"Το Αρχοντικό της σιωπής" / Κεφ. 9 / (Συμμετοχή στο δικτυακό δρώμενο "Μια Ιδέα-Μια έμπνευση #3)

  "Το Αρχοντικό της Σιωπής"

Δείτε τα προηγούμενα

Κεφάλαιο 1ο

Κεφάλαιο 2ο

Κεφάλαιο 3ο

Κεφάλαιο 4ο

Κεφάλαιο 5ο

Κεφάλαιο 6ο

Κεφάλαιο 7ο

Κεφάλαιο 8ο

Σύνδεση με το προηγούμενο:  Οι έρευνες του Αργύρη Ραιδεστού στον Πειραιά, για την Μαριλίζα Ξένου, προκαλούν στο άγνωστο παρασκήνιο, ανησυχία και κινητικότητα. Η αστυνομία έχει ξεκινήσει τις έρευνές της για τη δολοφονία του Νίκου Διονυσίου, οδηγού του αυτοκινήτου που ευθύνονταν για το τροχαίο στην Βαλεντίνη, που προκάλεσε την αναπηρία της. Στα πλαίσια των ερευνών, κλιμάκιο αστυνομικών επισκέπτεται την Βαλεντίνη για να βολιδοσκοπήσει την τελευταία επικοινωνία με το θύμα όπως και τις τηλεφωνικές κλήσεις της προς αυτό.

Ο δικηγόρος Δημήτρης Ερμόλαος, παραδίδει ιδιοχείρως στη Βαλεντίνη, την αγωγή του θείου της, με την οποία προσβάλει τη διαθήκη της γιαγιάς της, με το σκεπτικό της αθέμιτης επιρροής της ίδιας προς αυτήν. 

Η μητέρα της, Ελένη Καψή, επισκέπτεται τον αδελφό της και έχει μαζί του ένα φορτισμένο και συγκρουσιακό τετ-α-τετ με θέμα τη στάση και συμπεριφορά του απέναντι στην κόρη της. 

Τέλος, ο Αργύρης, θα δεχτεί ένα τηλέφωνο από την Ανθή Βαλάσκου, φίλη της Μαριλίζας από το παρελθόν. Στην πρώτη συζήτηση μαζί του, θα τον ενημερώσει ότι η νεαρή γυναίκα ήταν έγκυος.

Κεφάλαιο 9

Η αλήθεια για τη Μαριλίζα Ξένου

Ο Αργύρης προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς άκουσε από την συνομιλήτριά του. Κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα τη Βαλεντίνη δίπλα του, η οποία προσπαθούσε να συμμετάσχει σε αυτό που γινόταν.

“Τι…. Ακριβώς είπατε;” ρώτησε ξανά για να βεβαιωθεί ότι άκουσε σωστά.

“Η Μαριλίζα όταν ήρθε να νοικιάσει σε μένα ήταν έγκυος στους πρώτους μήνες!”

“Πώς το ξέρετε… θέλω να πω…”

“Μα το είδα κύριε Ραιδεστέ, τι πάει να πει πώς το ξέρω; Σε μένα πέρασε όλη την περίοδο της εγκυμοσύνης της…”

Η Βαλεντίνη έκανε ένα νόημα απορίας στον Αργύρη. Εκείνος δεν ήξερε πώς να το χειριστεί. Πλέον συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα έπρεπε να βγουν στο φως. Ενεργοποίησε την ανοιχτή ακρόαση με ότι αυτό σήμαινε.

“Σάς παρακαλώ πολύ, μπορείτε να μού πείτε τι ακριβώς είχε συμβεί τότε σε σάς;”

“Ένα πρωί ήρθε στο σπίτι μου μια νεαρή κοπέλα…”

“Μόνη;”

“Ναι, μού είπε ότι έμαθε στη γειτονιά ότι νοίκιαζα το παλιό σπιτάκι στην αυλή. Ενδιαφέρθηκε και με παρακάλεσε να της το νοικιάσω.. Την είδα μαζεμένη, μού έβγαλε κάτι ανθρώπινο, κάτι… πώς να το πω, κυνηγημένο.. Συζητήσαμε τα τυπικά και συμφωνήσαμε. Έτσι η Μαριλίζα Ξένου μπήκε στην αυλή μου σαν νοικάρισα”

“Και λοιπόν;”

“Είχε μια υγεία εύθραυστη αλλά το κυριότερο η ψυχολογία της ήταν άθλια. Κάτι σοβαρό είχε συμβεί στη ζωή της και το να ανοιχτεί δεν ήταν και το πιο εύκολο…”

“Την επισκέφτηκε κανείς; Κάποιος άντρας ίσως; Είδατε κάποιον ή κάτι;”

“Όχι! Δεν ξέρω έξω από το σπίτι της τι έκανε αλλά εδώ, όχι! Προσπαθούσα να την πλησιάσω, να την βοηθήσω, να μού μιλήσει, να ανοιχτεί…”

“Και;”

“Το κατάφερα, δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το κορίτσι έβγαλε και σε μένα τον καλύτερο εαυτό μου και ίσως αυτό βοήθησε. Μού είπε ότι δούλευε σε ένα μαγαζί στον Πειραιά και είχε μια ερωτική απογοήτευση με έναν άντρα, που τον πίστεψε απόλυτα αλλά… κάτι δεν πήγε καλά… Μάλιστα έβγαζε ένα είδος απόλυτης απογοήτευσης…”

Η Βαλεντίνη και η μητέρα της, δίπλα, άκουγαν συγκλονισμένες τα όσα αφηγούταν η Ανθή και ένιωθαν σαν ένα κομμάτι του παλιού τους κόσμου να σπάει, να βουλιάζει και κάτι άλλο να αναδύεται από αυτόν. Ειδικά όταν η γυναίκα προχώρησε την αφήγησή της:

“Την έβλεπα που υπέφερε στην υγεία της. Και τότε… τότε μου το είπε! Ήταν έγκυος τριών μηνών…”

“Πότε γίνονται όλα αυτά;” ρώτησε ο Αργύρης.

