H ζωή είναι δώρο. Σαν ένα σπιτικό ηδύποτο σε ακριβό σκαλιστό ποτηράκι, γεμάτο γεύσεις

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023

Τα δώρα της Αρμονίας (Μυθιστόρημα σε συνέχειες) 33η δημοσίευση

 


"Όσα ποτέ δεν συνέβησαν αλλά ανέκαθεν υπήρχαν"

Σαλούστιος:  "Περί Θεών και κόσμου"


Μια ματιά στα προηγούμενα

Ανάρτηση 1

Ανάρτηση 2

Ανάρτηση 3

Ανάρτηση 4

Ανάρτηση 5

Ανάρτηση 6

Ανάρτηση 7
















Ανάρτηση 24

Ανάρτηση 25

Ανάρτηση 26 

Ανάρτηση 27

Ανάρτηση 28

Ανάρτηση 29

Ανάρτηση 30

Ανάρτηση 31

Ανάρτηση 32


Στην προηγούμενη 32η δημοσίευση: Είδαμε την κορύφωση της τραγωδίας στη Θήβα με τον Κρέοντα, τραγικό πρωταγωνιστή της καταστροφής, που έσπειρε γύρω του με τις αποφάσεις του.

Η Αντιγόνη, θα αυτοκτονήσει μέσα στη σπηλιά-φυλακή. Ο Αίμων, ο μνηστήρας της και γιος του βασιλιά, θα βάλει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του σε μια έκρηξη απελπισίας. 

Και ο τραγικός κύκλος θα κλείσει με την αυτοκτονία της Ευρυδίκης, συζύγου του Κρέοντα, μην μπορώντας να αντέξει το θάνατο και του δεύτερου γιου της, μετά από αυτόν του Μενοικέα. 

Μουσική επιμέλεια έργου: Γλαύκη


Η Γλαύκη, διάλεξε πάλι για μάς, ένα ανάλογο μουσικό θέμα, για να συνοδεύσει την ατμόσφαιρα του κεφαλαίου και να στηρίξει την ανάγνωσή μας.

 33η ανάρτηση

Κεφάλαιο 4.4  Η Επιστροφή στην Αθήνα

 

4.4.1  Η αγωνία της προσμονής

 

Ο χρόνος που περνούσε αποτελούσε για τις Ικέτιδες από το Άργος ένα πραγματικό μαρτύριο. Είχαν δεχθεί την φιλοξενία και το άσυλο των Αθηναίων κοντά στο ιερό της Θεάς Δήμητρας στην Ελευσίνα. Εκεί, ο Άδραστος, ο Ίφις και οι μανάδες με τις γυναίκες δεν είχαν παρά να περιμένουν. Η  Αίθρα φρόντισε για να κάνει την παραμονή τους εκεί όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη. Έτσι κι αλλιώς ο λόγος της παρουσίας τους ήταν, από μόνος του, επώδυνος και βαρύς.

 

Η Ευάδνη δεν μπορούσε να ησυχάσει με τίποτα. Άραγε θα είχε την ευκαιρία να αποτίσει τον ύστατο χαιρετισμό στον καλό της; Ή τα θηρία και τα όρνια του Θηβαϊκού κάμπου θα είχαν προλάβει το μακάβριο έργο τους. Μαζί της και οι άλλες μανάδες και γυναίκες. Του Ετέοκλου, του Ιππομέδοντα και του Παρθενοπαίου.

 

Ο Άδραστος παρακολουθούσε και αυτός βουβός το δράμα και την αγωνία των ανθρώπων αυτών. Στο μυαλό του έρχονταν οι στιγμές, που έφευγε με όλο το στρατό από το Άργος. Τότε που, στο πέρασμά τους, σείονταν η γη και η σκόνη από την περπατησιά τους, ανέβαινε ψηλά στον ουρανό. Αυτές τις στιγμές ήρθαν άπειρες φορές στο νου του τα λόγια του άντρα της αδελφής του, της Εριφύλης. Του μάντη Αμφιάραου η τρομερή πρόβλεψη:  “Η εκστρατεία αυτή θα είναι η καταστροφή μας! Κανείς δεν θα γυρίσει ζωντανός παρά μονάχα ένας!”. Και αποδείχτηκε περίτρανα και αυτή του η μαντεία. Αυτός ο ένας, ο ζωντανός, ήταν εκείνος! Εκείνος όμως ήταν θεατής του ολέθρου αλλά και των στιγμών αυτών. Και δεν ήξερε αν αυτή του η σωτηρία ήταν δώρο ή κατάρα των Θεών.

