"Το Αρχοντικό της σιωπής" / Κεφ. 12 (Συμμετοχή στο δρώμενο: "Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση #3)

  "Το Αρχοντικό της Σιωπής"

Δείτε τα προηγούμενα

Κεφάλαιο 1ο

Κεφάλαιο 2ο

Κεφάλαιο 3ο

Κεφάλαιο 4ο

Κεφάλαιο 5ο

Κεφάλαιο 6ο

Κεφάλαιο 7ο

Κεφάλαιο 8ο

Κεφάλαιο 9

Κεφάλαιο 10ο

Κεφάλαιο 11ο

Σύνδεση με το προηγούμενο:  Η επόμενη μέρα της δολοφονίας του Ανδρέα Καψή, σοκάρει τους πάντες στον νησί αλλά και στην οικογένεια. Η Βαλεντίνη και ο Αργύρης βρίσκονται άσχημα μπλεγμένοι στη βασική λίστα των υπόπτων.

Η αστυνομία έχει στα χέρια της μαρτυρία, η οποία αναφέρει την επίσκεψη και των δυο τους στο γραφείο του θύματος καθώς και το φουλάρι της.

Ακολουθεί μια πρώτη κατάθεση στις αστυνομικές αρχές. Ο Αργύρης αντιλαμβάνεται την κραυγαλέα και σατανική σκευωρία, που έχει στηθεί γύρω τους με άμεσο στόχο να τους βγάλει από τη μέση. Μάλιστα κάνει ευθεία αναφορά στη σκοτεινή δράση του νόθου γιου του Στέφανου Καψή, με προφανή σκοπό να εξουδετερώσει, με κάθε τρόπο, τους φυσικούς κληρονόμους.

Η Ελένη Καψή, αντιλαμβάνεται τον άμεσο κίνδυνο και ενημερώνει το σύζυγό της. 

Ο Γιώργος Βαρθαλίτης φτάνει στο νησί μαζί με τον διακεκριμένο ποινικολόγο και φίλο τους, Ισίδωρο Διοφάντους, ο οποίος και αναλαμβάνει την υπεράσπισή τους.

Ακολουθούν οι επίσημες καταθέσεις όλων, με την παρέμβαση του δικηγόρου τους. Παρουσιάζονται στον ανακριτή και εισαγγελέα, ο οποίος ασκεί δίωξη για φόνο με σκοπούμενο δόλο στον Αργύρη Ραιδεστό και συναυτουργία στην Βαλεντίνη Βαρθαλίτη. Αποφεύγουν την προφυλάκιση και τίθενται σε κατ' οίκον περιορισμό.

Η είδηση της δίωξης, πέφτει βαριά στην οικογένεια και ειδικότερα στον Ιάκωβο, ο οποίος τελικά παρουσίαζεται στο αστυνομικό τμήμα και δηλώνει ότι αυτός σκότωσε τον Ανδρέα Καψή.

Κεφάλαιο 12

Μόνος αντιμέτωπος με τη συνείδησή του…

Αργά το βράδυ της χθεσινής νύχτας

Έσυρε τα βήματα του από το μεγάλο σαλόνι. Όλοι είχαν προσπαθήσει να του δώσουν θάρρος. Η Ελένη, ο άντρας της και κύρια αυτός ο δικηγόρος. Τον κέρδισε με τη μία η παρουσία του. Του μετέδωσε μια εμπιστοσύνη, μια ασφάλεια. Όμως το άκουσμα της είδησης για την παραπομπή της Βαλεντίνης και του Αργύρη τον κλόνισε. “Τα παιδιά του” Έτσι τα έλεγε, έτσι τα ένιωθε. Και το πίστευε αυτό βαθιά μέσα του. Με τη συγχωρεμένη τη Δέσποινα δεν είχαν αξιωθεί να κάνουν παιδιά. Έπειτα εκείνη έφυγε, τον άφησε μονάχο. Έτσι η Βαλεντίνη ήταν για κείνον, κόρη του! Και τώρα, τώρα ήρθε και ο Αργύρης. Αυτό το παλικάρι την αγαπάει. Δεν γελιούνταν εύκολα τα μάτια της καρδιάς του. Είχε μάθει πια να διαβάζει καλά τις ανθρώπινες καρδιές.

