"Τα δώρα της Αρμονίας" (Μυθιστόρημα σε συνέχειες) 17η δημοσίευση

   "Τα δώρα της Αρμονίας"

"Όσα ποτέ δεν συνέβησαν αλλά ανέκαθεν υπήρχαν"

Σαλούστιος:  "Περί Θεών και κόσμου"

Μια ματιά στα προηγούμενα

Ανάρτηση 1

Ανάρτηση 2

Ανάρτηση 3

Ανάρτηση 4

Ανάρτηση 5

Ανάρτηση 6

Ανάρτηση 7

Ανάρτηση 8

Ανάρτηση 9

Ανάρτηση 10

Ανάρτηση 11

Ανάρτηση 12

Ανάρτηση 13

Ανάρτηση 14

Ανάρτηση 15

Ανάρτηση 16

Στην προηγούμενη ανάρτηση, είδαμε τον Τυδέα, ως πρεσβευτή στη Θήβα. Μετά την αποτυχημένη του συνάντηση με τον Ετεοκλή αποχωρεί παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής. Η Ιοκάστη έχει μια συνάντηση με το γιο της και βασιλιά, Ετεοκλή, στην οποία, για μια ακόμα φορά, εισπράττει τη  σκληρότητα και την εμμονή του στις αποφάσεις του. Η ίδια ενημερώνεται ότι ο δεύτερος γιος της ετοιμάζει εκστρατεία στη Θήβα, γεγονός που τη βουλιάζει ακόμα περισσότερο στην απελπισία και τον προβληματισμό. Τις εξελίξεις και τους φόβους της, μοιράζεται με τις δύο κόρες της.

Στο μεταξύ, ο Τυδέας πέφτει σε φονική ενέδρα, που του έχει στήσει ο Ετεοκλής λίγο πριν διαβεί τον Ασωπό ποταμό. Εκεί για μια ακόμα φορά, με την παρέμβαση της Θεάς Αθηνάς, γλιτώνει τον αιφνιδιασμό και αφανίζει τους δόλιους επιδρομείς.

Ο Τυδέας φτάνει πληγωμένος αλλά σώος στα χέρια των δύο συντρόφων του, που τον περιμένουν έξω από τις Πλαταιές για να τον παραλάβουν και να επιστρέψουν στο Άργος.

Μουσική επιμέλεια έργου: Γλαύκη

Στης Γλαύκης το καφέ

Ακολουθεί το μουσικό επικό θέμα, που επέλεξε σήμερα η αγαπημένη μας φίλη και θα συνοδεύσει, όπως πάντα, με τον πλέον αρμονικό τρόπο την ανάγνωσή μας.

17η Ανάρτηση

2-11  Ετοιμασίες μετά την επιστροφή

 Η Υποδοχή για τον Τυδέα και τους συντρόφους του, πίσω στο Άργος ήταν γεμάτη συγκίνηση και αγωνία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Πρώτα-πρώτα για τους δικούς τους ανθρώπους στις οικογένειες τους. Η Δηιπύλη με το γιο της τον Διομήδη δέχτηκαν πίσω τον άντρα και πατέρα με αίσθημα λύτρωσης. Όταν μάλιστα είδαν στο σώμα του τα σημάδια από τα τραύματά του κατάλαβαν καλά από ποιους κινδύνους διάβηκε ο αγαπημένος τους. 

 Ο Άδραστος δέχτηκε με αίσθημα ανακούφισης την επιστροφή του γαμπρού του όπως επίσης και ο Πολυνείκης. Ιδιαίτερα αυτός είχε πάρα πολλούς ακόμα λόγους να περιμένει με αγωνία την επιστροφή τους. Το βάρος της ευθύνης ήταν πολύ μεγάλο. Ένιωθε να είχε στείλει έναν δικό του άνθρωπο στο «στόμα του λύκου». Όταν μπόρεσαν να συναντηθούν οι τρεις τους, ο Πολυνείκης κρεμάστηκε στην κυριολεξία από το στόμα του για να μάθει τυχόν νέα για τη μάνα του, τον πατέρα και τις αδελφές του. Δυστυχώς ο Τυδέας δεν είχε για αυτό να του μεταφέρει καμία πληροφορία. Μόνο για την περισσή αλαζονεία του αδελφού του Ετεοκλή, το θράσος και την ατιμία του είχε να τον ενημερώσει καθώς τούς εξιστορούσε αναλυτικά τα γενόμενα τόσο στην συνάντηση μαζί του όσο και όσα έγιναν στην δολερή ενέδρα που τού έστησαν για να τον αφανίσουν, παραβαίνοντας κάθε έννοια τιμής και κανόνων.

