""Το Αρχοντικό της σιωπής" / Κεφ. 13 (Συμμετοχή στο δρώμενο: "Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση #3)

  "Το Αρχοντικό της Σιωπής"

Δείτε τα προηγούμενα

Κεφάλαιο 1ο

Κεφάλαιο 2ο

Κεφάλαιο 3ο

Κεφάλαιο 4ο

Κεφάλαιο 5ο

Κεφάλαιο 6ο

Κεφάλαιο 7ο

Κεφάλαιο 8ο

Κεφάλαιο 9

Κεφάλαιο 10ο

Κεφάλαιο 11ο

Κεφαλαιο 12ο

Σύνδεση με το προηγούμενο:  Μετά την άσκηση διώξεων στα αγαπημένα του "παιδιά", τη Βαλεντίνη και τον Αργύρη, ο Ιάκωβος Δεπόντης μένει μόνος να αναμετρηθεί με την ίδια του τη συνείδηση. Να απολογηθεί στον εαυτό του ότι πήγε το μοιραίο βράδυ να συναντήσει τον Καψή στο γραφείο που δολοφονήθηκε αλλά δεν πρόλαβε. Παρά την οργή του για την απαράδεκτη στάση του, δεν είχε σκοπό να του κάνει κακό όμως οι εξελίξεις τον πρόλαβαν. Τώρα όμως έπρεπε να προλάβει, έπρεπε να βγει αυτός μπροστά να αναλάβει την ευθύνη της δολοφονίας για να γλιτώσει τα "παιδιά" του.

Η αστυνομία είναι πολύ δύσπιστη απέναντι στην ομολογία του αλλά δεν μπορεί και να την αγνοήσει.

Η οικογένεια σοκάρεται από την είδηση της ενέργειάς του.

Ο ποινικολόγος Ισίδωρος Διοφάντους αναλαμβάνει την υπεράσπισή του, συναντιέται μαζί του. Τελικά, ο Ιάκωβος μένει σε νοσοκομειακή νοσηλεία με φρούρηση ενώ την ιδια στιγμή αίρονται οι περιορισμοί από τη Βαλεντίνη και τον Αργύρη.

Κεφάλαιο 13

Η απόφαση για τον Ιάκωβο

Ο Ιάκωβος αντιμετώπισε στωικά τις πρώτες μέρες της κράτησής του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και τέθηκε κρατούμενος νοσηλευόμενος, υπό φρούρηση. Ο συνήγορός του, ο Ισίδωρος Διοφάντους, τον ενημέρωσε σχετικά με τις λοιπές εξελίξεις. Στο πληγωμένο από τις ψυχικές οδύνες  πρόσωπο του γέροντα φάνηκε κάτι σαν χαμόγελο, σαν ικανοποίηση. Η άρση των περιορισμών στα “παιδιά” του τον έκανε να νιώθει περίπου ως δικαιωμένο για την κίνησή του.

Όμως ο κίνδυνος για τον ίδιο δεν προερχόταν μόνο από το θέμα της άσκησης δίωξης στο πρόσωπό του αλλά από την νομική αντιμετώπιση, που θα είχε στη συνέχεια. Τα τοπικά μέσα, στο νησί, αναπαρήγαγαν την ομολογία του με εμβληματικό τρόπο. Οι εξελίξεις δίχασαν την τοπική κοινωνία.  Η υπόθεση είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο και σαν μια βαριά κατάρα να πλανιόταν πάνω από την οικογένεια των Καψήδων, ο κόσμος διχάστηκε σε δύο γνώμες. Φυσικά δεν έλειπαν και οι ψύχραιμοι, που όπως πάντα καλούσαν σε προσεκτική αναμονή.

Ο Εισαγγελέας απαγόρευσε κάθε επίσκεψη στον Ιάκωβο παρά μονάχα στο συνήγορό του. Μια εξέλιξη, που βάρυνε πολύ την ψυχολογία των ανθρώπων της οικογένειας. Και περισσότερο αυτήν της Βαλεντίνης.

“Είναι μόνος, Αργύρη!” έλεγε στον αγαπημένο της, “...είναι μόνος κλεισμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου και ποιος ξέρει ποια θα είναι η τελική απόφαση γι’ αυτόν”

“Βαλεντίνη, για σκέψου όμως να ήταν κλεισμένος μέσα σε ένα κελί; Γιατί δεν το βλέπεις κι αυτό;”

“Αργύρη, ο Ιάκωβος είναι περήφανος άνθρωπος. Δεν θα αντέξει εύκολα μια ρετσινιά τρέλας ή ψυχικής διαταραχής, χίλιες φορές θα προτιμούσε να τον θεωρούσαν ένοχο…”

“Νομίζω είναι πρόχειρη και επιπόλαιη αυτή σου η σκέψη. Σκέψου τι μάς είπε ο Διοφάντους! Είναι το καλύτερο νομικά, αυτή τη στιγμή”

“Δεν μπορώ να τον δω, καταλαβαίνεις; Εκείνος… εκείνος… πάλεψε με τους δαίμονές του, βγήκε μπροστά, σήκωσε στις πλάτες του ευθύνες που δεν του αναλογούν. Και όλο αυτό για να μάς ...γλιτώσει! Και εγώ… εμείς… δεν μπορούμε μήτε να τον δούμε, δεν το αντέχω αυτό, καταλαβαίνεις;”

Ο Αργύρης πρόστρεξε δίπλα της με τρυφερότητα κλείνοντάς την στην αγκαλιά του.

