ήχος στο φόντο αλλά και η φωνή της τα είχα ακούσει ξανά. Το ηχητικό φόντο του τραγουδιού πήγαινε σε μια εκπομπή ραδιοφωνική, το 2016…”

“Τι θες να πεις;”

“Ο ραδιοφωνικός σταθμός είχε μια εκπομπή κοινωνικού περιεχομένου με ηχητικό σήμα το τραγούδι αυτό. Στο αρχείο που βρήκα ήταν μια εκπομπή με καλεσμένους. Συγκεκριμένα, παρουσίαση καλεσμένων. Εκεί υπήρχε μόνο μια γυναίκα, που η φωνή της μετά ταιριάζει σε μεγάλο βαθμό με τη φωνή της γυναίκας…”

“Τι εκπομπή ήταν αυτή; Θέλω να πω…”

“Ήταν μια εκπομπή για τα δικαιώματα των φυλακισμένων και τις συνθήκες κράτησης. Ακούγεται καθαρά το όνομά της: Δήμητρα Ρούσσου…”

Ο Χατζηγιώργος πάγωσε. Η φωνή του βγήκε αυθόρμητα κάτι μεταξύ ψιθυριστού και δυνατού:

“Ζει λοιπόν...και μιλάει δημόσια…”

“Τι είπες;”

“Τίποτα Πέτρο μου, δικά μου”

“Ελπίζω να βοήθησα…”

“Πολύ παραπάνω από κάθε σου πρόθεση, δεν έχω λόγια…”

Ο Λευτέρης Χατζηγιώργος ευχαρίστησε θερμά το φίλο του για την τόσο πολύτιμη βοήθειά του. Κλείστηκε στο γραφείο του μόνος, φροντίζοντας να μην τον ενοχλήσει κανείς. Μακριά ακόμα και από τη γυναίκα του. Η σκόνη που σήκωσε στον αέρα της μνήμης του η άφιξη αυτού του δέματος με το περιεχόμενό του, άρχισε σιγά-σιγά να κάθεται πάλι στη γη. Όμως είχε κάνει με βροντερό τρόπο τις αποκαλύψεις της. Η Δήμητρα Ρούσσου, δήλωνε πλέον δυναμικά το παρών της στη ζωή του. Στο πλευρό των φυλακισμένων λοιπόν, ακτιβίστρια για τα δικαιώματά τους και τις συνθήκες των φυλακών. Αυτή τη συγκεκριμένη εξέλιξη μπορούσε να την ερμηνεύσει. Από τα 19 της χρόνια, η Δήμητρα ήταν μια αγωνίστρια της ζωής. Και εκείνος…. Την έριξε στη φυλακή, με τη στάση του. Δεν ήξερε αν τα αισθήματα, που τον κυρίευαν ήταν τύψεις, ενοχές ή φόβος ή και τα δυο μαζί. Το τραγούδι; Γιατί αυτό το τραγούδι; 

Το μυαλό του, αναγκαστικά για μια ακόμα φορά, πήγε πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Τότε που σε αυτό το κασετοφωνάκι που είχε πάλι μπροστά του, το θρυλικό αυτό τραγούδι των Pink Floyd αποτελούσε εμβληματικό τραγούδι και για τους δυο τους. Στους στίχους του τραγουδιού θα ήταν το μήνυμα; Ίσως. Τους έφερε μπροστά του μέσα από μια ιστοσελίδα στον υπολογιστή του.

“Ticking away the moment that make up a dull day…” Τύπωσε την απόδοση του τραγουδιού στα Ελληνικά:  “Διώχνοντας στις στιγμές που κάνουν μια μέρα βαρετή…”. Προχώρησε πιο κάτω. Το μάτι του έπεσε κάπου εκεί στην τελευταία στροφή:

“Και τρέχεις, τρέχεις να προλάβεις τον ήλιο, αλλά αυτός βουλιάζει,

γυρίζοντας ολόγυρα για να ‘ρθει πίσω σου πάλι ξανά.

Ο ήλιος είναι πάντα ο ίδιος, στη συνηθισμένη του πορεία, αλλά εσύ είσαι πιο γέρος,

με λιγότερες ανάσες και μια μέρα πιο κοντά στο θάνατο…”

Ανατρίχιασε σύγκορμος. Πάντα το ένιωθε αυτό το συναίσθημα ακούγοντας αυτή τη στροφή αλλά τώρα ακόμα περισσότερο. 

“Τώρα πια δεν έχεις τον καιρό που πάντα αποζητούσες. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες…” Τα τελευταία της λόγια ήρθαν πάλι να στοιχειώσουν το μυαλό του. Άραγε τι εννοούσε; Άραγε τι σχεδίαζε;

Ο Λευτέρης έγειρε πίσω στην καρέκλα. Η κασέτα συνέχιζε να γυρίζει, μα εκείνος δεν άκουγε πια τους στίχους παρά μόνο τη φωνή της, σπασμένη και ωστόσο ζωντανή. Ήταν σαν να είχε διασχίσει τα χρόνια για να τον βρει. Την έβαλε ξανά και ξανά. Κάποια στιγμή η κασέτα έπαψε να γυρίζει, κι η σιωπή που ακολούθησε ήταν πιο βαριά κι από τη φωνή που μόλις είχε ακούσει. Ένιωσε το στήθος του να σφίγγεται. Δεν ήταν απλώς ένα τραγούδι, ούτε μια μαρτυρία ξεχασμένη στα χρόνια. Ήταν προειδοποίηση. Κι είχε απομείνει σ’ εκείνον να την ακούσει, πριν να είναι πολύ αργά. 

Συνεχίζεται...

Το παραπάνω διήγημα είναι η προσωπική μου συμμετοχή στο δικτυακό μας λογοτεχνικό δρώμενο:

"Μια ιδέα-μια έμπνευση" 4ος κύκλος

Κεντρική ιδέα της πλοκής

Ένα πρωινό, λαμβάνετε έναν φάκελο χωρίς αποστολέα. Μέσα υπάρχει μόνο ένα παλιό κασετόφωνο χειρός και μια κασέτα. Πατάτε το play.

Η φωνή μιας γυναίκας ακούγεται καθαρά:

«Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες.

Δεν λέει το όνομά της. Δεν εξηγεί τίποτε περισσότερο. Η φωνή της είναι ήρεμη, σχεδόν υπνωτιστική. Μα τα λόγια της κουβαλούν κάτι παράξενο: μια απειλή, ή μια κραυγή από το παρελθόν;

Το μυαλό σας αρχίζει να αναζητά. Ποια μπορεί να είναι; Από πού σας ξέρει; Τι εννοεί με τις λίγες μέρες; Μήπως κάποτε την πληγώσατε; Μήπως εσείς την εγκαταλείψατε; Ή μήπως ζητά τη βοήθειά σας;

Ξανακούτε την κασέτα. Στη δεύτερη ακρόαση, κάτι αλλάζει. Μια λέξη, μια αναπνοή, ένας ψίθυρος που δεν είχατε προσέξει πριν. Μια μελωδία ναι, με τον ήχο να αργοσβήνει. Ίσως ένα στοιχείο επί πλέον.

Η φωνή της επιμένει μέσα σας. Και τώρα, η αναμέτρηση αρχίζει. Πρέπει να τη βρείτε. Ή να ξεφύγετε.

Τι σας ενώνει; Τι σας χωρίζει; Ποιος πληγώθηκε και ποιος φεύγει τελευταίος;

Σας ευχαριστώ, που πάντα είστε εδώ με την παρουσία και τη συμμετοχή σας