"Τα δώρα της Αρμονίας" (Μυθιστόρημα σε συνέχειες) 7η ανάρτηση

 "Τα δώρα της Αρμονίας"

 "Όσα ποτέ δεν συνέβησαν αλλά ανέκαθεν υπήρχαν"

Σαλούστιος "Περί Θεών και κόσμου"

Μια ματιά στα προηγούμενα

Ανάρτηση 1

Ανάρτηση 2

Ανάρτηση 3

Ανάρτηση 4

Ανάρτηση 5

Ανάρτηση 6

Ο βασιλιάς του Άργους, Άδραστος, θα γνωρίσει, με έναν αναπάντεχο τρόπο τον Τυδέα και τον Πολυνείκη. Τον "κάπρο" και το "λιοντάρι" του χρησμού της Πυθίας, οι οποίοι μέλει να γίνουν οι άντρες εκείνοι, που θα παντρευτούν οι δύο του κόρες, η Δηιπύλη και η Αργεία. Οι δύο χαραγμένες απεικονίσεις στις ασπίδες τους είναι ο συμβολισμός που φέρνει τα λόγια του χρησμού στο λογισμό του βασιλιά. Η μοίρα και η θέληση των Θεών, έστειλε τα δύο νεαρά παλικάρια στην αυλή του και μάλιστα ως αντίμαχους σε μια παρεξήγηση, που λίγο έλειψε να γίνει μοιραία.

Ένα λαμπερό συμπόσιο, που διοργάνωσε ο Άδραστος, θα γίνει η αφορμή της γνωριμίας των δύο νεαρών τόσο με το ευρύτερο βασιλικό περιβάλλον της πόλης όσο και με επιφανείς ανθρώπους του Άργους. Φυσικά, στο επίκεντρο, οι δύο όμορφες κόρες του, για των οποίων τα μάτια ήδη ο Πολυνείκης με τον Τυδέα έδειξαν τις προτιμήσεις και την έλξη τους. Υπήρξε όμως και ένα άλλο βαρυσήμαντο πρόσωπο της πόλης, που τους γνώρισε αλλά ένιωσε μια παράξενη ανατριχίλα στην επαφή του μαζί τους. Κύρια με το πρόσωπο του Πολυνείκη. Και αυτός ήταν ο σεβάσμιος μάντης αλλά και ικανός πολεμιστής, ο Αμφιάραος, ο οποίος για λόγους, που δεν μπορούσε να εξηγήσει, ένιωσε έντονο το βάρος στην καρδιά του από αυτή τη γνωριμία.

Ανάρτηση 7η

2.4  Μια καινούργια ζωή

 Γάμοι

 Η Άνοιξη είχε φορέσει τα γιορτινά της για τα καλά στον Αργίτικο κάμπο. Μέσα στις αυλές και στις στράτες, ως κάτω στη θάλασσα, στις όχθες του Ίναχου, πέρα στους πρόποδες του Αραχναίου, ένα υπέροχο πολύχρωμο χαλί είχε αγκαλιάσει ολάκερη τη γη. Τα δέντρα είχαν ήδη ξεκινήσει να δίνουν τους καρπούς τους και τα ζώα τα δικά τους γεννήματα. Κάτω στο λιμάνι, τα Αργίτικα καράβια πηγαινοέρχονταν στις Κυκλάδες και στην Κρήτη κουβαλώντας κάθε λογής αγαθά.

 Μαζί με τον ερχομό της Άνοιξης η πόλη θα γιόρταζε ακόμα και κάτι άλλο. Κάτι λαμπερό. Διπλή μάλιστα γιορτή που έμελλε να γίνει λίγους μήνες μετά από εκείνο το συμπόσιο στα ανάκτορα του παλατιού. Ο Άδραστος πάντρευε τις κόρες του και όλα στο παλάτι ετοιμάζονταν για τη μεγάλη διπλή γιορτή.