“Αγάπη μου, κάνε υπομονή. Αυτή η κατάσταση είναι προσωρινή. Άσε να δούμε ποια θα είναι η τελική απόφαση”

Και η τελική απόφαση ήρθε μετά από μερικές μέρες. Ο Ισίδωρος Διοφάντους έδωσε τη δική του μάχη για να τον προστατέψει αλλά ήταν μπροστά σε μια αντιφατική κατάσταση καθώς ο Ιάκωβος είχε ομολογήσει.

Συνεδρίασε η ειδική, κατά νόμο, επιτροπή. Το πόρισμα αποφάσισε ότι “ο Ιάκωβος Δεπόντης παρουσιάζει στοιχεία σύγχυσης με ιδεοκαταληπτική διάθεση αυτοενοχοποίησης, ενδεικτικά της επιβαρυμένης ψυχικής του κόπωσης και ενοχικής ταύτισης. Η ποινική του ευθύνη δεν αίρεται πλήρως και καθίσταται προσωρινά μη ικανός προς απολογία. Θα εξακολουθεί να παραμένει ως κρατούμενος στο νοσοκομείο με φρουρά”.

Αυτό που κέρδισε η οικογένεια, ήταν το ότι, ο Ιάκωβος, ως κρατούμενος έστω και σε νοσοκομείο, έχει τα υφιστάμενα δικαιώματα στις επισκέψεις με μεγάλους όμως περιορισμούς. 

Αυτή η απόφαση είχε πολλές αναγνώσεις καθώς παραμένει η σκιά της ενοχής απέναντι στον Αργύρη Ραιδεστό και την Βαλεντίνη Καψή, θέτοντάς τους, υπό νομικούς περιορισμούς.

Η Βαλεντίνη μπόρεσε να τον επισκεφτεί με αίτημα πίεσης του Διοφάντους και με ειδική συνοδεία βέβαια δική του. Η μεγάλη αγκαλιά του Ιάκωβου άνοιξε ολόθερμη να κλείσει μέσα της την “κόρη” του. Και εκείνη να λυγίσει στα αναφιλητά της με τα δάκρυά της να γίνονται σπονδή στα χέρια του. Τον ένιωσε να τρέμει αλλά να μη χάνει τη χαρακτηριστική λεβεντιά του.

“Κόρη μου… παιδί μου… έπρεπε να του δώσω ένα μάθημα… έπρεπε καιρό τώρα να τον σταματήσω…”

“Πάψε γέρο μου, πάψε! Τι είναι αυτά που λες!”

“Έπρεπε να του πω να πάψει να σου φέρεται έτσι…”

Έμειναν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Με τον Ιάκωβο να νιώθει ότι η ψυχοκόρη του, δεν ήταν πια εκείνη η ξέγνοιαστη παιδούλα, που είχε ξεπεταχτεί στο παρασκήνιο της ζωής του αλλά μια ευάλωτη πια γυναίκα, που βαδίζει σε έναν πολύ δύσκολο δρόμο.

Δημήτρης Ερμόλαος

Ο Δημήτρης Ερμόλαος, όλην αυτήν την περίοδο, ήταν νομικός συμπαραστάτης της οικογένειας του Ανδρέα Καψή, του θύματος. Από τη θέση του δηλαδή, απέναντι στην Βαλεντίνη και τον Αργύρη. Η στάση του ως δικηγόρος ήταν μεν αυτή που έπρεπε στο ρόλο του αλλά προσεκτικά διατυπωμένη. Στις νομικές αντιπαραθέσεις με τον Ισίδωρο Διοφάντους, δεν προχώρησε σε οξύτητα. Επιβεβαίωσε ότι ήταν παρών στην επίσκεψη του Αργύρη στο γραφείο του Καψή, ο οποίος ήταν μόνος εκείνη τη στιγμή, επιβεβαίωσε ότι ο ίδιος αποχώρησε αλλά χειρίστηκε πιεστικά και ως από μηχανής Θεός, την εμφάνιση μάρτυρα, που μιλούσε για είσοδο στο γραφείο του θύματος και των δύο. Επίσης στην ομολογία του Ιάκωβου, αμφισβήτησε έντονα τη γνησιότητά της και ζήτησε τη μη αναγνώρισή της νομικά.

Η τοπική κοινωνία, δημοσιογράφοι και μέσα, ήξεραν ότι ο Ερμόλαος ήταν ο δικηγόρος, που διαχειρίστηκε το θέμα της διαθήκης και τώρα βρέθηκε στο πλευρό της οικογένειας του θύματος. Σε πολλούς προκάλεσε εντύπωση η στάση του:

“Πώς τα καταφέρνει ο Ερμόλαος και κρατά έτσι τους τόνους χειριστικά. Προκαλεί εντύπωση πάντως. Είναι πολύ ήσυχος για μια τέτοια υπόθεση σκοτεινής δολοφονίας...”