Πολυνείκης και Αργεία

 Ο Πολυνείκης μπήκε στο σπίτι του βαρύθυμος και προβληματισμένος. Στη σκέψη του ήταν όλα αυτά που άκουσε και συζήτησε με τον Τυδέα αμέσως μετά την επιστροφή του. Το μυαλό του πέταξε για λίγο πέρα μακριά. Εκεί στη Θήβα. Στην εφτάπυλη πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Αν και είχαν περάσει κοντά δέκα χρόνια από τότε που άφησε πίσω του τις Ήλεκτρες πύλες, όλα στην νοσταλγία του έμοιαζαν οικεία και γνωστά. Με τα μάτια της ψυχής του έβλεπε εκεί δεξιά αμέσως μετά τα τείχη τον Ισμήνιο λόφο, αφιερωμένο στο Απόλλωνα που είχε και αυτός το ίδιο όνομα από τον Ισμηνό ποταμό. Πόσα και πόσα όμορφα παιχνίδια έκανε εκεί στις όχθες του ποταμού στα παιδικά του χρόνια. Τρέχανε με τον αδελφό του τον Ετεοκλή ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα των δέντρων. Κρύβονταν ο ένας από τον άλλον. Παράβγαιναν στο τρέξιμο ποιος θα είναι  πρώτος μέχρι την ιερή κρήνη του Άρη πάνω από το λόφο. Εκεί που καιροφυλακτούσε κάποτε ο φοβερός δράκοντας του θεού του πολέμου.

 Ο νους του έτρεχε ως εκεί στο μεγάλο βωμό και το άγαλμα της Όγκας Αθηνάς, αυτό που ο πρόγονός τους ο Κάδμος αφιέρωσε στη Θεά σαν έφτασε στη Θηβαϊκή γη ακολουθώντας την ιερή αγελάδα. Θυμήθηκε πόσες φορές ανέβηκε με τον αδελφό του ψηλά στην ακρόπολη εκεί που ήταν κάποτε το σπίτι του Κάδμου και της Αρμονίας στα πανάρχαια εκείνα χρόνια.  Ο πατέρας τους σαν ήταν έφηβοι, τούς έδειχνε τα ξύλινα ξόανα της Αφροδίτης, που φτιάχτηκαν από τα ακροστόλια των καραβιών του Κάδμου. Οι αναμνήσεις τον έφεραν τότε να αντικρίζει τα τρία αυτά δημιουργήματα. Την Ουρανία, την Πάνδημη και την Αποστροφία. Ονομασίες που η Αρμονία είχε δώσει στην Αφροδίτη.[1]

 Πόσο είχαν όμως αλλάξει τώρα όλα αυτά. Τίποτα δεν θύμιζε εκείνες τις όμορφες παιδικές και νεανικές μέρες. Τώρα,  μάθαινε από τον Τυδέα, ότι ο αδελφός του ο Ετεοκλής τον μισούσε θανάσιμα και δεν ήθελε να ακούσει λέξη για αυτόν! Το ίδιο αίμα που έτρεχε στις φλέβες τους δεν ήταν αρκετό να μετριάσει την αποστροφή του και την εμμονή του να μην δεχτεί και τα δικά του δικαιώματα.

 “Τι έχεις άντρα μου;” τον ρώτησε η Αργεία καθώς τον υποδέχτηκε στο σπιτικό τους. Έτρεξε κοντά του γεμάτη αγωνία. Πίσω της, σχεδόν αμέσως, μπήκε και πηγε κοντά του ο νεαρός Θέρσανδρος, το παιδί τους. Τράβηξε το γιο τους στην αγκαλιά του στοργικά και τον άφησε μαλακά στη συνέχεια για να κάτσει αντίκρυ στη γυναίκα του που προσδοκούσε να μάθει νέα.

“Τι νέα μάς έφερε ο Τυδέας από την πατρίδα σου!” τον ρώτησε καρτερώντας απάντηση.

Ο Πολυνείκης άφησε το νεαρό γιο τους να βγει από το δωμάτιο, έβαλε λίγο νερό στο ποτήρι του από το κεραμικό αγγείο στο τραπέζι για να ελαφρύνει τη δίψα του και μίλησε:

“Δυστυχώς αυτό που δεν θέλαμε απ την αρχή να πιστέψουμε Αργεία!”

“Δηλαδή, τι είπε;” τον ρώτησε εκείνη.

“Ο αδελφός μου ούτε καν δέχεται να συζητήσει την παλιά μας συμφωνία, μάλιστα έχει ορίσει και τα επόμενα στη Θήβα για τη διαδοχή του…”

“Δεν είναι δυνατόν…” ψέλλισε εκείνη.

“Κι όμως… είναι! Θα έπρεπε να το περιμένουμε. Δέκα ολάκερα χρόνια γιατί να τον αλλάξουν; Ίσα ίσα το αντίθετο”

“Και τι είπε στον Τυδέα;”

“Όταν εκείνος τον πίεσε για την εκστρατεία μας εκεί αν δεν δεχτεί απλά την ...σφράγισε στην κυριολεξία με τις πράξεις του…”

“Δηλαδή;” ρώτησε η γυναίκα του. Ήξερε την μαύρη απάντηση αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί.

“Έφτασε στο σημείο να στήσει ενέδρα στον Τυδέα για να τον σκοτώσει…”

“Ως εκεί έφτασε λοιπόν;”

“Ως εκεί αλλά εκείνος γλίτωσε μέσα απ τα χέρια τους...με το χέρι της Παλλάδας”

 

Η Αργεία έκανε μερικά νευρικά βήματα στο δωμάτιο.

“Να μην τολμήσω λοιπόν να σε ρωτήσω για τη συνέχεια” είπε με τρεμάμενη φωνή.

Ο Πολυνείκης την κοίταξε με βλέμμα απολογητικό.