“Λίγο πριν τη χούντα, ήταν το 1967…”

“Σάς μίλησε με λεπτομέρειες; Θέλω να πω για τον πατέρα;”

“Μού είπε τα πάντα κύριε Αργύρη, όλα! Για τη δική της προσωπική ζωή, τους γονείς της, τη δουλειά της. Τη γνωριμία της με τον καπετάνιο, έναν άντρα που αγάπησε και δέθηκε μαζί του χρόνια, έναν παντρεμένο όμως, που στο τέλος έκανε την επιλογή του…”

“Σάς είπε όνομα;”

“Όχι…”

“Λοιπόν;”

“Ο καπετάνιος έμαθε την εγκυμοσύνη της φυσικά. Της είπε ότι η επιλογή του ήταν το σπίτι του και η γυναίκα του. Θα αναλάμβανε τις ευθύνες του αλλά για εκείνον προτεραιότητα ήταν η οικογένειά του”

“Τι εννοείτε θα αναλάμβανε τις ευθύνες του”

“Θα σάς πω στη συνέχεια γι αυτό”

“Ωραία συνεχίστε...”

“Η Μαριλίζα είδε τον κόσμο της να βουλιάζει. Δεν παρακάλεσε, δεν έκανε σκηνές, έτσι μού είπε τουλάχιστον. Δεν ξέρω. Εκείνος της έδωσε λεφτά! Αρκετά χρήματα αλλά εκείνη, περήφανη, δεν τα δέχτηκε, του τα γύρισε πίσω… Κύριε Αργύρη, ότι σάς λέω είναι δικά της λόγια, έτσι; Εγώ δεν γνωρίζω τι είχε προηγηθεί…”

“Ναι, κυρία Άνθή, άλλωστε κανείς δεν θα σάς ζητήσει το λόγο, συνεχίστε σας παρακαλώ”

“Η Ανθή έκανε δύσκολη εγκυμοσύνη. Και γέννησε!”

Η φωνή της γυναίκας στο τηλέφωνο μαζί με αυτήν του Αργύρη ήταν το μόνο που ακούγονταν εκείνες τις στιγμές στο σπίτι. Η Βαλεντίνη και η Ελένη δίπλα μαζί με τον Ιάκωβο, που ήρθε έμεναν στήλες άλατος να αλληλοκοιτάζονται χλωμοί, βουβοί και συγκλονισμένοι. Η Μαριλίζα Ξένου, γέννησε ένα παιδί. Η ερωμένη του πατέρα και παππού… Ένα παιδί.

“Πού έγινε αυτό, ξέρετε;” ρώτησε ο Αργύρης.

“Στης Έλενας εδώ στην Αθήνα, το 1968, ένα αγοράκι…”

Η αγωνία είχε φτάσει στο κόκκινο

“Πού βρίσκεται, τι έγινε αυτό το παιδί;”

“Πριν τη γέννα, η Μαριλίζα είχε προσπαθήσει να μιλήσει στον άντρα αυτόν, στον πατέρα του παιδιού της. Τον πήρε πολλές φορές τηλέφωνο από εδώ μπροστά μου αλλά δεν δέχτηκε να της μιλήσει. Κάποια στιγμή πρέπει να βγήκε στη γραμμή και η γυναίκα του και η Μαριλίζα έκοψε κάθε επαφή”

“Αυτό που μου λέτε τώρα αφορούσε πριν τη γέννα. Μετά; Εσείς το είδατε το μωρό; Θέλω να πω την επισκεφτήκατε στο μαιευτήριο;”

“Φυσικά, δεν θα την άφηνα μόνη, είχε γίνει κομμάτι της ζωής μου πια αυτό το κορίτσι…”

Η Ελένη Καψή πιο δίπλα είχε μείνει πραγματικά συγκλονισμένη με όσα άκουγε. Όπως και ο Ιάκωβος αλλά και η Βαλεντίνη. Ένα παιδί λοιπόν, ένα νόθο παιδί του πατέρα της Ελένης. Ένας ετεροθαλής αδελφός της, με λίγα λόγια. Ένας θείος για τη Βαλεντίνη. Όλη η ζωή τους ξαναγράφονταν εκεί στην τηλεφωνική αυτή συνομιλία, που συνεχιζόταν αμείλικτη. Η αλήθεια για τη Μαριλίζα Ξένου, ερχόταν στο φως με πάταγο.

“Μετά τη γέννα; Έγινε κάτι παράξενο;”

“Έγιναν πολλά κύριε Αργύρη! Πάρα πολλά!”

“Δηλαδή…”

“Ο άντρας αυτός την επισκέφτηκε στο μαιευτήριο, δύο μέρες μετά τη γέννα…”

“Τον είδατε;”

“Όχι, η Μαριλίζα μού τα είπε μόλις επέστρεψε σπίτι με το μωρό”

“Ποιος τον ενημέρωσε;”

“Η Μαριλίζα αλλά δεν ξέρω το πώς, μη με ρωτάτε… Γύρισε σπίτι με το μωρό! Ένα γλυκούλι όμορφο μωρό. Όμως δεν γύρισε με το μωρό μόνο…”

“Τι θέλετε να πείτε;” ρώτησε ο Αργύρης και όλων οι καρδιές κρεμάστηκαν στο ηχείο του τηλεφώνου.

“Η Μαριλίζα έφερε μαζί της ένα φάκελο, έναν κλειστό φάκελο. Μού τον παρέδωσε και μού είπε να τον κρύψω στο πιο ασφαλέστερο σημείο που μπορεί να είχε. Να τον φυλάω σαν τα μάτια μου”

“Τι αφορούσε όλο αυτό σάς είπε;”

“Όχι! Όμως μού είπε ότι αυτός ο φάκελος περιέχει κάτι που αφορά το ίδιο το μωρό της. Κάτι που δένεται με τη ζωή του…”

Ο Αργύρης πήρε την απόφασή του χωρίς περιστροφές. Δεν υπήρχαν περιθώρια για παλινδρομήσεις.

“Κυρία Ανθή, πείτε μου σάς παρακαλώ, πού μπορώ να σάς βρω στην Αθήνα. Να κρατήσω το κινητό σας αυτό εδώ και να συναντηθούμε”

Συνεννοήθηκαν με την ώριμη γυναίκα. Θα την καλούσε μόλις έφτανε στην Αθήνα. Η συνομιλία έληξε και όλοι έμειναν για ένα διάστημα μέσα στη σιωπή.