Επαφές με τους δύο κατηγορούμενους δεν είχε άμεσα. Μια φορά μονάχα συναντήθηκε στο περιθώριο των διαδικασιών με την Ελένη Καψή, στην οποία δικαιολογήθηκε ότι εδώ και χρόνια ήταν νομικός συνεργάτης του αδελφού της, συνεπώς ήταν για τον ίδιο θέμα ηθικής να δεχτεί το αίτημα των δικών του για νομική στήριξη.

Κινήσεις στο παρασκήνιο

Η μονοκατοικία έδειχνε ήσυχη και σιωπηρή. Ο άντρας μπαίνει βιαστικά στο χώρο του γραφείου. Στο χέρι του κρατά το δερμάτινο χαρτοφύλακά του. Δεξιότερα στο γραφείο στέκει ένας νεαρότερος άντρας με στιβαρή εμφάνιση. Ο πρώτος άντρας, ακουμπά το χαρτοφύλακά του στο γραφείο, τον ανοίγει και βγάζει ένα φάκελο. Τον δίνει στον νεότερο άντρα με φωνή, που φανερώνει ηγετικό ρόλο:

“Αυτά εδώ φεύγουν αύριο. Θα τους πεις ότι όλα είναι κανονισμένα. Καμιά εμπλοκή, καμιά αμφισβήτηση”

Ο άλλος άντρας παίρνει το φάκελο, δείχνει διστακτικός

“Κι αν αρχίζουν να σκαλίζουν; Ο μικρός είναι μαμούνι, τώρα που είναι έξω δεν θα μαζευτεί, ήξερες από τα πριν κάτι τέτοιο…”

“Δεν πρόκειται να βρει τίποτα! Ό, τι υπήρχε, το εξαφάνισες! Αν δεν το έκανες, τότε έχεις πρόβλημα!”

“Όλα έγιναν όπως πρέπει αλλά…”

“Μην ξεχνάς ότι σε αυτήν την ιστορία πληρώθηκες αδρά! Και όχι μόνο αυτό αλλά καλύφτηκαν και κάτι υποχρεώσεις σου σε κάτι τύπους, που δεν φημίζονται για τις ανοχές τους, τα λέω καλά;”

Ο άλλος σφίχτηκε, το πρόσωπό του κοκκίνησε ελαφρά προσπαθώντας να είναι ψύχραιμος.

“Δεν συνηθίζω να ξεχνώ τις συμφωνίες μου…”

“Μπράβο! Χαίρομαι! Και, όπως πάντα… ό,τι ξέρεις το ξεχνάς. Δεν έγινε ποτέ τίποτα και απόψε δεν ήμουν εδώ…”

Την ίδια στιγμή κάποιος εξωτερικός θόρυβος κινητοποιεί και τους δύο άμεσα. Τα μάτια τους ενώνονται στο ίδιο βλέμμα. Ο νεότερος άντρας τραβάει από το εσωτερικό του σακακιού του όπλο. Ο άλλος άντρας κοιτάζει προσεκτικά από το παράθυρο. Τίποτα. Η σκιά του άντρα με ένα σκουρόχρωμο αντιανεμικό διακρίνεται να απομακρύνεται γρήγορα, παραμένοντας αθέατη στα μάτια τους.

“Δεν ήταν τίποτα… πιθανόν τίποτα γάτες… Λοιπόν… εγώ φεύγω… το νου σου και μην κάνεις κανένα λάθος, πρόσεχε σε ποιον μιλάς και τι λες…”

Φεύγει. Ο ήχος του αυτοκινήτου σπάει τη σιωπή της νύχτας. Ο νεότερος άντρας μένει μόνος στο σπίτι. Το άγχος του και η δυσφορία του είναι εμφανή. Ανοίγει το φάκελο. Κοιτάζει τα έγγραφα που θα παραδώσει. Τα περισσότερα είναι στα Ιταλικά. Καταλαβαίνει. Στα μάτια του περνάει σαν αστραπή η αμφιβολία, ίσως και η σκέψη της στάσης του.

Το πολυτελές γιοτ ήταν ελλιμενισμένο και τυλιγμένο στην ηρεμία της νύχτας. Τα στόρια συσκότισης των χώρων ήταν κατεβασμένα. Στο σαλόνι υπήρχε μόνο αναγκαίος ελαφρύς φωτισμός.  Δύο άντρες και μια γυναίκα συνομιλούσαν ήρεμα με τη συνοδεία κάποιων ποτών. Η γλώσσα του ενός άντρα και της όμορφης θελκτικής γυναίκας ήταν Ιταλική καθαρή ενώ ο δεύτερος άντρας φαινόταν ότι δεν ήταν Ιταλός.

“Τού έχεις εμπιστοσύνη;” ρώτησε ο Ιταλός

“Στις δουλείες μας δεν είμαστε ποτέ απόλυτοι αλλά μέχρι τώρα είναι άψογος και έχει δοκιμαστεί για τα καλά…” απάντησε ο άλλος.