 Στο δώμα της Αργείας επικρατούσε αναβρασμός και κινητικότητα, όπως ακριβώς το ίδιο συνέβαινε και σε εκείνο το διπλανό της αδελφής της. Μαζί με την Δηιπύλη σήμερα ο πατέρας τους, ο ευσεβής βασιλιάς Άδραστος, θα τις παρέδιδε και τις δύο στα χέρια του Πολυνείκη και του Τυδέα.

 “Κάντε γρήγορα κορίτσια! Αργούμε!” πρόσταξε η Ευρυνόμη, η γηραιά  ψυχομάνα των δύο κοριτσιών, που είχε το ρόλο της νυμφεύτριας. Έτρεχε να προφτάσει από δώμα σε δώμα, από διάδρομο σε διάδρομο. Στο δώμα της Αργείας, τρία κορίτσια έφτασαν κουβαλώντας τις κεραμικές στάμνες.

“Φέρατε το νερό;” ρώτησε η Ευρυνόμη. Εκείνες υποκλίθηκαν.

“Από τα νερά του Ίναχου ποταμού κυρά!” Απάντησαν.

“Θαυμάσια” Έκανε η γηραιά γυναίκα και πήγε προς τις στάμνες, “Ετοιμάστε το λουτρό για τη νύφη!” Έδωσε την εντολή της. Αμέσως έβαλε διακριτικά τα δάχτυλα του χεριού της μέσα στην πρώτη στάμνα με το νερό.

“Καλόβολο και γόνιμο να είναι τούτο το νερό κόρη μου! Στου γάμου σου δώρημα και ευλογία των Θεών” ανάδευσε με το χέρι της το νερό στη στάμνα. Σε λίγο πρόβαλε η Αργεία ντυμένη μονάχα με έναν λευκό χιτώνα. Έστεκε στο μέσο του δώματός της τυλιγμένη στο φως.

“Ψυχοκόρη μου Αργεία! Οι Θεοί με αξίωσαν να ρίξω εγώ το νερό του ιερού μας ποταμού στο λουτρό σου για το γάμο σου. Είμαι τόσο συγκινημένη να το ζήσω…” της είπε σχεδόν με δάκρυα στα μάτια. Η Αργεία την κοίταζε στο πρόσωπο ανταποκρινόμενη στα αισθήματά της.

“Το λουτρό είναι έτοιμο Κυρά!”ακούστηκε η φωνή μιας από τις νεαρές κοπέλες.

“Αργεία κόρη μου, το λουτρό σου σε προσμένει… Πήγαινε και τα κορίτσια θα φέρουν το νερό, όπως προστάζουν τα έθιμα και η παράδοσή μας”

 Η Αργεία χαμογέλασε και πήγε προς τα μέσα. Τα νεαρά κορίτσια βγήκαν. Η Ευρυνόμη σήκωσε την πρώτη στάμνα και οι άλλες ακολούθησαν. Σε λίγο το νερό του Ίναχου έβρεχε το γυμνό κορμί της μέλλουσας νύφης όπως όριζαν οι πανάρχαιες εκείνες τελετές. Η Ευρυνόμη συνόδευε το λούσιμό της με ευχές και λόγια  ενώ τα κορίτσια χάριζαν με τις φωνές τους διακριτικά ένα όμορφο γαμήλιο τραγούδι. Ύστερα από λίγο το λουτρό τέλειωσε και η Αργεία έμεινε να προσμένει. Η Ευρυνόμη έφερε ένα μικρό πήλινο αγγείο με μύρο. Με χέρι που έτρεμε από συγκίνηση άρχιζε να την ράνει με το ακριβό νυφικό μύρο.

“Το έκανα πριν και στην αδελφή σου, τώρα και σε σένα! Γόνιμες και καρπερές γυναίκες να γίνετε στο πλάι των αντρών σας”

Ο εξαγνισμός της νύφης είχε πια ολοκληρωθεί.