“Ήσουν δέκα επτά χρονών κοπέλα όταν ήρθα σπίτι σας, Ελένη μου. Ήταν το 1978. Οκτώ χρόνια μετά τα γεγονότα που μάς είπε αυτή η γυναίκα. Δεν ήταν τέτοια η σχέση μου στο σπιτικό σας για να μπορέσω να καταλάβω τι συνέβαινε στον πατέρα σου. Να κρίνω κάποια του αντίδραση, να μοιραστεί μαζί μου κάποιες κουβέντες. Δυστυχώς είμαι στο σκοτάδι. Βέβαια μετά, τον έπιανα μερικές φορές να μελετάει διάφορα στο γραφείο του με περισυλλογή αλλά πού να πάει το μυαλό μου…” σχολίασε ο Ιάκωβος.

“Αργύρη παιδί μου θέλω να έρθω μαζί σου…” πετάχτηκε η Ελένη.

“Και η Βαλεντίνη;” ρώτησε ο Αργύρης.

“Η Βαλεντίνη πρέπει να μείνει εδώ. Τρέχουν ζητήματα μεγάλα εδώ πέρα και θα έχει εξελίξεις”

Αργά το βράδυ, σαν έμειναν μόνοι ο Αργύρης με τη Βαλεντίνη, την έβλεπε μελαγχολική και με βαριά διάθεση.

“Τι σκέφτεσαι;” τη ρώτησε.

“Πόσα άλλαξαν μέσα σε λίγες μέρες, το συνειδητοποιείς; Δεν έχω ακόμα καλά-καλά προλάβει να χωνέψω τα γεγονότα, Αργύρη”

“Σε καταλαβαίνω”

“Το σπίτι μας, η οικογένειά μας, όλα ήταν σκεπασμένα σε κάτι ψεύτικο…Η εικόνα που είχαμε αλλάζει. Και εγώ… εγώ βρίσκομαι καθηλωμένη εδώ σε αυτό το διάολο σαν αγρίμι στο κλουβί. Δεν ξέρω πια σε ποια πλευρά να ρίξω το βάρος μου, στο πρόσωπο του θείου μου; ή στο παρελθόν του παππού μου;”

Ο Αργύρης κράτησε τρυφερά το χέρι της και την τράβηξε κοντά στην αγκαλιά του.

“Θα σου πω κάτι, αγάπη μου, που ίσως σου φανεί παρεξηγήσιμο. Δεν ξέρω γιατί δεν νιώθω θυμό για τον παππού σου. Θα μου πεις… έξω απ’ το χορό είσαι, δεν έχεις εξ αίματος σχέση αλλά σαν άνθρωπος δεν νιώθω κάτι έντονα αρνητικό… Προς Θεού, δεν λέω ότι αυτό που έγινε ήταν σωστό. Οι ευθύνες του ήταν πολύ μεγάλες αλλά η δύναμη του έρωτα και της αγάπης πολλές φορές δεν ακολουθεί τις νόρμες της συμβατικής μας ζωής. Εγώ νιώθω κάτι σαν δέος, μια θλίψη, ένα μεγάλο κρίμα. Μπορείς να πεις και μια συμπόνοια. Για όλους. Για το Στέφανο Καψή, για τη Μαριλίζα, που ίσως ήταν το πιο αθώο θύμα αυτής της ιστορίας, τη γιαγιά σου….”

“Αργύρη, ένα παιδί! Ζει; Υπάρχει; Λογικά πρέπει να ζει και σήμερα θα είναι κοντά στα εξήντα. Ξέρει άραγε; Πού μεγάλωσε, πως;”

“Λογικά δεν ξέρει τίποτα αλλά πρέπει πρώτα να μάθουμε”

“Δεν είμαι κριτής κανενός, Βαλεντίνη! Ζούμε με τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας, τα πάθη και τις ευθύνες μας. Αυτή είναι η μοίρα μας”

Αφέθηκε στην εκφραστική αγκαλιά του. Την ένιωθε όσο ποτέ τόσο ασφαλή, τόσο έμπιστη. Το δικό της λιμάνι.

Στο κυνήγι των αποκαλύψεων

Η Ανθή Βαλάσκου κόντευε στα ογδόντα της. Ο χρόνος πάνω της είχε τα σημάδια του. Απλή γυναίκα του μόχθου και της λαϊκής οικογένειας. Υποδέχτηκε τον Αργύρη αλλά και την Ελένη Καψή στο απλό της σπιτάκι.

“Δεν αποχωρίζομαι τη γειτονιά μου”, τους είπε. “Στα Πετράλωνα γεννήθηκα εδώ θέλω και να κλείσω τα μάτια μου, εδώ στο πατρικό μου. Τα παιδιά μου ζουν στα σπίτια τους αλλά είναι κοντά μου και αυτό είναι σημαντικό. Αυτό που έζησα τότε με εκείνη τη ρημαγμένη κοπέλα, σημάδεψε τη ζωή μου. Πώς είναι να είσαι μια γυναίκα, έγκυος, αστεφάνωτη, χωρίς τους γονείς σου, χωρίς κανέναν δικό σου στην εποχή του 1970. Μπορεί να μιλάμε για λαϊκές γειτονιές και ναι για φιλότιμο και καλά κάνουμε αλλά υπήρχε και η άλλη πλευρά. Της ατίμωσης, της αποξένωσης…”

Η Ελένη, ένιωσε την ανάγκη ότι έπρεπε να δώσει εξηγήσεις στην απλή εκείνη γυναίκα για το λόγο του ενδιαφέροντός τους.

“Κυρία Ανθή, πρέπει να σου πω κάποια πράγματα γιατί θέλω να ξέρεις με ποιους ανθρώπους μιλάς. Δεν μπορούμε πια να κρυβόμαστε. Ονομάζομαι Ελένη Καψή και είμαι ...κόρη του ανθρώπου που για ένα διάστημα ήταν μαζί του η Μαριλίζα”

Η γηραιά γυναίκα ένιωσε έκπληξη και συγκίνηση. Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της.

“Τι λες παιδί μου! Θες να πεις ότι εκείνος ο καπετάνιος ήταν πατέρας σου;”

“Ναι, κυρία Ανθή, από την νόμιμη φυσικά γυναίκα του. Και έχω και μια κόρη. Εδώ ο Αργύρης είναι ο σύντροφός της”

“Θεέ μου τι μπορεί να σου σκαρώσει η ζωή, αν είναι δυνατόν” γόγγυξε η Ανθή.