“Δεν μας μένει κάτι άλλο γυναίκα. Το βλέπεις, είναι αδιέξοδο. Με πετάει σαν σκουπίδι από τη γη των γονιών μου. Σαν να μην υπήρξα ποτέ για τη Θήβα. Σαν να μην πέρασα από εκεί. Σαν να μην μας γέννησε η ίδια μάνα…”

Η Αργεία έκλεισε τα μάτια της με τρόμο ακούγοντάς τον να μονολογεί.

“Δυστυχισμένη Ιοκάστη, μάνα μου. Αδελφές μου αγαπημένες. Να λοιπόν που ο αδελφός μου γίνεται η αιτία να σταθώ με τα όπλα απέναντί του”

“Θα το κάνετε λοιπόν;”

“Ναι Αργεία! Δεν θα του περάσει! Αρκετά τόσα χρόνια στην ντροπή και στο διωγμό. Δεν θα περάσω στη λήθη για να θρέψω την αρχομανία του! Ως εδώ. Είναι ώρα να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα των αποφάσεών του. Και να απολογηθεί για αυτά”

“Τι αποφασίσατε”

“Σύντομα θα συγκαλέσει ο Άδραστος πολεμικό συμβούλιο για τις λεπτομέρειες”

Προσπάθησε να πάρει μια βαθιά ανάσα για να βρει τη μιλιά της. Περπατούσε αργά μέσα στην αίθουσα. Απορροφημένη λες σε έναν δικό της κόσμο. Ένας κόμπος είχε ανέβει ήδη στο λαιμό της και έκλεινε την αναπνοή της.

“Πόλεμος λοιπόν… Ω Δία γαιοσείστη ύψιστε, γιατί πάντα τα πάθη των ανθρώπων να λύνονται με των σπαθιών τον νόμο; Γιατί με θάνατο και συμφορές; Η Νύχτα… με τη γενιά της! Τα παιδιά της. Την Αγάπη, την Απάτη, το Γήρας αλλά και την καταραμένη Έριδα με την ακατάβλητη ψυχή. Αυτή που κυριεύει το γένος των ανθρώπων και το οδηγεί στην αντάρα και στο κακό. Ω Νύχτα τα παιδιά σου! Οι Πόνοι, οι Συγκρούσεις, οι Μάχες, οι Σκοτωμοί, οι μαύρες Αντροφονίες και τα Μαλώματα, η Κακονομία αλλά και η Άτη! [2]. Έρχεται, για μια ακόμα φορά, να υποστούμε, εμείς οι θνητοί το βάρος σας”

Ο Πολυνείκης πήγε κοντά της στοργικά και τρυφερά.

“Αγαπημένη μου γυναίκα. Μερικές φορές οι Μοίρες στέκουν πάνω από εμάς. Και είναι και κάποιες αξίες και αρχές ζωής που δεν μπορούν να παραμεριστούν. Παρ’ όλα αυτά, σου δίνω τούτη την υπόσχεση. Ακόμα και εκεί! Με τα άρματα στα χέρια, έξω ή μέσα απ τα τείχη της πατρίδας μου, θα επιδιώξω να τον συναντήσω. Να τον δω, να του μιλήσω. Ακόμα και την ύστατη ώρα, πριν ξεκινήσει το μοιραίο, να τον συνετίσω, να του αλλάξω γνώμη. Στο ορκίζομαι στο όνομα της Ήρας, της Θεάς που το γάμο μας ευλόγησε”

Έγειρε στην αγκαλιά του αποκαμωμένη, στενοχωρημένη προσπαθώντας να συγκρατήσει τους λυγμούς της που απειλούσαν να ξεσπάσουν. Τα χέρια της τύλιξαν τις πλάτες του σφίγγοντάς τον.

“Είθε οι Θεοί να σε ακούσουν άντρα μου”

Την κράτησε στην αγκαλιά του. Τα δυνατά του χέρια χάιδεψαν τα όμορφα μαλλιά της. Ένιωσαν τη ζεστασιά της ανάσας της και τους χτύπους της καρδιάς της.

---

[1]     Το όνομα “Ουρανία” αφορούσε τον αγνό έρωτα, “Πάνδημη” για την ερωτική επαφή και “Αποστροφία” για να αποστρέψει τους ανθρώπους από ανόσιες επιθυμίες και έργα. Η αναφορά αυτή αναφέρεται στα “Βοιωτικά”, στο έργο του Παυσανία “Ελλάδος περιήγησις”

[2]     Αναφορά στο, κατά Ησίοδο, γένος της Νύχτας. Οι άνθρωποι έδιναν μορφή και θεϊκή ύπαρξη στα βιώματα αυτά. 

Συνάντηση για τρεις

 

“Άρχοντά μου ο βασιλιάς!” ανήγγειλε στον Αμφιάραο κάποιος από τους ανθρώπους του.

Εκείνος κοιτάχτηκε με την γυναίκα του την Εριφύλη. Έμειναν και οι δύο ξαφνιασμένοι στο κέντρου του μεγάλου δώματος του σπιτιού τους. Κάποια στιγμή ο Αμφιάραος αντέδρασε.

“Που είναι;” τον ρώτησε.

“Έρχεται εδώ!” του απάντησε.

Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του μπήκε από το αίθριο στο μεγάλο δώμα ο Άδραστος.

Έριξε μια ματιά γύρω του χαιρετώντας τους.

