"Τα δώρα της Αρμονίας" (Μυθιστόρημα σε συνέχειες) 8η ανάρτηση

 "Τα δώρα της Αρμονίας"

"Όσα ποτέ δεν συνέβησαν αλλά ανέκαθεν υπήρχαν"

Σαλούστιος "Περί Θεών και κόσμου"

Μια ματιά στα προηγούμενα

Ανάρτηση 1

Ανάρτηση 2

Ανάρτηση 3

Ανάρτηση 4

Ανάρτηση 5

Ανάρτηση 6

Ανάρτηση 7

Στην προηγούμενη ανάρτηση παρακολουθήσαμε τους επιβλητικούς, βασιλικούς γάμους, που έντυσαν την πόλη του Άργους στη χαρά και στο κλέος. Ο βασιλιάς Άδραστος, πάντρεψε τις δύο κόρες του, Αργεία και Δηιπύλη με τα δύο παλικάρια, τον Πολυνείκη και τον Τυδέα. Τον "Κάπρο" και το "Λιοντάρι", που έστειλε ο χρησμός της Πυθίας στην αυλή του για να σημαδέψουν την οικογένειά του. 

Δύο ερωτευμένα ζευγάρια, που ο Έρωτας σφράγισε αυτήν την απροσδόκητη γνωριμία αλλά και τη ζωή τους. Μόνο που οι μνήμες μαζί με την νοσταλγία άρχισαν να επισκέπτονται όλο και πιο συχνά τον Πολυνείκη. Η Θήβα και τα αγαπημένα του πρόσωπα, δεν έχουν πάψει ποτέ να ασκούν συναισθηματικά την πίεσή τους πάνω του. Αλλά όχι μόνο αυτό. Είναι και η ιδέα της διεκδίκησης των χαμένων δικαιωμάτων του, που κάνουν όλο και πιο έντονα την παρουσία τους  στη σκέψη του.

Μια νέα έκπληξη

Έχω τη χαρά να σάς ανακοινώσω μία ακόμα έκπληξη. Η δημοσίευση ενός μυθιστορήματος, δεν μπορεί να στερείται μουσικής επένδυσης. Και μια τέτοια απαιτεί χαρισματικές εμπνεύσεις. Και τέτοιες μπορεί να δώσει μια αγαπημένη μας δικτυακή φίλη, δοκιμασμένη καλά σε αυτό το είδος. 

"Στης Γλαύκης το cafe" Η καλή μας φίλη, η Γλαύκη, αναλαμβάνει από σήμερα τη ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ των δημοσιεύσεων. Σε κάθε ανάρτηση, θα έχουμε και το αντίστοιχο βίντεο μουσικής για να συνοδεύει την ανάγνωσή μας. Αρχής γενομένης από σήμερα. Προσωπικά την ευχαριστώ απ' την καρδιά μου για τη διάθεσή της και την τιμή που μού κάνει με τις ποιοτικές επιλογές της.

Ανάρτηση 8η

Κεφάλαιο 2.4 (Συνέχεια)

Σκέψεις λίγους μήνες μετά...

 

Όπως ο περσινός έτσι και ο φετινός Αύγουστος ήταν πάλι ζεστός. Θα αποτελούσε μοναδική εξαίρεση να μην έκαιγε ο τόπος κάθε τέτοιο μήνα εδώ στο Άργος. Ο Άδραστος με την Αμφιθέη είχαν μόλις τελειώσει το γεύμα τους. Ο μεσημεριανός ήλιος ήταν στο απόγειό του, ο τόπος έκαιγε και μάταια ένα ελαφρύ αεράκι από τη θάλασσα αγκομαχούσε να τους δώσει λίγη δροσιά. Ήταν ακόμα καθισμένοι στο τραπέζι.

 “Απόψε είπαν οι κόρες μας θα φέρουν τα μωρά!” του είπε η Αμφιθέη με ένα χαμόγελο πλατύ να απλώνεται στο πρόσωπό της. Ο Άδραστος ένιωσε το πρόσωπό του να φεγγίζει. Η γυναίκα του συνέχισε:

“Η Αργεία με τον Θέρσανδρο και η Δηιπύλη με τον Διομήδη!”

“Τα μικρά μας εγγόνια γυναίκα!” έκανε εκείνος μέσα στη χαρά, “πότε έκλεισαν κιόλας τους έξι μήνες!”