Ο Αργύρης έβγαλε από το πορτοφόλι του τις δύο φωτογραφίες που είχαν βρει στο γραφείο. Τη Μαριλίζα και τον Στέφανο Καψή.

“Κυρία Ανθή, μιλάμε για αυτά τα δύο πρόσωπα;”

Η ηλικιωμένη γυναίκα πήρε στα χέρια της τις δυο φωτογραφίες. Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν ελαφρά. Ένας κόμπος δέθηκε στο λαιμό της, η συγκίνησή της ήταν εμφανής. Στάθηκε περισσότερο στη φωτογραφία της Μαριλίζας.

“Κορίτσι μου γλυκό, τι παράξενο! Εκείνη την εποχή ήμασταν συνομήλικες, φίλες, ενώ τώρα, για δες! Είναι σαν να μιλάω στην κόρη μου. Ναι, αυτοί είναι και οι δυο τους”

“Κρεμόμαστε από το στόμα σου Ανθή, μίλησέ μας…” είπε η Ελένη.

“Η Μαριλίζα γέννησε όπως σάς είπα. Το μικρό αγοράκι το έφερε εδώ. Στο μαιευτήριο, την επισκέφτηκε ο πατέρας σας κυρία Ελένη και εδώ εκείνη ήρθε με το φάκελο που σάς είπα. Δεν τον άνοιξα ποτέ! Ήταν σφραγισμένος αλλά μού έδωσε να καταλάβω ότι ήταν τα πάντα για το μωρό της. Ήταν σε απόγνωση, δεν ήξερε τι να κάνει με το μωρό. Από το μαιευτήριο της είπαν να πάει στο κέντρο βρεφών “Η Μητέρα”, να μιλήσει με μια κοινωνική λειτουργό να τη βοηθήσει. Την επισκέπτονταν τακτικά. Όλα αυτά όμως δεν κράτησαν πολύ…”

“Γιατί;” πετάχτηκε ο Αργύρης

“Γιατί η υγεία της επιδεινώθηκε απότομα. Σχεδόν κατέρρευσε”

“Τι έπαθε;”

“Τα πνευμόνια της χάλια μαύρα… δεν πρόλαβε να βαφτίσει το μωρό. Δεν την πρόλαβαν στο νοσοκομείο, μια νύχτα του χειμώνα κάπου στα 1969, ότι είχε χρονίσει το μωρό, έκλεισε τα μάτια της για πάντα…”

Η κυρία Ανθή σταμάτησε. Είχε ανάγκη από μια διακοπή να πάρει ανάσα, να πιει λίγο νερό, να ξεπεράσει τον ερχομό των αναμνήσεων. Η Ελένη πήγε κοντά της, της έσφιξε τα χέρια.

“Αν ενοχλούμε να σταματήσουμε, κυρία Ανθή, δεν θέλουμε να σάς κάνουμε κακό”

“Όχι κόρη μου. Καλό κάνει και σε μένα να τη θυμηθώ πάλι γιατί την είχα λησμονήσει, κακά τα ψέματα. Έτσι έφυγε στα νιάτα της, η Μαριλίζα! Τουλάχιστον ήμουν εγώ κοντά της”

“Το μωρό τι απέγινε;” ρώτησε ο Αργύρης.

“Ναι… ας πούμε ότι η Μαριλίζα έζησε μέσα απ’ το μωρό της. Το πήραν στο ίδρυμα, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, καταλαβαίνετε…”

“Απόλυτα κυρία Ανθή…”

“Δεν ήξερα τότε τον πατέρα του, μόνο η φωτογραφία του υπήρχε για μένα, ήταν τόσο διακριτική που κρατούσε το όνομά του μονάχα για εκείνη. Φοβόταν ότι αν μάθαινα κάτι γι’ αυτόν θα πήγαινε να τον αναζητήσω και δεν ήθελε. Ήταν τόσο διακριτική. Σεβάστηκε την οικογένειά του όσο κανείς. Πήγα λίγες φορές στο “Μητέρα”, το έβλεπα το μωρό, ήταν σε καλά χέρια. Αλλά όπως ξέρετε, σε αυτές τις υποθέσεις τα δίνουν για υιοθεσία. Έμαθα ότι το πήρε μια οικογένεια ενάμιση χρόνο μετά…”

“Έχουμε όνομα, κυρία Ανθή;”

“Όχι παιδιά μου, δεν μου έδωσαν τέτοια στοιχεία, καταλαβαίνετε, είναι απόρρητα…”
“Αυτό το έγγραφο που ανέφερες πριν, κυρία Ανθή, τι απέγινε;”

“Θεώρησα καλό να το παραδώσω στους ανθρώπους του ιδρύματος. Νομίζω είναι κάτι που προφανώς αφορά το μωρό της. Αλήθεια τώρα πού να βρίσκεται; Να ζει; Να ξέρει κάτι από την ιστορία του; Ή οι καινούργιοι του γονείς του έκρυψαν τα πάντα…”

Κούνησε το κεφάλι της συγκινημένη.

“Δεν έχω τίποτα άλλο να σάς πω, αυτή ήταν η ιστορία της Μαριλίζας. Θέλω μια χάρη από σάς”

“Πές μας ότι θέλεις…”

“Να κάνετε ένα τρισάγιο για την ψυχούλα της, να ανάψετε ένα κεράκι στη μνήμη της…”

“Σού δίνω το λόγο μου ότι θα γίνει”, ακούστηκε συγκινημένη η Ελένη.

“Αλήθεια ο πατέρας σου ζει, παιδί μου;”

“Όχι τώρα πια, έχει φύγει από το 2013, έζησε τα χρόνια του…” απάντησε η Ελένη νιώθοντας κάτι σαν τύψεις να βαραίνει επάνω της.

“Και να ξέρεις που μού έλεγε στα γεράματά του ότι κόρη μου έχω μετανιώσει πικρά για πράγματα που έχω κάνει… Να λοιπόν ποια ήταν αυτά τα πράγματα” πρόσθεσε.

Έτσι η Ελένη Καψή, κόρη του Στέφανου και της Βαλεντίνης, έμαθε τη μεγάλη αλήθεια για την παράλληλη σχέση του πατέρα της και το γιο του. Και μαζί μ’ αυτήν, φυσικά και ο Αργύρης. Αποχαιρέτισαν με συγκίνηση τη γηραιά εκείνη γυναίκα και την ευχαρίστησαν με όλη τους την καρδιά.