“Ναι και ο ...μακαρίτης έτσι μάς έλεγε αλλά τα έκανε θάλασσα” σχολίασε η γυναίκα.

“Δεν έφταιγε ο Καψής αν άλλαξαν οι συνθήκες… μέχρι τώρα πηγαίναμε καλά μαζί του…”

Ο Ιταλός μίλησε σκληρά.

“Άκου! Δεν έχουμε καμία όρεξη να βρεθούμε ανάμεσα σε φαγωμάρες κληρονόμων και σε σόγια που σκοτώνονται. Δεκάρα δεν δίνω για όλα αυτά. Εμένα με νοιάζει το συγκρότημα και τα λεφτά που χάνονται με την καθυστέρηση… Ξεκινήσαμε όμορφα και τώρα όλα μοιάζουν αμφίβολα. Και κοίτα! Η εταιρεία είναι καθαρή! Μπλεξίματα με το νόμο δεν θέλω, να του το πεις!”

Πήρε μια ανάσα, έριξε μια ματιά έξω προς τη σκούρα θάλασσα και είπε:

“Τελικά, δεν αλλάζει τίποτα στα μικρά νησιά. Ίδιες μυρωδιές, ίδιοι ψίθυροι. Μόνο που κάποιοι από τους παλιούς λείπουν πια…”

“Και κάποιοι άλλοι τους έχουν αντικαταστήσει, έτσι δεν είναι; Όπως ο νέος φίλος μας…” ανταποκρίθηκε ο άλλος δίπλα.

“Ή όπως η κόρη της Ελένης. Δεν την είδα ακόμα, αλλά μου είπαν ότι της μοιάζει πολύ…” πρόσθεσε η γυναίκα της συντροφιάς σε μια συζήτηση, που έμοιαζε να έρχεται από παλιά.

Το τροχαίο ξανά στο φως...

 Ο Ισίδωρος Διοφάντους ξαφνιάστηκε όταν το πρωί εκείνης της μέρας είδε για δεύτερη φορά το σκούρο Opel να τον ακολουθεί στη διαδρομή του από το αρχοντικό προς το λιμάνι. Την πρώτη φορά δεν έδωσε σημασία αλλά τώρα δεν του φάνηκε και τόσο τυχαίο. Το έμπειρο μάτι του αντιλήφθηκε ότι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο τον ακολουθούσε με έναν άντρα στη θέση του οδηγού, που δεν μπορούσε να διακρίνει καλά.

Όταν στάθμευσε το αυτοκίνητό του κοντά στο κέντρο της πόλης, το σκούρο αυτοκίνητο σταμάτησε εκεί κοντά του. Τότε διέκρινε από το εσωτερικό του να βγαίνει ένας ώριμος κοντόχοντρος άντρας κοντά στα εξήντα. Το ξάφνιασμά του έγινε ακόμα μεγαλύτερο όταν ο άντρας αυτός ήρθε άμεσα κοντά του και στάθηκε απέναντί του.

“Συγγνώμη για την ενόχληση κύριε, είστε ο δικηγόρος Ισίδωρος Διοφάντους;”

“Ποιος είστε κύριε;”

“Και πάλι συγγνώμη, έχετε αναλάβει την υπόθεση της Βαλεντίνης Βαρθαλίτη, έτσι δεν είναι;”

Ο Διοφάντους κατάλαβε ότι ο άντρας αυτός έδειχνε να ξέρει πράγματα και αποφάσισε να ανταποκριθεί.

“Ναι εγώ είμαι, πείτε μου τι θέλετε;”

Ο άλλος έριξε μια ματιά ολόγυρά του σαν να έψαχνε κάτι και απάντησε:

“Είναι ανάγκη να μιλήσουμε κύριε Διοφάντους, έχετε χρόνο;”

“Να μιλήσουμε για τι;”

“Για κάτι από παλιά και έναν άνθρωπο από παλιά, που μπορεί να βοηθήσει την υπόθεσή σας. Πηγαίνετε προς τα εκεί, στη πλατεία στο λιμάνι, υπάρχει ένα ουζερί, θα το δείτε. Θα με περιμένετε και θα έρθω μετά από σας, μην μας δουν μαζί στο δρόμο”

Ο Διοφάντους αποφάσισε να πάρει το ρίσκο.

“Εντάξει, σάς περιμένω”

Σε λίγη ώρα ήταν καθισμένοι σε ένα απόμερο τραπεζάκι στο ουζερί της πλατείας. Την ουσιαστική κουβέντα ξεκίνησε ο ώριμος άντρας:

“Φαντάζομαι έχετε δει ότι η κόρη της Ελένης είναι…” (δίστασε)

“Ναι αλλά αυτό τι έχει να κάνει;” απάντησε ο ποινικολόγος.

“Ξέρετε την αιτία, θέλω να πω, πώς έγινε;”

“Όχι αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω το λόγο για να ξέρω…”

“Έχετε δίκιο κ. Διοφάντους, η Βαλεντίνη έμεινε ανάπηρη μετά από ένα τροχαίο…”

“Λυπάμαι…”

“Τότε δεν ξέρετε πράγματα, το ατύχημα αυτό το προκάλεσε η εγκληματική αμέλεια ενός οδηγού, του Νίκου Διονυσίου. Μόνο που δεν ήταν και τόσο ...αμέλεια”

Ο Διοφάντους ένιωσε ένα τσίμπημα σε όλη του τη σκέψη. 