Έφτασε στο μικρό σπιτάκι του αρχοντικού. Στο υποστατικό. Σε εκείνο το σπιτάκι που 46 ολάκερα χρόνια είχε γίνει ο μικρόκοσμος της ταπεινής ζωής του. Όσα είχαν γίνει τις τελευταίες μέρες τον είχαν κλονίσει για τα καλά. Τα εβδομήντα οκτώ του χρόνια κάπως του φάνηκαν ασήκωτα στις πλάτες του. Λες και είχε καταπέσει μέσα σε λίγα βράδια. Έκλεισε την πόρτα πίσω του. Ήθελε να μείνει μονάχος. Κάποια στιγμή πήγε να τρεκλίσει. Κρατήθηκε καλά και συνέχισε. Τράβηξε κατά την κουζίνα. Έβγαλε την πήλινη κανάτα με το κρασί, πήρε και μια κούπα και βάδισε προς το σαλόνι. Ένιωσε την ανάγκη να καπνίσει απόψε αν και το είχε κόψει χρόνια τώρα ακολουθώντας τις φωνές των γιατρών. Έκατσε στο ξύλινο τραπέζι του μικρού καθιστικού. Σήκωσε το βλέμμα του στη φωτογραφία αντίκρυ στον τοίχο. Μια όμορφη γυναίκα ώριμη, του χαμογελούσε μέσα απ’ την κορνίζα. Ρούφηξε άπληστα την κούπα με το κρασί. Έγειρε το κεφάλι του και η φωνή του έσπασε αυτήν την απόλυτη σιωπή στο χώρο.

“Με κοιτάς κυρά-Δέσποινα; Κοίτα με ντε! Έφυγες και με άφησες μόνο να βγάζω τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Μόνος! Πού είσαι τώρα κυρά μου να μου δώσεις μια συμβουλή τι να κάνω; Αν ήσουν εδώ…”

Συνέχισε να πίνει αργά μα σταθερά, συνέχισε να μιλάει με μια φωνή αργή, τρεμάμενη απ’ τη συγκίνηση. 

“Δεν έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ! Δεν έπρεπε! Της είχα ορκιστεί να μην την αφήσω ποτέ μοναχή της. Δέκα χρονών κοριτσάκι ήταν τότε που τη γνώρισα! Παιδούλα, γεμάτη ζωή, που έρχονταν εδώ στο αρχοντικό, με τη γιαγιά της. Γέμισε γέλιο και ζωή ο χώρος εδώ. Και τότε… τότε αυτήν την καταραμένη μέρα, που εκείνος ο αχρείος τη σακάτεψε. Στα τριάντα τρία της χρόνια έμεινε ανάπηρη, στα χρόνια του Χριστού… Τότε της είχα ορκιστεί ότι θα ‘μαι πάντα δίπλα της ώσπου να κλείσω τα μάτια μου… Και μετά, αυτός! Ο θείος της, το ίδιο της το αίμα, λες και μπήκε ο διάολος μέσα του και έγινε αγρίμι έτοιμο να κατασπαράξει τα πάντα για το νιτερέσσο του. Ποιος το περίμενε! Ο γιος της Βαλεντίνης…”

Έκανε ένα μικρό διάλειμμα για να συνεχίσει με περισσότερη συγκίνηση:

“Πώς να της σταθώ τώρα, μού λες; Τι να κάνω…”

Το πρόσωπό του φωτίστηκε από μια παράταιρη εσωτερική λάμψη.

“Εκείνο το βράδυ… Δεν ήθελα κακό! Να, στο Σταυρό που σου κάνω, κυρά μου! Μονάχα να του μιλήσω… να τον συνετίσω… να τον προειδοποιήσω να σταματήσει… δεν μπορεί, εμένα θα με άκουγε, δεν ήταν δυνατόν να μη με λογαριάσει...Κι όμως, στάθηκα εκεί, φοβισμένος άνθρωπος, κάτω απ’ το γραφείο του. Και είδα εκείνη τη σκιά να ξεγλιστράει μέσα…”

Λύγισε, τον έπιασαν λυγμοί, έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπό του, τραβώντας τα μάγουλά του.

“Δεν μπήκα, πανάθεμά με! Δεν έσωσα τίποτα! Τι ήταν αυτή η καταραμένη σκιά; Ποιος ήταν; Ποιος έφευγε με προφυλάξεις; Τα φώτα στο γραφείο πάνω ήταν αναμμένα… άρα ήταν εκεί… Κάτι δεν πήγαινε καλά, το κατάλαβα. Κάτι μ’ έπνιγε, πανάθεμά με… σαν μια δύναμη να με έσπρωχνε να φύγω… Δεν ξέρω αλλά η καρδιά μου έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά…”

Ξέσπασε με τη φωνή του να αντηχεί παράταιρα μέσα στο δωμάτιο.

“Γιατί δεν μπήκα; Γιατί δεν επέμεινα να δω τι γινόταν; Αν το είχα κάνει τώρα… ίσως… Ναι, τα παιδιά, Δέσποινα, θα είχαν γλιτώσει. Θα έπρεπε να δω ποιος ήταν αυτός που βγήκε τελευταίος απ’ το γραφείο, ο δολοφόνος! Είδα τη σκιά… νομίζω...για μια στιγμή σκέφτηκα… όχι δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο...”