 

Ο Ίφις είχε συνεχώς τα μάτια του στην κόρη του. Η αγωνία για την ψυχολογία της δεν έλεγε να φύγει από μέσα του. Σαν να τον πλάκωνε συνεχώς. Και αυτή η νύχτα δεν έλεγε να ξημερώσει. Λες και ο ήλιος κρατούσε το άρμα του κρυμμένο και δεν έλεγε να ξεχυθεί με τη λάμψη του στη φύση. Το σκούρο του ουρανού είχε πια αρχίσει να σπάει κατά την ανατολή. Προς τη μεριά της Πεντέλης, ο ουρανός άρχισε να χάνει το γκρίζο του.

 

“Έρχονται καβαλάρηδες από το βουνό!”

Η κραυγή ενός Αθηναίου στρατιώτη που έστεκε εκεί κοντά τους έσπασε τη παγερή σιωπή. Όλοι, με μιας, σάλεψαν από τη θέση τους. Σηκώθηκαν και ζύγωσαν κοντά του γυρεύοντας μια εξήγηση.

“Να κοιτάξτε πέρα στο δρόμο λίγο ψηλά!” έδειξε την κατεύθυνση ο στρατιώτης. Ο Άδραστος με το έμπειρο βλέμμα του κατάλαβε.

“Καβαλάρηδες! Κατεβαίνουν από το βουνό. Έρχονται κατά εδώ!” φώναξε με την καρδιά του να σπάει από την προσμονή. Σούσουρο μεγάλο ακούστηκε δίπλα του καθώς οι ικέτιδες έσμιξαν όλες έναν κύκλο ολόγυρά του.

“Να έρχονται άραγε για μας;” ρώτησαν αρκετές γυναίκες.

“Κάντε υπομονή, σύντομα θα μάθουμε” αποκρίθηκε εκείνος.

Πράγματι η σκόνη που σηκωνόταν  στον ουρανό σε λίγο αποκάλυψε τις μορφές δύο καβαλάρηδων που έτρεχαν πια προς το μέρος τους.

“Για μας είναι! Ω Θεοί! Μακάρι να έχουμε μαντάτα!” ακούστηκαν τα λόγια από κάποιες άλλες γυναίκες ολόγυρα. Οι καρδιές όλων κόντευαν να σπάσουν στα στήθη τους. Οι δύο καβαλάρηδες όλο και ζύγωναν προς το μέρος τους. Κάποια στιγμή έφτασαν σχεδόν κοντά τους. Πριν προλάβουν να ξεπεζέψουν όλο εκείνο το σμάρι από τις μαυροφορεμένες γυναίκες έτρεξε προς το μέρος τους. Κανείς πια δεν είχε το κουράγιο να περιμένει. Ο Άδραστος, έσπρωξε μερικές από αυτές και έσπευσε πρώτος να τους προϋπαντήσει.

“Ποιος είναι ο βασιλιάς Άδραστος;” φώναξε βροντερά ο ένας από τους δύο καβαλάρηδες με φωνή σπασμένη από το λαχάνιασμα. Το άλογό του κόντευε να σκάσει.

“Εγώ Αθηναίε! Πες μου! Καρτερώ το μήνυμά σου”

“Είμαστε αγγελιοφόροι από το βασιλιά Θησέα. Μήνυμα στέλνει για εσάς προσωπικό”

“Κρέμομαι από τα χείλη σου στρατιώτη” απάντησε εκείνος με φωνή τρεμάμενη. Κρεμασμένες σχεδόν δίπλα του όλες οι ικέτιδες.

“Ο στρατός μας έφτασε στον κάμπο της Θήβας. Τους νεκρούς ζήτησε για περισυλλογή αλλά ο Κρέων, ο βασιλιάς τους, αρνήθηκε με πείσμα. Μάχη έγινε μπρος στα τείχη της πόλης και στον ποταμό…”

“Και το αποτέλεσμα;”

“Τι άλλο βασιλιά του Άργους παρά τη θριαμβευτική  νίκη των όπλων μας. Οι Θηβαίοι κατατροπώθηκαν έξω απ τα τείχη. Ο Θησέας πήρε αυτό που σας είχε υποσχεθεί! Ο στρατός επιστρέφει”

“Ω Δία ύψιστε! Και τα παιδιά μας;”

“Έρχονται τα σώματα όσων νεκρών βρήκαμε και ξεχώρισαν οι δικοί σας που ήταν μαζί μας. Οι άλλοι θάφτηκαν, κατά πως ορίζουν οι Θεοί, κοντά στο βουνό”

 

Κλάματα ανακούφισης και βογγητά γέμισαν τον αέρα ολόγυρά τους. Οι μανάδες με τις γυναίκες έπεσαν η μία στην αγκαλιά της άλλης με τα δάκρυά τους να ξεχύνονται χωρίς σταματημό.