“Μπορείς να πηγαίνεις, μην μας ενοχλήσει κανένας” είπε στον άνθρωπό του ο Αμφιάραος και εκείνος έφυγε με υπόκλιση από το χώρο κλείνοντας τη μεγάλη ξύλινη πόρτα της εισόδου.

“Ελπίζω να μην ενοχλεί η παρουσία μου αλλά θεώρησα την επίσκεψή μου απόλυτα αναγκαία” είπε ο Άδραστος πλησιάζοντας στο εσωτερικό, “θέλω να μιλήσουμε”

“Εριφύλη άφησέ μας μόνους” πρόσταξε τη γυναίκα του ο Αμφιάραος.

“Εριφύλη δεν έχεις να πας πουθενά. Εδώ θα μείνεις!” ακούστηκε κατηγορηματική η παρέμβαση του βασιλιά ξαφνιάζοντας τον Αμφιάραο.

“Τι συμβαίνει Άδραστε; Τι σημαίνει αυτό;” τον ρώτησε.

“Σημαίνει απλά ότι η γυναίκα σου και αδελφή μου έχει την κύρια θέση στην κουβέντα που θα κάνουμε!” του απάντησε.

Ο Αμφιάραος, στο βάθος του μυαλού του άρχισε να καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοούσε ο βασιλιάς. Όλα έδειχναν να επιταχύνονται, τα πιο επίφοβα όνειρά του έτρεχαν να τον προφτάσουν.

“Μπορείς να καθίσεις” του είπε.

“Δεν είναι ώρα για να καθίσω αλλά να συζητήσουμε και να πάρουμε αποφάσεις” τους είπε.

“Τι εννοείς αδελφέ μου;” μίλησε η Εριφύλη σπάζοντας τη σιωπή και το δικό της ξάφνιασμα.

“Εννοώ είμαστε μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα και οφείλουμε να δούμε τι θα κάνουμε”

“Για ποιο θέμα Άδραστε;” ρώτησε ο Αμφιάραος.

“Ξέρεις καλά για ποιο! Ο Τυδέας γύρισε από τη Θήβα με μια ενέδρα, που λίγο έλειψε να τον στείλει στον Άδη αλλά με πολλές πληγές στο κορμί του. Ο Ετεοκλής όχι μόνο συνετίζεται αλλά προσπάθησε να τον σκοτώσει”

“Αν είναι δυνατόν!” ακούστηκε εκείνη.

Ο Άδραστος συνέχισε:

“Όπως καταλαβαίνετε η απόφαση και συμπεριφορά του έναν δρόμο ανοίγουν. Φεύγουμε το συντομότερο για τη Θήβα. Έστειλα αγγελιοφόρους στους πολέμαρχους να μαζευτούν εδώ για συμβούλιο εκστρατείας”.

“Την άποψή μου την ξέρεις Άδραστε, δεν έγινε κάτι για να αλλάξει”

Ο βασιλιάς τον κοίταξε καλά και ήρεμα.

“Ενώνονται μαζί όλες οι μεγάλες ελληνικές πόλεις Αμφιάραε, δεν μπορείς να λείπεις από αυτές τις στιγμές”

“Η απόφασή μου είναι η ίδια και γνωρίζεις πολύ καλά το λόγο. Δεν λύνονται με την οργή και το πείσμα κάποια προβλήματα. Μήτε ο πόλεμος είναι το βοτάνι για όλα. Το αντίθετο μού φωνάζει η ψυχή μου”

 “Αμφιάραε ήρθε η ώρα να λύσουμε κάποια πράγματα οριστικά. Σήμερα εδώ! Πριν χρόνια πολλά ήσουνα βασιλιάς σε τούτη την πόλη. Οι έριδες, η διχόνοια και η νομή της εξουσίας έφεραν στο παλάτι τη σύγκρουση και το αίμα. Σκότωσες τον Ταλαό τον πατέρα μου και με εξόρισες στη Σικυώνα. Τη συνέχεια την γνωρίζουμε καλά. Με δική σου πρωτοβουλία με κάλεσες πίσω και, σοφά πράττοντας, συμφιλιωθήκαμε μεταξύ μας δύο οικογένειες. Εγώ σου έδωσα την αδελφή μου την Εριφύλη γυναίκα σου και εσύ το θρόνο του Άργους. Έτσι ενωθήκαμε στην ίδια πορεία ζωής. Και επειδή πληρώσαμε με αίμα την κατάρα της διχόνοιας και της έριδας είπαμε να την εξορκίσουμε για πάντα. Έτσι ορίστηκες εσύ Εριφύλη ανάμεσά μας να ορίζεις και να διαφεντεύεις τις όποιες διαφωνίες μας. Και δεν ορίστηκες τυχαία. Έγινε γιατί είσαι κομμάτι απ το τις ζωές και το αίμα μας. Για μένα είσαι αδελφή μου. Για τον Αμφιάραο είσαι γυναίκα και μάνα των παιδιών του. Εσύ λοιπόν ορίστηκες να κρίνεις τις διαφορές μας”

“Τι ζητάς από μένα αδελφέ μου;” ρώτησε εκείνη την ίδια στιγμή που ο άντρας της ήταν σιωπηρός.

“Είναι προφανές ότι έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη απόφαση. Την εκστρατεία στη Θήβα. Και διαφωνούμε με τον άντρα σου. Άρα είναι σαφές! Θα κάνουμε αυτό που θα αποφασίσεις εσύ!” της είπε απόλυτα.