“Τι θέλετε να πείτε, μιλήστε ανοιχτά, σάς παρακαλώ!”

“Αυτό και ήρθα να κάνω. Προφανώς δεν ξέρετε τίποτα για όλα αυτά…” έριξε το μάτι του ολόγυρα, φαινόταν φοβισμένος, “...παίζω το κεφάλι μου κύριε δικηγόρε! Αλλά δεν έχω άλλη επιλογή, του το χρωστάω”

Ο Διοφάντους ανησύχησε ακόμα περισσότερο, τον κάλεσε να συνεχίσει.

“Με λένε Τάσο Μαρκαντωνάκη, με τον Νικολή ήμασταν, εκτός από συνάδελφοι στο τιμόνι και φίλοι. Ήτανε καλό παιδί, του στοίχισε πολύ εκείνο το τροχαίο. Μού μίλησε πριν εξαφανιστεί. Ήταν σε μαύρα χάλια αλλά φταίει, ναι! Φταίει που έμπλεξε, του το είπα!...Τού μίλησαν για μια ειδική μεταφορά, δεν ήξερε από ποιον. Συναντήθηκε με έναν, εκείνο το βράδυ, πληρώθηκε μπροστά για τα καλά. Ήταν νύχτα. Τον οδήγησε σε κάποιο σημείο, ακολούθησαν ένα αυτοκίνητο. Κάποια στιγμή ο άλλος του είπε να το χτυπήσει να πέσει πάνω του…”

Ο Διοφάντους ανατρίχιασε.

“Ο Νικολής αρνήθηκε… ο χρόνος πίεζε, ο άλλος τον έσπρωξε βίαια δίπλα στο κάθισμα. Όλα έγιναν σαν αστραπή. Το φορτηγό έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο, ήταν μέσα μια κοπέλα, η Βαλεντίνη, η πελάτισσά σας. Τον απείλησαν ότι θα τον σκοτώσουν και του είπαν να αναλάβει την ευθύνη. Θα καθάριζαν για κείνον και θα του πλήρωναν τα χρέη στο αμάξι…”

“Ποιος σου τα ‘πε όλα αυτά, άνθρωπέ μου!” διέκοψε θορυβημένος ο Διοφάντους.

“Ο ίδιος μετά από μέρες. Τον πίστεψα… μετά εξαφανίστηκε, άλλαξε πιάτσα, πέρασε από δίκη, καθάρισε… τού έστειλαν και δικηγόρο… πλήρωσαν μέχρι δεκάρα όλα τα έξοδα, ύστερα πέρασε ο καιρός, φοβόταν. Η κοπέλα έμεινε παράλυτη, ήθελαν να τη σκοτώσουν! Αυτό μού είπε. Μετά… ήρθε εδώ!”

Ο Διοφάντους έμεινε έκπληκτος.

“Πού εδώ;” ρώτησε.

“Εδώ στο νησί, ήθελε να βρει την κοπέλα, ένιωθε άσχημα, ήθελε να δει τι κάνει, να βρει το κουράγιο να της πει δυο λόγια… το ξέρεις;”

“Όχι!”

“Πριν έρθει εδώ, μού είπε, άμα πάθω τίποτα, να της πεις να με συγχωρέσει, και μετά….πάει”

“Τι πάει;”

“Δεν το ξέρεις δα κι αυτό… τον έφαγαν, τον βρήκαν μαχαιρωμένο μέσα στο σπίτι του, στη χώρα εδώ…”

“Ποιος μπορεί να είναι, έχεις κάποιο άλλο στοιχείο, έστω το παραμικρό, σκέψου!”

“Ποιος να ‘ναι, αυτοί που τον έβαλαν να πέσει πάνω στη γυναίκα, ερώτημα θέλει; Ο Νικολής μου μίλαγε τότε για έναν τύπο… καθώς πρέπει… τον έλεγε ο τύπος με τη γραβάτα, τον φοβόταν πολύ”

Ο Μαρκαντωνάκης σταμάτησε να μιλάει. Τα όσα ειπώθηκαν άφησαν πίσω τους βαριά τη σιωπή και την περίσκεψη. Ο Διοφάντους ξεφύσηξε προβληματισμένος.

“Άρα η υπόθεση ξεκινάει εδώ και πολύ καιρό…” μονολόγησε. 

“Τι είπατε;” τον διέκοψε ο άλλος.