“Σάς παρακαλώ…”, τους είπε, “αν μάθετε κάτι για το παιδί αυτό, μού υπόσχεστε ότι θα μού το πείτε; Νιώθω ότι έχω και εγώ ένα κομμάτι αγάπης απ’ την καρδιά μου αφημένο πάνω του”

“Σας δίνουμε το λόγο μας κυρία Ανθή, άλλωστε νομίζω και εμείς θέλουμε να κρατήσουμε ένα δίαυλο επικοινωνίας μαζί σας” είπε ο Αργύρης.

“Να...ξέρετε, έφυγε κι από εμένα ένα μεγάλο βάρος! Το κουβαλούσα στη ζωή μου. Κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί για αυτό το όμορφο κορίτσι. Ήταν κάτι που με πλήγωνε αυτό. Τώρα όμως… η παρουσία σας έφερε μια λύτρωση. Είναι σαν να βρήκε η ψυχή της ένα μικρό λιμάνι. Πιστεύω δεν της κρατάτε κακία, ε κυρία Ελένη;”

“Ο χρόνος κυρία Ανθή, γιατρεύει τα αγκάθια που πλάθει το εγώ μας. Η κτητικότητά μας μαραζώνει, σβήνεται στο χρόνο...”

Ο Αργύρης, είδε τις δυο γυναίκες να πέφτουν η μια στην αγκαλιά της άλλης. Μια στιγμή φορτισμένη όσο λίγες στη ζωή του. Χαιρέτισαν τη γυναίκα και έφυγαν. Έκαναν ώρα να μιλήσουν στο δρόμο της επιστροφής. Μια παράξενη σιωπή τους είχε τυλίξει μέσα στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Αργύρης. Το βλέμμα της Ελένης Καψή, ήταν έξω από το παράθυρο, καρφωμένο σε ένα μόνο σημείο. Άραγε ποια σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό της; Ποιο συναίσθημα βάραινε στην καρδιά της;

“Θέλετε να την προχωρήσουμε αυτήν την ιστορία, κυρία Ελένη;” ρώτησε εκείνος διστακτικά.

“Ως το τέλος, παιδί μου! Άλλωστε μπορεί να αλλάξει τα πάντα στη ζωή όλων μας”

“Επόμενος λοιπόν προορισμός μας, το Κέντρο βρεφών”

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Πήρε το κινητό της τηλέφωνο να ενημερώσει με λεπτομέρειες τη Βαλεντίνη.

Ο Ανδρέας Καψής οργανώνεται

Η Βαλεντίνη, πληροφορήθηκε εμβρόντητη και την νεώτερη αλήθεια για τη γυναίκα εκείνη που δέθηκε με τον παππού της τα παλιά εκείνα χρόνια. Ένιωθε πλέον καθαρά ότι η υπόθεση αυτή είχε πολύ μεγαλύτερη “ουρά” από όσο φανταζόταν. Μάλιστα τις τελευταίες μέρες είχε μονοπωλήσει απόλυτα το ενδιαφέρον της. Η ενημέρωση όμως που πήρε από τον άνθρωπο, που χειρίζονταν την υπόθεση της διαθήκης της γιαγιάς της, ήρθε να προσθέσει μια ακόμα ταραχή στο συναισθηματικό της κόσμο.

Ο Δημήτρης Ερμόλαος, ο δικηγόρος της υπόθεσης, την ενημέρωσε, ως όφειλε, με τις νομικές ενέργειες του θείου της. Ο Ανδρέας Καψής, δεν έμενε ανενεργός στο κομμάτι αυτό.

“Οφείλω να σας πω κ. Βαρθαλίτη…” , τόνισε στην επικοινωνία του μαζί της ο Ερμόλαος, “...ότι ο θείος σας οργανώνει την υποστήριξη της προσβολής της διαθήκης. Και το λέω, με λύπη μου, γιατί είμαι στη δύσκολη αυτή θέση να σας το κοινοποιώ”

“Και με τι τρόπο κ. Ερμόλαε, ο πελάτης σας, θα υποστηρίξει την προσβολή, πράγματι είμαι πολύ περίεργη να μάθω”

Ο Ερμόλαος έδειξε λίγο ενοχλημένος.

“Θα ήθελα λίγο τον όρο, ο πελάτης μου, να τον αποφεύγουμε στις μεταξύ μας συνομιλίες. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι εγώ είμαι αυτός που χειρίστηκα και την υπόθεση της κατάθεσης της διαθήκης”

“Ας προχωρήσουμε κ. Ερμόλαε, αυτήν την εποχή, παίζουμε πολύ με τις λέξεις και αυτό είναι κάτι που αρχίζει και με ενοχλεί αφόρητα”

“Το προσπερνώ…”

“Να το προσπεράσετε και να με ενημερώσετε σάς παρακαλώ. Και θα ήθελα να το κάνετε και νομότυπα, με όλες τις διαδικασίες, όπως προβλέπεται”

Ο δικηγόρος συγκράτησε την ενόχλησή του προχωρώντας.

“Ο θείος σας...”

“Ο κ. Ανδρέας Καψής, παρακαλώ, ο αντίδικος… είπαμε κ. Ερμόλαε, τυπικά όπως προβλέπεται”

Η αποφασιστικότητα της Βαλεντίνης ήταν τέτοια, που εκτός από την κρυφή ενόχλησή του, κατάλαβε πλέον εμφαντικά ότι απέναντί του είχε μια προσωπικότητα, που δεν γινόταν κανείς να την αγνοεί.

“Ο κ. Καψής, λοιπόν, έχει αρχίσει και βολιδοσκοπεί μέλη της οικογένειάς σας, συγγενείς σας ή στενούς οικογενειακούς φίλους, από τους οποίους θεωρεί ότι θα εκμαιεύσει τη μαρτυρία τους στην υποστήριξη της άποψής του ότι, χειραγωγούσατε πνευματικά τη μητέρα του και την οδηγήσατε στην τελική της ενέργεια. Και μιας και μιλήσατε έτσι προηγουμένως, να σάς πω ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να σάς ενημερώσω τυπικά, όμως το κάνω! Θα μπορούσατε να δείτε αυτά τα ονόματα ξαφνικά μπροστά σας χωρίς καν ενημέρωση. Όμως το κάνω και αυτό είναι το μήνυμά μου σε σάς”

Ήταν η προσπάθειά του να “απαντήσει”, κατά κάποιο τρόπο, στην επίθεση της Βαλεντίνης.

