""Το Αρχοντικό της σιωπής" / Κεφ. 17 (Συμμετοχή στο δρώμενο: "Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση #3)

  "Το Αρχοντικό της Σιωπής"

Δείτε τα προηγούμενα

Κεφάλαιο 1ο

Κεφάλαιο 2ο

Κεφάλαιο 3ο

Κεφάλαιο 4ο

Κεφάλαιο 5ο

Κεφάλαιο 6ο

Κεφάλαιο 7ο

Κεφάλαιο 8ο

Κεφάλαιο 9

Κεφάλαιο 10ο

Κεφάλαιο 11ο

Κεφαλαιο 12ο

Κεφάλαιο 13ο

Κεφάλαιο 14ο

Κεφάλαιο 15ο

Κεφάλαιο 16ο

Σύνδεση με το προηγούμενο:  Ο Μάκης Αναγνωστίδης, συνεργός του Ερμόλαου, πιέζει αφόρητα την Αριάδνη να κρατήσει το στόμα της κλειστό, απειλώντας την ευθέως με την τύχη του γιου της.

Η οικογένεια αποφασίζει να σταθεί δίπλα στην Αριάδνη, να την συμπονέσει και ει δυνατόν να την στηρίξει απέναντι στους ωμούς εκβιασμούς του Αναγνωστίδη. Η συμπεριφορά αυτή οδηγεί τη γυναίκα να αναθεωρήσει τη στάση της και να αποφασίσει να πει την αλήθεια για το ρόλο της στην υποκλοπή του φουλαριού.

Στο μεταξύ, ο Διοφάντους ξεκινά τον πόλεμο πίεσης κατά του Ερμόλαου, με αναφορές στον τύπο και συνεντεύξεις, προκαλώντας σταδιακά την όξυνση του εκνευρισμού του.

Σοβαρή, εν τω μεταξύ, είναι και η ανησυχία των Ιταλών επενδυτών επίδοξων αγοραστών του αρχοντικού. Η αμφισβήτηση πλέον στο πρόσωπο του Ερμόλαου είναι πολύ δυνατή. Προμυνήονται εξελίξεις. 

Κεφάλαιο 17ο

Μια σημαντική παρακολούθηση

Ο Σπύρος, εδώ και καιρό, ήταν συνεργάτης στο γραφείο του ποινικολόγου και άνθρωπος για ...ειδικές αποστολές. Είχε καθαρά το προφίλ και τα εφόδια ενός ιδιωτικού ερευνητή και η συνεισφορά του σε δύσκολες στιγμές των υποθέσεων ήταν αποφασιστική. 

“Μετά τη συνέντευξη νομίζω ότι θα έχουμε κινήσεις. Αυτό που πρέπει να ελέγξουμε είναι για ποιον δουλεύει ο εκλεκτός κύριος Μάκης, οπότε Σπύρο μου να είσαι έτοιμος”

“Είμαι ήδη κύριε Ισίδωρε, έχω ...κλειδώσει το ...στόχο μας”, αποκρίθηκε με το χιούμορ, που ήταν αναγκαίο για να ελαφρύνει λίγο την κατάσταση.

Το απόγευμα ήταν πολύ ζεστό σε συνέχεια της ήδη καυτής ημέρας. Η κίνηση είχε αραιώσει καθώς η ώρα δεν προσφέρονταν για πολλές μετακινήσεις. Το ίδιο συνέβαινε και στη μαρίνα του λιμανιού. Ο Δημήτρης Ερμόλαος κοίταξε το ρολόι του. Η ώρα είχε περάσει λίγο τις πέντε. Είχε διώξει το πλήρωμα στο σκάφος και είχε μείνει μόνος. Εκεί ήταν το στρατηγείο του. Ο δικός του προσωπικός χώρος. Ο πρωινός του εκνευρισμός και οι εκρήξεις του είχαν αφήσει έντονα πλέον τα σημάδια επάνω του. Όλες αυτές τις ώρες προσπαθούσε να μαζέψει το μυαλό του, να συντονιστεί, να οργανωθεί για τις επόμενες κινήσεις του. Η συνέντευξη του Διοφάντους τού είχε προκαλέσει ένα σοκ. Είχε μιλήσει με το διευθυντή του ιδρύματος στο κέντρο βρεφών και σε απειλητικό τόνο του ζήτησε εξηγήσεις για να πάρει την απάντηση ότι ο άνθρωπος εκείνος δεν είχε μιλήσει απολύτως σε κανέναν.

“Για τη διαρροή να ψάξεις στο δικό σου κύκλο, Ερμόλαε! Αρκετά! Σε έχω στηρίξει όλον αυτόν τον καιρό με τρόπους, που μπορεί να βάλουν και μένα σε κίνδυνο. Και δεν είμαι διατεθειμένος να χάσω τη δουλειά μου…”

Θράσος! Έφτασαν στο σημείο, κάποιοι χαρτογιακάδες, καθώς περιφρονητικά τους έλεγε, να του μιλούν τόσο απροκάλυπτα. Σκέφτονταν με θλίψη και οργή πώς μπορεί να έφτασαν τα πράγματα ως εδώ. Δεν θα τα άφηνε όμως έτσι. Δεν τον ήξεραν καλά.

“Ανθρωπάκια…. Μού σηκώσατε κεφάλι!” ψιθύριζε μέσα του.