“Ακόμα τα θυμάμαι μωρά στην κούνια” απάντησε η γυναίκα του.

“Ο Πολυνείκης με τον Τυδέα; Δεν θα έρθουν;” τη ρώτησε.

“Θα αργήσουν λίγο γιατί είχαν να ταξιδέψουν μέχρι την Κόρινθο για δουλειές” τού είπε.

Ο Άδραστος σηκώθηκε.

“Οι Θεοί μας έκαναν δώρο δύο άξια παλικάρια για τις κόρες μας, Αμφιθέη. Ο χρησμός ήταν αλάνθαστος. Ο κάπρος με το λιοντάρι. Τα δύο αντίθετα. Που τώρα έγιναν αχώριστοι όσο κανείς”

“Η καλύτερη ευλογία άντρα μου είναι ότι αγαπούν τις γυναίκες τους και είναι αφοσιωμένοι σε αυτές. Αυτό είναι το πιο μεγάλο. Οι κόρες μας είναι ευτυχισμένες”

“Κοίτα πόσο αγαπητοί έγιναν στο Άργος γυναίκα! Μέσα σε τόσο λίγο διάστημα. Σαν να ‘ταν χθες που κόντεψαν να σκοτωθούν στην πύλη μας”

“Και τώρα όλη η πόλη μιλάει για αυτούς! Άξιοι άντρες, δημιουργικοί. Γεμάτοι φίλους και ανθρώπους που τους θαυμάζουν”

“Ζώα, κοπάδια, δέντρα, καρποί. Κάθε λογής γεννήματα περνούν από τα ικανά τους χέρια. Δύο πραγματικά βασιλόπουλα Αμφιθέη. Και δεν είναι μόνο αυτό. Γέμισαν φίλους. Όχι με το φόβο, την υποταγή και την κολακεία του ότι είναι γαμπροί του βασιλιά αλλά με τη δική τους καρδιά”

“Και τώρα τα δυό μας εγγόνια! Αξιωθήκαμε να τα δούμε. Μεγάλη τιμή μάς κάνουν οι Θεοί. Αλήθεια δεν σου είπαν ποτέ τίποτα για τις πατρίδες τους; Δεν τους έχω ακούσει να μιλάνε για αυτές. Δεν νιώθουν την ανάγκη να πάνε εκεί;”

Ο βασιλιάς σοβάρεψε λίγο απότομα. Γύρισε και την κοίταξε.

“Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία όλο και κάποιες κουβέντες διακριτικά άνοιξαν για αυτό το θέμα. Αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι φυγάδες Αμφιθέη. Και για να γυρίσουν πίσω, θα πρέπει να γίνουν πολλά” της απάντησε με νόημα αποφεύγοντας να συνεχίσει.

 Πόσο όμορφα κυλούν τα νερά του ποταμού. Αέναα μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Πόσα χρόνια πριν το γένος των ανθρώπων. Ο Ίναχος ήταν εκεί. Λέγανε οι θρύλοι ότι παλιά ήταν γενάρχης των ανθρώπων μαζί με το γιο του τον Φορωνέα από την Μελία. Πολλοί τον ονόμαζαν “πρώτο άνθρωπο”. Ευεργέτης μαζί και προστάτης στα γκρίζα χρόνια του μεγάλου κατακλυσμού. Μάζεψε τους ανθρώπους και τους έκρυψε ώστε να συγκεντρώσει τα ορμητικά νερά στην κοίτη ενός ποταμού. Έτσι σώθηκε το ανθρώπινο γένος και προς τιμήν του το όνομά του δόθηκε σε αυτόν τον ποταμό. Από τότε, απ την αρχή των χρόνων ως τα σήμερα, τα νερά του κυλούν. Άλλοτε ήρεμα και τραγουδιστά. Άλλοτε ορμητικά και θορυβώδη. Ήταν και φορές που το ποτάμι θύμωνε και η οργή του ξεχείλιζε όλον τον Αργολικό κάμπο σκορπώντας το φόβο αλλά και το σεβασμό. Έτσι πέρασαν τα χρόνια στις ζωές όλων τους.

 Βασιλιάς και γαμπροί

 Τα πρωτοβρόχια του Φθινοπώρου είχαν ήδη κάνει την πρώτη τους εμφάνιση στο Άργος. Η μέρα ήταν βροχερή. Ένας συννεφιασμένος ουρανός από το πρωί είχε σκεπάσει ολάκερη την Αργολίδα ως πέρα κάτω στον ορίζοντα. Μια σιγανή αλλά συνεχής βροχή δρόσιζε την ξεραμένη από την κάψα του καλοκαιριού γη.