Πήρε μια ανάσα, ηρέμησε λίγο, κατέβασε τους τόνους, έγινε πιο αποφασιστικός. Το μέτωπό του λούζονταν τώρα στον ιδρώτα, δεν είχε εξωτερική ένταση αλλά μέσα του έβραζε:

“Πρέπει να σώσω τα παιδιά, Δέσποινα! Δεν μπορεί να τα αφήσω να χαθούν. Αυτός που ξέκανε τον Καψή είναι σατανάς! Χειρότερος από το μακαρίτη! Φίδι μονάχο, όχεντρα σιχαμένη. Τύλιξε τα παιδιά μας σε μια πλεκτάνη και εγώ; Εγώ θα τα αφήσω να χαθούν; Πρέπει να τους δώσω μια ευκαιρία, υποσχέθηκα να είμαι κοντά τους για πάντα. Κυρά μου… σγχώρνα με! Εγώ είμαι ένα κούτσουρο μονάχο… Αν κάποιος πρέπει να χαθεί, αυτός πρέπει να είμαι εγώ… άκουσες; Εγώ! Εγώ! Η κυρά μας, η μεγάλη, η Βαλεντίνη! Αυτή που μάς μάζεψε εδώ, Δέσποινα, που μάς εμπιστεύτηκε τόσα χρόνια. Που μάς είπε το μεγάλο της μυστικό! Πώς θα την αντικρίσω εγώ σαν κλείσω τα μάτια μου; Τι θα της πω; Παράτησα την εγγόνα σου να πάει φυλακή; Όχι, κυρά μου… Την απόφασή μου την πήρα και δεν αλλάζω γνώμη. Αύριο το πρωί θα κινήσω στην αστυνομία να κάνω το καθήκον της καρδιάς μου”

Έριξε μια τελευταία ματιά στη φωτογραφία στον τοίχο.

“Να θυμάσαι κυρά μου… δεν χάθηκαν όλα… Όσο βαστάει η καρδιά μου, υπάρχει ακόμα χρόνος για το σωστό”

Η ομολογία  (Επιστροφή στον τρέχοντα χρόνο)

“Εγώ σκότωσα τον Ανδρέα Καψή!” επανέλαβε αργά ο Ιάκωβος.

Ο αστυνόμος Καραναστάσης έμεινε άφωνος από την έκπληξη. Το ίδιο και ένας ακόμα αστυνομικός συνεργάτης του στο γραφείο. Σηκώθηκε όρθιος, έμοιαζε να μην πιστεύει στα αυτιά του.

“Τι λες άνθρωπέ μου; Καταλαβαίνεις τι λες;”

“Πολύ καλά κύριε διοικητά, δεν ακούσατε λάθος…” επανέλαβε ο Ιάκωβος.

Ο Καραναστάσης κοιτάχτηκε στα μάτια με τον συνάδελφό του. 

“Κάθισε!”

Φώναξε έναν αστυνομικό. 

“Πες στη Βάνα να έρθει να πάρει μια κατάθεση”

Η νεαρή αστυνομικός ήρθε, ο διοικητής της εξήγησε το λόγο για να εισπράξει την ίδια εύλογη απορία.

“Δεν είναι ώρα για συμπεράσματα, Βάνα. Κάτσε. Θα πάρουμε κατάθεση από τον κύριο Δεπόντη

Όλα ξεκίνησαν σύμφωνα με τους τύπους. Ο Ιάκωβος προσπαθούσε να κρύψει την ταραχή του.

“Σάς ακούμε κύριε Δεπόντη, πώς βρεθήκατε στο γραφείο του κ. Καψή;”

“Καιρό τώρα του τα είχα μαζεμένα… η συμπεριφορά του στο κορίτσι μας ήταν απαράδεκτη… και ήρθε και εκείνο το επεισόδιο στο ξενοδοχείο…”

“Ναι, αλλά δεν ήσασταν παρών ο ίδιος!”

“Μού ήταν όμως αρκετό το ότι έμαθα… έπρεπε κάποιος να τον μαζέψει…”

“Τελικά σε αυτήν την οικογένεια είχατε μαζευτεί πολλοί, που θεωρούσατε ότι έπρεπε να συνετίσετε τον Καψή ε;” τον διέκοψε ο διοικητής κάπως προκλητικά, ειρωνικά.

“Σε μένα δεν θα τολμούσε! Ήμουν σαν πατέρας του! Μια κουβέντα ήθελα να του πω, να που πει γιατί φέρεται έτσι…”

“Καταλαβαινετε κ. Δεπόντη ότι, με όσα μάς λέτε, στοιχειοθετείτε πρόθεση εκ μέρους σας. Επιβαρύνετε πολύ άσχημα τη θέση σας”

“Δεν πήγα να τον σκοτώσω, δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση, σας είπα γιατί ήθελα να τον συναντήσω. Μεταξύ μας υπάρχει θάρρος χρόνων. Ήμουνα στη δούλεψη της μητέρας του και τη δική του”

“Πότε πήγατε; Ήταν μόνος;”

“Είχα ξεκινήσει κατά τις οκτώ. Ήμουν κάτω στην είσοδο, όταν είδα τον Αργύρη Ραιδεστό να ανεβαίνει”

“Μόνος;”

“Ναι, μόνος!”