“Τίποτα, σε ευχαριστώ που μού μίλησες! Δώσε μου το τηλέφωνό σου αν σε χρειαστώ…”

“Να μην με χρειαστείς, κύριε δικηγόρε. Όσα σού είπα τα έκανα για τον Νικολή. Δεν σού είπα τίποτα, δεν θα τα επαναλάβω μπροστά σε κανέναν. Εσύ κάνε τα κουμάντα σου και εύχομαι σε όλη αυτήν την ιστορία να βρεις και το δολοφόνο του φίλου μου μπας και γαληνέψει η ψυχή του και συγχωρεθεί…”

Χώρισαν όπως έσμιξαν. Ο Διοφάντους ένιωθε να πιάνει το κουβάρι πολλά χρόνια πίσω από το σήμερα. Όλα τού έλεγαν ότι η σειρά των γεγονότων είχε ξεκινήσει από τότε και τα σημερινά ήταν επόμενα κεφάλαια. Έπρεπε να προλάβει τα επόμενα. Έφυγε για το αρχοντικό. Είχε μια συζήτηση να κάνει με την Βαλεντίνη.

Η αλήθεια για το τροχαίο

Ο Διοφάντους έφτασε αναστατωμένος και προβληματισμένος στο αρχοντικό. Τους βρήκε όλους στο σπίτι. Τους προκάλεσε εντύπωση το ύφος του. Τον πλησίασε ο Γιώργος, ο πατέρας της Βαλεντίνης, που είχε και μεγαλύτερη οικειότητα μαζί του.

“Γιώργο, σάς θέλω, μπορούμε να μιλήσουμε όλοι μαζί;”

“Συμβαίνει κάτι, Ισίδωρε; Σε βλέπω αναστατωμένο…”

Εκείνος τον τράβηξε λίγο παράμερα μιλώντας του διακριτικά:

“Κοίτα…. Ναι… έμαθα κάτι… είναι σοβαρό… πιστεύω ότι είναι αλήθεια… οι ενδείξεις έτσι μού φωνάζουν μέσα μου, αλλά… αφορά τη Βαλεντίνη και το τροχαίο ατύχημά της. Γιώργο, δεν μού είπατε τίποτα για εκείνη την υπόθεση”

“Ισίδωρε, δεν σού είπαμε γιατί… δεν νομίζω να έχει σχέση με αυτά εδώ τώρα… αυτή είναι μια λυπητερή ιστορία, που έγινε τότε…”

Ο Ισίδωρος τον κοίταξε ίσια στα μάτια.

“Γιώργο κι όμως έχει! Έμαθα κάτι, που θα σάς ταράξει, θέλω να είσαι ψύχραιμος…”

“Ίσίδωρε, με κάνεις και ανησυχώ…”

“Δεν έχουμε περιθώρια να είμαστε ανώδυνοι, φώναξέ τους μέσα στο γραφείο”

Σε λίγο ήταν απέναντί του. Η Βαλεντίνη, ο Αργύρης, η Ελένη και ο Γιώργος. Κρέμονταν από τα χείλη του.

“Σήμερα με πλεύρισε ένας άντρας… μού ζήτησε να μιλήσουμε… μού είπε κάποια πράγματα πολύ σοβαρά… συνδέοντάς τα με τα όσα αντιμετωπίζουμε, νομίζω ότι είναι αλήθεια”

“Τι ακριβώς συμβαίνει, κύριε Διοφάντους;” ρώτησε η Βαλεντίνη.

“Ο Νίκος Διονυσίου, ήρθε να σε βρει,  εδώ στο σπίτι, κάνω λάθος;”

Όλοι κοιτάχτηκαν έκπληκτοι. Κανείς δεν υπολόγιζε ότι η κουβέντα θα επέστρεφε εκεί. Ο ποινικολόγος δεν άφησε τη σιωπή τους να σπάσει και συνέχισε:

“Τι σου είπε λοιπόν εκείνη τη μέρα; Είναι κάτι που πρέπει να το μάθω οπωσδήποτε παιδί μου!”

“Δεν καταλαβαίνω… τι σχέση έχει τώρα αυτό;”

“Συνέχισε Βαλεντίνη σε παρακαλώ!”

“Δεν μου είπε τίποτα, ήταν όμως παράξενος, η συμπεριφορά του ήταν κάπως…”

“Σαν να είχε τύψεις ε;”

“Θα το έλεγες και έτσι”

“Λοιπόν;”

“Τίποτα, έφυγε. Η αλήθεια είναι ότι με παραξένεψε, μού άφησε τηλέφωνο, προσπάθησα να τον βρω, όταν τα κατάφερα, δεν ήθελε να συνεχίσει”

“Θυμάσαι να σού είχε πει κάτι; Θέλω να θυμηθείς κάθε λεπτομέρεια, έχει σημασία”

“...Ναι… μού είχε κάνει εντύπωση το ότι μου είπε ότι πολλά έγιναν τότε…”

Ο Διοφάντους πήρε μια ανάσα βαθιά. Μέσα του κατάλαβε.

“Βαλεντίνη… θα σού πω κάτι… και σε όλους σας… σάς παρακαλώ να το ακούσετε με ωριμότητα αντίδρασης, είναι σοβαρό”

Οι ματιές που αλλάχτηκαν μεταξύ τους φανέρωσαν την αγωνία, την απορία, την ανησυχία. Ο ποινικολόγος είχε γίνει εκείνη τη στιγμή το επίκεντρο του σύμπαντος για όλους τους.