 Όμορφες στιγμές που έμεναν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη των κοριτσιών. Στιγμές και μνήμες για τον καθένα ξεχωριστά μα και για όλους στο σύνολο. Όλα ήταν έτοιμα. Οι θυσίες για τον εξευμενισμό των Θεών είχαν γίνει. Όπως επίσης και τα αναθέματα από τις δύο αδελφές. Η Αργεία είχε αφιερώσει στην Αφροδίτη ένα δίχτυ που κρατούσε τα μαλλιά της από νεαρή κοπέλα, ενώ η Δηιπύλη στην Ήρα, την πρώτη ζώνη που φόρεσε σαν ήταν κοντά έφηβη. Μαζί με δύο από τα αγαπημένα τους παιδικά παιχνίδια. Από τη στιγμή του γάμου τους και μετά θα γίνονταν πια ολοκληρωμένες γυναίκες. Έτσι τα Πρωτέλεια είχαν τελειώσει.[1]

 Η τελετή θα γινόταν στο κεντρικό αίθριο των ανακτόρων. Οι προσκεκλημένοι ήταν πολλοί. Αλίμονο άλλωστε. Ο αγαπημένος βασιλιάς της πόλης πάντρευε τις κόρες του με δύο παλικάρια. Όλος ο χώρος του παλατιού προς τα νυφικά δώματα ήταν διακοσμημένος με κλαδιά δάφνης και ελιάς ενώ πολλές δάδες είχαν ήδη ανάψει δίνοντας σε εκείνο το ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμμα όψη νυφικής γιορτής. [2]

 Όλα είχαν ξεκινήσει. Η νυφική πομπή. Μπροστά ο πατέρας των δύο κοριτσιών, ο Άδραστος και δίπλα του η γυναίκα του η Αμφιθέη. Ο πατέρας συνόδευε τις δύο κόρες του με φανερή τη συγκίνησή του . Οι δύο νεαρές γυναίκες με τα πρόσωπα σκεπασμένα με το νυφικό πέπλο ζούσαν τη μεγάλη στιγμή της ζωής τους ανάλογα. Πίσω ακολουθούσαν τα άλλα παιδιά του Άδραστου, ο Αμφιάραος με την γυναίκα του την Εριφύλη, η Ευρυνόμη σαν νυμφεύτρια[3] και πλήθος καλεσμένων. Πολλοί κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες γάμου και τραγουδούσαν νυφικά τραγούδια.

 Αμέσως μετά την τελετή, στην άλλη άκρη των ανακτόρων, στην πύλη των νυφικών δωμάτων περίμεναν οι δύο γαμπροί. Ο Πολυνείκης και ο Τυδέας. Ο Άδραστος κοντοστάθηκε λίγα μέτρα μπροστά τους. Οι γυναίκες τους πλέον, τράβηξαν τα πέπλα που διακοσμούσαν το πρόσωπό τους. Ο χώρος γέμισε από φως από την ομορφιά και τα χαμόγελά τους. Ένα φως που απλώθηκε και στα πρόσωπα των αγαπημένων τους.

 Ο Πολυνείκης κράτησε την ανάσα του μπροστά στη θέα της γυναίκας του. Είχαν όλα τελειώσει. Ο γάμος, η τελετή. Ο Ηρόδικος, φίλος τους πια στενός, λίγο πριν τους είχε χαιρετίσει, βγήκε από το δωμάτιό τους αφού τους ευχήθηκε κατά τα έθιμα και έκλεισε την πόρτα τους πίσω του. Απ έξω ακούγονταν για λίγο χαρούμενα τραγούδια για τους νιόνυμφους. Κάτι που συνέβαινε και με τον Τυδέα και την Δηιπύλη.