“Και πρέπει να γνωρίζετε ότι είναι καθαρά προσωπικές του αποφάσεις όλες αυτές οι ενέργειες”, της είπε, με νόημα, πριν αποχωρήσει έχοντας ακολουθήσει κάποιες άλλες κοινοποιήσεις των σχετικών εγγράφων.

Αποχώρησε αφήνοντας τη Βαλεντίνη να αναρωτιέται, μια ακόμα φορά, για την τακτική αυτού του ανθρώπου. Η διακριτικότητά του, η έκδηλη μετριοπάθεια, η συναινετική του στάση δεν έμενε απαρατήρητη από την ίδια. Έψαχνε μερικές φορές να σκέφτεται αν κρύβεται κάτι άλλο πίσω από τις κουρτίνες της σκηνής. Όμως το θέμα της δεν ήταν ο Δημήτρης Ερμόλαος, αλλά ο θείος της και οι ενέργειές του. Θα έφτανε λοιπόν ως εκεί; Να προσεγγίσει μέλη της οικογένειας και να τα πετάξει μέσα στη διαμάχη του; Να τα επηρεάσει; Και η ηθική δεν είχε θέση σε όλη αυτή τη διαδικασία; Έπρεπε όμως να σκεφτεί κι αυτή τη στάση της και πώς θα το αντιμετωπίσει όλο αυτό. Προφανώς θα χρειαζόταν σίγουρα νομική στήριξη. Η υπόθεση θα έφτανε σίγουρα στα δικαστήρια. Θα περίμενε την επιστροφή του Αργύρη και της μητέρας της για να το αντιμετωπίσουν.

Στο κέντρο βρεφών

“Παρακαλώ πολύ, θα θέλαμε να μιλήσουμε με κάποιον υπεύθυνο με το τμήμα αρχείου του κέντρου” απηύθυνε το ερώτημά του, ο Αργύρης στον άνθρωπο, που τους δέχτηκε στο κέντρο βρεφών. Η επίσκεψή τους είχε γίνει άμεσα, την επόμενη μέρα από τη σημαντική τους συνάντηση με την Άνθή Βαλάσκου.

Αφού διευκρίνισαν ακριβώς το θέμα, ο υπάλληλος, μετά από κάποια τηλέφωνα τους οδήγησε στον προϊστάμενο του αρμόδιου γραφείου του κέντρου. Ένας ευγενικός, συνεργάσιμος ώριμος άντρας ήταν ο προϊστάμενος της αντίστοιχης υπηρεσίας του ιδρύματος. Στο γραφείο του ήταν μαζί με τις δύο συνεργάτιδές του. Αφού ξεπέρασαν τις πρώτες συστάσεις, ο Αργύρης μπήκε άμεσα στο θέμα:

“Κύριε προϊστάμενε, θα θέλαμε να ρωτήσουμε αν διατηρείτε αρχείο από παλιές υποθέσεις με περιπτώσεις άγαμης μητέρας όσο και υιοθεσίας”

“Φυσικά και διατηρούμε, βέβαια έχουν σημασία δύο βασικά πράγματα: Το πόσο πίσω ψάχνουμε στο χρόνο και δεύτερο ποιος τα αναζητεί και ποια νομιμοποίηση έχει για να το κάνει, πείτε μου ακριβώς”

“Μιλάμε για την περίοδο 1968-70…” είπε η Ελένη

“Ω πάμε πολύ πίσω, έχει δυσκολίες η αναφορά σε τέτοιο βάθος χρόνου, πείτε μου τι ακριβώς αφορά για να δω σε τι μπορώ να σάς βοηθήσω”

“Κύριε προϊστάμενε, το όνομα που μάς απασχολεί ονομάζεται Μαριλίζα Ξένου. Και έχουμε έννομο συμφέρον να κάνουμε μια έρευνα…”, είπε ο Αργύρης.

“Τι ψάχνουμε για την κυρία;”

“Το 1968 η Μαριλίζα Ξένου…”

Ο Αργύρης ενημέρωσε τον αρμόδιο λειτουργό με τις λεπτομέρειες που ήξερε χωρίς να αναφέρει, ακόμα τουλάχιστον, το όνομα του Στέφανου Καψή. Για την εγκυμοσύνη, την συνεργασία της με κοινωνική λειτουργό του ιδρύματος, το θάνατό της και την πιθανή υιοθεσία του βρέφους.

“Κύριε Ραιδεστέ, η υπόθεση είναι και παλιά και λεπτή. Για σάς, θα έλεγα, μη προσβάσιμη. Αν έχει υπάρξει υιοθεσία του βρέφους τότε, δεν επιτρέπεται αυστηρά η παραμικρή παροχή πληροφοριών. Ποιος δηλαδή υιοθέτησε το παιδί. Εκτός αν αποδείξετε ότι έχετε άμεση συγγενική σχέση με τη μητέρα”

“Από την πλευρά του πατέρα του παιδιού;”

“Αν πιστεύετε ότι εκπροσωπείτε είτε εσείς είτε κάποιος άμεσος συγγενής, αυτό πρέπει να το δείτε νομικά, θέλω να πω ότι το θέμα αντιμετωπίζεται με αίτημα με νομική υπόσταση”

Τα πράγματα ήταν δύσκολα, κάτι που αναγνώριζαν και συμφωνούσαν και ο Αργύρης και η Ελένη. Η τόσο επιφανειακή τους εμφάνιση εκεί δεν θα μπορούσε να είχε καμία τύχη αν δεν είχε προηγηθεί κάποια συγκροτημένη προετοιμασία.

“Κύριε προϊστάμενε…”, είπε η Ελένη “σίγουρα έχετε δίκιο, αυτό που θέλουμε από σάς είναι απλά να εντοπίσετε στα αρχεία σας το όνομα της γυναίκας, που σάς είπαμε. Αν γίνει αυτό, θα δούμε και εμείς τι θα κάνουμε”

Έφυγαν με ανάμικτα συναισθήματα. Άφησαν τα στοιχεία τους και οι δύο και το τηλέφωνό του ο Αργύρης. Κάπου στο βάθος ήλπιζαν ότι ίσως να εύρισκαν μια άκρη. Πολλές φορές το συναίσθημα μάς οδηγεί να πιστεύουμε σε κάτι χωρίς αυτό να έχει την παραμικρή πιθανότητα να πραγματοποιηθεί.