Τις σκέψεις του διέκοψε η είσοδος στο σκάφος του άντρα που περίμενε. 

Ο Μάκης Αναγνωστίδης μπήκε μέσα, με την άδειά του.

“Κλείσε την πόρτα και κάτσε”, του είπε “… ελπίζω να είχες το νου σου στο δρόμο, μη μας βρουν κι άλλα…”

Ο Ερμόλαος ήταν επιθετικός προς το Μάκη, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον ίδιο και του προκάλεσε μεγάλη δυσφορία.

“Τι συμβαίνει και είσαι έτσι;”, του είπε

“Έλα ντε… τι να συμβαίνει; Τον είδες το λεγάμενο στην τηλεόραση;”

“Αν εννοείς το δικηγόρο ναι, μου το είπαν στο μαγαζί και το είδα μετά στο ιντερνετ…”

Ο Ερμόλαος χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι.

“Πώς το έμαθε, μού λες; Πώς έμαθε για μένα;”

“Πού θες να το ξέρω;” 

“Σού είπα να κρατάς το στόμα σου κλειστό! Ξέρεις τι σημαίνει να καταρρεύσει η επένδυση; Μας περιμένει η καταστροφή μετά. Ξέρεις τι έχω κάνει για να φτάσουμε εδώ;”

Ο Μάκης ενοχλήθηκε

“Το δικό μου το στόμα είναι μουγκό και σφραγισμένο, και στο έχω αποδείξει εδώ και χρόνια. Άλλα στόματα πρέπει να φοβάσαι, κατάλαβες;”

“Τι σημαίνει αυτό;”

“Σημαίνει ότι αυτή η υπηρέτριά τους, η Αριάδνη, που τη βάλαμε να πάρει το φουλάρι, κάνει νερά!”

“Πώς το ξέρεις αυτό; Τι είναι αυτό πάλι, καινούργιο;”

“Ήρθε στο μαγαζί και μού τα μάσαγε… μετά ήρθε και ο δικηγόρος και άρχισε τις ερωτήσεις για την κατάθεσή μου…”

“Τι έκανες;”

“Τον έδιωξα, τι ήθελες να κάνω αλλά κοίτα… το πράγμα έχει παρατραβήξει… η υπηρέτρια μπορεί να μιλήσει και εγώ δεν είμαι για φυλακή…”

Ο Ερμόλαος τον άρπαξε απ’ το γιακά:

“Μη μου κάνεις εμένα τον άγιο, Μάκη! Κάποιοι καθάρισαν και κάποιοι κονόμησαν, δεν σε παίρνει για φευγάλα”

“Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου… δεν είμαι εγώ το πρόβλημα… εγώ έχω τα χέρια μου καθαρά!…”

Ο Ερμόλαος κάγχασε.

“Τι έχεις είπες Μάκη; Βρε τι ακούμε μεσημεριάτικα, ο κύριος Μάκης, ο κήρυκας της ...ηθικής!”

“Δεν είναι ώρα για τσακωμούς Δημήτρη, φρόντισε μη βρεθούμε μπλεγμένοι”

Ο Σπύρος είχε από νωρίς το μεσημέρι  εγκατασταθεί γύρω από το μαγαζί του Αναγνωστίδη. Προσπαθούσε να ελέγχει τις κινήσεις του και όταν ο Μάκης το έκλεισε και μπήκε στο αυτοκίνητό του προχωρημένες τέσσερις το μεσημέρι, ξεκίνησε να τον ακολουθεί με το γνωστό του τρόπο. Δίπλα στα χέρια του η φωτογραφική του μηχανή. Ακολούθησε το Μάκη στη διαδρομή του προς το λιμάνι και τον είδε που μπήκε στη μαρίνα. Στάθηκε τόσο μακριά του όσο να μην μπορεί να δώσει στόχο. Στο μεταξύ η ροή των φωτογραφικών λήψεων είχε αρχίσει. Κατέβηκε και εκείνος από το αυτοκίνητο, που στάθμευσε σε κάποιο άλλο χώρο και παρακολουθούσε διακριτικά. Ευτυχώς η ώρα εκείνη, με τον ήλιο να καίει, κρατούσε μακριά αδιάκριτα μάτια και πολυκοσμία. Τον είδε που μπήκε στο σκάφος που ήταν δεμένο στη μαρίνα. Πήρε και την τελευταία φωτογραφία της εισόδου του σε αυτήν. Τα καλά κλεισμένα στόρια του σκάφους εμπόδιζαν κάθε θέα. Ο Σπύρος έβγαλε σε μια γωνιά, από το σακίδιό του το μικρό και θαυματουργό του drone. Έριξε μια ματιά για τυχόν λιμενικούς ή παρείσακτους και το ενεργοποίησε σε απόσταση από το σκάφος, ενεργοποιώντας ταυτόχρονα και τη λειτουργία του βίντεο. Το drone ανέβηκε σε ικανό ύψος και άρχισε μερικές πτήσεις πάνω από το σκάφος. Δεν ήθελε να δώσει άλλο στόχο και το κατέβασε. Περίμενε ακόμα λίγο την έκβαση της επίσκεψης του Μάκη. Πρέπει να μην πέρασε παραπάνω από ώρα και αυτός βγήκε. Μια ακόμα φωτογραφία μπήκε στη συλλογή του. Ο άνθρωπος που ήταν μέσα στο σκάφος δεν βγήκε καν έξω. Ο Αναγνωστίδης έφυγε με γρήγορα βήμα και νευρικές κινήσεις ίσως σημάδι εκνευρισμού. 