“Μήπως μπορείτε να βρείτε μια λύση στη διαφωνία σας;” ρώτησε ξανά εκείνη.

“Δεν θα συναινέσω ποτέ στον θάνατο και στην καταστροφή όλων μας!” έσπασε τη σιωπή του ο άντρας της.

“Οπότε Εριφύλη αντιλαμβάνεσαι ότι μέσα στις επόμενες μέρες περιμένουμε την απόφασή σου. Είσαι ελεύθερη να κρίνεις”

«Να κρίνω; Πως θα κρίνω; Πόσο απλά πετάς μια πρόταση, αδελφέ μου» αντέτεινε εκείνη προβληματισμένη.

«Έχεις την ικανότητα να κρίνεις, Εριφύλη. Γνωρίζεις όλες τις πτυχές αυτής της ιστορίας. Μπορείς να τα μετρήσεις όλα. Και να είσαι βέβαιη και εσύ και ο άντρας σου από εδώ ότι θα τιμήσουμε ότι κι αν αποφασίσεις»

 

Κανείς δεν μίλησε για λίγο. Μια αμήχανη σιωπή κυριάρχησε στο χώρο.

“Δεν έχω κάτι άλλο να πω, φεύγω. Έχω πολλά πράγματα να ρυθμίσω ως την μέρα της συνάντησης για να ανακοινωθεί η απόφασή”

“Στο καλό αδελφέ μου” τον συνόδεψε η Εριφύλη σε αντίθεση με τον Αμφιάραο που παρέμεινε σιωπηρός. Ο Άδραστος τον κοίταξε για λίγο και έφυγε. Έμειναν μόνοι τους στο μεγάλο δώμα. Με διαφορετικές σκέψεις ο καθένας. Πρώτος μίλησε ο Αμφιάραος:

“Ήρθε η στιγμή που φοβόμουν. Η στιγμή που σε προετοίμαζα καιρό τώρα. Αν θυμάσαι…”

“Τι θες να πεις;”

“Θέλω να πω ότι θα κάνουν το παν να σε πάρουν με το μέρος τους. Για αυτό εδώ και χρόνια σου έχω πει να προσέχεις. Να μην πάρεις τίποτα απ τα χέρια τους. Τον είδες; Από τη μία, καρτερά, λέει την απόφασή σου, απ’ την άλλη πάει να ετοιμαστεί για πόλεμο”

“Μα για ποια χέρια μιλάς, τι να πάρω;”

“Δεν ξέρω, με κάτι θα προσπαθήσουν να σε δελεάσουν Εριφύλη…”

Ένιωσε να ενοχλείται.

“Όταν δέχτηκες να είμαι, ανάμεσά σας, εκείνη που θα αποφασίζει τελικά, το ήθελες ναι ή όχι;

Την κοίταξε παράξενα.

“Ναι το ήθελα, γιατί με ρωτάς;”

“Αυτό σημαίνει ότι σεβόσουν την ύπαρξή μου, άντρα μου, ότι αναγνωρίζεις το δικαίωμα να έχω γνώμη και άποψη, ότι δέχεσαι τη διαμεσολάβησή μου”

“Εριφύλη μιλάμε για κάτι που δεν ξέρεις, δεν μπορείς να ξέρεις” της είπε με ένταση “Έχω το χάρισμα ή την κατάρα αν θες να βλέπω μπροστά, η μαντική είναι αυτό που με ακολουθεί. Και η διαφορά μας είναι ότι ξέρω το τέλος και ήδη τους έχω πει επανειλημμένα ποιο θα είναι αυτό”

“Γιατί είσαι τόσο απόλυτος Αμφιάραε; Πόσες φορές τα μηνύματα που μας στέλνουν οι Θεοί είναι διφορούμενα; Πόσες φορές έχουν διπλή ή αντίθετη ερμηνεία;”

Εκείνος ένιωσε τον κίνδυνο της κατάστασης και απάντησε νευρικά.

“Εριφύλη, μού ορκίστηκες στο όνομα των Θεών ότι δεν θα δεχτείς τίποτα από κάποιον άλλο, μην το ξεχνάς”

“Άντρα μου, για κάποιο λόγο που με στενοχωρεί, συνδέεις τυχούσα απόφασή μου με δόλο! Και αυτό με πληγώνει αφάνταστα”

Κατάλαβε ότι το είχε παρατραβήξει. Μαλάκωσε κατά πολύ το ύφος της φωνής του.

“Περιμένω να σκεφτείς καλά και ώριμα. Μπροστά είναι η ζωή του άντρα σου και το αύριο των παιδιών σου. Και μαζί μ’αυτές οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων και των δικών τους μαζί”

 Ένιωσαν και οι δύο ότι, προς ώρας, δεν είχαν κάτι άλλο να πουν. Καθένας τους φορτώθηκε με τη δική του έγνοια, αισθάνθηκαν την αγωνία να τους τυλίγει για διαφορετικό λόγο και αιτία. Έτσι κι αλλιώς οι επόμενες μέρες θα έκριναν τα πάντα.