 Σε λίγο ήταν μόνοι τους, μέσα στην ηρεμία. Η Αργεία έστεκε απέναντί του. Φορούσε ένα κατάλευκο νυφικό φόρεμα σταυρωτό διαγώνια στο λυγερό κορμί της. Ένα φόρεμα χωρίς μανίκια που έκοβε με ένα όμορφο άνοιγμα ψηλά στο λαιμό της. Τα μαλλιά της έπεφταν δεξιά και αριστερά στους γυμνούς της ώμους μπούκλες ενώ στο κεφάλι της φορούσε ένα εξαίρετο διάδημα, κεντημένο με χρυσό σε ελαφρύ κράμα μετάλλου. Ο Πολυνείκης έμενε σιωπηρός μπροστά της εκστασιασμένος από την ομορφιά της αλλά και τη συγκίνηση των στιγμών. Σε μια ξένη πόλη, διωγμένος από τους δικούς του, εξόριστος, ικέτης στο Άργος, εύρισκε ένα καινούργιο λιμάνι και μια γυναικεία αγκαλιά που ήταν έτοιμη να τον δεχτεί με θέρμη. Έκανε μερικά βήματα πίσω. Πάνω στο ξύλινο σκαλιστό τραπέζι ήταν ένα κουτί. Εκείνο το κουτί που πήρε μαζί του ο Πολυνείκης απ τη Θήβα με τα γαμήλια δώρα των προγόνων του. Ένα κουτί που μετρούσε αιώνες ζωής και γενιών ιστορία. Τα δώρα της Αρμονίας, της πρώτης νύφης της Θήβας. Άνοιξε το κουτί με τα πιο πολύτιμα βαρύτιμα δώρα της πατρίδας του με τρεμάμενη συγκίνηση. Κράτησε στο χέρι του το ανεκτίμητο περιδέραιο και το πέρασε στην γυναίκα του πια, την Αργεία. Έσκυψε μπροστά της, την πήρε στην αγκαλιά του και εκεί, στο κάλεσμα της ανοιξιάτικης νύχτας ο Πολυνείκης με την Αργεία γεύτηκαν το πρώτο τους φιλί που σημάδευε το γάμο τους. Ένα φιλί ήρεμο στην αρχή μα στην συνέχεια τολμηρό, ερωτικό και καυτό.

 Πίσω τους  η νυφική κλίνη, ένα μεγάλο ξύλινο κρεβάτι με σκαλιστές άκρες. Στο κεφαλάρι του είχε παραστάσεις με την Θεά Αφροδίτη και τη γέννησή της ενώ στο ποδαρικό του είχε ανάγλυφη τη μορφή της Ήρας της Θεάς του γάμου και της Εστίας, της Θεάς του σπιτιού. Η κλίνη τους ανέδυε ένα εξαίρετο άρωμα και ήταν στρωμένη με όμορφα υφάσματα σε γαλάζιο και λευκό χρώμα.

 Σε λίγο τα χέρια του Πολυνείκη αφαιρούσαν, πρώτα το πέπλο της Αργείας και ύστερα με αργές, τρυφερές κινήσεις τον εξωτερικό της χιτώνα και μετά το φόρεμα. Σε λίγο η νεαρή γυναίκα του έστεκε μπρος του ολόγυμνη. Πίσω στο ανοιχτό τους παράθυρο ο ήλιος έστελνε τη δική του καληνύχτα στο νεαρό ζευγάρι κοκκινίζοντας τον ουρανό ακριβώς όπως είχαν κοκκινίσει τα πρόσωπά τους από τις πρώτες ηδονές του έρωτά τους. Το νυφικό τους κρεβάτι αγκάλιασε τα ολόγυμνα κορμιά τους, που παραδόθηκαν στη θέρμη του έρωτα και των ηδονών, που ξεκινούσε το παρθενικό τους ταξίδι στο σμίξιμό τους. Έκαναν έρωτα όπως η ίδια η ζωή ξέρει να τον ορίζει στους ανθρώπους. Σαν να τον έχουν οι άνθρωποι ορμηνεμένο μέσα στο αίμα τους και στην καρδιά τους. Γαλήνια στην αρχή αλλά μετά με πάθος και αναστεναγμούς. Η Αργεία γίνονταν γυναίκα εκείνη την  όμορφη νύχτα που ξεκινούσε στα χέρια του άντρα της, που είχε μπει μέσα στο κορμί της και στην καρδιά της. Ριγούσε στον κυματισμό της ερωτικής τους επαφής και τα υγρά τους σώματα ταξίδευαν στα μονοπάτια του Θεού Έρωτα στη σκιά της δικής του ιέρειας της Αφροδίτης. Έτσι, μέσα στους υγρούς αναστεναγμούς τους, η νύχτα και ο ύπνος μετά τούς τράβηξαν στην αγκαλιά τους μαζί και τους δυό. Όπως ακριβώς έμελε να ταξιδέψουν από εδώ και πέρα στη ζωή τους.