“Η κυρία Βαρθαλίτη Βαλεντίνη πού ήταν;”

“Δεν υπήρχε καμιά Βαλεντίνη με τον κ. Ραιδεστό. Την άφησα σπίτι με τη μητέρα της. Σας το κατέθεσα αυτό”

“Και άλλα μάς καταθέσατε κ. Δεπόντη και τώρα μας τα γυρίζετε…”

“Σάς ξαναλέω! Μην ανακατεύετε τη Βαλεντίνη. Σπίτι της έμεινε…”

“Στη συνέχεια;”

“Πρώτα έφυγε ο δικηγόρος του, ο Ερμόλαος, ύστερα από κάμποση ώρα ο κ. Ραιδεστός. Τότε ανέβηκα...”

Ο Ιάκωβος συνέχισε στο γαϊτανάκι των ερωτήσεων, με όλο και μεγαλύτερη αγωνία, ότι η κουβέντα έγινε με τον Καψή και πήρε στραβό δρόμο. Ο άλλος ήταν προκλητικός. Οι τόνοι ανέβηκαν, ακούστηκαν άσχημα λόγια και…

“Μάλιστα”, είπε ο Καραναστάσης “και γιατί τώρα όλα αυτά κ. Δεπόντη;”

“Τι θέλετε να πείτε;”

“Γιατί αυτή σας η ομολογία έρχεται τώρα και όχι απ’ την αρχή; Τι σάς έκανε να μάς πείτε ...ψέματα στην αρχή και τώρα αλήθεια αν … δεχτούμε την κατάθεσή σας”

Ο Ιάκωβος κόμπιασε. Δεν ήταν έτοιμος για μια τέτοια ερώτηση.

“Δεν ...ξέρω, άνθρωπος είμαι… φοβήθηκα… μα τώρα ξεκαθάρισε το μέσα μου… δεν μπορώ να νιώθω να πληρώσουν άλλοι”

“Να σκεφτούμε δηλαδή ότι αν αυτοί οι …άλλοι δεν ήταν η αγαπημένη σας Βαλεντίνη και ο σύντροφός της, δεν θα ομολογούσατε”

Ο Ιάκωβος αντιλήφθηκε την προσβολή και θύμωσε:

“Δεν είμαι παλιάνθρωπος κ. Διοικητά, άνθρωπος είμαι και φοβήθηκα”

“Καταλαβαίνετε ότι κάθε απόπειρα να παραπλανήσετε την ανάκριση κ. Δεπόντη, θα τιμωρηθεί αυστηρά, το ξέρετε αυτό νομίζω!” του είπε αυστηρά.

“Δεν παραπλανώ κανέναν… την αλήθεια λέω” είπε τρέμοντας. Όλη αυτή η διαδικασία τον είχε κλονίσει. Ο αστυνομικός ήταν πιεστικός στις ερωτήσεις του.

“Θα κρατηθείτε κ. Δεπόντη, το ξέρετε ε; Θα παρουσιαστείτε στον ανακριτή και εκεί θα αποφασιστεί η τύχη σας, θέλετε να ειδοποιήσουμε τους δικούς σας;”

“Ναι…” βγήκε η φωνή του ξεψυχισμένη.

Το νέο που σοκάρει

Τα νέα της ομολογίας του Ιάκωβου, κυκλοφόρησαν αμέσως στην τοπική κοινωνία του νησιού. Η πληροφορία βγήκε αμέσως και την άρπαξε ο τοπικός τύπος. Σε λίγο στο λιμάνι, στα στέκια και στα καφενεία, ένα καινούργιο νέο για τη δολοφονία του Ανδρέα Καψή έτρεχε γοργά στα καλντερίμια.

“Τον έφαγε ο γέρος τον Καψή! Δεν φτάνει που τον είχε χρόνια στη δούλεψή του και του έδινε ψωμί, τον έφαγε…”

“Ναι αλλά και ο μακαρίτης δεν ήταν τελικά απ’ τα καλύτερα παιδιά, πολλά ακούγονταν τελευταία…”

“Είδε κανείς τον Ιάκωβο σήμερα;” ρωτούσε με αγωνία η Ελένη Καψή τους υπόλοιπους στο τραπέζι του πρωινού.

“Όχι, από θες βράδυ δεν τον είδα” είπε ο Γιώργος και συναίνεσε και η Βαλεντίνη.

Κακές σκέψεις μπήκαν στο μυαλό όλων. Κακές σκέψεις που επιβεβαιώθηκαν στο τηλέφωνο που δέχτηκε η οικογένεια από το αστυνομικό τμήμα. Το σήκωσε ο Γιώργος Βαρθαλίτης. Έμεινε με το ακουστικό στο χέρι, σιωπηρός, με το πρόσωπο παραμορφωμένο. Τα μάτια όλων πάγωσαν πάνω του: Η Ελένη, η Βαλεντίνη, ο Αργύρης αλλά και ο Ισίδωρος Διοφάντους, τον οποίο και  φιλοξενούσε στο αρχοντικό η οικογένεια.