“Ω Θεοί! Ευχαριστούμε! Τουλάχιστον μας αξιώνετε να τιμήσουμε τα παιδιά μας. Και εσείς Αθηναίοι! Αιώνια θα είναι η ευγνωμοσύνη μας για σας” είπε ο Άδραστος.

“Τώρα πια μπορείτε ήρεμα να περιμένετε” του είπε ο δεύτερος Αθηναίος αγγελιοφόρος, “ολάκερος ο στρατός ακολουθεί. Στο φως της μέρας θα έχουν φτάσει”

Οι αγγελιοφόροι έφυγαν για να ξαποστάσουν τα άλογά τους. Οι ικέτιδες πότιζαν η μία την αγκαλιά της άλλης με τη συγκίνηση και το ξέσπασμα της αγωνίας τους. Μια νέα προσμονή ξεκινούσε. Μια νέα βαριά στιγμή καρτερούσε. Η ώρα των νεκρών.

4.4.2  Επιτάφιος και τραγωδία

 Το φως της καινούργιας μέρας έδινε πια μορφές και σχήματα στη φύση ολόγυρα. Ο καιρός έδειχνε καλός αλλά κάποια σύννεφα γκρίζα λες και περίμεναν εκεί κάπου στο νότο. Στο βουνό φάνηκε πια η φάλαγγα της επιστροφής. Καβαλάρηδες, άρματα και αμάξια. Οι γυναίκες ικέτιδες έγιναν όλες ένα σμάρι γύρω από τον Άδραστο, τον Ίφι και σε μερικούς άλλους γέροντες. Τα μάτια τους έμειναν εκεί στις παρυφές του βουνού όπου ζύγωναν οι Αθηναίοι μαζί με τους δικούς τους.

 Η απόσταση όλο και μίκραινε σε βαθμό που τώρα πια έβλεπαν καθαρά. Μπροστά βάδιζε ο Θησέας με τους πολέμαρχούς του. Τον Φόρβα και τους άλλους, πιο πίσω οι Αργείοι που τον είχαν συνοδέψει. Πίσω τους κάποιες άμαξες και στη συνέχεια όλος ο στρατός πάνω στα άλογα. Έβλεπες σε αυτές τις χαροκαμένες μάνες και γυναίκες μια αξιοζήλευτη αξιοπρέπεια και έναν βουβό θρήνο. Σφιγμένα χείλη, από τα οποία ξέφευγαν κάποιοι λυγμοί. Πανιασμένα χέρια. Πρόσωπα με τον πόνο αποτυπωμένο στα χαρακτηριστικά τους. Μια σιωπή παράξενη απλώθηκε ολόγυρα και μια αμηχανία χαρακτηριστική που κάποιος έπρεπε να την σπάσει.

 Αυτός ήταν ο Άδραστος που κίνησε προς το μέρος του Θησέα σαν έφτασαν πια δίπλα τους. Ο βασιλιάς της Αθήνας κατέβηκε από το άλογό του.

“Θησέα, ευλογημένε απ’ τους Θεούς γιε της Αίθρας, τέκνο της περήφανης αυτής πόλης, στα πόδια σου προσπέφτω ταπεινά να σε ευχαριστήσω…” είπε ο Άδραστος με έντονη συγκίνηση γονατιστός στα πόδια του. Ο Θησέας άπλωσε τα δύο του χέρια και τον σήκωσε στα πόδια του.

“Έκανα αυτό που προστάζουν οι Θεοί για τους Ικέτες, τίποτα παραπάνω. Έκανα αυτό που έπρεπε για να εξαγνιστεί μια ανομία και να βρει το καθαρό του αγέρι και ο κάμπος της Θήβας και οι ψυχές των δικών σας ανθρώπων. Πάρτε τους. Είναι πίσω στην άμαξα”

Κινήθηκαν αργά προς τα εκεί μαζί με τις μανάδες και τις γυναίκες. Τρεμάμενα χέρια, λυγμοί που γίνονταν όλο και πιο έντονοι, ωδίνες που ξέφευγαν απ την ψυχή τους.