 Την ώρα που ένας γαλήνιος ύπνος τους είχε πάρει αγκαλιασμένους μετά των οργασμών τους τη δύναμη, πιο πέρα, στο τραπέζι, στο ασημένιο ποτάμι απ το φως του φεγγαριού που έμπαινε από το παράθυρό τους, λαμπύριζε το νυφικό περιδέραιο της Αρμονίας. Στραφτάλιζε με τρόπο παράξενο σαν κάποιες εικόνες από ένα αδιόρατο μέλλον να καθρεφτίζονταν επάνω του. Σαν μια κόκκινη αιμάτινη αναλαμπή να φάνηκε εκεί στο μεγάλο κρύσταλλο που δέσποζε στο κέντρο του.

---

[1]     Πρωτέλεια ήταν η πρώτη φάση πριν τον γάμο

[2]     Η γαμήλια τελετή γινόταν την ώρα της δύσης του ήλιου

[3]     “Νυμφεύτρια” Υπεύθυνη για το γάμο

Αναμνήσεις και Νοσταλγία

 

Η Αργεία ήταν ξαπλωμένη νωχελικά στο ανάκλιντρό της. Έξω στο αίθριο από το σπίτι τους η ζέστη του Αυγούστου ήταν έντονη ακόμα και τις νύχτες. Η νεαρή γυναίκα προσπαθούσε να δροσιστεί με μια ιδιότυπη βεντάλια για να νιώσει καλύτερα. Ο Πολυνείκης φάνηκε κρατώντας στα χέρια του μια πήλινη κανάτα γεμάτη νερό και δύο κούπες.

“Έφερα νεράκι να δροσιστείς” της είπε με χαμόγελο.

“Ω ευχαριστώ, το χρειαζόμουν τόσο” απάντησε.

Άφησε την κανάτα πάνω στο τραπέζι και γέμισε και τις δύο κούπες. Της πρόσφερε το ένα. Η Αργεία το πήρε στα χέρια της και ήπιε με βουλιμία βγάζοντας έναν αναστεναγμό ανακούφισης.

“Νιώθεις καλύτερα;” την ρώτησε. Εκείνη έγνεψε θετικά. Κάθισε δίπλα της φέρνοντας και το δικό του ανάκλιντρο κοντά της. Άπλωσε το χέρι του τρυφερά και έσμιξε με το δικό της. Κοιτάχτηκαν στα μάτια εκφραστικά.

“Πως είναι;” την ρώτησε με ένα βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη.

Του ανταπέδωσε το βλέμμα του με τον ίδιο τρόπο.

“Σε έξι μήνες θα φέρω στον κόσμο το παιδί μας Πολυνείκη!”

Εκείνος στο άκουσμα έκλεισε τα μάτια του.

“Πες το πάλι να το ακούσω” της είπε.

“Το παιδί μας! Δεν είναι υπέροχο; Είναι ένα αίσθημα που νιώθω που… δεν μπορώ να στο περιγράψω, δεν έχει λόγια και ορισμό…”

“Και εγώ δεν μπορώ να το πιστέψω, να το συνειδητοποιήσω ακόμα”

“Ίσως γιατί είναι ακόμα στην αρχή” του απάντησε.

Ο Πολυνείκης έδειξε να αφήνεται στις δικές του σκέψεις. Σαν κάτι να τον βασάνιζε, να τον απασχολούσε. Η Αργεία το πρόσεξε.

“Τι έχεις;” τον ρώτησε.

“Τίποτα!” απάντησε εκείνος επανερχόμενος στο τώρα.

“Είναι μέρες τώρα που σε παρατηρώ άντρα μου. Μια γυναίκα, έστω και νέα δεν γελιέται”

“Τι βλέπεις δηλαδή;” τη ρώτησε.