“Τι συνέβη, πατέρα;”

“Ο Ιάκωβος…”

“Τι ο Ιάκωβος;”

“Ήταν από το τμήμα… ο Ιάκωβος σήμερα το πρωί παρουσιάστηκε και ομολόγησε ότι ...αυτός σκότωσε τον Καψή!”

Το φλυτζάνι του καφέ έφυγε από τα χέρια της Βαλεντίνης και έγινε κομμάτια στο πάτωμα. Ήταν ο μόνος ήχος που έσπασε αυτή την παγερή σιωπή, που τελευταία έκανε συχνά την εμφάνισή της στο αρχοντικό.

“Ω Θεέ μου, δεν είναι δυνατόν…” ψέλλισε λίγο μετά η Βαλεντίνη.

Το σοκ για όλους ήταν τρομερό. Λέξεις λογικής δεν έβγαιναν από το στόμα τους. Προσπαθούσαν να συντονίσουν τις σκέψεις του αλλά τους ήταν δύσκολο. Ο Ιάκωβος…

“Για μάς το έκανε!” πετάχτηκε η Βαλεντίνη

“Τι λες παιδί μου;” σχολίασε η μητέρα της.

Εκείνη, εμφανώς ταραγμένη σε σημείο νέας συναισθηματικής κατάρρευσης άρχισε να φωνάζει:

“Δεν καταλαβαίνετε; Για μας το έκανε, να μάς γλιτώσει, να πάρει από πάνω μας την ενοχή. Αργύρη! Πρέπει να του σταθούμε! Πρέπει να πάμε κοντά του!”

“Βαλεντίνη ηρέμησε σε παρακαλώ!” ο Αργύρης προσπαθούσε να την κρατήσει ψύχραιμη.

Η Ελένη Καψή τραβήχτηκε παράμερα, διακριτικά με τον άντρα της. Κάλεσε τον ποινικολόγο κοντά της και είπε σιγανά, μεταξύ τους:

“Εκείνο το βράδυ έλειπε… ήρθε μετά από τον Αργύρη… αναστατωμένος…”

Ο Διοφάντους αποφάσισε να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, απευθύνθηκε σε όλους:

“Ηρεμήστε! Οι ώρες απαιτούν ψυχραιμία. Θα πάω εγώ στο τμήμα. Θα το αναλάβω εγώ”

“Ναι ναι, να έρθουμε και εμείς” πετάχτηκε η Βαλεντίνη.

“Εσείς είστε σε κατ’ οίκον περιορισμό, το ξέχασες; Εγώ θα πάω, φεύγω αυτή τη στιγμή. Θα με περιμένετε μέχρι να έρθω να σάς ενημερώσω”

Ο Διοφάντους δεν έχασε καιρό. Πήγε αμέσως στο τμήμα. Ζήτησε να ενημερωθεί επίσημα ως δικηγόρος του Ιάκωβου όπως επίσης και να έχει μια πρώτη επαφή μαζί του. Ο διοικητής ήταν φιλόξενος και συνεργάσιμος. 

“Ήρθε μόνος του και ομολόγησε σήμερα το πρωί”

“Μπορώ να έχω ένα αντίγραφο της κατάθεσης;”

Ο διοικητής έδωσε σχετικό αντίγραφο στο Διοφάντους.

“Κύριε διοικητά, δεν πιστεύω να θεωρείτε βάσιμη αυτήν την ομολογία;”

Ο Καραναστάσης τον κοίταξε με απορία.

“Αυτή η ομολογία λειτουργεί υποστηρικτικά ή και απαλλακτικά για τους πελάτες σας κ. Διοφάντους!”

“Οι πελάτες μου είναι αθώοι, κ. Διοικητά. Και δεν στηρίζουμε την άποψή μας αυτή σε τρίτους παράγοντες, εσείς τι πιστεύετε;”

“Έχουμε στα χέρια μας μια ομολογία, δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Θα την εκτιμήσουμε, θα κάνουμε τις ενέργειες μας και θα κρίνει ο ανακριτής με τον εισαγγελέα”

“Πού τον έχετε;”

“Στο κρατητήριο…”

“Θα ήθελα, παρακαλώ, να τον δω”

“Δεν μπορώ και δεν θέλω να σάς αρνηθώ… Οδηγείστε παρακαλώ τον κ. Διοφάντους στον πελάτη του”

Τετ α τετ με τον Ιάκωβο

Ήταν σε ήρεμη ψυχολογική κατάσταση όταν ο Διοφάντους μπήκε στο μικρό κελί που κρατούνταν. Όμως τα σημάδια της εσωτερικής αδυναμίας είχαν περάσει στο σώμα του, ήταν εμφανή.

“Γιατί το έκανες αυτό, Ιάκωβε;”

“Άργησα να το κάνω κ. Δικηγόρε. Είμαι ασυγχώρητος. Άφησα τα νέα παιδιά να ταλαιπωρηθούν γιατί εγώ δεν είχα το θάρρος να πω την αλήθεια…”

Ο Διοφάντους τον έπιασε από το μανίκι ήρεμα σκύβοντας στο πρόσωπό του.