Ο Σπύρος περίμενε λίγο ακόμα. Τα στόρια στο σκάφος εξακολουθούσαν να μένουν κλειστά. Κατάλαβε ότι κινδύνευε να εκτεθεί με την περαιτέρω παραμονή του στο σημείο αυτό και αποφάσισε να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Με τον Διοφάντους θα αξιολογούσαν τις όποιες λήψεις του.

Μια ταυτοποίηση και ένας απολογισμός

Ο Σπύρος έφυγε γραμμή για το αρχοντικό. Τον περίμεναν με αγωνία. Τους ενημέρωσε αναλυτικά για τα συμβάντα και όλοι περίμεναν τα αποτελέσματα των φωτογραφιών. Τα καρέ εκτυπώθηκαν. Δεν παρουσίασαν τίποτα διαφορετικό παρά την επίσκεψη του Αναγνωστίδη στο σκάφος.

“Το πουλάκι μου έφτασε!” σχολίασε ο Διοφάντους στη θέα των φωτογραφιών.

“Δεν έχουμε καθόλου το πρόσωπο που επισκέφτηκε όμως. Και τα βίντεο από το drone μάς δείχνει μόνο το σκάφος…”, σχολίασε ο Σπύρος.

“Ναι αλλά μάς δείχνει κάτι άλλο!”, απάντησε ο Διοφάντους, “...το όνομα του σκάφους και τον αριθμό του”

Γύρισε αμέσως προς το Ζήση:

“ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙ, Νηολόγιο Πειραιά 34290. Μάθε σε παρακαλώ το όνομα του ιδιοκτήτη του σκάφους, Ζήση”

“Ναι αλλά αυτό δεν λέει τίποτα, μπορεί να είναι νοικιασμένο ή κάποιου τρίτου” σχολίασε η Βαλεντίνη που ήταν ήδη εκεί κοντά τους.

“Πιθανόν...αλλά αξίζει να δούμε” απάντησε ο Διοφάντους.

Είχαν μαζευτεί πλέον όλοι μαζί στο δωμάτιο του αρχοντικού, που είχαν παραχωρήσει στο Διοφάντους σαν γραφείο. Ήταν μια κρίσιμη στιγμή να καταγράψουν και να ανακεφαλαιώσουν τι είχαν μέχρι τώρα.

“Άξιζε η αναζήτηση!” ήρθε μετά στο γραφείο ο Ζήσης με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.

“Τι βρήκες Ζήση;” κρεμάστηκαν από τα χείλη του.

“Το σκάφος είναι ιδιοκτησίας Δημήτρη Ερμόλαου…”

“Μπίνγκο!” φώναξε ο Ισίδωρος μαζί με τους άλλους για να συνεχίσει…

“Το παζλ συμπληρώνεται όλο και πιο πλήρες...αγαπητοί!”

Η Βαλεντίνη με βλέμμα απλανές σχολίασε δυνατά.

“Ο Δημήτρης Ερμόλαος, ο νόθος γιος του Στέφανου Καψή, επίδοξος κληρονόμος, είναι ο άμεσος συνεργός του ανθρώπου, που μεθόδευσε την κλοπή του φουλαριού μου, αυτό δηλαδή που βρέθηκε στη σκηνή του φόνου του θείου μου… Θεέ μου… πού οδηγούμαστε;”

“Ολοένα και πιο κοντά στο δολοφόνο, παιδί μου…” απάντησε ο Διοφάντους για να συμπληρώσει ο Αργύρης

“Που δεν ξέρουμε αν είναι το ίδιο πρόσωπο που σκότωσε το Διονυσίου…”

Ο Διοφάντους ακούστηκε με φωνή αποφασιστική:

Πάμε να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση και να καταγράψουμε τι έχουμε. Όπου κάνω λάθος, σάς παρακαλώ διορθώστε με. Πήρε στα χέρια του έναν λευκό πίνακα και ένα μαρκαδόρο. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Είχαν την εντύπωση ότι βρίσκονταν σε συνεδρίαση της εγκληματολογικής υπηρεσίας. Ξεκίνησε να μιλάει και να σημειώνει:

“1. Ο Δημήτρης Ερμόλαος είναι νόθος γιος του Στέφανου Καψή. Συνεπώς είναι συγκληρονόμος της περιουσίας, τότε και μόνο τότε αν αποκαλύψει αυτήν του την ιδιότητα, μαζί σου Βαλεντίνη και με το θείο σου, Ανδρέα Καψή.

2.  Κίνητρό του η εκδίκηση αλλά η οικονομική επικαρπία της περιουσίας. 

3. Το 2021 στήνεται ένα τροχαίο, που δεν είναι ατύχημα αλλά δολοφονική απόπειρα. Στόχος η εξόντωση του ενός κληρονόμου. Δεν γνωρίζουμε τον ενορχηστρωτή απλά τον φωτογραφίζει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Η απόπειρα αποτυγχάνει και το αγκάθι για τον αυτουργό παραμένει.