Η Αργεία ανασηκώθηκε λίγο πιο πολύ στο ανάκλιντρό της.

“Να, είναι φορές που σε βλέπω να χάνεσαι. Να μελαγχολείς. Κάτι αόριστο και αδιόρατο τραβάει τη σκέψη σου μακριά. Άνοιξέ μου την καρδιά σου. Μίλα μου. Τι είναι αυτό που σκουραίνει το πρόσωπό σου;”

“Δεν είναι κάτι σχετικό, θέλω να με πιστέψεις”

“Για να σε πιστέψω πρέπει να μου ανοίξεις την καρδιά σου, εδώ είμαι λοιπόν να ακούσω”

 

Ο Πολυνείκης κινήθηκε αμήχανα από τη θέση του. Σαν να το σκεφτόταν. Ήπιε λίγο νερό, την κοίταξε και μετά άπλωσε το βλέμμα του ψηλά στον έναστρο ουρανό.

“Να… είναι….” προσπάθησε να ξεκινήσει εκείνος.

“Μίλα μου άντρα μου!”

“Ήρθα εδώ στο Άργος Αργεία. Διωγμένος. Ξένος. Με δέχτηκε ο πατέρας σου, γνώρισα τον Τυδέα, έκανα φίλους, γνώρισα εσένα. Κάναμε οικογένεια. Ότι πιο ευλογημένο απ τους Θεούς….”

Τον παρακολουθούσε με φανερή αγωνία να τον ακούσει. Εκείνος συνέχισε:

“Παντρεύτηκα, άνοιξα το σπιτικό μου, τώρα, με το θέλημα των Θεών, θα γίνω πατέρας….κι όμως”

“Όμως;”

“Έχω ένα κομμάτι στην καρδιά μου άδειο Αργεία! Κάποιο κενό με τρώει συνέχεια και κάποιες φορές γίνεται όλο και πιο δυνατό”

“Τι είναι αυτό;” τον ρώτησε ανήσυχη.

“Οι δικοί μου άνθρωποι! Που ήταν η μητέρα μου η Ιοκάστη στις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου; Πού ήταν οι γλυκές μου αδελφές; Η Αντιγόνη μου και η μικρή μου η Ισμήνη. Ακόμα και ο πατέρας μου, ναι αυτός, ο τραγικός Οιδίποδας. Δεν λέω για τον αδελφό μου γιατί για αυτόν είμαι κάτι μισερό”

Η Αργεία έδειχνε να καταλαβαίνει.

“Σε νιώθω άντρα μου. Αυτές τις μεγάλες ώρες της ζωής μας πάντα αναζητούμε τους δικούς μας ανθρώπους”

“Δεν ξέρουν καν που είμαι Αργεία! Πόσο μάλλον ότι παντρεύτηκα ότι περιμένω παιδί, δεν ξέρουν τίποτα!”

“Τουλάχιστον έχεις εδώ σαν δικούς σου τους δικούς μου γονείς” του απάντησε.

“Δεν αντιλέγω. Ο πατέρας και η μητέρα σου άνοιξαν με μιας την αγκαλιά τους. Με τέτοια μάλιστα θέρμη που ακόμα δεν μπορώ να την εξηγήσω”

“Τι μπορώ να κάνω για να απαλύνω αυτό σου το κενό; Σκέφτηκες ποτέ σου Πολυνείκη να τους ειδοποιήσεις που βρίσκεσαι, τι κάνεις. Μήπως πρέπει να το κάνεις;”

“Το σπίτι μου, η πατρίδα μου, η Θήβα…”

Εκείνη έδειξε να πικραίνεται. Το κατάλαβε.