“Άκου Ιάκωβε, ξέρουμε καλά ότι δεν σκότωσες εσύ τον Καψή! Δεν μπορεί να είσαι εσύ ο δράστης σε αυτό το φόνο, κοίτα με λοιπόν! Γιατί το έκανες;”

Ο Ιάκωβος έδειχνε να είναι αλλού. Λες και η φωνή του ποινικολόγου ερχόταν από μακριά.

“Κάνεις λάθος κ. Δικηγόρε, εγώ τον σκότωσα. Δεν το ήθελα αλλά το έκανα…”

“Νιώθεις καλά; Θέλεις να σου φέρουμε κάτι; Όλοι είμαστε κοντά σου…”

Ο Ιάκωβος χαμογέλασε σαν χαμένος.

“Τα παιδιά είναι καλά;”

“Καλά είναι αλλά με αυτό που έκανες τα τσάκισες!”

“Εγώ; ...δεν….”

“Ιάκωβε πρέπει να φύγω. Προσπάθησε να ηρεμήσεις. Υπάρχει καιρός να τα αρνηθείς όλα αυτά. Θα βρούμε την αιτία, μην ανησυχείς γι αυτό..”

“Δεν έχω να αρνηθώ τίποτα, εγώ το έκανα!”

Ο Διοφάντους επέστρεψε στο διοικητή.

“Δεν είναι καλά! Και δεν το λέω ως νομικό τρυκ, αστυνόμε. Δεν είναι πραγματικά καλά. Θα ζητήσω ιατρική παρακολούθηση. Να μας ορίσετε προθεσμία να απολογηθούμε στον ανακριτή. Ως τότε θα επανέλθω σήμερα με αίτημα για την μεταγωγή του σε νοσοκομείο”

Έφυγε από το τμήμα. Τη στιγμή της εξόδου του έπεσε πάνω στο μπούγιο με τους τοπικούς δημοσιογράφους και όχι μόνο. Το νέο της ομολογίας του Ιάκωβου είχε ήδη απλωθεί και η ένταση ήταν μεγάλη. Προσπάθησε να αποφύγει τα μικρόφωνα και τις κάμερες αλλά ξαφνιάστηκε και ο ίδιος. 

“Αναλαμβάνω την νομική υπεράσπιση του Ιάκωβου Δεπόντη… Ο πελάτης μου βρίσκεται σε μεγάλη συναισθηματική ταραχή από την ένταση των τελευταίων ημερών…”

“Τι υπονοείτε κύριε Διοφάντους; Ο πελάτης σας λέει ψέματα;”

“Σάς παρακαλώ, δώστε μας λίγο χρόνο. Δεν θα κάνω καμία δήλωση προς το παρόν… παρακαλώ”

Κατάφερε να φύγει αφήνοντας την ομάδα των δημοσιογράφων να ...πολιορκεί το αστυνομικό τμήμα προσπαθώντας να εκμαιεύσει κάποια δήλωση από το διοικητή.

Ήταν προβληματισμένος στη διαδρομή της επιστροφής. Η ομολογία του Ιάκωβου διευκόλυνε τη Βαλεντίνη με τον Αργύρη αλλά δημιουργούσε μια σειρά από άλλα ζητήματα. Γύρισε σπίτι. Ενημέρωσε τους υπόλοιπους, που άκουγαν ταραγμένοι. Είχαν πολλά να κάνουν και κύρια εκείνος για να χαράξει την νέα τακτική του από εδώ και μπρος.

Οι συζητήσεις των εκπροσώπων του νόμου

Ο Καραναστασης και το επιτελείο των συνεργατών του, ξεπέρασαν το πρώτο σοκ της ομολογίας του Ιάκωβου. Έπρεπε να μαζέψουν στοιχεία, να σκεφτούν, να δουλέψουν πάνω στις νέες εξελίξεις, που από μόνες τους, δημιουργούσαν νέα δικαστικά δεδομένα.

Την ίδια έκπληξη με τους ίδιους ένιωσαν τόσο ο ανακριτής όσο και ο εισαγγελέας όταν βρέθηκαν όλοι μαζί. Όφειλε να τους ενημερώσει επίσημα για τα νέα στοιχεία και να τα αξιολογήσουν.

Η συζήτησή τους ήταν μακρά και διεξοδική:

“Είναι εβδομήντα οκτώ χρονών! Τι μου λέτε τώρα; Μπορεί ένας τέτοιος γέροντας να πνίξει έναν άντρα εξήντα έξι χρόνων και του σωματότυπου του Καψή;” σχολίασε ο εισαγγελέας με ένταση.

“Τι βρήκατε πάνω του, αστυνόμε;” ρώτησε ο ανακριτής.

“Αν εννοείτε τραύματα, κακώσεις ή ίχνη πάλης δεν βρέθηκαν, ο Δεπόντης πέρασε από ιατροδικαστική εξέταση και τεστ DNA” έδωσε τις πληροφορίες ο αστυνόμος.