 “Να τους πάρουμε στο Άργος” είπε ο  Άδραστος.

“Δεν προλαβαίνετε, είναι σε άσχημη κατάσταση…” διέκοψε ο Θησέας, “θα ταφούν εδώ στη γη μας….ακολουθείστε με όλοι”

Έδωσε εντολές να αποσυρθεί ο στρατός που ερχόταν πίσω, πήρε μαζί του κάποιους άντρες και ξεκίνησε.

“Πού πάμε βασιλιά;” τον ρώτησε ο Άδραστος.

“Θα πάρουμε για λίγο αυτό το δρόμο που οδηγεί στα Μέγαρα… ελάτε”

 Οι άμαξες με τα σώματα των νεκρών, ξεκίνησαν από πίσω. Μαζί όλοι μια νεκρική πομπή. Ένα στερνό ταξίδι. Ένας αποχαιρετισμός. Δεν προχώρησαν πολύ. Έφτασαν σε ένα πηγάδι, το Άνθιο. Ένα εμβληματικό μέρος εκεί όπου η Θεά Δήμητρα κάθισε με τη μορφή μιας γριάς ύστερα από την αρπαγή της κόρης της. Σε εκείνο το πηγάδι την είχαν βρει οι κόρες του Κελεού νομίζοντάς την για Αργεία. Την πήγαν στην μητέρα τους την Μετάνειρα και εκείνη της έδωσε το παιδί της να το αναθρέψει.

 Εδώ!” είπε ο Θησέας, λίγο πιο πέρα από το πηγάδι. Ήταν η στιγμή που επιτέλους περίμεναν. Τα σώματα των νεκρών κατέβηκαν από την άμαξα και οι ικέτιδες ξεχύθηκαν κοντά τους. Μάνες, γυναίκες και αδελφές έγιναν ένα μαύρο κουβάρι δίπλα στους δικούς τους. Το πένθιμο έργο της ταφής ξεκίνησε. Ήρθε νερό από το πηγάδι, ετοιμάστηκαν οι χοές, το μέλι, το κρασί. Στήθηκε η μεγάλη πυρά για να ανάψει, να αγκαλιάσει και να εξαγνίσει τα σώματα των νεκρών για το ύστατο ταξίδι τους. Και οι αμφορείς για τη στάχτη και τα οστά. Όλα καθώς έπρεπε, καθώς άρμοζε στους νόμους των Θεών.  Άκουγες μονάχα το μοιρολόι των γυναικών να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, ξόδι πικρό και πονεμένο.

4.4.3  Ευάδνη και Καπανέας

 Ο ήλιος είχε σηκωθεί πια για τα καλά. Μαζί μ’ αυτόν όμως πλησίαζαν και τα γκρίζα σύννεφα από τον Νοτιά. Η φωτιά είχε ανάψει για τα καλά στο κέντρο της μεγάλης πυράς. Όλα ήταν έτοιμα για την ύστατη σκηνή. Σε λίγο τα σώματα των νεκρών παραδίνονταν στην ιερή φλόγα, ένα προς ένα.

“Πού είναι η κόρη μου; Είδε κανείς την Ευάδνη;” ρώτησε με αγωνία ο Ίφις ολόγυρά του το πλήθος των γυναικών αλλά και τον Άδραστο.

“Την είδαμε προηγουμένως… εκεί κοντά στον άντρα της” ακούστηκαν κάποιες φωνές από τις γυναίκες. Ο Ίφις κοίταξε ανήσυχος τον Άδραστο που ήταν δίπλα του.

“Και πού είναι τώρα; Δεν τη βλέπω πουθενά!”

Έριξε μια ματιά ολόγυρα μήπως και μπορέσει να την βρει. Όμως η κόρη του ήταν άφαντη.

“Εκεί πάνω είναι!” ακούστηκε μια στεντόρεια γυναικεία κραυγή γεμάτη αγωνία και φόβο. Τα μάτια όλων γύρισαν ψηλά προς το μέρος που έδειχνε η γυναίκα. Ο Ίφις είδε την κόρη του να στέκεται ψηλά στην κορυφή του βράχου πάνω ακριβώς από το κέντρο της μεγάλης φωτιάς. Πανικόβλητος έκανε να τρέξει κοντά της. Η φωνή της τους καθήλωσε όλους:

“Πατέρα μην κάνεις τον κόπο! Σε παρακαλώ!”