“Συγγνώμη! Οι Θεοί θα με καταδικάσουν αν πω κάτι άσχημο για το Άργος και όλους εσάς, απλά τη δύναμη της νοσταλγίας ήθελα να τονίσω”

“Σου έκανα την πρότασή μου Πολυνείκη. Βρες ένα τρόπο να ειδοποιήσεις την μητέρα και τις αδελφές σου. Στείλε έναν αγγελιοφόρο, τουλάχιστον για αρχή να μάθουν ότι είσαι εδώ”

“Θα το σκεφτώ ναι” της είπε, “Σε ευχαριστώ που συμμερίζεσαι τα συναισθήματά μου”

“Ότι νιώθεις είναι και δικό μου” του είπε.

“Έλα, ας αλλάξουμε κουβέντα” πρόσθεσε εκείνος. Της προσέφερε ένα δροσερό φρούτο. “Κοίτα πόσο υπέροχος είναι ο ουρανός απόψε” είπε προσπαθώντας να καθυποτάξει αυτά τα πικρά νοσταλγικά συναισθήματα που τελευταία είχαν θεριέψει μέσα του. Τα λόγια και η παραίνεση της γυναίκας του ήχησαν στα αυτιά του ενισχυτικά στη σκέψη να βρει μια λύση.

(Συνεχίζεται...)

Εδώ κλείνει η 7η δημοσίευση, αγαπημένες φίλες και φίλοι. Μια καινούργια ζωή έχει ανατείλει για τους δύο, διωγμένους απ' τη γη τους, νέους. Σε μια μεγάλη πόλη, που άνοιξε την αγκαλιά της να τούς δεχτεί. Ένα καινούργιο σίγουρο λιμάνι γι' αυτούς. Η Αργεία, παρά το νεαρό της ηλικίας της, στέκεται, με περισσή ωριμότητα και ευθύνη, δίπλα στην νοσταλγία του άντρα της, προσφέροντάς του εκείνη, μια πρόταση-λύση για την αγωνία του.

Όλα αυτά θα τα δούμε στη συνέχεια, που ακολουθεί. Σας ευχαριστώ αμέριστα για τον πολύτιμο χρόνο και τη διάθεσή σας να αγκαλιάσετε αυτό εδώ το έργο.

Ετυμολογία των ονομάτων

Σήμερα, σας έχω έξτρα "δώρο" στην ανάρτηση. Θα σας παρουσιάσω την ετυμολογία των ονομάτων των χαρακτήρων του μυθιστορήματος. Γνωρίζετε ότι τα αρχαία Ελληνικά ονόματα είχαν σαφή ετυμολογία σε σύνθετες περιγραφές. Για να δούμε λοιπόν τι το ενδιαφέρον κρύβουν:

Κάδμος: Κατά τον Ησύχιο σήμαινε την “ασπίδα” και το “δόρυ”

Αρμονία: Συμμετρία στη σχέση των μερών ενός συνόλου με το ίδιο το σύνολο.

Οιδίπους: “Οιδέω” + “Πους” Ο φέρων πρησμένα πόδια

Ιοκάστη: “Ίον” + “Κάζω” Μενεξές + στολίζω, δηλαδή η μενεξεδοστόλιστη

Αντιγόνη: “Αντί” + “Γίγνομαι”. Αυτή που αντιτίθεται. Σε ευρεία έννοια, αυτή που αμφισβητεί ή είναι ισάξια με τον γεννήτορά της

Ισμήνη: Άγνωστης ετυμολογίας. Κατά μία άποψη, σύνθεση των “Ίσμεν” + “Οίδα” δηλαδή η συνετή

Πολυνείκης: “Πολύ” + “Νείκος” (Φιλονικία) Αυτός που είναι πολύ εριστικός

Ετεοκλής: “Ετεός” + “κλέος” αληθής + δόξα. Αυτός που έχει αληθινή δόξα

Άδραστος: “α” + “διδράσκω” (δραπτετεύω) Αυτός που δεν μπορεί να ξεφύγει

Αμφιάραος: “Αμφί” + “αρά” ευχή. Αυτός που περιβάλλεται από ευχές

Εριφύλη: “έρι” + “φύλον” η έξοχη των γυναικών. Κλειστή και αγέρωχη, δεν την πλησιάζεις εύκολα. Δίνεται με πάθος σε όποιον αγαπά.