“Τον είδε κανείς να μπαίνει; Έχουμε μαρτυρίες;” επανήλθε ο ανακριτής.

“Όχι κ. Ανακριτά, δεν έχουμε τίποτα. Έχουμε όμως αποτυπώματά του μέσα στο γραφείο…”

“Πού στο γραφείο; Εκεί που σκοτώθηκε ο Καψής;”

“Όχι έχουμε κάτω στο ισόγειο…”

“Άρα πήγε εκεί!” 

“Μα δεν το αρνείται αυτό…” σχολίασε ο αστυνόμος.

“Και αναφέρει και ότι ακριβώς είχε γίνει πριν για τους δύο που έφυγαν από το γραφείο…” σχολίασε ο εισαγγελέας.

“Όμως έχουμε ομολογία και αυτό, νομικά, δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε”, τόνισε ο ανακριτής.

“Τουλάχιστον όχι ακόμα” συμπλήρωσε ο εισαγγελέας.

Κατέληξαν να ορίσουν άμεσα ημερομηνία για να παρουσιαστεί μπροστά τους και να καταθέσει την απολογία του.

“Ο Διοφάντους ανέλαβε την υπεράσπιση κι αυτουνού;” ρώτησε ο εισαγγελέας.

“Ναι, ναι” απάντησε ο αστυνόμος.

“Ζόρικη δουλειά έχουμε κύριοι, να είστε προσεκτικοί και τυπικοί. Ο Διοφάντους είναι μεγάλο όνομα στους νομικούς κύκλους και δικαίως το κατέχει, ενημερώστε τον για την ημερομηνία”

“Τι θα πούμε στον τύπο, κύριοι; Οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια έχουν λυσσάξει” ρώτησε με αγωνία ο αστυνόμος.

“Μη δώσεις ονόματα και λεπτομέρειες. Βγάλτε μια ανακοίνωση που θα μιλάει για νέα στοιχεία κλπ κλπ που διερευνούνται, συνεννοήσου και με τους δικούς σου. Το υπουργείο στην Αθήνα έχει εκδηλώσει άμεσο ενδιαφέρον, οι Καψήδες ήταν γνωστά ονόματα στις Κυκλάδες”

Οι αποφάσεις αλλάζουν

Ο Ιάκωβος παρουσιάστηκε ενώπιον του ανακριτή και εισαγγελέα, φυσικά με τη συνοδεία του συνηγόρου του, Ισίδωρου Διοφάντους. Εκείνες τις κρίσιμες ώρες ήταν κοντά του, όσο ήταν αυτό δυνατόν, η Ελένη με τον άντρα της. Η Βαλεντίνη με τον Αργύρη ένιωθαν σαν αγρίμια στο κλουβί καθώς όντας σε κατ’ οίκον περιορισμό δεν μπορούσαν να βρίσκονται εκεί.

Ο Διοφάντους έδωσε μάχη για εκείνον. Ανακριτής και εισαγγελέας δεν προχώρησαν άμεσα σε άσκηση δίωξης για ανθρωποκτονία. Ζήτησαν να γίνει ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη για να διαπιστωθεί αν ο Ιάκωβος έχει πλήρη αντίληψη των πράξεών του ή αν πρόκειται για περίπτωση αυτοενοχοποίησης.

Με την παρέμβαση του ποινικολόγου, ο Ιάκωβος Δεπόντης αποφασίζεται, με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα να παραμείνει στο νοσοκομείο, υπό περιορισμό, με αστυνομική φρούρηση. Η αστυνομία δεν έδειξε σπουδή να στηρίξει την ομολογία και το πιο σπουδαίο ήρθε με το ότι ο εισαγγελέας, προσωρινά, ήρε τους περιορισμούς σε βάρος της Βαλεντίνης και του Αργύρη.

Κάποια πρώτα χαμόγελα σχηματίστηκαν στα πρόσωπα της οικογένειας. Η απειλή και ο κίνδυνος φυσικά δεν έφυγε απλά τώρα είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν πιο ευέλικτα. 

Κάποιοι ανησυχούν και σχεδιάζουν

Ο φωτισμός ήταν χαμηλωμένος στο γραφείο. Η βαριά κουρτίνα ήταν τραβηγμένη για να κλείνει στο εξωτερικό τα όποια αδιάκριτα βλέμματα. Το ρολόι απέναντι στον τοίχο έδειχνε 23:48. Ο άντρας με το προσεγμένο κοστούμι καθόταν ακίνητος για ώρα, κοιτάζοντας το κενό μπροστά του. Το πρόσωπό του ήταν ανέκφραστο, παγερό. Το βλέμμα του έπεσε για μια ακόμα φορά στην οθόνη του λαπ τοπ μπροστά του. Για μια ακόμα φορά διάβασε την πρόσφατη ανακοίνωση της τοπικής αστυνομίας, όπως είχε εκδοθεί το απόγευμα.