4. Μένει ο δεύτερος κληρονόμος, Ανδρέας Καψής. Ο Ερμόλαος τον προσεταιρίζεται, γίνεται συνεργάτης του και αποκτά τον πλήρη, από τα μέσα, έλεγχο των κινήσεών του.

5. Εμφανίζεται η διαθήκη, η οποία ανατρέπει τα πάντα και για τον Ανδρέα Καψή και για τον Ερμόλαο, ως κληρονόμο. Πυροδοτεί την έκρηξη του θείου σου, απέναντί σου, Βαλεντίνη για να τον εκθέσει δημόσια.

6. Εμφανίζεται νέος απρόσμενος παράγοντας. Ο Νίκος Διονυσίου, ο οδηγός του αυτοκινήτου που σε χτύπησε. Δολοφονείται προφανώς γιατί ή εκβιάζει ή λυγίζει και θέλει να μιλήσει. Δεν γνωρίζουμε το δολοφόνο.

7. Δολοφονείται ο Ανδρέας Καψής και παγιδεύεται η Βαλεντίνη. Με την κίνηση αυτή επιδιώκεται η εξόντωση των δύο κληρονόμων με φυσικό και νομικό τρόπο για να καρπωθεί ο τρίτος κληρονόμος, ο Ερμόλαος. Η ενοχοποίηση του Αργύρη προκύπτει από την ανάμιξή του στην υπόθεση εκ των υστέρων.

8. Η Βαλεντίνη ενοχοποιείται με το φουλάρι. Υπάρχει ο Μάκης Αναγνωστίδης, άμεσος συνεργός και η Αριάδνη, που χειραγωγείται και γίνεται εργαλείο τους.

-Παρένθεση μπαίνει η υπόθεση της ομολογίας του Ιάκωβου, η οποία προκάλεσε πρόσθετο πονοκέφαλο στον Ερμόλαο αλλά το χειρίστηκε καλά.

9. Η μελλοντική κατάθεση της Αριάδνης, γκρεμίζει την κατηγορία κατά της Βαλεντίνης.

10. Πρέπει πάσει θυσία να κρατήσουμε μακριά την Αριάδνη προς το παρόν αλλιώς αν την στοχοποιήσει κινδυνεύει άμεσα και μαζί μ’ αυτήν και η αλήθεια. 

11. Έχουμε ανοιχτή την κατηγορία κατά του Αργύρη.

12. Άμεσος συνεργάτης του Μάκη Αναγνωστίδη είναι ο Ερμόλαος, συνεπώς και ο ιθύνων νους.

13. Σε όλα αυτά να σημειώσουμε ότι υπάρχει και μια Ιταλική εταιρεία, με τον Καψή άμεσο συνεργάτη τους, η οποία έχει έννομο συμφέρον από την νομή της περιουσίας. Άρα δεν είναι αδιάφορη για τη διάδοχη κατάσταση. Πιθανά ο Ερμόλαος να είναι ο νέος κρίκος τους με την επένδυση, που θα έκανε ο Ανδρέας.

Ακούω ερωτήσεις…”

Πήραν βαθιά ανάσα όλοι. 

“Μήπως πρέπει να επισκεφτείς τον εισαγγελέα, Ισίδωρε;” ρώτησε ο Γιώργος. 

“Σωστή ερώτηση. Σκέφτομαι το εξής. Δεν έχω κινηθεί ακόμα θεσμικά γιατί δεν έχω αποδείξεις για την απόπειρα φόνου κατά της Βαλεντίνης και τις άλλες δολοφονίες. Λειτουργούμε εξωθεσμικά, ίσως ...πειρατικά γιατί θέλω να πιεστεί στα άκρα ο Ερμόλαος. Θέλω, αν είναι δυνατόν, να φτάσει ο ίδιος σε άμεση ή έμμεση παραδοχή…”

“Έχει κινδύνους όμως αυτό, ναι;” παρενέβη ο Αργύρης.

“Το ξέρω αλλά κρατάμε στα χέρια μας ακλόνητα χαρτιά…”

Κάπου εκεί ακούστηκε η φωνή της Ελένης. Εξαντλημένη, ελαφρά αδύνατη  και λυπημένη:

“Δεν γνωρίζουμε όμως την αντίδραση του ...ετεροθαλή αδελφού μου!”

Την κοίταξαν όλοι με προσοχή. Η Ελένη συνέχισε με ομιλία αργή. Η συναισθηματική της ένταση ήταν φανερή.

“Ο άνθρωπος αυτός, ο Ερμόλαος, τι ξέρουμε γι αυτόν; Αυτό που δείχνει ή κάτι άλλο που είναι. Ή ακόμα περισσότερο αυτό που αναμοχλεύεται μέσα του… Ο άνθρωπος αυτός είναι παιδί του πατέρα  μου! Παιδί μιας βασανισμένης γυναίκας που πετάχτηκε στη λήθη. Έχουμε το ίδιο αίμα… είναι αδελφός μου… Όμως είναι και ένα τέρας! Πώς έφτασε στο σημείο να σχεδιάσει τη δολοφονία της ίδιας του της ανιψιάς; Και του ετεροθαλούς αδελφού του!…”

“Μητέρα, ίσως…” μπήκε ανάμεσα η Βαλεντίνη.