“Το τροχαίο ατύχημά σου, Βαλεντίνη, έγινε πότε; Είναι οδυνηρό αλλά δεν έχω άλλη επιλογή”

“Το 2021”

“Ο άνθρωπος που με συνάντησε, ήταν φίλος στενός του Διονυσίου, του οδηγού του φορτηγού, που τον σκότωσαν πριν λίγο καιρό και το οποίο δεν ήξερα. Του είχε πει όλη την αλήθεια λοιπόν για το τι είχε γίνει τότε…”

“Τι είχε γίνει τότε;” ρώτησε με αγωνία η Ελένη.

“Δεν ήταν ατύχημα εκείνο το τροχαίο, Βαλεντίνη. Κάποιος ή κάποιοι σχεδίασαν να σε σκοτώσουν!”

Το άγγελμα των λόγων του Διοφάντους, έπεσε στο γραφείο σαν κεραυνός που ισοπεδώνει τα πάντα. Χέρια άρχισαν να σφίγγονται και να τρέμουν. Κάποια άλλα απλώθηκαν να ενωθούν μεταξύ τους για να πάρουν δύναμη. Η Βαλεντίνη κατάφερε να ψελλίσει σαν πνιγμένη:

“Τι λέτε κύριε Διοφάντους;”

Εκείνος αφηγήθηκε σε όλους όσα αναλυτικά έμαθε από τον Μαρκαντωνάκη. Κάθε λέξη του, κάθε φράση ήταν και μια σφυριά στην καρδιά όλων. Ένα μεγάλο, απέραντο “γιατί” απλώθηκε στα χείλη τους, ένα “γιατί” απόγνωσης, φόβου, οργής.

“Τώρα καταλαβαίνετε γιατί φάγανε και τον Διονυσίου!” τους είπε.

Τα ερωτήματα και οι αντιδράσεις έπεφταν βροχή. Προσπάθησε να τους ηρεμήσει, να τους κάνει να σκεφτούν ώριμα, να συνθέσουν το παζλ της υπόθεσης.

“Η προσπάθεια να σάς βγάλουν απ’ τη μέση, Βαλεντίνη, ξεκίνησε από τότε. Ευτυχώς για σένα, δεν τα κατάφεραν. Όμως δεν παραιτήθηκαν, στο παρασκήνιο γινόταν κινήσεις. Η διαθήκη ήταν ο καταλύτης, που επιτάχυνε τις αντιδράσεις τους. Επόμενος στόχος ο θείος σου, εσείς, οι κληρονόμοι.  Η ιστορία του νόθου γιου, την οποία έμαθα και μπράβο στον Αργύρη που επέμενε,  έρχεται να κουμπώσει τέλεια πίσω από όλα αυτά…” 

“Θέλετε να πείτε…” ακούστηκε η Ελένη.

“Θέλω να πω ότι ο ετεροθαλής αδελφός σας, κυρία Ελένη είναι ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα πίσω από όλα αυτά…”

Ο Αργύρης πετάχτηκε με ένταση που ξεχείλιζε από μέσα του:

“Το ήξερα! Σάς το είπα! Τίποτα δεν ήταν τυχαίο, αυτό το πρόσωπο έχει κίνητρο να μας εξουδετερώσει όλους…”

“Κίνητρο γιατί;” ρώτησε ίσως με αφέλεια ο Γιώργος.

“Δύο εικασίες έχουμε εδώ, Γιώργο: Την ωμή εκδίκηση, που είναι δείγμα νοσηρής προσωπικότητας. Τους λόγους της εκδίκησης τους κατανοείτε, φαντάζομαι. Ή την οικονομική επικαρπία της περιουσίας…”

“Αυτό πώς;”

“Αυτό σημαίνει ότι θα εμφανιστεί να διεκδικήσει την περιουσία”

Η Βαλεντίνη της ήταν δύσκολο να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα. Παρά τη δύναμή της, την αποφασιστικότητά της, η καρδιά της λύγισε. Δάκρυα άρχισαν να υγραίνουν το πρόσωπό της, τα χέρια της και το σώμα της άρχισε να τρέμει. Ο Αργύρης πήρε το αμαξίδιο στα χέρια του.

“Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε…”

Ο Διοφάντους συμφώνησε.

“Ναι, Αργύρη, άφησέ την να ξεσπάσει, το έχει ανάγκη!”

Έφυγε και η μητέρα της μαζί. Πίσω έμειναν ο Διοφάντους με τον συγκλονισμένο Γιώργο, τον πατέρα της.

“Στο είπα Γιώργο… καταλαβαίνω είναι δύσκολο!” τον έπιασε ζεστά από τα χέρια “Σού δίνω το λόγο μου ότι τώρα θα φτάσουμε στην αλήθεια, κάπου θα υπάρχει η χαραμάδα, το λάθος, το στόμα που θα μιλήσει. Σού δίνω το λόγο μου, τα παιδιά σου και ο Ιάκωβος, θα καθαρίσουν…”

“Όλα πάνω σου, Ισίδωρέ!” κατάφερε να απαντήσει συγκινημένος ο Γιώργος Βαρθαλίτης.

Ο Διοφάντους αναλαμβάνει δράση...