 Στο κεντρικό δώμα των ανακτόρων στην πόλη ο Άδραστος βάδιζε σκεπτικός και προβληματισμένος. Δίπλα του έστεκαν οι δύο γαμπροί του, ο Πολυνείκης με τον Τυδέα. Δεν θα είχαν περάσει λίγα λεπτά που οι δυό τους έβαλαν το θέμα του γυρισμού τους στις πατρίδες τους. Ο βασιλιάς κάποια στιγμή γύρισε στον Τυδέα.

“Μέχρι στιγμής άκουσα για τη Θήβα και απ’ τους δυό σας. Εσύ Τυδέα τι σκέπτεσαι να κάνεις στην Καλυδώνα”

Ο γαμπρός του ήρθε προς το μέρος του.

“Πατέρα και βασιλιά μας, εγώ δεν θέλω αυτή τη στιγμή να βάλω σε προτεραιότητα την πατρίδα μου. Ξέρω, ακούγεται παράξενο όλο αυτό αλλά δεν μπορούμε να χειριστούμε δύο υποθέσεις μαζί. Άλλωστε είναι και κάτι άλλο που με κρατάει, προς το παρόν, μακριά από εκεί. Κάτι που με βαραίνει…”

“Τι είναι αυτό;” τον ρώτησε ο Άδραστος αλλά και ο Πολυνείκης ξαφνιάστηκε επίσης.

“Είναι κάτι που θέλω να σας το πω τώρα, κάτι που με κρατά μακριά από την Καλυδώνα”

“Σε ακούμε παιδί μου” είπε ο βασιλιάς.

“Λίγο πριν με διώξουν από την πόλη, είχε γίνει ένα τραγικό ατύχημα στο δάσος. Είχαμε πάει κυνήγι και εκεί….”

Ο Άδραστος με τον Πολυνείκη κοιτάχτηκαν στα μάτια.

“Εκεί σκότωσα με ένα βέλος, χωρίς να τον δω, τον θείο μου τον Αλκάθοο. Αυτό βρήκαν σαν αφορμή οι άνθρωποι του Άγριου να με κυνηγήσουν και να με διώξουν. Δεν έχω συνέλθει ακόμα από αυτό γιατί ο θείος μου με αγαπούσε πολύ και εγώ….”

Ο Άδραστος πήγε κοντά του.

“Εντάξει παιδί μου. Καταλαβαίνω. Ένα τραγικό ατύχημα από αυτά που οι Μοίρες ρίχνουν στο διάβα μας…”

“Θα αγωνιστώ μαζί σας για να γυρίσει ο Πολυνείκης στη Θήβα, αυτή είναι η επιθυμία μου” είπε με σαφήνεια ο Τυδέας προκαλώντας την συγκίνησή τους.

 

Ο Άδραστος στριφογύριζε στην αίθουσα σκεπτικός και προβληματισμένος.

“Από τη στιγμή που βρεθήκατε στα πόδια μου, σε τούτη εδώ την πόλη, διωγμένοι και έρημοι και με τα σημάδια του Λοξία και την ορμήνεια των Θεών ήταν απόφασή μου να σας βοηθήσω και να σας στηρίξω. Σε αυτό δεν έχω καμία αντίρρηση.

“Τι σε προβληματίζει Άδραστε;” ρώτησε ο Πολυνείκης.

“Το να γυρίσεις πίσω και να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου παιδί μου είναι το ένα μέρος. Το άλλο μέρος είναι το πώς. Αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε τι συμβαίνει στη Θήβα. Δεν έχουμε εικόνα. Απ την άλλη, μένοντας με την υπόθεση ότι βασιλεύει ο αδελφός σου, ο γυρισμός σου σημαίνει σύγκρουση. Σημαίνει πόλεμο!”

“Δεν είναι κάτι που το θέλουμε εμείς!” διέκοψε ο Πολυνείκης με πάθος.

“Σίγουρα δεν είναι αλλά στην πράξη αυτό σημαίνει. Και κάτι τέτοιο δεν είναι μια απλή απόφαση παιδιά μου”

Ο Τυδέας μπήκε στην κουβέντα με πάθος και με προτροπές στο βασιλιά.