“Όχι κόρη μου, μην κρυβόμαστε! Δεν μπορεί να είναι άλλος πίσω από όλα αυτά παρά εκείνος! Μην παίζουμε κρυφτό με την αλήθεια. Δεν τη βλέπετε; Έρχεται, είναι μπροστά μας, θα σκάσει στα μούτρα μας. Είναι στιγμές που με ακυρώνει σαν άνθρωπο αυτή του η προσωπικότητα. Και φυσικά τον φοβάμαι! Ναι τον φοβάμαι! Μπορεί, Ισίδωρε να θες να τον στριμώξεις, το έχεις ήδη κάνει αλλά εγώ αυτήν του την αντίδραση, τη φοβάμαι…”

“Κυρά μου, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο”, συνηγόρησε ο Ιάκωβος.

“Το ξέρω, το ξέρω, μη με συνερίζεστε… συνεχίζουμε, θα πάμε ως το τέλος, πρέπει να πάμε ως εκεί. Μια κάθαρση για το σπιτικό μας και τους ανθρώπους του”

Μεσολάβησε ένα μικρό κενό σιωπής, ύστερα ακούστηκε ο Αργύρης:

“Τι έχεις κατά νου για επόμενο βήμα, Ισίδωρε;”

“Έχω μια έκπληξη και μια πληροφορία να δώσω. Ζήση θέλω να βρεις τους εκπροσώπους της Ιταλικής εταιρείας εδώ στο νησί, πού μπορούμε να τους δούμε και εσύ Σπύρο ετοιμάσου για μια ακόμα δουλειά.

Υλικό που καίει

Περίμενε εναγωνίως το Σαββατοκύριακο να χαλαρώσει. Το είχε απόλυτη ανάγκη. Μετά τα τελευταία γεγονότα, την ένταση με τον Αναγνωστίδη, το ρευστό της στάσης εκείνης της υπηρέτριας, του είχαν δημιουργήσει μια μόνιμη σκιά μιας συνεχούς αβεβαιότητας και απειλής. Ένιωθε αόρατα κάτι να πλέκεται γύρω του, σαν τον ιστό της αράχνης αλλά δεν ήξερε πλέον τι πρωτοβουλίες να πάρει. 

Επέλεξε να μείνει αυτό το διήμερο στο μικρό του ησυχαστήριο, ίσως και στρατηγείο, στο σκάφος του. Η μέρα, απόλυτα καλοκαιρινή, με τη ζέστη να ξεκινά νωρίς το πρωί. 

“Θα καούμε σήμερα”, σχολίασε στον ναύτη, που μόλις έφευγε από το σκάφος, έχοντας κάνει τις αναγκαίες συντηρήσεις και εφοδιασμούς.

“Κύριε Δημήτρη, αν με χρειαστείτε, ξέρετε πού θα με βρείτε…” τον αποχαιρέτισε και κατέβηκε. Έμεινε μόνος, ήθελε να μείνει μόνος. Όμως η επερχόμενη κάψα της μέρας, δεν μπορούσε να υπολογίσει σε ποια ύψη θα έφτανε σε λίγο.

“Κύριε Ερμόλαε!” ο νεαρός του σκάφους φάνηκε ξανά, στα χέρια του κρατούσε ένα φάκελο.

“Τι συμβαίνει, τι είναι αυτό;” 

“Ένας νεαρός κύριος το άφησε να σάς το παραδώσω, για σάς”.

Οι σφυγμοί του Ερμόλαου ανέβηκαν απότομα, το ψηλάφησε και έδιωξε τον νεαρό. Έριξε μια διερευνητική ματιά έξω από το σκάφος και κλείστηκε στο εσωτερικό του. Κατέβασε τα στόρια και έκατσε στο μικρό χώρο. Άνοιξε το φάκελο. Δυο πράγματα στο περιεχόμενό του, δυο πράγματα, που έκαναν την ανάσα του να κοπεί στη μέση.

Ένα φλασάκι USB και ένα μικρό σημείωμα, φτιαγμένο με κομμένες λέξεις από περιοδικά. Ξεδίπλωσε με τα χέρια του να τρέμουν ελαφρά το σημείωμα, διάβασε αργά και προσεκτικά:

“Ξέρουμε ποιος μπήκε στο σκάφος και ποιος το κυβερνάει”

Το χέρι του άρχισε να τρέμει περισσότερο. Παραμέρισε το σημείωμα και πήρε το φλασάκι. Έφερε το λαπτοπ και ξεκίνησε να το εξερευνά. Πάγωσε! Φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες. Ο Μάκης Αναγνωστίδης. Από διάφορες γωνίες. Την στιγμή που μπαίνει και βγαίνει απ’ το σκάφος. Ξεκάθαρα! Με ώρα και ημερομηνία. Και μετά… μια άλλη φωτογραφία, ένα zoom στην πλώρη του σκάφους, ένα zoom γεμάτο νόημα:  “ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙ”-Νηολόγιο Πειραιά 34290.

Η φλέβα στον κρόταφό του πάλλεται ανεξέλεγκτα, το χέρι του δεν μπορεί να το ελέγξει. Πατάει νευρικά συνέχεια πότε το back πότε το forward στις φωτογραφίες. Η εικόνα του Αναγνωστίδη δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση. Η φωνή του ακούγεται βραχνή με τα δόντια σφιγμένα και πρόσωπο παραμορφωμένο. 

