"Ραίημοντ και Ναντίν"

"Ποιος μπορεί να καθορίσει το σημείο όπου η έκσταση γίνεται Κακό, κι όπου το Κακό εξακολουθεί να είναι εκστατικό ;

Και τι είναι η τρέλα αν όχι μια υπερβολή της επιθυμίας ή της ισχύος ;"

Ονόρε ντε Μπαλζάκ  ("Το δέρμα της θλίψης")

                                                                                                                                                 

 Λονδίνο 1893

Οι μπορντό βελούδινες κουρτίνες έστεκαν ανοιχτές στον νυχτερινό ουρανό. Ο πίνακας με την βαρύτιμη κορνίζα και τα έπιπλα έντυναν το χώρο.

Ο κόμπος την έπνιγε. Φωτιά ηδονής θέριευε στο κορμί της. Καμία σκέψη αναστολής μπροστά στην αγκαλιά του.

Ο Γκάμπριελ. Απόψε την συνάντησε στη γκαλερί και η νύχτα τους βρήκε να παλεύουν με τον πόθο τους.

Η Ναντίν. Εκτυφλωτική και λάγνα !

Το στόμα του ταξίδεψε από τα πόδια στο στήθος της. Υγρό ερωτικό μονοπάτι. Η Δέσμη του φωτός των κεριών αποκάλυψε μια πράσινη νεράιδα τατουάζ στην ωμοπλάτη της. Γεύτηκε με τη γλώσσα της την φλόγα των χειλιών του. Στο λαιμό της τα σημάδια του πάθους του. Και έναν βίαιο οργασμό σαν εκπομπή ζωής.

“Ναντίν”, ψιθύρισε ξεψυχισμένα.

Το κόκκινο φόρεμά της φάνταξε ,παράξενο στοιχειό στην ερημιά του δρόμου. Η Βαριά ομίχλη σκέπαζε τα πάντα, μαζί κι αυτά που έγραψαν οι ώρες στο κορμί της. Η Άμαξα που την πήρε την φυγάδευσε στη λήθη.

Στεκόταν μπροστά στον μεγάλο σκαλιστό καθρέφτη. Ο Ρέημοντ. Καθηγητής ψυχολογίας με τίτλους τιμής ανάγλυφο καμβά στους τοίχους του γραφείου. Μάτια θολά και βηματισμός ασταθής.

“Κύριε, το αψέντι σας πειράζει ! Πίνετε πολύ !” ήχησε ήρεμα η φωνή του μπάτλερ .

“Ο κρυφός μου κόσμος Έντουαρντ”

“Με παράξενο προορισμό όμως Κύριε...”

“Και άγνωστη αποκατάσταση !”

“Άκουσα άμαξα έξω, μια Κυρία κατέβηκε, πήγα να ανοίξω αλλά δεν ήταν κανείς, ήρθα να σας ειδοποιήσω αλλά δεν σας βρήκα”

“Δεν ήρθε κανείς Έντουαρντ !”

“Σας συμβαίνει κάτι απόψε Κύριε ;”

Χαμογέλασε παράξενα, λίγο απόμακρα.

“Τίποτα που να αλλάζει τη ρουτίνα της νύχτας”

“Κύριε επιτρέψτε μου να σας πω κάτι. Έχετε ανάγκη από μια γυναίκα, σας λείπει η ζωή”

Ο Ραίημοντ χαμογέλασε χωρίς να απαντήσει. Ο Μπάτλερ έφυγε διακριτικά.

Ένα ακόμα αψέντι έβαλε στα σωθικά του την ομίχλη του δρόμου. Ο χώρος στο βαρύ σαλόνι με τις πολυθρόνες και τα φανάρια άρχισε να χάνει την σταθερότητά του. Μύρισε το άρωμά της. Ένιωσε την παρουσία της.

“Ναντίν !” ψιθύρισε εκστασιασμένος.

“Γύρισα Ραίημοντ”

“Λατρεμένε μου δαίμονα”

“Γέννημα της ανάγκης σου αγαπημένε”

Την έβλεπε διάφανη εκεί αντίκριστά του. Ώριμη και ποθητή.

“Η Εικόνα των πόθων μου...” της είπε.

“Η φαντασίωσή σου..” απάντησε εκείνη και τον πλησίασε.