Φως από το πουθενά...

Ο ήχος κλήσης στο κινητό του Αργύρη εμφάνισε άγνωστη προέλευση.

“Ο κύριος Αργύρης Ραιδεστός;” η γυναικεία φωνή φανέρωνε ηλικιωμένη γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής.

“Ναι ο ίδιος, ποιος είναι παρακαλώ;” ανταποκρίθηκε εκείνος με προσμονή.

“Ψάχνετε στοιχεία για τη Μαριλίζα Ξένου…”

Ο Αργύρης ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει δυνατά.

“Ποιος είναι...παρακαλώ”

“Ονομάζομαι Άννα Στεργίου, κύριε Ραιδεστέ και είμαι η κοινωνική λειτουργός που χειρίστηκε αρχικά την υπόθεση, θα ήθελα να μιλήσουμε!”

Το κάλεσμα της ώριμης, καθώς έδειχνε, γυναίκας ήταν αποφασιστικό.

“Πώς μάθατε για μάς; Θέλω να πω το τηλέφωνό μου, πώς το βρήκατε;”

“Σημασία έχει ότι το βρήκα, λοιπόν πού μπορώ να σάς βρώ; Θα τα πούμε αυτά από κοντά”

Όλα άλλαξαν με μιας στη διάθεση της Ελένης και του Αργύρη. Ένα φως απρόσμενο από το πουθενά, ήρθε να κινήσει τα στάσιμα αδιέξοδα νερά. Έκλεισαν άμεσα το ραντεβού με τη γυναίκα το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Η Άννα Στεργίου, ήταν μια ώριμη γυναίκα σίγουρα πάνω από τα εβδομήντα της χρόνια. Παρά το πέρασμα των δεκαετιών, διατηρούσε μια αξιοπρεπέστατη εμφάνιση αλλά το κυριότερο τη συμπεριφορά ενός καλοσυνάτου ανθρώπου. Το πέρασμά της στο κέντρο βρεφών, είχε αφήσει πίσω της συναδέλφους που την εκτιμούσαν αφάνταστα. Κάποιος γνωστός της άκουσε τη συζήτηση και το όνομα της Μαριλίζας Ξένου.

“Κάποιοι ζητούν πληροφορίες για εκείνη…”, της είπε δίνοντας το τηλέφωνο του Αργύρη.

Η αφήγησή της, μετά τις πρώτες συστάσεις μεταξύ τους, έκανε τον Αργύρη και την Ελένη να κρεμαστούν από τα χείλη της

“Ήμουν κοινωνική λειτουργός σε πολύ δύσκολα χρόνια και για μένα και για το λαό μας. Λίγο πριν τη χούντα είχα διοριστεί στο Κέντρο Βρεφών. Η φτώχεια και η εξαθλίωση οδηγούσαν άπειρες γυναίκες τότε στην απελπισία. Εγκαταλειμμένα μωρά, κυνηγημένες νεαρές γυναίκες, παρατημένες με ένα παιδί στην αγκαλιά να ακροβατούν στην ανυπαρξία. Αγοραπωλησίες βρεφών ακόμα και μέσα από ευαγή ιδρύματα της εποχής από πλούσιες οικογένειες, που διεκδικούσαν σαν άρπαγες παρατημένα βρέφη με άνομο τρόπο. Νέο κορίτσι τότε, κάπου στα είκοσί μου χρόνια, έπρεπε να ισορροπήσω ανάμεσα σε όλα αυτά, να διατηρήσω την ανθρωπιά μου.

Εκεί γνώρισα τη Μαριλίζα Ξένου. Ήταν έγκυος, ήρθε μόνη της στο ίδρυμα, μαζί με μια στενή της φίλη. (Γύρισε προς την Ελένη) Ο πατέρας σας, όπως μου είπατε πως είναι, δεν έδειχνε τη παραμικρή διάθεση να την στηρίξει. Είχε γίνει άφαντος. Παρά τις προσπάθειές της. Προσπάθησα να την στηρίξω, αυτή ήταν η δουλειά μου αλλά κάθε τέτοια περίπτωση, για μένα, ήταν σχολείο ζωής. Τέλος πάντων. Η Μαριλίζα γέννησε, ορίστηκα σύμβουλός της. Έχασε τη μάχη με τη ζωή με τραγικό τρόπο, πρόωρα. Φυσικά το μωρό ήρθε σε μάς. Και μαζί με εκείνο ήρθε και στα χέρια μας κάτι ιδιαίτερο, ξεχωριστό…”

“Τι ακριβώς;” ρώτησαν με αγωνία και οι δύο.

“Ένας φάκελος! Ένας κλειστός φάκελος! Που συνόδευε το μωρό. Μάς το παρέδωσε η φίλη της εκείνη την εποχή”

“Τι περιείχε ο φάκελος, κυρία Στεργίου;”

Η γηραιά γυναίκα κοίταξε και τους δυο ίσια στα μάτια. Το βλέμμα της σταμάτησε στην Ελένη.

“Ένα ιδιόχειρο γράμμα. Σύμφωνα μ’ αυτό, ένας άντρας αναγνώριζε το βρέφος της Μαριλίζας, σαν δικό του παιδί σε σχέση χωρίς γάμο…”

Τα δευτερόλεπτα σιωπής έμοιαζαν χρόνια, η γυναίκα συνέχισε:

“Ήταν μια πλήρης αναφορά και αναγνώριση της πατρότητας. Κάτι σαν ιδιωτικό έγγραφο”

“Ποιος ήταν αυτός ο άντρας;” ρώτησε η Ελένη σε μια ερώτηση, που μέσα της περίμενε την απάντηση, η οποία ήρθε εκκωφαντικά να επιβεβαιώσει τις υποψίες της.

“Ο Στέφανος Καψής. Το γράμμα έφερε και την υπογραφή του. Έμαθα ότι της το είχε παραδώσει ο ίδιος στο μαιευτήριο αμέσως μετά τη γέννα…”

Η Ελένη Καψή δεν μπορούσε να συνεχίσει. Μέσα της το ήξερε αλλά αυτή η επιβεβαίωση ήχησε μέσα της απόλυτα.