“Στο διάβολο όλοι σας, καθίκια! Όλοι σας ακούτε! Βρυκόλακες που βγήκατε το κυνήγι σας, διψάτε για αίμα ε;”

Σηκώνεται, πετάει ένα τασάκι από μπροστά του για να γίνει χίλια κομμάτια. Πάει στο παράθυρο, δείχνει σαν αγρίμι. Τραβάει λίγο τα στόρια, ίσα να δει λίγο. Βλέπει παντού μάτια απέναντι, ολόγυρα, από ψηλά. Κρατάει το κεφάλι του, επιστρέφει, πληκτρολογεί στο κινητό το τηλέφωνο του Μάκη.

“Πού είσαι;”

…..

“Πάρε το αμάξι και τράβα στο λιμάνι, στο μεγάλο δρόμο προς την Πούντα… ξέρεις….σε μια ώρα εκεί...”

Κάποιοι τρίτοι ενημερώνονται…

Ήταν η στιγμή, που ο Διοφάντους, προχώρησε στην απόπειρα να συναντηθεί με τους εδώ εκπροσώπους της Ιταλικής εταιρείας. Ο Ζήσης είχε βρει διευθύνσεις και ονόματα. Η πλευρά τους ήταν αλήθεια ότι ξαφνιάστηκε αλλά ήταν δεκτική σε μια τέτοια συνάντηση. Έγινε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Νάουσας στο νησί. 

Ο Βιττόριο Φράνκι ήταν ένας παραδοσιακά ευγενικός επιχειρηματίας με την αύρα της άριστης αντίληψης των δημοσίων σχέσεων. Με τους συνεργάτες του, δέχτηκαν τον ποινικολόγο και άκουγαν με μεγάλη προσοχή και τη δική του προσέγγιση.

Ο Διοφάντους ήταν μετρημένος στο λόγο και στα επιχειρήματά του:

“Μπορεί να σάς ξαφνιάζει το αίτημά μου να σάς δω. Μας ενώνει ο Ανδρέας Καψής, συγγενείς των ανθρώπων που εκπροσωπώ, διευθυντικό στέλεχος στην εταιρεία σας αλλά και μάς χώρισε, ας το πω έτσι, το ότι δικοί του άνθρωποι βρέθηκαν κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του”

Συνέχισε περιεκτικά την ανάλυση των επιχειρημάτων του:

“Είναι σίγουρο ότι έχετε μια ισχυρότατη επενδυτική προσδοκία πάνω στο θέμα αυτό και στην εξέλιξή του. Παρά το ότι εκπροσωπώ την οικογένεια που δεν θέλει να συναινέσει στα σχέδιά σας, οφείλω να πω ότι, στην κυριολεξία, θα προκληθεί σοκ όταν άμεσα έρθει στο φως η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι το πρόσωπο, που κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του Καψή αλλά και μια σειρά ακόμα βαρύτατων αδικημάτων, ανήκει στον ευρύτερο κύκλο σας…”

Οι Ιταλοί έδειξαν να ξαφνιάζονται αν και ενδόμυχα ήταν, εν μέρει, προετοιμασμένοι. Δεν ήξεραν βέβαια αν ο Διοφάντους μπλόφαρε και έπαιζε το δικό του παιχνίδι. Εξέφρασαν αυτήν τους τη σκέψη, ευθαρσώς και ανοιχτά. 

“Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζετε ότι ο Δημήτρης Ερμόλαος, είναι εν δυνάμει κληρονόμος της περιουσίας της οικογένειας Καψή και το σχέδιό του δεν είναι άλλο παρά να ακυρώσει τους δύο άλλους κληρονόμους, τη Βαλεντίνη Βαρθαλίτη, πελάτισσά μου και τον δικό σας τέως άμεσο συνεργάτη, τον Ανδρέα Καψή. Προς το παρόν το έχει καταφέρει. Δεν θα θέλατε όμως να βρεθείτε προ εκπλήξεων. Κινδυνεύετε να βρεθείτε ανάμεσα σε σοβαρότατες κατηγορίες με έμμεση φυσικά ανάμιξη, δεν θεωρώ ότι έχετε την παραμικρή υπαιτιότητα. Θεωρείστε μου αυτήν τη φράση ως ενημέρωση κάλυψης και όχι ως απειλή ή προειδοποίηση. Οι κατηγορίες οδεύουν προς κατάρρευση και οι ανατροπές θα είναι συγκλονιστικές”

Συνεχίστηκε η κουβέντα τους. Η επιφύλαξη σίγουρα δεν έφυγε από την πλευρά των Ιταλών, όμως ο προβληματισμός ήταν σίγουρο ότι μεγάλωσε κατά πολύ. Είχαν και εκείνοι τις πληροφορίες τους και τα δικά τους “μάτια”, δεν άγονταν τυφλοί στην υπόθεση αυτή. Μπόρεσαν να διασταυρώσουν κάποια στοιχεία με τα λεγόμενα του ποινικολόγου. Η συνάντηση τελείωσε σε καλό κλίμα, αναγνώρισης και σεβασμού των θέσεων και των δύο πλευρών.