“Κόρη μου τι πας να κάνεις εκεί πάνω; Σε ικετεύω, κατέβα!” σπάραξε ο Ίφις. Όλοι κοιτούσαν με κομμένη την ανάσα.

“Φεύγω με τον άντρα μου πατέρα! Ο Καπανέας με καλεί κοντά του. Η φωτιά από το Θείο αστροπελέκι που έκαψε το κορμί του θα κάνει το ίδιο και στο δικό μου…” έκανε εκείνη με ένα βλέμμα απλανές. Ο νοτιάς είχε ζωντανέψει πια τις φλόγες στην πυρά.

“Ευάδνη! Για τους Θεούς κόρη μου άκουσέ με!” φώναξε ξανά ο Ίφις κάνοντας βήματα να ανέβει στο βράχο.

“Κόρη μου κατέβα!” φώναξε και ο Άδραστος. Τα βλέμματα όλων ήταν γεμάτα τρόμο.

“Με περιμένει… δεν τον βλέπετε;  Δεν μπορώ να τον αφήσω μόνο στο στερνό του ταξίδι… δεν έχω δρόμο πέραν από το να είμαι κοντά στον αγαπημένο μου… Πατέρα, ο Σθένελος ο γιος μας θα είναι πια για σας… αυτό που αφήνουμε πίσω μας… θέλω να τον προσέχεις. Να μάθει για τον πατέρα του”

 Ο πατέρας της συνέχιζε μαζί με τον Άδραστο να την καλούν, με όση πειθώ μπορούσαν να έχουν, να κατέβει, να σταματήσει. Εκείνη όμως φαινόταν σαν να μην άκουγε. Λες και όλο της το «είναι» ακροβατούσε ανάμεσα σε δύο κόσμους.

Ο αγέρας, εκεί ψηλά, έκανε κυματισμούς στο πέπλο της. Σαν να  ήθελε να την αρπάξει στον ουρανό με τη δύναμή του. Γύρισε το βλέμμα της ολόγυρα στον ορίζοντα, τα μάτια της συνάντησαν την τραγική όψη του αγαπημένου της πατέρα, έκανε κάτι σαν μια χειρονομία αποχαιρετισμού. Ύστερα έριξε το βλέμμα της προς τα κάτω. Οι φλόγες είχαν πια αγκαλιάσει τα σώματα όλων και πρώτο αυτό του αγαπημένου της. Άφησε το σώμα της να γείρει μπροστά και να πέσει με γδούπο πάνω στις φλόγες που την τύλιξαν αμέσως.

 “Ευάδνη!” ούρλιαξε ο Ίφις τρέχοντας προς την πυρά. Οι κραυγές των γυναικών ακούγονταν σπαρακτικές. Ο Άδραστος χύμηξε μπροστά, άρπαξε με έναν στρατιώτη τον Ίφι λίγο πριν ριχτεί στις φλόγες που είχαν πλέον θεριέψει. Ο Θησέας είχε μείνει άφωνος βουτηγμένος στον πόνο και στο δέος.

 Οι φωνές του Ίφι καλούσαν την κόρη του που καίγονταν στις φλόγες σε ένα τραγικό τέλος αγκαλιά με τον άντρα της τον Καπανέα και τους άλλους πολέμαρχους από τους επτά που έμελε να κάνουν το μοιραίο ταξίδι και την εκστρατεία στην εφτάπυλη Θήβα.

 Τα μαύρα σύννεφα που ήρθαν απ’ τον Νοτιά είχαν πια αγκαλιάσει ολάκερο τον ουρανό. Ο ήλιος είχε κρυφτεί στο μελανό τους χρώμα. Κάπου μακριά προς την Κόρινθο άστραφτε, σημάδι της καταιγίδας που έφτανε. Στο δρόμο, έξω από τα Μέγαρα, προς τις Σκειρωνίδες πέτρες, μπορούσε να δει κανείς τα άλογα με τις ικέτιδες που επέστρεφαν πια στο Άργος. Λιγότερες κατά μία. Κανείς δεν μιλούσε στην επιστροφή. Ο Άδραστος συλλογιζόταν το αν έπρεπε να είχε γίνει όλο αυτό ή όχι. Οι άλλες γυναίκες ένιωθαν μια πένθιμη λύτρωση καθώς είχαν ξεπληρώσει τον αποχαιρετισμό στους δικούς τους ανθρώπους. Και ο Ίφις έκλαιγε βουβά με πόνο εκτός από το γαμπρό του και την κόρη του την Ευάδνη, που διάλεξε τον πιο τραγικό τρόπο να ακολουθήσει τη στράτα του άντρα της στον κάτω κόσμο.