 Μια πρόταση που έρχεται από το πουθενά

 Ο ερχομός της Άνοιξης είχε δώσει και τα πρώτα του δείγματα πάνω στη βελτίωση του καιρού. Το κρύο είχε γίνει πιο σπάνιο στην πεδιάδα του Άργους. Η φύση είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο όμορφη σιγά-σιγά και τα πρώτα χρωματιστά χαλιά πάνω την αγκαλιά της γης έδιναν το δικό τους τόνο.

Ο Άδραστος με τους δυό γαμπρούς του, τον Πολυνείκη και τον Τυδέα κάλπαζαν  αργά πάνω στα άλογά τους κατά μήκος του Ίναχου ποταμού. Την είχαν ανάγκη αυτή τη βόλτα κοντά στη φύση.  Είχαν φτάσει αρκετά έξω από το Άργος προς τα βόρεια στο δρόμο που οδηγούσε στις Μυκήνες. Έπρεπε να βάλουν τις σκέψεις τους σε τάξη καθώς τα γεγονότα έτρεχαν και έπρεπε να ετοιμαστούν γρήγορα. Κάποια στιγμή έφτασαν σε ένα όμορφο ξέφωτο με ένα μικρό δασάκι στην όχθη του ποταμού. Ο βασιλιάς ξεπέζεψε από το άλογό του. Οι δύο άντρες τον ακολούθησαν. Έδεσαν τα άλογά τους σε κάποιους κορμούς δέντρων και στάθηκαν σε ένα πέτρινο πλάτωμα στην όχθη. Το κελάρυσμα της κοίτης και τα πουλιά στα δέντρα έδιναν υπέροχους ήχους ολόγυρά τους.

“Τελικά τι θα κάνουμε με τον Αμφιάραο πατέρα” έσπασε τη σιωπή ο Πολυνείκης.

“Πήγα στο σπίτι τους. Μίλησα και στους δυό τους”

“Σε ποιον άλλον;” ρώτησε ο Τυδέας.

“Σ’ αυτόν και στη γυναίκα του”

“Και τι βγήκε;” διέκοψε ο Πολυνείκης.

“Εκείνος είναι αμετάπειστος. Πλέον τους θύμισα ότι το λόγο τον έχει εκείνη”

“Κάτι πρέπει να κάνουμε με την Εριφύλη δεν νομίζεις;” τον ρώτησε ο Τυδέας.

“Νομίζω ότι έχουμε ελπίδες πολλές να την πάρουμε με το μέρος μας” απάντησε ο βασιλιάς, “αρκεί να το χειριστούμε σωστά και με λεπτότητα”

“Υπάρχει κάτι που μπορεί να βοηθήσει” πετάχτηκε ο Πολυνείκης.

“Σαν τι;” ρώτησαν οι άλλοι με αγωνία.

“Κάτι μου είπε ο Καπανέας, κάτι που μπορεί να βοηθήσει”

“Είναι εδώ;”

“Εδώ είναι Τυδέα, ήρθε χθες. Αύριο μεθαύριο φτάνει ο στρατός του από την Ώλενο”

“Σε τι μπορεί να μας βοηθήσει;” ρώτησε ο Άδραστος.

“Κάτι μου είπε για τον πεθερό του, θα τον δω αργότερα στο σπίτι μου.”

“Ας ελπίσουμε να βγει κάτι καλό” ξεφώνισε ο Τυδέας.

Ο Πολυνείκης μίλησε με αγωνία.

“Μακάρι να υπάρχει ένας τρόπος να πείσουμε την Εριφύλη. Την προηγούμενη φορά που μίλησα μαζί της στο σπίτι σου Άδραστε, είδα στα μάτια της ότι δεν είναι απόλυτη”

“Απλά χρειάζεται να βρούμε αυτό το κάτι να την πείσουμε” προσέθεσε ο Άδραστος. Στην συνέχεια σηκώθηκε, “πάμε!” δεν έχουμε καιρό για χάσιμο.

Ανέβηκαν στα άλογά τους και ξεκίνησαν το δρόμο της επιστροφής στην πόλη.

 Ο Καπανέας ήταν πιστός στην ώρα της συνάντησής του με τον Πολυνείκη στο σπίτι του. Ο γιγάντιος στην σωματική διάπλαση άντρας πέρασε στο εσωτερικό. Όμως δεν ήταν μόνος. Μαζί του ακολουθούσε και ένας γηραιότερος άντρας. Τους υποδέχτηκαν ο Πολυνείκης με την Αργεία.

“Καλώς όρισες Καπανέα!” τον υποδέχτηκε εγκάρδια.  Εκείνος ανταπέδωσε τον χαιρετισμό.

“Χαίρομαι που σας συναντώ Πολυνείκη και γνωρίζω και την σεβαστή σου γυναίκα” είπε, “να σας γνωρίσω τον πεθερό μου τον Ίφι”[1]

Ο γηραιότερος άντρας έτεινε το χέρι του σε θερμή χειραψία.

“Τιμή μου να σας γνωρίζω”, τους είπε.

“Χαρά και σε μας Ίφι!”

Η Αργεία, διακριτική, αφού χαιρέτισε άφησε τους άντρες μόνους στο κεντρικό δώμα.

“Τι νέα μας φέρνεις ρώτησε ο Πολυνείκης τον Καπανέα.