Συνάντηση κρίσης…

Ο Μάκης Αναγνωστίδης είχε ήδη πάει στο σημείο συνάντησης αρκετά λεπτά νωρίτερα από τον Ερμόλαο. Σε ένα ερημικό μέρος έξω από το λιμάνι της Πούντας, σε ένα παλιό πάρκινγκ. Το τηλεφώνημα του δικηγόρου αλλά κυρίως το ύφος του, τον είχαν ανησυχήσει αλλά συνάμα και νευριάσει πολύ. Τον τελευταίο καιρό, η πίεση που δεχόταν από τον Ερμόλαο, ήταν μεγάλη και κάποιες στιγμές αφόρητη με στοιχεία προσβλητικής συμπεριφοράς. Τον προβλημάτιζε ιδιαίτερα ότι ο άλλοτε κραταιός νομικός παρουσίαζε στοιχεία άναρχης έκρηξης και πανικού. Δεν τον είχε συνηθίσει σε τέτοιες εκρήξεις. 

Το αυτοκίνητο του Ερμόλαου φάνηκε από το βάθος του δρόμου. Πάρκαρε σε διαφορετικό σημείο από το Μάκη. Στα χέρια του κρατούσε το χαρτοφύλακά του. Του έκανε νόημα να πλησιάσει σε ένα πέτρινο παγκάκι σε μια συστάδα δέντρων εκεί κοντά. Ο Μάκης κατάλαβε ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε από το άκρως επιθετικό ύφος του “αφεντικού” του. 

“Κάτσε”, τον πρόσταξε. Έβγαλε ένα τάμπλετ από το χαρτοφύλακά του.

“Εδώ κοίτα καλά, άνοιξε τα μάτια σου!”

Ο Αναγνωστίδης είδε την ...παρέλαση των φωτογραφιών με το πρόσωπό του σε ρόλο πρωταγωνιστή. Ένιωσε έντονο φόβο και ανησυχία. Ο Ερμόλαος δεν τον άφησε να πάρει ανάσα:

“Μάς στήσανε! Μάς έχουν στο χέρι! Ξέρουν ότι το σκάφος είναι δικό μου. Ποιος σε ακολούθησε και δεν πήρες χαμπάρι, ρε καθυστερημένε; Λέγε ποιος;” ούρλιαξε στο αυτί του.

“Κανείς, δεν είδα κανέναν, στο είπα και τότε...δεν ξέρω….”

“Και πώς μοστράρει η φάτσα σου στις φωτογραφίες βρε ηλίθιε; Μόνος σου τις πήρες;”

“Πάψε πια να μού φέρεσαι έτσι…”

“Άκου ρε σκουπίδι” τον άρπαξε απ’ τη μούρη ο δικηγόρος, “...σε βρήκα ένα τίποτα πριν χρόνια και έγινες άνθρωπος… Σε γλίτωσα από τους μηνυτές σου, σε γλίτωσα από τους δανειστές σου και μού λες πώς σου φέρομαι; Άκου καλά κακομοίρη! Μη διανοηθείς να ανοίξεις το στόμα σου, θα σε τελειώσω πρώτα εγώ, κατάλαβες; Θα σε βρουν όπως και το Διονυσίου, κατάλαβες; Αν ερωτηθείς ποτέ από την αστυνομία ή τον εισαγγελέα, θα πεις ότι με ήξερες από παλιά. Ήσουν πελάτης μου και τσιμουδιά! Φρόντισε εκείνη την Αριάδνη μην κελαηδήσει γιατί τελειώσαμε οριστικά”

Ο Μάκης έβλεπε μπρος στα μάτια του ένα αφρίζον προσωπείο, που δεν είχε δει ποτέ. Αυτή η μεταστροφή του Ερμόλαου, τον έκανε να παγώσει από το φόβο του. Είχε κάτι το αφύσικο αυτό το βλέμμα του. Προτίμησε να μη μιλήσει, να φανεί συγκαταβατικός αλλά στο βάθος της σκέψης του ήδη έπλαθε τα πρώτα σχέδια να βρει τρόπο να απαγκιστρωθεί. 

Δεύτερες σκέψεις

Εκείνη τη νύχτα ο “βαρύς” Μάκης Αναγνωστίδης, δεν κοιμήθηκε σχεδόν καθόλου. Στη σκέψη του ερχόταν η εικόνα του παραμορφωμένου προσώπου του Ερμόλαου, όπως δεν την είχε δει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια, μήτε τότε που τον εκβίασε ανοιχτά ο Διονυσίου. Το ποτό δεν τον βοήθησε να ηρεμήσει. Μάλλον το αντίθετο συνέβη. Όλα αυτά τα χρόνια κύλησαν χωρίς ώριμες σκέψεις από μεριάς του. Είχε βολευτεί στην οικονομική άνεση, που του προσέφερε. Τον είχε απαλλάξει από μηνύσεις σε βάρος του, έλυσε μια μεγάλη σειρά από τα οικονομικά του προβλήματα. Όλα αυτά βέβαια έχοντας γίνει άμεσος συνεργός του. Έζησε από τα μέσα τις δολοπλοκίες του μεγαλοδικηγόρου, βούλιαξε στο βάλτο του, που ο ίδιος έφτιαξε.