 Η εκστρατεία των επτά στη Θήβα για την αποκατάσταση της αδικίας και του σφετερισμού του θρόνου τελείωνε εδώ με τον αφανισμό τους. Πολλές φορές, δυστυχώς, το δίκιο δεν συναντά και το εφικτό στον κόσμο αυτό. Οι πράξεις των ανθρώπων είναι αυτές που οδηγούν το δράμα. Κάθε πρόσωπο αυτής της τραγωδίας αντάμωσε τη δική του μοίρα, όπως την όρισαν οι Θεοί. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο κύκλος αυτός έκλεισε κάπου εδώ. Ήταν όμως έτσι; 

(Στην επόμενη 34η δημοσίευση το τέλος)



12 σχόλια:

  1. Το κεφάλαιο μας, ξεκινά, με την ανακούφιση, της ανακομιδής των νεκρών του στρατού του Άδραστου.
    Περιγράφεις εξαιρετικά τη διαδικασία της ταφής των νεκρών, εκεί σε ξένο τόπο, που όμως πάλεψε γι αυτούς και την αναπαυση τους.
    Η Ευάνθη, μια τραγική φιγούρα, όπως και ο πατέρας της που μένει με τον πόνο του χαμού και του παιδιού του πια.
    Με συγκλόνισε η αλήθεια μιας φράσης στον επίλογο σου Γιάννη!
    "Πολλές φορές, δυστυχώς, το δίκιο δεν συναντά και το εφικτό στον κόσμο αυτό"
    Πόσο αληθινό και πόσο επίκαιρο παραμένει στις μέρες μας.
    Τελειώνουμε. Αλλά μέχρι εδώ, μας έχεις ταξιδέψει υπέροχα και σε ευχαριστούμε.
    Καλή συνέχεια Γιάννη μου!
    Ήσυχη εβδομάδα να έχουμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου, καλησπέρα σου. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα εκείνα τα έργα έμειναν αθάνατα στο διάβα του χρόνου. Είναι γιατί "φωτογραφίζουν" δομές, αντιλήψεις, αξίες, που επαναλαμβάνονται στην ιστορία. Και τις ζούμε τραγικά σήμερα. Με τα θύματα, αθώα, να επαναλαμβάνονται. Η δικαιοσύνη δεν δικαιώνεται πάντα στον κόσμο μας. Ειδικά αν την προορίζουν να περιφρουρεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντα μόνο των ισχυρών.
      Η Ευάδνη είναι ένα ακόμα τραγικό πρόσωπο του πολέμου.
      Τελειώνουμε, Μαρίνα μου. Θα μιλήσουμε για το τι δυνητικά ακολουθεί στον επίλογο του έργου.
      Σε ευχαριστώ καλή μου ειλικρινά για όλα.