Ο έμπειρος ποινικολόγος δεν είχε καιρό για χάσιμο. Έπρεπε να βιαστεί. Για μια σειρά λόγους. Για την ίδια, αυτή καθ’ εαυτή την υπόθεση αλλά και για να μπορέσει να δώσει ψυχολογικά κίνητρα στην οικογένεια να πάρει ανάσα αισιοδοξίας.

Την αμέσως επόμενη μέρα τηλεφώνησε στο γραφείο του στην Αθήνα:

“Ζήση! Έλα αγόρι μου… Ναι, στο νησί είμαι… λοιπόν έχω δουλειά για σάς στο γραφείο και θέλω τα δυνατά σας...Λοιπόν, 2021, τροχαίο ατύχημα της Βαλεντίνης Βαρθαλίτη… σού στέλνω τα στοιχεία στο mail… Παραπέμφθηκε στο δικαστήριο ο οδηγός του φορτηγού… ΝΙΚΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ… Ναι… Θέλω να μού βρεις το όνομα του δικηγόρου, που τον εκπροσωπούσε και όσα μπορείς για αυτόν! Κάτι σαν το ...φάκελό του! Κατάλαβες; Αυτό. Σού στέλνω όλα τα στοιχεία… Περιμένω… ευχαριστώ…”

Ο Ζήσης, ο δαιμόνιος συνεργάτης στο γραφείο του Διοφάντους, δεν άργησε να ανταποκριθεί. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας τηλεφώνησε στον ποινικολόγο γεμάτος πληροφορίες.

“Ζήση, πες μου ότι μού φέρνεις στοιχεία…”

“Φυσικά κύριε Διοφάντους, έχω όσα μπόρεσα να βρω”

“Τι θα έκανα χωρίς εσένα, είμαι όλος αυτιά!” τράβηξε δίπλα του ένα πρόχειρο μπλοκ σημειώσεων.

“Τον Νίκο Διονυσίου, εκπροσώπησε στο δικαστήριο ως συνήγορος ο Παναγιώτης Δέλβης…”

Ο Διοφάντους σημείωσε το όνομα.

“Τι μάθαμε γι’ αυτόν”

“Νεαρός σχετικά συνάδελφός σας, κοντά στα 35. Χειριζόταν μικρομεσαίες υποθέσεις είτε οικονομικών διαφορών, ασφαλιστικών μέτρων, λίγες ποινικές σε επίπεδο πλημμελημάτων”

“Δουλεύει μόνος, σχέσεις με ασφαλιστικές εταιρείες ή κάτι άλλο;”

“Ξεκίνησε σαν ασκούμενος στο γραφείο του Δημήτρη Ερμόλαου, επώνυμος συνάδελφός σας. Δούλεψε στο γραφείο του, δεν έχει πολύ καιρό, που πλέον έχει δικό του γραφείο. Όχι δεν είναι μόνιμος εκπρόσωπος κάποιας εταιρείας…”

Ο Διοφάντους έμεινε ξαφνικά με το κινητό τηλέφωνο αμίλητος, ανέκφραστος. Το όνομα αυτό… το μυαλό του δούλεψε γρήγορα και άμεσα. 

“Κύριε Διοφάντους, μ’ ακούτε;”

“Είσαι σίγουρος Ζήση;…”

"Για ποιο πράγμα;"

"Το ότι δούλεψε στον Ερμόλαο"

“Φυσικά μα τι πάθατε;”

“Τίποτα… τίποτα… Σε παρακαλώ, θέλω να μάθεις όσα μπορείς για τον Δημήτρη Ερμόλαο, όσα μπορείς, είναι σημαντικό!”

“Συμβαίνει κάτι;”

“Τον έχουμε αντίδικο εδώ, Ζήση και θέλω να ξέρω το προφίλ του”

“Θα έχετε τα στοιχεία όσο γρήγορα μπορώ…”

Η συνομιλία τους έληξε. Ο Διοφάντους φυσικά θυμήθηκε ότι ο Δημήτρης Ερμόλαος ήταν το τωρινός αντίδικός του. Με ένα σοβαρότατο, συγκροτημένο, κοινωνικό προφίλ. Ένιωσε να είναι πολύ προβληματισμένος αλλά δεν ήταν από τους ανθρώπους, που θα έβγαζε πρόχειρα συμπεράσματα.

“Εντάξει...είναι μια σύμπτωση… ο συνήγορος του Διονυσίου, του ανθρώπου που ανέλαβε να σηκώσει το βάρος της δολοφονικής απόπειρας της Βαλεντίνης Βαρθαλίτη, ήταν καιρό υπάλληλος στον Ερμόλαο…” σκέφτηκε σχεδόν μεγαλόφωνα “...είναι ένα στοιχείο…”

Έβαλε το σημειωματάριό στο χαρτοφύλακά του και ετοιμάστηκε να ενημερώσει τους υπόλοιπους. Καθώς σηκωνόταν από το γραφείο η φωνή του ακούστηκε καθαρά:

“Άντε να δούμε τι μπορούμε να μάθουμε για σένα κύριε συνάδελφε…”

Συνεχίζεται...