Τώρα όμως; Τότε πήγαιναν όλα καλά και ο ακραίος τυχοδιωκτισμός της ζωής του τον οδήγησε στο να γίνει συνεργός. Τι γίνεται όμως τώρα; Ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι όλα αυτά θα γύριζαν σε βάρους τους κάποια στιγμή. Έτσι δυστυχώς συμβαίνει. Οι άνθρωποι της σκοτεινής παρανομίας νομίζουν ότι είναι ανίκητοι, μέχρι η ωμή πραγματικότητα να τους προσγειώσει.

Σηκώθηκε από τον καναπέ σαν κυνηγημένος. Ζούσε μονάχος εδώ και καιρό. Μετά το διαζύγιο με τη γυναίκα του, που βγήκε σε βάρος του. Πάλι καλά που ο Ερμόλαος τον είχε γλιτώσει από την κατηγορία για κακοποίηση. Όλες οι τραγικά λαθεμένες επιλογές της ζωής του άρχισαν να παρελαύνουν μπροστά του. Ένιωθε να πνίγεται. Έψαξε το κινητό του και κάλεσε κάποια επαφή:

“Εγώ είμαι… Συγχώρα με για το ακατάλληλο της ώρας…”

………

“Έχω πρόβλημα… με στριμώχνει… με πνίγει…”

“Σε είχα προειδοποιήσει για αυτόν, δεν με άκουσες…”, του απάντησε ο συνομιλητής του.

“Σε παρακαλώ, πού είσαι; Μπορούμε να μιλήσουμε;” Ο Μάκης το ζητούσε απεγνωσμένα.

“Σε μια ώρα στην παραλία, στο μύλο…”

Βρέθηκαν οι δυο τους μέσα στην προχωρημένη νύχτα στην άκρη της προκυμαίας. Σαν δυο φαντάσματα, που διεκδικούσαν γαλήνη. 

Ο συνομιλητής του ήταν σαφής:

“Δεν με άκουσες Μάκη, στα έλεγα εδώ και χρόνια. Θα σε πάρει μαζί του αυτός ο τύπος. Δεν θα μπορέσεις να ξεκολλήσεις. Να τώρα…”

“Τι λες να κάνω;” ρώτησε με αγωνία.

“Εδώ που έφτασες; Για δες τι επιλογές έχεις; Ο τύπος είναι τελειωμένος, δεν το βλέπεις; Μόνος σου το λες. Άλλωστε σέρνεται και στη πιάτσα ότι τα ψωμιά του είναι μετρημένα. Δυο πράγματα έχεις να κάνεις…”

“Σ’ ακούω…”

“Το ένα είναι να συνεχίσεις κοντά του, να το πως ως το τέλος. Αν δεν κάνει τίποτα άλλο, δεν ξέρω, τότε τον λούζεσαι, Μάκη! Όχι απλά συνεργός. Συναυτουργός! Ελαφρυντικό μηδέν! Άσε που, ο τύπος, δικηγόρος είναι, ξέρει τα κόλπα, θα σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και θα σου φορτώσει τα κρίματά του ότι εσύ τα έκανες. Φυλακή, Μάκη, πολλά χρόνια, κακουργήματα, σύσταση συμμορίας! Θα σαπίσεις! Και δεν πιστεύω να περιμένεις να σε στηρίξει;”

Ο Μάκης ίδρωνε και ξεφυσούσε.

“Δεν είμαι εγκληματίας ρε συ! Δεν έφαγα κανέναν…”

“Τότε θα πας να βρεις αυτόν το δικηγόρο των άλλων…”

“Αυτόν που ήρθε και με βρήκε;”

“Ναι και θα δηλώσεις ότι θέλεις να συνεργαστείς με τις αρχές, ότι μετάνιωσες…”

“Θα με φάει ο άλλος!”

“Όταν ήσουν όργανό του, αυτό δεν το σκεφτόσουν. Θα ζητήσεις να μπεις σε διαδικασία μάρτυρα σε προστασία και θα τα πεις όλα, ακούς; Όλα!”

“Φυλακή…”

“Τη φυλακή δεν τη γλιτώνεις Μάκη και πρέπει να καταλάβεις ότι θα πληρώσεις το τίμημα από τις επιλογές σου. Άλλο φυλακή για σειρά κακουργημάτων και άλλο μεταμέλεια και συνεργασία…”

“Να εμπιστευτώ δηλαδή τον τύπο αυτόν;”

“Ναι, άλλωστε σε έχει ανάγκη, χρειάζεται άμεσα την κατάθεσή σου”

Ο Μάκης έδειχνε να λυγίζει. Έπιασε το κεφάλι του με τα χέρια του. Ο φίλος του από δίπλα, τον έπιασε από τους ώμους.

“Μάκη, στη ζωή τις δεύτερες ευκαιρίες, τις αρπάζεις. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Τουλάχιστον ρε να νιώσεις και μια συγχώρεση!”

Ο Μάκης Αναγνωστίδης έφυγε εκείνη τη νύχτα από αυτή τη συνάντηση προσπαθώντας να μαζέψει τα κομμάτια της ζωής του. Όλη του η διαδρομή ένας βαρύς τόμος βιβλίου, που κλείνει με δύναμη πέφτοντας στο κεφάλι του. Η μορφή εκείνου του σκληρού ανθρώπου, φάνταζε μέσα στη νύχτα ηττημένη αλλά ίσως πιο ανθρώπινη. Το δίλημμά τον είχε διαλύσει.

Συνεχίζεται...