      Διαγραφή
  2. Σπαραχτικό το τέλος της Ευάνθης. Πόσο πόνο πρέπει να ένιωθε που ούτε πατέρα υπολογισε ούτε το παιδί της. Και ο Άδραστος για μένα είναι φιγούρα σημαδεμένη άσχημα. Αναρωτιέται αν μπορούσε να αποφευχθεί όλο αυτό...μα ναι μπορούσε θα πω αν η λογική επικρατούσε του εγωισμού και της φιλοδοξίας. Τι κρίμα!!
    Ξέρεις και κάτι μη σημαντικό που μου έκανε εντύπωση; Ο Θησέας προσφωνείται γιος της Αίθρας που συνήθως οι μητέρες απουσίαζαν από τους τίτλους των παιδιών τους εκτός και αν ήταν σημαντικές προσωπικότητες.
    Στο επόμενο το τέλος ε; Εφτασε το τέλος και αυτού του έργου!
    Υπέροχο ΓΙάννη
    Να εμπνευστείς και το επόμενο έργο σου
    Φιλιά πολλά ( εμείς καλά εδώ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Άννα μου, σε ευχαριστώ πολύ, αγαπημένη μου φίλη. Είσαι εδώ, παρούσα και συμμέτοχος.
      Η Ευάδνη συνέδεσε την ίδια της την ύπαρξη με τον άντρα της. Έκανε υπέρβαση ακόμα και σ' αυτό το παιδί της. Μπορεί η στάση της να φαίνεται υπερβολική ή λαθεμένη. Ότι έπρεπε να αφιερώσει τη ζωή της στο παιδί της. Ναι, είναι μια βάσιμη σκέψη. Ένα δυνατό επιχείρημα. Προφανώς το μυαλό της δεν άντεξε.
      Η Αίθρα είναι ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο, κόρη του Πιτθέα. Γυναίκα με κύρος έχει κερδίσει το σεβασμό και του Θησέα, σαν γιου της αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας της Αθήνας.
      Ναι, Άννα μου, το βιβλίο αυτό τελειώνει. Όμως τελειώνει ο πρώτος του κύκλος. Τα γεγονότα έχουν συνέχεια και πιστεύω, να βρω τη δύναμη να ξεκινήσω το δεύτερο κύκλο, που είναι άρρηκτα δεμένος με όσα διαβάσαμε εδώ.
      Φιλιά πολλά κορίτσι μου, να είσαι καλά, σε ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  3. Παρ’ όλο που γνωστή είναι η τραγωδία, εν τούτοις εξακολουθεί να συναρπάζει διαβάζοντάς τη και μάλιστα από μια πένα τόσο περιεκτική σε ουσία. Η σύγκρουση ανάμεσα στους ηθικούς κανόνες δικαίου και την αλαζονική αυθαιρεσία της εξουσίας δεν μπορεί να αφήσει κανένα αλώβητο. Η ψευδαίσθηση της δύναμης του Κρέοντα και η απόλυτη εμμονή στην τάξη, καταρρέει με την ταπείνωση και την οδύνη με το θάνατο του Αίμονα και της Ευρυδίκης, γιατί το κενό της ψυχής είναι η πιο βαριά συμφορά. (από το προηγούμενο κεφάλαιο)

    Χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο να μπορείς να ακουμπήσεις γνωστές ιστορίες. Και Γιάννη μου με μια εκρηκτική περιγραφή των δρώμενων, μια γλώσσα με ευθύτητα και απλότητα που όμως προσδίδει μια διαχρονική βαρύτητα στο κείμενο, απόδωσες με σεβασμό την ιστορία, με τρόπο τόσο ευχάριστο που μαγνητίζει τον αναγνώστη και δημιουργεί τη διάθεση της αναζήτησης. Τραγικές οι στιγμές της ταφής, οδύνη αλλά και εξαγνισμός και απόδοση ηθικού δικαίου και νόμων των θεών. Μπράβο Γιάννη!
    Καλό βράδυ και Καλή εβδομάδα!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανοίγω την καρδιά μου να ακουμπήσω τα λόγια σου. Σαν μια μεγάλη αγκαλιά, Αννίκα μου. Ένα δώρο για μένα είναι αυτή σου η τοποθέτηση και σε ευχαριστώ με την καρδιά μου. Δεν μπορώ να αλλάξω ίχνος των λόγων σου, με καλύπτουν απόλυτα και είναι σωστοί. Να είσαι καλά καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  4. Από τις σπαρακτικότερες συνέχειες της ιστορίας Γιάννη με αφήνει άφωνη κάθε περιγραφή σου , αφού δεν ξέρω τι γίνεται παρακάτω και το μαθαίνω διαβάζοντας το μυθιστόρημα σου που από ότι έχω καταλάβει έχεις ακολουθήσει την μυθολογία και με δικά σου λόγια μας δίνεις τόσο ζωντανά τις περιγραφές των συμβάντων εκείνης της εποχής.
    Θα περιμένω είναι αλήθεια με πολύ έντονο ενδιαφέρον το τέλος αυτής της ιστορίας και θα ήθελα να μάθω πως λέγεται οι εποχή αυτή που διαδραματίζονταν αυτά τα γεγονότα...π.χ. όπως λέμε "οδύσσεια;" ξέρω ότι δεν είναι αυτή, αλλά ρωτάω έτσι απλά για να μάθω. έχει κάποια ονομασία;
    Να είσαι καλά, καλό σου ξημερωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου Ρούλα, χαίρομαι πάρα πολύ για το ενδιαφέρον σου πάνω στην ιστορία αυτή. Όχι μονάχα από λογοτεχνικό ενδιαφέρον αλλά και από ενδιαφέρον ιστορικό. Πάμε λοιπόν να σού δώσω κάποια πληροφοριακά στοιχεία.
      Πότε διαδραματίζονται όλα αυτά:
      Πριν τον Τρωικό πόλεμο! Να φανταστείς ότι στην Τροία ξεχώρισε με την ανδρεία του, ο Διομήδης, ο γιος του Τυδέα! Ο οποίος στην ιστορία των γεγονότων της Θήβας είναι νεαρός προέφηβος.
      Τα γεγονότα αυτά καθορίζονται με την ετικέτα:
      Η εκστρατεία των Επτά στη Θήβα ("Επτά επί Θήβαις")
      Εδώ ακριβώς θα κλείσει τούτο το βιβλίο. Ιστορικά ακολουθεί νέα εκστρατεία κατά της Θήβας, η εκστρατεία των ΕΠΙΓΟΝΩΝ και μετά ακολουθεί η "Ιλιάδα".
      Το έπος των γεγονότων της Θήβας σε όλο του τον κύκλο έχει τον τίτλο "Θηβαΐς" και έχει γραφεί από τον Όμηρο, όμως δεν έχει διασωθεί. Έχει όμως γραφεί και από τον Λατίνο συγγραφέα Στάτιο με τίτλο "Θηβαΐς", έργο 12 τόμων.
      Στο δικό μου βιβλίο τώρα, έχουμε ένα ακόμα κεφάλαιο, Ρούλα μου να κλείσει ο πρώτος κύκλος. Να αξιωθώ να γράψω και το δεύτερο.
      Έχεις την αγάπη μου για κάθε σου συμμετοχή.