“Είσαι εγώ στα μάτια μου Ναντίν”

“Είμαι εσύ στα δικά μου”

Τα φανάρια του γκαζιού λαμπύριζαν παράξενα στα μάτια τους. Η Ομίχλη του Λονδίνου, τα κεριά. Τα μάτια του λάγνα χάιδεψαν τη γυμνή της σάρκα. Ένιωθε “κάτι” να βγαίνει από μέσα του. Ένα άλλο πλάσμα, με τη δική του ύπαρξη.

Θες η λάμψη από το αψέντι, το άρωμα του ξύλου και των βιβλίων, η φωτιά των σωμάτων. Στον ερχομό του βάθους της νύχτας έσμιξαν σε μια αμάχη της υγρής σάρκας.

Και ω ναι τότε, καθώς τα γυμνά σώματα σμιλεύονταν στο χορό τους, ή πράσινη νεράιδα κι οι αμυχές του έρωτα φάνηκαν ολόιδιες με εκείνης, στο λαιμό του.

Οι λέξεις τους ακούστηκαν λες βγήκαν μ’ ένα στόμα:

“Ραίημοντ σε θέλω..!”

“Ναντίν σε ποθώ…!”

Ο Έντουαρντ απρόσμενα χτύπησε την πόρτα. Μια πανέμορφη γυναίκα στάθηκε μπροστά του. Ο Ραίημοντ πουθενά ! Μόνο στα μάτια της ολόιδια εκείνου τον θωρούσαν.

*************************

 “Κάθε ημέρα, και από τις δύο πλευρές της νόησής μου, την ηθική και τη διανοητική, κατευθυνόμουν σταθερά πιο κοντά στην αλήθεια, ότι ο άνθρωπος δεν είναι πραγματικά ένα, αλλά δυο”

Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον

  

Λίγα λόγια για το μικρό αφήγημά μου: Αυτή τη φορά, επέλεξα ένα δραματικό αφήγημα φαντασίας και μυστηρίου, εποχής, για να θίξω το βαρύ ζήτημα του διχασμού της ανθρώπινης ψυχής ειδικά στο θέμα της σεξουαλικότητας και του ερωτισμού. Ποια είναι άραγε η πάλη και ποιες δυνάμεις είναι εκείνες που ο Ραίημοντ διχάζεται στην κυριολεξία, περνώντας από τον κόσμο του ρεαλισμού στον κόσμο της φαντασίωσης και των ονείρων. Και ποια από τις δύο είναι η δική του πραγματικότητα ; Αυτή που ορίζει η φύση του ή άραγε αυτή που αναζητά για να την αναπληρώσει. Γιατί το σώμα του, η ψυχή του γίνεται διχασμένη προβολή μιας άλλης φύσης.

Δυστυχώς δεν μπορώ μέσα σε στενά χρονικά περιθώρια να αναπτύξω αφηγηματικά και σεναριακά μια τέτοια πλοκή. Προσπάθησα όσο μπορούσα εκφραστικά. Η Πηγή της έμπνευσής μου ανήκει στον μεγάλο συγγραφέα Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον, βαθύτατο στοχαστή του σκότους και της διαπάλης της ανθρώπινης ψυχής.

Φίλες και Φίλοι, το 17ο "Παίζοντας με τις λέξεις", το λογοτεχνικό μας δρώμενο στον blogo-χώρο ανήκει και αυτό στην ιστορία. Ένα δρώμενο, που διοργανώνει, επιμελείται και συντονίζει με αγάπη, μεράκι και έμπνευση η Μαρία εδώ:

My Trips on Blog

Το διήγημα που μόλις διαβάσατε, ήταν η προσωπική μου συμμετοχή στον διαγωνισμό. 

Μπορείτε να διαβάσετε και να απολαύσετε όλες τις υπέροχες συμμετοχές εδώ:

Συμμετοχές 1-5

Συμμετοχές 6-14

Συμμετοχές 15-23

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε:

Η Βράβευση και τα αποτελέσματα του διαγωνισμού

Θέλω και από εδώ να δώσω, μία ακόμα φορά, τα συγχαρητήριά μου, στην Μαρία Κανελλάκη, για την ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ που πήρε το εξαίρετο "Άριος Πάγος (*)"

Τα θερμά μου επίσης συγχαρητήρια στην Μαριάννα για το εξαίρετο "Καρδιά μου" και την Αννέτα για την "Αποδόμηση"

Επίσης ιδιαίτερα συγχαρητήρια σε κάθε μία από όλες τις συμμετοχές για την ποιότητα, την συγκίνηση, το πάθος που έδωσαν με τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά τους.