“Άδραστε, δεν θα κινηθούμε άκριτα χωρίς σκέψη. Θα κοιτάξουμε να διαμορφώσουμε εικόνα τι ακριβώς συμβαίνει στη Θήβα”

“Πως;” ρώτησε εκείνος.

“Θα στείλουμε ανθρώπους δικούς μας από εδώ. Θα πάνε στη Θήβα σαν έμποροι. Δουλειά τους είναι να μας δώσουν εικόνα στην επιστροφή τους για το τι ακριβώς γίνεται στην πόλη. Ύστερα θα αποφασίσουμε το επόμενο βήμα μας”

Στην κουβέντα μπήκε ο Πολυνείκης.

“Υπολόγισε πατέρα ότι αν μπεις μπροστά και πρώτος σε μια τέτοια εκστρατεία θα λάμψεις σε όλους ως ο δίκαιος βασιλιάς που εφαρμόζει τους νόμους και τη δικαιοσύνη. Σκέψου και το άλλο: Πόσο θα δυναμώσει το Άργος από αυτή την επιχείρηση”

“Τι θες να πεις;”

“Θέλω να πω ότι αν γίνω βασιλιάς στη Θήβα, θα έχεις στην ουσία δύο πόλεις στην επιρροή σου. Το Άργος και η ισχυρή Θήβα στην ουσία στην σκιά της βασιλείας σου Άδραστε. Εδώ εσύ και στη Θήβα ο γαμπρός σου. Ποια η διαφορά στην ουσία;”

Ο Άδραστος έδειξε να επηρεάζεται στο άκουσμα αυτού του επιχειρήματος.

“Δεν παίρνονται έτσι ανέξοδα τέτοιες αποφάσεις παιδιά μου. Σε πρώτη φάση ας στείλουμε μια αποστολή στη Θήβα, να δούμε τι γίνεται και σε τι κατάσταση βρίσκονται. Και μετά βλέπουμε”

Ο Πολυνείκης έδειξε κάτι να τον απασχολεί έντονα στη συζήτηση που έκαναν.

“Τι λογισμό έχεις Πολυνείκη; Συμβαίνει κάτι;” τον ρώτησε ο βασιλιάς.

Εκείνος για μια στιγμή έδειξε να βρίσκεται χαμένος στη σκέψη του, ύστερα όμως επανήλθε και απάντησε:

“Πέρασε κάτι από τον νου μου, κάτι που το είχα λησμονήσει μέσα σε όλα τούτα”

“Τι είναι; δεν μπορείς να το μοιραστείς μαζί μας;” ήταν σειρά του Τυδέα να ρωτήσει.

“Φυσικά. Σκέφτομαι ότι πρέπει να βρω τον πατέρα μου!”

Οι άλλοι κοιτάχτηκαν ξαφνιασμένοι.

“Τον πατέρα σου; Τον Οιδίποδα; μα ξέρεις που βρίσκεται;”

“Ναι, είναι στην Αθήνα. Τουλάχιστον αυτό ήξερα. Θα έφευγε εκεί ικέτης μετά τα όσα έγιναν μεταξύ μας;”

“Και πιστεύεις ότι θα σε δεχτεί;” τον ρώτησε με αγωνία ο Άδραστος.

Ο Πολυνείκης έδειχνε προβληματισμένος.

“Ειλικρινά δεν ξέρω. Ίσως…”

“Ίσως τι;” διέκοψε ο Τυδέας.

“Ίσως να ήμασταν σκληροί μαζί του Τυδέα! Βάλαμε τα λόγια και την άποψη του κόσμου μπροστά από το καθήκον μας για αυτόν. Πατέρα μας ήταν. Το κακό που έπεσε στη πόλη, δεν βγήκε απ’ τις δικές του επιλογές. Τραγικό θύμα της μοίρας ήταν. Και εμείς... πέσαμε πάνω του, σκληροί κριτές. Πρέπει να κάνω μια προσπάθεια να τον δω. Να του μιλήσω”

“Αν πιστεύεις ότι για σένα θα αλλάξει κάτι ουσιαστικό φυσικά να τον δεις” πρόσθεσε ο Άδραστος.

“Για μένα ναι είναι σημαντικό. Αφήστε με να το σκεφτώ και θα σας πω τι αποφάσισα” τους είπε.

Ο Τυδέας μπήκε πάλι στη συζήτηση.