      Διαγραφή
  5. Σπαραγμός αλλά και λύτρωση, μετά την ταφή των νεκρών. Περιγράφεις τόσο ζωντανά την τελετή που ήταν σαν ν' ακούω τους θρήνους των γυναικών. Το δράμα κορυφώνεται με την Ευάδνη που διάλεξε να συντροφεύσει τον άντρα της με τόσο τραγικό τρόπο. Η δύναμη της αφοσίωσης και της αγάπης απ' τη μια, αλλά και η παραίτηση απ' τη ζωή και το μεγάλωμα του παιδιού της, απ' την άλλη. Ποιος μπορεί να κρίνει;
    Όλα τα πρόσωπα που πλαισιώνουν αυτό το κεφάλαιο, έχουν τη συμβολή τους στην εξέλιξη της ιστορίας. Φτάνουμε στο τέλος και δεν έχω παρά να σου εκφράσω και πάλι τον θαυμασμό μου για την υποδειγματική σου δουλειά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Ποιος μπορεί να κρίνει" Μια μεγάλη κουβέντα σου, Μαρία μου! Σίγουρα θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τη στάση, που επέλεξε η Ευάδνη, μητέρα ενός μικρού παιδιού. Και να την κατηγορήσουμε έντονα. Όμως αλήθεια πώς μπορούμε να το κάνουμε; Ποιος θα μπορούσε να το κάνει, έχοντας βέβαια ανεπτυγμένο το αίσθημα της αυτογνωσίας και του κύρους. Πολύ δύσκολα σηκώνεις το δάχτυλο σε τέτοιες καταστάσεις.
      Ναι, φτάνουμε στο τέλος, αγαπημένη μου φίλη και σε ευχαριστώ, που είσαι πάντα εδώ, συμμέτοχος και παρατηρητής. Καλή βδομάδα να έχουμε.

      Διαγραφή
  6. Κεφάλαιο θρήνου για τον άνθρωπο θα το ονόμαζα που δεν ορίζει τη μοίρα του και αναγκάζεται να διαχειριστεί την απώλεια που άλλοι του ετοίμασαν! Και δυστυχώς το δίκιο δε συναντά πάντα τη διαδρομή του!
    Υπέροχο μέσα στην τραγικότητα που εκφράζει!
    Μπράβο σου και πάλι και πάμε για το κλείσιμο...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσεγγίζεις τη μεγάλη αλήθεια με ακρίβεια, Γλαύκη μου. Αυτός είναι ο μοιραίος Κρέων με ότι τον συνοδεύει σε αποφάσεις αλλά και τραγικές συνέπειες.
      Πάμε ναι, για το μεγάλο φινάλε, αγαπημένη μου φίλη.
      Σε ευχαριστώ πολύ για κάθε σου παρουσία.

      Διαγραφή