“Πού βρίσκεται αυτό το γράμμα, κυρία Στεργίου;”

“Στο φάκελο του βρέφους, στο αρχείο και φυσικά μετά στο φάκελο της υιοθεσίας. Βέβαια εγώ δεν μπορώ να εγγυηθώ την πιστότητα αυτής της επιστολής όπως και της υπογραφής αλλά σάς λέω τι παραλάβαμε…”

Ακολούθησε ένα διάστημα σιωπής για να μπορέσει πάλι ο Αργύρης να ρωτήσει κάποια πράγματα. Η Άννα τους συμβούλεψε να κινηθούν νομικά, αν βέβαια τους ενδιέφερε η συνέχεια αλλιώς δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Κράτησαν μίτο επαφής με την καλοδιάθετη γυναίκα και χώρισαν.

“Όλα αλλάζουν, Αργύρη…” ακούστηκε η Ελένη.

“Καταλαβαίνω…”

“Τελικά η ζωή και οι άνθρωποι κρατούν πάντα μεγάλες εκπλήξεις… δεν ξέρω τι να πω για τον πατέρα μου… και δεν ξέρω τι να κάνουμε, ειλικρινά. Να ψάξουμε ή όχι;”

“Κυρία Ελένη, προς το παρόν βρισκόμαστε σε ένα σκοτάδι, που δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτό το παιδί, μεγάλο άντρα πια. Αν ο ίδιος γνωρίζει, αν έμαθε ή όχι. Αν ξέρει, όλα αυτά τα χρόνια δεν σάς ενόχλησε πάντως. Νομίζω θα το είχε κάνει…”

“Θα το είχε κάνει…” είπε σαν χαμένη λίγο η Ελένη.

“Τι σκέφτεστε;” τη ρώτησε ο Αργύρης.

“Τίποτα… τίποτα, κάτι πέρασε απ’ το μυαλό μου”

Κινήσεις στο παρασκήνιο

Η απάντηση που πήραν από τον προϊστάμενο του κέντρου, τις επόμενες μέρες ήταν εμφαντικά αρνητική. Με καθαρά υπηρεσιακή διάθεση, ο αρμόδιος λειτουργός, αρνήθηκε να τους δώσει την παραμικρή περαιτέρω λεπτομέρεια για την υπόθεση της Μαριλίζας Ξένου. Ακόμα και για αυτήν καθ’ εαυτήν την ίδια. Διέκριναν στον τρόπο του μια διακριτική αλλά ουσιαστική μεταστροφή. Τους είπε ότι ήταν δεσμευμένος από τους κανόνες των πρωτοκόλλων και τους παρέπεμψε να προσφύγουν σε νομικές ενέργειες, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, αν φυσικά ήθελαν να συνεχίσουν. Επίσης τους αποθάρρυνε για τη συνέχεια. Τα 54 χρόνια από τότε ήταν πάρα πολλά για να αφήσουν ίχνη και στοιχεία πίσω τους.

Το κινητό τηλέφωνο του διευθυντή του κέντρου βρεφών έδωσε σήμα εισερχόμενης κλήσης. Ο ώριμος άντρας απάντησε:

“Ναι…”

Από την άλλη άκρη μια αργή αντρική φωνή ήχησε στα αυτιά του:

“Με κάλεσες!”

“Ναι, σε πήρα…”

“Συμβαίνει κάτι;”

“Πήρα να σου πω ότι συνεχίζουν να σκαλίζουν την υπόθεση της Μαριλίζας Ξένου. Αυτή τη φορά έφτασαν ως εδώ”

“Ποιος;”

“Ένας άντρας, νεαρός και μια γυναίκα εξηντάρα, μαζί του”

“Σού έδωσαν όνομα;”

“Αργύρης Ραιδεστός και…”

“Και;” ρώτησε ο άλλος πιεστικά.

“Ελένη Καψή, κόρη του Στέφανου Καψή”

Ακολούθησε ένα μικρό διάστημα σιωπής εκ μέρους του καλούντος. Ύστερα ρώτησε:

“Τι σού είπαν;”

“Ξέρουν για το έγγραφο! Ο προϊστάμενος τους απέτρεψε, ήταν κάθετος”

“Μάλιστα...σού είπαν από πού έμαθαν;”

“Όχι… άκου, εγώ θεώρησα υποχρέωση να σε ενημερώσω. Η σχέση μας χρόνια με κάνει να σε βλέπω με άλλο μάτι. Όμως πρέπει να ξέρεις ότι το ψάχνουν, ίσως επανέλθουν νομικά…”

“Σε ευχαριστώ πολύ, μην ανησυχείς. Το έγγραφο είναι εξασφαλισμένο…”

“Πού;”

“Στα χέρια μου Νικήτα!”

Η τηλεφωνική σύνδεση των δύο αντρών τερματίστηκε με αμοιβαίες ευχαριστίες. Ο άγνωστος άντρας, έμεινε στην πολυθρόνα του σκεφτικός και βλοσυρός. Μέσα στη μοναξιά του έφερε στα χείλη του το πορσελάνινο περίτεχνο φλυτζάνι τσαγιού μυρίζοντας το άρωμά του. Η φωνή του ακούστηκε σιγανή στην απόλυτη ησυχία:

“Ο νόθος γιος του Στέφανου Καψή. Αναγνωρισμένος δια χειρός πατρός με την υπογραφή του, που δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Εν δυνάμει διεκδικητής της περιουσίας του μακαρίτη και των συν αυτώ…”

Έβγαλε από το γραφείο του ένα μικρό μεταλλικό στρογγυλό κουτάκι. Ο λευκόχρυσος άστραψε στο φως. Σήκωσε το καπάκι και από κάτω φάνηκε η φωτογραφία της Μαριλίζας Ξένου, με το γλυκύτατο αφοπλιστικό εκείνο χαμόγελό της. Το πρόσωπό του πήρε μια παράξενη έκφραση με τα φυσιολογικά χαρακτηριστικά να έχουν απόλυτα παραμορφωθεί.

“Μαμά… ζύγωσε η δική μας ώρα… Μαμά….”

Λες και το βλέμμα εκείνης της γλυκύτατης γυναίκας στράφηκε με έντονο φόβο προς το πρόσωπο που έσφιγγε το κουτάκι στην αγκαλιά του. Ο άνθρωπος που αντίκριζε τρόμαζε τη γλυκιά ψυχή της.

Συνεχίζεται...