“...σχετικά με την υπόθεση της δολοφονίας του Ανδρέα Καψή, προέκυψαν νέες εξελίξεις, που αφορούν τον ή τους δράστες. Οι νεότερες αυτές εξελίξεις τροποποιούν και βάζουν στοιχεία και νέα δεδομένα, τα οποία βρίσκονται σε φάση αξιολόγησης και διερεύνησης…. Σύντομα θα ακολουθήσει νέα ενημέρωση με την προώθηση των ερευνών…. Σε κάθε περίπτωση καλούμε όλους να αποφύγουν προσεγγίσεις ή εκτιμήσεις, που είναι εντελώς πρόωρες και αβάσιμες και προκαλούν σύγχυση στην διελεύκανση της υπόθεσης…”

Ο άντρας στο γραφείο έκλεισε εκνευρισμένος την οθόνη του υπολογιστή του. Δίπλα του έστεκε όρθιος ένας άλλος άντρας, νεότερος, ευλύγιστος. Ήταν σε έντονη κινητικότητα και τα μάτια του έπαιζαν συνεχώς. Απευθύνθηκε στον άλλον σιγανά αλλά νευρικά:

“Τους μπέρδεψε… σου λέω τους μπέρδεψε! Ο γέρος τους αποπροσανατόλισε τελείως. Αν όχι για πολύ πάντως για όσο χρειαστεί!”

Ο άλλος σήκωσε το βλέμμα, τον κοίταξε ίσια στα μάτια με αγριωπή θωριά

“Τι λες μωρέ! Ο γέρος μάς έκανε ζημιά, βάλε το μυαλό σου να σκεφτεί!”

“Γιατί ζημιά;”

“Δεν έμαθες τι έγινε μετά;”

“Όχι…”

“Ο εισαγγελέας ήρε τους περιορισμούς για την ανιψιά και τον άλλον. Πάγωσε προς το παρόν τη δίωξη. Αλλά ελπίζω ότι δεν θα κρατήσει. Θα τον ξεσκεπάσουν γρήγορα. Η αστυνομία και οι δικαστικοί είναι πιο προσεκτικοί από όσο πίστευα”

Ο άλλος απάντησε αποφασιστικά:

“Ε και τι φοβάσαι; Περίεργα στοιχεία δεν έχουν. Η δουλειά έγινε καθαρή. Τα αποτυπώματα και τα στοιχεία είναι δικά τους. Εκείνοι θα τραβιούνται στα νοσοκομεία και στις επιτροπές και εσύ…”

Ο άντρας του γραφείου τον διέκοψε κοφτά. Σηκώθηκε ορμητικά απ’ το γραφείο και στάθηκε απέναντί του:

“Εγώ, δεν υπάρχει, ακούς; Βάλτο καλά στο μυαλό σου! Δεν ειπώθηκε ποτέ τίποτα! Δεν με είδε κανείς! Αυτό να το θυμάσαι πάντα!”

Ακολούθησε μια άρρωστη σιωπή στο χώρο, ύστερα εκείνος ξεκίνησε να βηματίζει μέσα στο γραφείο. Η σκιά του έκανε περίεργα σχήματα μέσα στο μισοφωτισμένο χώρο. Η φωνή του ακούστηκε με ήρεμη βεβαιότητα:

“Το έκανα για να τελειώσει! Να μπει η τάξη! Να βρει εκείνη δικαίωση! Έτσι όπως την πέταξε και την αρνήθηκε. Να σωθεί η περιουσία γιατί αν περνούσε στα χέρια εκείνων, θα τιναζόταν όλη η γραμμή στον αέρα. Κατάλαβες;”

Ο άλλος κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά παρακολουθώντας τον άλλον να συνεχίζει:

“Χρόνια και ζαμάνια έκαναν κουμάντο εκείνοι… άρχοντες… επιχειρηματίας αυτός… αρχιτεκτόνισσα η κυρία… μια ζωή έτοιμα όλα! Η μικρή στάθηκε μια φορά τυχερή, δεύτερη ευκαιρία δεν πρέπει να έχει. Και ήρθε και εκείνος ο χαλβάς, ο ωραίος να μάς παραστήσει τον προστάτη… ο ηλίθιος… Θα προσέχουμε! Κάθε λεπτομέρεια μετράει! Δεν θα κινήσουμε την παραμικρή υποψία. Ούτε λέξη παραπάνω, ούτε βλέμμα αλλού. Οι επόμενες μέρες θα κρίνουν πολλά να δούμε τι θα γίνει με το γέρο. Αν αρχίσουν να ψάχνουν στη μεριά μας, θα πρέπει να τους προλάβουμε….”

Ο άλλος άντρας διέκοψε:

“Κι ο άλλος; Ο παλιός φίλος του Καψή… μας κοιτάει παράξενα τελευταία”

Ο άντρας του γραφείου σήκωσε το βλέμμα του και απάντησε κοφτά:

“Αν ανοίξει το στόμα του, θα φροντίσουμε να το κλείσει πριν ακουστεί”

Συνεχίζεται...