“Οι δικοί μου φτάνουν αύριο. Έμεινε μονάχα μια φρουρά πίσω για την πόλη. Οι υπόλοιποι θα είναι μαζί μας. Δεν είμαστε πολλοί αλλά πίστεψέ με αξίζουμε”

Ο Πολυνείκης πήγε κοντά του. Τον έπιασε από τους στιβαρούς του ώμους.

“Στο χρωστώ χάρη Καπανέα!” του είπε.

“Το Άργος είναι για μας το στήριγμά μας στην μακρινή μας πόλη. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε αγνώμονες σε ότι μας έχει προσφέρει μέχρι τώρα” απάντησε ο Καπανέας, “οπότε συστρατευόμαστε όλοι μαζί για το δίκιο σου” προσέθεσε.

“Κάτι είπες ότι έχεις να μου πεις για την Εριφύλη, τη γυναίκα του Αμφιάραου”

“Ναι. Έχει κάτι στη σκέψη του ο πεθερός μου ο Ίφις. Για αυτό είναι απόψε εδώ μαζί μας”

“Είμαι έτοιμος να ακούσω οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει” σχολίασε ο Πολυνείκης.

“Ίφι σε ακούμε” τον προέτρεψε ο Καπανέας.

 Εκείνος πήρε το λόγο.

“Ο γαμπρός μου με πληροφόρησε για το πρόβλημά σας. Αναφέρομαι στην σθεναρή άρνηση του μάντη Αμφιάραου να έρθει στην εκστρατεία. Ξέρω για την σεβαστή αδελφή του βασιλιά. Είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσει τη γνώμη του αδελφού της. Αυτό όμως δεν αρκεί. Πρέπει να κάνεις κάτι και εσύ Πολυνείκη…”

“Σαν τι;”

“Να της μιλήσεις! Να προσπαθήσεις να την πείσεις. Στην ουσία εσύ είσαι το επίκεντρο αυτής της εκστρατείας. Αν δεν την πείσεις εσύ τότε ποιος άλλος μπορεί να της αλλάξει γνώμη;”

“Έχω ήδη κάνει μια κουβέντα μαζί της, να το προσπαθήσω ξανά αλλά δεν είναι εύκολο”
“Νομίζω πρέπει να βρεις κάτι να την συγκινήσεις ιδιαίτερα. Κάτι να της προσφέρεις. Κάτι που είναι κομμάτι της δικής σου ιστορίας, που θα την κάνει να σκεφτεί τη δύναμη της καρδιάς σου”

“Δεν καταλαβαίνω” απόρησε ο Πολυνείκης.

Ο Ίφις έδειξε να διστάζει. Έριξε μια ματιά στον γαμπρό του, ο οποίος τον ενθάρρυνε να προχωρήσει.

“Άκου Πολυνείκη. Η Εριφύλη, είναι γυναίκα που σέβεται τις αξίες και τα ιδανικά”

“Τι έχει να κάνει αυτό;” ρώτησε ο Πολυνείκης.

“Θέλω να πω ότι ένα πολύτιμο αντικείμενο δικό σου, που κουβαλάει την ιστορία του τόπου σου, που έχει μια ιδιαίτερη αξία για σένα ως πολύτιμό σου μπορεί να γίνει ένα συμβολικό δώρο για εκείνη. Θα σηματοδοτήσει την υπέρτατη αξία που δίνεις για την επιστροφή στην πατρίδα σου τη Θήβα. Τότε είμαι σίγουρος ότι αυτό θα την κάνει να σκεφτεί αλλιώτικα…”

“Αυτό δεν ακούγεται σαν δωροδοκία Ίφι;”

“Εγώ δεν θα το χαρακτήριζα έτσι. Θα είναι μια προσφορά, πώς να το πω, ευγνωμοσύνης, στη σημασία που δίνεις και στην ίδια να αποφασίσει. Δεν μιλάω και δεν αναφέρομαι σε κάποιο φτηνό δώρο, αλλά σε κάτι που αφορά τον ίδιο τον τόπο σου. Τώρα αν εσύ το νιώθεις ως δωροδοκία τι να σου πω”

Ο Πολυνείκης έξυσε το πηγούνι του με τα δάχτυλά του. Ήταν ομολογουμένως κάτι που δεν είχε σκεφτεί.

“Αρκεί να έχεις κάτι τέτοιο σαν δώρο!” δήλωσε εμφαντικά ο Ίφις.

Εκείνος πίεζε τον εαυτό του να σκεφτεί.

“Κάτι θα κάνω. Θα πιέσω τον εαυτό μου κάτι να βρω, είναι η τελευταία μας ελπίδα” τόνισε.

 Οι δύο επισκέπτες, μετά από λίγο έφυγαν αφού ανανέωσαν το ραντεβού τους Πολυνείκης και Καπανέας στο πολεμικό συμβούλιο των επόμενων ημερών.

“Ελπίζω μέχρι τότε να έχεις καλά νέα” του ευχήθηκε ο Ίφις.

Ο Πολυνείκης τον κοίταξε προσεκτικά.

“Τι είναι εκείνο που σας κάνει να θέλετε, με πάθος, αυτόν τον πόλεμο;” τον ρώτησε.