“Στο μεταξύ πρέπει και εδώ να ετοιμάζουμε την κατάσταση”

“Δηλαδή;” ρώτησε ο βασιλιάς.

“Να αρχίσουμε να το συζητάμε με αυτούς που θα μπουν μαζί μας σε μια τέτοια προσπάθεια. Και θέλει δουλειά, να τους βρούμε, να τους πείσουμε, να τους κρατήσουμε ζεστούς”

“Και αυτή η δουλειά πατέρα”, είπε ο Πολυνείκης “είναι περισσότερο δική σου”.

“Ας ξεκινήσουμε με την αποστολή στη Θήβα και ναι θα αρχίσω τις επαφές μου”

Κοιτάχτηκαν όλοι μεταξύ τους. Στα μάτια των δύο γαμπρών του έκαιγε η φλόγα της έντασης. Περισσότερο στα μάτια του Πολυνείκη. Άπλωσαν τα χέρια τους. Αυτά ενώθηκαν μεταξύ τους σε μια γροθιά δύναμης και αποφασιστικότητας.

 Οι εφιάλτες του Αμφιάραου

 Ο Αμφιάραος πετάχτηκε από την κλίνη του μουσκεμένος στον ιδρώτα. Μέσα στη νύχτα, μια ακόμα φορά, σκιές, οράματα, όνειρα, έρχονταν να τον ταράξουν. Τον είχαν αφήσει ήσυχο για κάποιο διάστημα αλλά τώρα άρχισαν να κάνουν όλο και πιο συχνή την παρουσία τους ως ενοράσεις. Ανακάθισε. Τον τελευταίο καιρό κοιμόταν στον παράβουστο[1] μόνος του ξέχωρα από την συζυγική του κλίνη με την Εριφύλη.

“Τι έπαθες πάλι;” τον ρώτησε εκείνη έχοντας ξυπνήσει.

Μουσκεμένος στον ιδρώτα και ταραγμένος ήπιε λίγο νερό και προσπάθησε να απαντήσει:

“Είχα καιρό να το ζήσω αυτό αλλά τώρα ήρθε ξανά. Αυτά τα καταραμένα οράματα, τόσο ζωντανά, όλο και πιο σαφή”

“Τι βλέπεις; Τι νιώθεις;”

“Κάτι άσχημο γίνεται. Κάτι που έχει να κάνει με κάποια πρόσωπα εδώ, γνωστά, δικά μας…”

“Δικά μας;”

“Ναι, βλέπω τρείς άντρες, τρεις σκιές, δύο νέοι και ο αδελφός σου!”

“Ο Άδραστος; Τι σχέση μπορεί να έχει εκείνος;”

“Εκείνο που ξέρω είναι ότι κάποιος προσπαθεί κάτι να σου δώσει! Και μετά βλέπω πόλεμο! Αίμα, θάνατο!”

“Εμένα; Να μού δώσει τι; Ποιος; Μήπως πρέπει να ησυχάσεις;” τού είπε προκαλώντας μια μικρή έντονη αντίδρασή του.

“Άκου Εριφύλη. Θέλω να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και τη σκέψη σου. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Αλλά σίγουρα οι Θεοί μού στέλνουν πρόβλεψη. Δεν θέλω να πάρεις τίποτα και από κανέναν, ακούς;” της είπε προκαλώντας την αμηχανία της. Άφησε το σώμα της να πέσει στο κρεβάτι. Το ίδιο έκανε και ο Αμφιάραος. Μέσα του παρακαλούσε σχεδόν ικέτευε τους Θεούς να γίνουν πιο σαφείς στα μηνύματα που, σίγουρα, τού περνούσαν.

---

[1]     Παράβουστος: Εφεδρικό μονό κρεββάτι που υπήρχε στο δωμάτιο ενός ζευγαριού στην Αρχαία Ελλάδα.

(Συνεχίζεται...)

Ετυμολογία των ονομάτων

Σήμερα συνεχίζουμε την ετυμολογία στα δύο νέα ονόματα, που μπήκαν στην πλοκή μας. Στους γιους του Πολυνείκη και του Τυδέα.

Θέρσανδρος: "Θάρσος" + "Ανήρ" Ο θαρραλέος άντρας.

Διομήδης: "Ζευς", γενική "Διός" + "μήδομαι" (σκέφτομαι, συμβουλεύω)  Ο άντρας που έχει Θεϊκή σκέψη και τελεί υπό τις συμβουλές του Δία.