Ο Ίφις προβληματίστηκε. Τον κοίταξε προσεκτικά και είπε χαμηλόφωνα:

“Τον Καπανέα τον βλέπεις. Είναι ασυγκράτητος. Η ορμή και ο ενθουσιασμός είναι μπολιασμένος μέσα του. Μερικές φορές και η έπαρση. Δεν μπορώ να κάνω κάτι να τον κρατήσω. Μόνο να το διαχειριστώ μπορώ. Η μονάκριβη κόρη μου, η Ευάδνη λατρεύει τον άντρα της και τον θαυμάζει. Είναι περήφανη που είναι κοντά σε έναν αγέρωχο πολεμιστή. Είναι σαν να ζει αυτήν την εκστρατεία. Έχω συνεπώς κάθε λόγο να την στηρίξω με κάθε τρόπο που μπορώ. Δεν μού μένει κάτι άλλο γιε μου” του είπε. Τον κοίταξε προσπαθώντας να αφομοιώσει το λόγο του. Οι δύο τους τον χαιρέτισαν και αποχώρησαν.

 Ο Πολυνείκης έμεινε μόνος του στο μεγάλο δώμα. Στο νου του ερχόταν συνεχώς τα λόγια του Ίφι για την Εριφύλη. “Κάνε της μια προσφορά σε κάτι πολύτιμο που να βγαίνει από την ιστορία του τόπου σου…”

Οι λέξεις αυτές έσφιγγαν το κεφάλι του. Προσπαθούσε να σκεφτεί. Λες και έψαχνε ένα άνοιγμα σε έναν τοίχο που τον πλάκωνε. Και τότε! Ναι! Το βλέμμα στα μάτια του γέμισε μια παράξενη λάμψη. Κάτι σαν να απλώθηκε πάνω του και τον πλημμύρισε. Λες και κάτι ερχόταν από πολύ μακριά, από τα βάθη του απέραντου χρόνου. Σαν οπτασία, σαν όραμα.

“Κάνε της ένα δώρο πολύτιμο…..” άκουσε μία ακόμα φορά τη φωνή στο μυαλό του. Κοντοστάθηκε. Ύστερα ακούστηκε σιγανά.

 “Αυτό είναι! Ναι! Μα τον Άρη και την Αφροδίτη αυτό ήταν! Βγήκε από το κεντρικό δώμα. Πήγε προς το ιδιαίτερο δικό του δώμα μέσα στο μεγάλο σπίτι. Σε μια πέτρινη κρύπτη που ήταν στον απέναντι τοίχο, ο Πολυνείκης άνοιξε και βρέθηκε μπροστά σε δύο κουτιά. Το ένα μικρότερο, ολοσκάλιστο με χρυσό και πέτρες. Το άλλο απλό αλλά πολύ μεγαλύτερο. Έριξε μια ματιά στο υπόλοιπο σπιτικό για να δει αν τον βλέπουν.

Πήρε στα χέρια του και άνοιξε το μικρό κουτί. Στα μάτια του έμεινε ένα βλέμμα γεμάτο δέος. Μπροστά του ήταν ένα από τα δώρα της Αρμονίας! Εκείνα ναι τα νυφικά δώρα που έκαναν οι Θεοί δώρο στην γυναίκα του Κάδμου. Βαρύτιμα τρόπαια που τα είχε πάρει μαζί του σαν έφυγε εξόριστος από το Άργος. Βρήκε το περιβόητο σκαλιστό περιδέραιο του Ηφαίστου. Ένα αλλόκοτο φως τύλιξε ολόγυρα το περίφημο θεϊκό κόσμημα. Μια λάμψη λαμπύριζε ολόγυρά του. Στα πετράδια του, στις ολόχρυσες καδένες του, στα κρυστάλλινα δεσίματά του. Έμεινε εκστασιασμένος. Μια απόκοσμη δύναμη άρχισε να τον κυριεύει. Μια δύναμη που έβγαινε από εκείνο! Λες και το κόσμημα αυτό είχε ζωή. Ύστερα ψέλλισε κάτι σαν προσευχή αγγίζοντάς το με δέος.

“Αρμονία, κόρη του Άρη, κυρά του μεγάλου Κάδμου. Και εσύ Αφροδίτη, Θεά μου σεβάσμια, του Έρωτα και της ένωσης των ανθρώπων, δύναμη. Στα χέρια σας κρατάτε της αγάπης τα πεπρωμένα. Δώστε τη δική σας δύναμη με τούτο το δώρο, να σταθεί μονοπάτι για την επιστροφή στη γη μου…”

Έκλεισε καλά τα κουτιά και τα τοποθέτησε στη θέση τους. Ολόγυρα στο δώμα, αυτή η παράξενη λαμπερή δίνη, που τον τύλιγε άρχισε να παίρνει διάφορα σχήματα και χρώματα. Ένιωσε τη δύναμή της να τον τυλίγει αλλά δεν μπόρεσε να προσέξει ότι κάποια απ’ τα όμορφα εκείνα φωτεινά σχήματα πήραν στο τέλος αποκρουστική μορφή λες βγαλμένη απ’ το σκοτάδι της χθόνιας Γης.

“Εριφύλη….” ψιθύρισε σιγανά. “Ελπίζω τούτο το βαρύτιμο δώρο να σε κάνει να πεις το ναι που τόσο προσμένουμε από τη σκέψη και τα χείλη σου.

---

[1]     Ο Ίφις, πατέρας της Ευάδνης, συζύγου του Καπανέα, κατά την επικρατέστερη αναφορά.

Συνεχίζεται...